innerlijke kroost

de uitdagingen komen thick and fast op mijn pad, deze weken...
van het pogen tot opgeven van het nuttigen van suiker {op mijn manier} tot het moeten omgaan met kritiek {al dan niet terecht...} en de regeltjes die horen bij het leven in De Normale Maatschappij. iets wat ik het liefste niet doe, maar soms is het niet te vermijden... allemaal dingen die mij nogal wat moeite kosten, maar met de middelen die ik van mijn 'Peut heb gekregen {technieken om mijn innerlijke kind te begrijpen en gerust te stellen, bijvoorbeeld} is er allemaal redelijk goed mee te leven.

wij blijken {bijna} allemaal met een gekwetst Innerlijk Kind te leven, diep in ons zelf, die meestal van zich laat horen als er iets gebeurt waar wij moeite mee hebben. ik dus bijvoorbeeld met het krijgen van kritiek, of als iets wat ik doe in twijfel word getrokken door iemand van wie ik goedkeuring hoopte te krijgen - dingen waar mijn Innerlijke Kind verdrietig van wordt, of boos, en op gaat spelen, en door middel van een heel mooie meditatie kan ik ermee in contact komen, en het geruststellen en liefde geven en een beetje laten groeien. of gewoon laten Zijn...

sinds ik heb leren 'praten' met mijn innerlijke kind voelt het alsof ik weer een groot deel van mezelf terug heb. omdat ik het zolang heb genegeerd, ongerust als ik was om niet Volwassen genoeg bevonden te worden, en bestraft te worden, of uitgelachen. zoals velen van ons dat hebben. wij leerden al van heel jong af aan onze gevoelens te negeren, of weg te stoppen, of te bedekken met een heleboel troep, om het vooral niet meer te hoeven horen. terwijl dat juist het deel van ons is wat ons kan helen, wat ons kan vertellen wat het is dat we nodig hebben - liefde, aandacht, spelen, ongeremd genieten van iets geks, of moois, spontaan zijn... het is prima om Volwassen te zijn, om Verantwoordelijkheid te nemen, maar het is net zo {zo niet belangrijker} om naar je innerlijke kind te luisteren voor die dingen die niet met Volwassen zijn worden geassocieerd... en het is ook nooit te laat om het te leren kennen...

en nu ga ik touwtje springen met mij kleine Daantje...

geloof in overvloed

om nog op de vorige terug te komen:

een paar jaar geleden had ik een collega die juist weer heel makkelijk geld uitgaf. haar motto: geld mot rollen, en als het op is is er weer plek voor nieuw... dan trek je weer een nieuwe manier van geld verdienen aan... leuk om te zien, en ook een beetje verwarrend af en toe. een heleboel mensen om ons heen hadden er een standaard reactie op {"zo, die denkt zeker dat het allemaal aan komt waaien... die is nogal onverantwoordelijk... zij gaat er wel heel makkelijke mee om allemaal..."}, eentje die ik soms deelde, omdat ik ook zo geprogrammeerd was, ooit... ook ik dacht: ja hallo, doe normaal... het houdt een keer op hoor... doe eens wat verantwoordelijker.

tot ik deze gedachten in twijfel ging brengen. is het echt onverantwoordelijk? houdt het een keer op? als je dat gelooft, klopt het inderdaad. maar als je gelooft dat het anders is, als je gelooft dat geld mag rollen, dat er steeds weer ander geld in je beleving komt, dat ook jouw overtuigingen over geld een soort van illusie zijn en dat het tekort-denken wat we allemaal hebben geleerd hier in het westen net zo waar is als de overtuiging dat er meer dan voldoende middelen zijn, voor iedereen, dan is dat ook net zo waar... geld, voedsel, gezondheid, liefde - alles dus...

overvloed, geloven in overvloed is iets wat we massaal verleerd zijn. dank zij instituties als de kerk en landheren en regeringen, die handig inspeelden op angsten die mensen hadden voor tekorten {slechte oogsten betekenden dood en verderf, slechte hygiëne in dichtbevolkte industriële gebieden betekende ziektes en dood en verderf...}, en mensen die ons anders willen leren {via The Secret bijvoorbeeld} worden afgeschilderd als simpele zielen die het allemaal niet snappen... die niet helemaal realistisch zijn, die de hele angst-status quo waarin we al eeuwen leven op de schop durven nemen... die worden afgeschilderd als nep-spirituelen die Gulzigheid in de hand werken met hun Geloof Dat Je Het Al Hebt En Je Zal Het Krijgen gemier... je moet dus al een hele weg hebben bewandeld vaak, wil je de knie-reflex reacties van je opvoeding en je omgeving los kunnen laten en je eigen overtuigingen leren koesteren.

