hoofd, hart & lijf

op Insta had iemand een dingetje gedeeld wat als tekst had: het is niet makkelijk om 'uit je hoofd' te komen, als dat altijd de veiligste plek is geweest voor je...

daar heb ik lang over nagedacht... 

denken - in mijn hoofd zijn - is lange tijd inderdaad de veiligste plek geweest voor me. niet omdat ik fysiek in elkaar werd gebeukt thuis, maar op school kreeg ik best vaak de pesters achter me aan. lui uit het dorp die mij irritant vonden, en me daarom treiterden. ik vocht niet terug - want ik was naast introvert en heel gevoelig ook een watje - en werd zo het pispaaltje voor hen met een grote bek. ik ging ze het liefste uit de weg, kroop in een soort van veilige plek in mezelf en hield me verre van wat ik als ontluikende tiener 'hoorde' te doen - het trok me niet, om mee te beginnen, en het hield me ook uit de buurt van die klasgenoten. thuis was ook mijn mind de fijnste plek, wederom: niet omdat ik daar niet veilig was, maar meer omdat het daar leuker was. ik verzon gewoon een heel leuk leven voor mezelf, las boeken die daarbij hielpen, en bleef uit de buurt van mijn gevoelens. of misschien deed ik er wel wat mee, maar hield ik ook dat voor mezelf, bang dat ik belachelijk werd gemaakt. 

in mijn hoofd was mijn leven leuker dan in het echt... en maf genoeg werd het leven in mijn hoofd dus werkelijkheid. ik fantaseerde over wonen in England, over rozentuinen en mooie landhuizen, over meneren met donker haar die mij leuk vonden, over wandelen aan een kiezelstrand en wonen in Breda. over het leven wat ik tot nu toe heb geleefd... allemaal uitgekomen... tijd voor nieuwe fantasieën dus?

in je hoofd leven is niet per se fout... niet in je lijf zijn, daar gaat het verkeerd... 

gevoeld

waar zouden ze nou eigenlijk aan denken, die twee poezen die in mijn huis wonen? als ze naast me liggen op de bank, of zoals nu op mijn bed, hun oortjes af en toe draaiend naar waar een geluid vandaan komt, hun oogjes dichtvallend, dan weer opengesperd. hun lijfjes uitgestrekt of met pootjes onder hun borst, ogenschijnlijk in zoveel rust verkerend... maar er hoeft maar 1 vogel te landen binnen hun gehoor, 1 vlieg voorbij te vliegen in grijp afstand, of de dames zijn weer geheel alert. 

ergens op het Net circuleert een plaatje met daarin een hond en zijn baasje. ze lopen over een grasveld. baasje zijn denk bubbel zit vol met afspraken, dingen die nog moeten, dingen die al geweest zijn, andere mensen, terwijl die van de hond gevuld is met de aanblik van de omgeving. beetje simpel, natuurlijk, alsof honden alleen maar denken aan de omgeving waarin zij lopen, en niet aan de vele luchtjes die zij ruiken en de impulsen die zij daarbij krijgen, makend dat ze ook van hot naar her rennen, maar het kan wel worden gezegd dat zij behoorlijk in het Nu leven... ze denken niet aan de toekomst, zij niet bezig met hun uiterlijk en hoe zij op anderen overkomen, kan het geen hol schelen of ze iets fout hebben gedaan vorige week en wat voor consequenties dat heeft op hun dagelijkse leven... heerlijk lijkt me dat... 

dankzij een klant in de winkel kwam ik er een tijd geleden achter dat Giel Beelen - die van de radio - tegenwoordig bezig is met spirituele ontwikkeling. jazeker... geen idee, vond m altijd straal irritant, {schaduw...} en hoefde niet zoveel met hem, al was zijn muziek keuze dan nog wel okay... maar zij vertelde dus dat zij een webinar ging doen via de site die hij in het leven heeft geroepen om zijn bevindingen te delen met de wereld. Kukuru heet het ding, en het is de verzamelplaats voor vooral zijn podcasts {heel interessante gesprekken met heel interessante mensen}, en de webinar waar zij het over had zag er best puik uit. een beetje alle lui-uit-Holland die ooit in de Happinez hebben gestaan, dus bekende namen vooral maar ook nieuwe mensen, omdat het arsenaal aan Lichtwerkers en Helpers nogal aan het groeien is, zelfs in Nederland... een paar van de podcasts heb ik intussen beluisterd, en het geeft deze burger moed. er leeft wat hier in NL, er worden veel mensen wakker, er gaan vele hoofden - en vooral harten - de mooie kant uit... {al moet ik dan weer niet de fout maken om de comments onder zijn gedeelde posts op Instagram lezen...}

wat de meeste van de gesprekken gemeen hadden was het idee dat wij massaal teveel in ons hoofd zitten. wij denken vooral waar we ook - of eerder - zouden mogen voelen. wij analyseren, piekeren, peinzen, bewijzen, waar ons gevoel heel andere dingen wil zeggen. zou willen zeggen, want het krijgt vaak geen aandacht. ons gevoel moet vooral zich rustig houden, want al te vaak zouden wij een heel andere kant uitgaan als er naar geluisterd werd. als het echt een plek mocht hebben. en dan niet alleen de zorgen, de angsten, de JA MAAR gevoelens, die natuurlijk ook hartstikke belangrijk zijn, en cruciaal in hoe wij leven. het gevoel dat er iets niet klopt, is heel behulpzaam. het gevoel dat je iets anders wil dan een logisch vervolg van je leven... een gevoel van ergens anders heen willen dan wat 'hoort'. onverklaarbare gevoelens, niet uit te leggen waar ze vandaan komen gevoelens. intuitie.

die poezen zitten niet heel erg in hun hoofd. zij leven van dag tot dag, van uur tot uur. wanneer zij honger hebben willen ze voer. wanneer ze slaap hebben gaan ze liggen. wanneer ze knuffels willen komen ze op je boek zitten. als ze je beu zij gaan ze weg... misschien niet heel praktisch voor ons rationeel opgevoede mensen, maar toch best een overweging waard.

reis gids

na de afgelopen volle maan voelt het alsof er een nieuw tijdperk aandient. weet niet goed waarom dat is - er speelt al een tijdje dat idee dat de Dawning Of The Age Of Aquarius op de stoep staat, al sinds die musical over Jezus, ergens in de jaren 70, maar nu voelt het alsof we er niet meer omheen kunnen. ik in elk geval niet. ik moet ook ineens al mijn angsten onder ogen zien, al mijn innerlijke knellingen mogen naar boven, en losgelaten. en omdat ik dat niet alleen kan, blijkbaar, roep ik vaak de hulp in van mijn beste vriendin, en mijn Gidsen. 

voor mijn gevoel staan al mijn zekerheden op de tocht, vanwege keuzes die ik maak varend op mijn gevoel, naar mijn diep, innerlijke Ik, die met een andere stroom mee voert dan die waar de rest van het land, en Europa, op lijkt te voeren. ieders keuze is prima, ieders reis is prima, en ik zal de laatste zijn om te beweren dat ik het Goed doe. ik doe ik, en alleen ik kan weten wat bij mij past, wat voor mijn Zijn goed voelt. 

mijn reis naar binnen - op zoek naar mijn Licht - maakt dat vele donkere kanten naar boven komen. kanten die mogen worden gezien. mijn angsten, mijn onzekerheden, mijn hang naar liefde en zekerheden, al die dingen die maken dat ik nu leef zoals ik leef, mogen allemaal verwelkomd en geaccepteerd worden, om ze vervolgens los te laten. ik wil ze niet meer vast houden. ze zijn veel te zwaar geworden... het voelt als tijd voor iets nieuws...

vorige week ging ik met mijn vriendin naar een medium. mijn vriendin kende hem, en mijn nieuwsgierigheid was al eerder gewekt, en er was nog een plekje vrij, dus togen wij naar een klein vestingstadje een half uur van Breda, en voegden ons bij de anderen die ook voor een reading kwamen. ons was gevraagd iets mee te nemen van onszelf, of iemand waarvan we meer wilden weten. even dacht ik aan een foto van mijn vader, maar ik 'voel' zijn nabijheid zelf al, en ik ben niet wanhopig op zoek naar hem {ben al blij dat hij rust heeft gevonden nu}, dus werd het iets van mezelf - een notitieboekje wat altijd in mijn tas zit. 

de reading was mooi. ik kreeg heel mooie boodschappen mee, waarvan de sterkste was dat ik vooral moet gaan Ervaren, mag gaan Zijn, ik ben al Af, ik ben Goed, ik ben Compleet, ik hoef niets meer te leren. ik mag mezelf aanvaarden zoals ik ben, ik mag mijn gaven delen met de wereld. het is aan mij om te vinden wat dat is, waarschijnlijk weet ik het al.

daarmee mag ik nu aan de slag. ik voel me een beetje als dat kleine klaproosje wat in de foto hieronder staat - nietig in een grote bak, mini naast de volgroeidere planten. maar dat ook is een overtuiging die ik mag loslaten... 

bij deze...