maar als je dat dan eenmaal begrijpt en toepast, dankbaar bent voor al het moois wat je al hebt en nog mag ontvangen, weet hoe je jezelf in de Gelukkig Zijn stand kan krijgen, dan blijkt er zoveel mogelijk!!

spending spree

en gisteren kwam er meteen weer eentje op mijn pad waar ik Iets Mee Mag {als ik dat wil...}.

geld uitgeven...

mijn laptop was gecrashed en hij kan op zich wel gemaakt worden maar eigenlijk is ie niet makkelijk om mee te nemen {veel te zwaar} en hebben we er nog eentje nodig voor beneden die iedereen kan gebruiken, en... redenen genoeg dus, en bij de winkel waar we waren om ten eerste een idee te krijgen over wat de kosten zouden gaan zijn voor mijn laptop {veel} viel mijn oog op een simpele, goedkope, kleine versie van wat ik al had. en een rekensom liet blijken dat ik m kon betalen, en hoewel ik best wist dat het niet broodnodig was {leven zonder apparaten zou bijvoorbeeld niet verkeerd zijn} was de beslissing een redelijk makkelijke {en nogal impulsieve...} en ging ik naar huis met twee laptops...

eenmaal thuis voelde ik me schuldig. en slecht. en stom. en een trut. was het echt nodig? had ik het geld ervoor net beter aan iets anders kunnen uitgeven? ben ik niet gewoon een verwend kreng wat NU dit en dat wil hebben en een tantrum gooit als ik het niet zo hebben, NU? nee. ja. nee.

ik ben grootgebracht {zoals velen van ons} met het idee dat Geld Willen Hebben slecht is, dat Geld Uitgeven heel voorzichtig en verstandig moet gebeuren, ten alle tijden, dat Arm Zijn veel beter is voor de ziel, dat het niet spiritueel verantwoord is om geld uit te willen geven aan laptops of een nieuwe auto. terwijl ik ook lees in mijn Secret boek, en dat van Sonia Choquette dat er helemaal niks mis is met Ontvangen, en Uitgeven en een Gemakkelijk Leven willen wat van zo niet alle, dan wel vele gemakken is voorzien... dat in armoede te leven {of het niet willen toelaten van Overvloed} een keuze is... want die Overvloed die is er gewoon, wachtend aan de deur tot jij t binnenlaat... en dat schuldgevoel wat zo aan je knaagt is een aangeleerd ding, iets wat aan jou is doorgegeven door generaties die niet anders wisten en aan jou de boodschap meegaven dat Rijke Stinkerds vieze smeerlappen zijn en wij Arme Sloebers zielig en onderdrukt... maar zo hoeven wij niet meer te leven... die tijd is voorbij...

dus zit ik nu aan mijn nieuwe laptop, wacht af tot zoonlief mijn andere weer aan de praat krijgt {of in elk geval de foto's en mijn schrijfsels van de harde schijf gehaald}, maak zo een bakje koffie, zoek mooie muziek uit, en laat in liefde mijn oude overtuigingen over armoede en geld los...

schuld en boete (#754)

schuldgevoel nekt je zoveel meer dan je vaak doorhebt...

tot deze conclusie kwamen vriendin M  en ik van de week. terwijl we allebei heel goed weten dat t nergens voor nodig is en dat het zo'n ding is wat we ooit hebben geleerd te horen voelen... als je iets 'slechts' doet, hoor je je daar slecht over te voelen. ook al doe je het meestal onbewust om redenen die echt wel ergens over gaan {angst om afwijzing of straf of wat dan ook, als een soort van overlevingsmechanisme}. en dat gevoel zit zo diep en vastgebeiteld dat het lastig is om m te vinden, om het dan te mogen omarmen en accepteren, en hopelijk los te laten...

had er zelf een gevonden gisteren, iets waar ik me al jaren heel schuldig en slecht over voel, maar ook dat dat maar èèn ding is in een lange lijst van dingen die mij tot een Heel Slecht Mens maken, wat het niet verdient om liefde te ontvangen, wat moet boeten en afgerekend worden op al die vreselijke dingen... en ik denk dat het is gelukt on het los te laten, nadat ik het eindelijk heb geaccepteerd, heb erkend als zijnde mijn Zonde, maar ook dat ik het deed uit een vreselijke, allesoverheersende angst, die ik intussen begrijp en niet meet veroordeel... en dus mezelf niet meer veroordeel... want dan zou ik het deel van mezelf veroordelen die juist zoveel liefde en aandacht verdient...

en zo zijn we weer een klein stapje verder in de goede richting...