nieuw leven

een poging om deze weer 

nieuw leven in te blazen

misschien tevergeefs, 

weet niet eens precies 

naar wie ik schrijf 

als ik hier iets plaats 

- mezelf, waarschijnlijk. 

als ik mijn innerlijke reis 

tenminste mag geloven... 

alles wat je doet of ziet 

of op reageert 

is in feite jezelf. 

ook je buurvrouw...

dus, aan mezelf:

welkom terug!!

feisty

een tijdje geleden vond ik een foto van mezelf als kleintje. ik moet een jaar of 5 zijn geweest, misschien wel jonger. kleuterschool in elk geval. op die foto staat de rest van de klas, in jaren 70 tenue, en ik herken de meesten ervan meteen. een paar vrienden die nog jaren erna mijn vrienden bleven, en gezichten van lui die mij minder te na staan. en Juffrouw Anne, geloof ik. ergens aan de zijkant sta ik, met mijn armen heel uitdagend over elkaar, en ik kijk zeker de camera in, alsof ik de fotograaf rauw lust. in eerste instantie was ik er niet helemaal zeker van dat ik het was...

in mijn herinnering was ik een angstig musje, een schichtig ding wat niet veel durfde of deed of zei. ik was stilletjes in de achtergrond aanwezig en liet de rest zijn ding doen. ik was verlegen. maar die foto deed anders vermoeden. in elk geval ergens in mij aanwezig was een feisty ding wat de wereld recht in de ogen keek, en klaar was voor wat komen ging... wat ging er mis?!

opvoeding. socialisering. het Leven.

deze week hoorde ik, tijdens en bezoek aan mijn moeder, waar ook haar zus aanwezig was, een paar dingen waarvan ik vermoed dat die aan de wieg stonden van mijn verschuwing, die kennelijk niet op de voorgrond stond van wie ik was toen ik 5 was. mijn moeder moet regelmatig heel erg boos op mij zijn geweest, en mijn oma vond mij een lastpost, en een rotkind. mijn spontane, goedbedoelde acties werden niet bepaald gewaardeerd door mijn omgeving. komt nog bij dat mijn moeder zelf met een paar dingen zat over haar eigen opvoeding en jeugd, alsook het overlijden van haar eerste kindje, mijn oudere broer. en dat mijn vader twee keer het overlijden van een ouder achter de kiezen kreeg in die tijd, en mijn gevoeligheid en introverte aard werden behoorlijk op de proef gesteld tijdens mijn tijd in de kleuterschool, en ik kan me voorstellen dat al die dingen bij elkaar hebben gezorgd dat ik voorzichtiger werd. minder open. minder mezelf. de wereld buiten mijn huis was grillig, en raar, en onvriendelijk, en daarbinnen was het zwaar en verdrietig soms. feisty Daantje werd langzaamaan een beetje bang van de wereld om zich heen, al was de drang om die wereld te ontdekken er nog steeds. ik was nieuwsgierig en eigenzinnig en tegendraads en vol fantasie en op mezelf.

in de dagen na dat bezoek aan mijn moeder zijn er dingen gaan borrelen, en samen met het concert van Pearl Jam wat ik vorige week mocht bezoeken, waar Eddie Vedder's stem en hun muziek wederom zorgden voor een soort van wakker maken van allerlei diep weggestopte gevoelens, voel ik dat het tijd is dat die kleuter in mij wordt gereset. de feisty, eigenzinnige kleine Daan mag voelen dat het veilig is om zichzelf te zijn. de wereld is er om ontdekt te worden, en ik mag precies zijn wie ik altijd was. zelfverzekerd de ogen van degenen voor mij inkijkend.

it's okay...

reuzenrad

het angst-konijn heeft een schop onder de kont gehad...

drie weken na vorig bericht mocht ik de goede man nog eens zien, in Antwerpen, dankzij het Lot, wat maakte dat ik een kaartje kon vinden voor zijn show daar, in de Lotto Arena.

lang verhaal kort: het concert op zichzelf was al een kado uit de hemel - hij was goed geluimd, speelde alle nummers die iets met mij deden, van Pearl Jam en hemzelf, en John Lennon en Neil Young en Bruce Springsteen {met Glen Hansard, zijn voorprogramma, zong hij Drive All Night, in prachtig duet}, met of zonder het strijkkwartet wat hem deze tour mocht begeleiden {o.a. Black, wat al 25 jaar een plekje in mijn hart heeft...}, maakte een prachtig praatje over het reuzenrad wat buiten het raam van zijn hotelkamer stond {over hoe het leven is alsof je daarin zit, met ups en downs, en dat je er soms uit wil stappen, op het laagste punt, maar dat het dan altijd weer naar boven gaat... "Hang on in there, please..."} en samen met een publiek wat er net zoveel zin in had werd het zoiets prachtigs... de connectie die ik miste in Amsterdam was er wel degelijk daar in België, en ik wist mij geraakt tot op het bot...

via Facebook had ik Ornella leren kennen en die had zin om nog even te blijven hangen, samen met nog een paar anderen, want wie weet kwam Eddie zelf nog naar buiten om hoi te zeggen. we wachten bijna twee uur, kletsten, lachten, gluurden in voorbij rijdende busjes, vroegen ons af waarom de tourbussen al weet ik hoe lang stonden te ronken achter ons {Het Milieu!!} en keken regelmatig naar de deur een eind verderop waar soms iemand uitkwam, of inging. tegen 2 uur was het moment dan eindelijk daar en stapte Eddie Vedder - op wie ik al meer dan 25 jaar een dikke crush heb - onze richting uit...

en mijn hoofd wist echt wel dat hij ook maar een mens is, dat hij nooit gevraagd heeft om al die aandacht van idealiserende fans, etc. maar oh my god wat was het een gestoord gevoel om hem van zo dichtbij te zien! te horen wat hij zei tegen de anderen, zijn glimlach van zo up close te zien, en FUCK THIS SHIT hem naar MIJ te zien kijken, en te zien lachen, en die diepe stem van hem tegen MIJ te horen praten... en een hug van hem te krijgen...  *what the fuck?! smilie*

het zinderde nog lang na, dat gevoel van de hemel... het komt telkens nog terug als ik eraan denk, of erover praat met iemand... just, wow....

het angst-konijn heb ik al even niet meer gezien...

angst konijnen

life can only be understood backwards

but it must be lived forwards"

{Sören Kierkegaard}

~het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden,

maar het moet voorwaarts worden geleefd~

hier moest ik aan denken toen ik daarstraks tien minuten lang onder de straal van de douche stond, bewegingloos, overmand door een mix van spijt en frustratie. even ervoor had ik - in de Facebook groep voor lui die zijn Europese tour willen meebeleven - gelezen over mensen die gisteravond in London de avond van hun leven hadden, omdat hun {en mijn} idool Eddie Vedder daar optrad in de Hammersmith Apollo {wat nu geloof ik anders heet}. zelf had ik op het laatste moment besloten om toch te proberen een kaartje te vinden, en ging vorige week dinsdag, waar ik erg genoot van zijn prachtige sonore stem, zijn melige grapjes, zijn prachtige liedjes. alleen - ik zat ergens waar ik hem niet zo heel goed zag, hij was heel onscherp, het was koud in de Music Hall, ik heb niet een gezichtsuitdrukking kunnen waarnemen van de goede man, laat staan hem gehigh-fived, en Glenn Hansard is wellicht een schat maar ik werd niet heel warm van zijn liedjes... 

ben ik nu een ontevreden trut? waarschijnlijk... is het nou ook nooit goed? kennelijk... waarom baal ik ervan dat ik niet de emotionele, prachtige, zijn hart uitstortende, volle bak Eddie heb mogen meemaken? zoals hunnie in London gisteravond, of op de eerste avond, in Amsterdam... omdat het fucking typisch is dat ik de ietsjes matte, zijn rijtje afraffelende, er niet helemaal bij zijnde Eddie Vedder 'kreeg'... omdat dat de story of my life is...

ik leef mijn leven with the handbreak on... ik leef met een soort van rem, altijd met mijn voet op de rem, omdat ik bang ben om uit te schieten... ik ben zo bang voor extremen, voor pijn, voor heftige gevoelens, dat ik altijd mijn voet op de rem heb... altijd in de aanslag om alles dicht te gooien. ik doe dat met situaties, met mensen, met alles. mijn angst om de controle kwijt te raken zo zoveel sterker dan mijn wens om prachtige, intense dingen mee te maken... de angst om found out te worden als de fraud die ik voel dat ik ben, omdat ik niet echt leef... ik leef tweedehands... op andermans ervaringen, of via de dingen die ik schrijf in mijn 'boeken'... boeken die niemand leest, want ik kijk wel raar uit om er ook maar iets mee te doen.

ik zou zo graag die kut rem los willen laten... mezelf laten gaan, zonder angst, zonder vrees voor vergelding, van God, of het Universum, of mijn moeder... prachtige dingen meemaken, en ten volle genieten... niet een beetje, met steeds rondkijken als een angstig konijn, maar vertrouwen hebben en genieten...

dus... onwards and upwards... and forwards, above all...

{tnx Ed, for a lovely show... ♥}