beauty is in the eye of the beholder...
een mooie engels uitdrukking die zoiets betekent als: schoonheid ligt in het oog van de toeschouwer. ofwel: de ontvanger bepaalt wat hij ervan vindt...
en hiermee ligt vaak ook het grootste probleem binnen de communicatie, vooral de virtuele {email, messenger, sms} waarmee we tegenwoordig zo gemakkelijk werken. want niet alleen schoonheid, maar ook de toon van een boodschap, ligt geheel in het oog/oor van de ontvanger...
van Byron Katie stond deze van de week op Facbook: wat ik geloof over de toon van jouw stem, is de oorzaak van mijn lijden... dus niet de boodschap zelf {ook al kan die behoorlijk zorgen voor hoe jij die begrijpt} maar ook hoe ik m interpreteer, dus ontvang, maakt dat ik me oke voel of niet...
natuurlijk bracht dit een behoorlijke discussie op onder het debestreffende bericht {"ja hallo, het is toch niet alleen aan mij als ontvanger, het ligt toch ook aan degene die dingen zegt tegen mij?"}, en waren de meningen nogal verdeeld. ik ben er dus ook nog niet helemaal uit... ex gooide deze ook altijd terug in mijn gezicht, als hij weer eens bot en liefdeloos een constatering deed over mij, of een kennis van ons, of een familielid. en technisch gezien {als we allemaal robots waren dus} zouden deze beoordelingen kloppen, alleen zijn wij geen robots... wij zijn allen de optelsom van een heleboel factoren, en een aantal van die factoren kunnen zorgen voor spanningen bij het horen van bepaalde dingen... niet perse omdat het niet klopt, technisch gezien, maar omdat het een angst of verdriet of boosheid in ons losmaakt...
moeten wij ons dan alles maar aanvaarden, omdat het kennelijk iets raakt en het eigenlijk dus aan ons de ontvanger van het bericht ligt?
ligt eraan...
hoe sterk voel je je op dat moment om er iets mee te kunnen? hoe hard ga je jezelf of de ander veroordelen over datgene wat je hoort of leest?
vorige week had ex er weer eentje. het kwam erop neer dat onze dochter iets niet tegen mij wilde zeggen omdat ze mij niet wilde kwetsen. zijn constatering: het is mijn schuld want kennelijk ben ik nog steeds niet over onze scheiding heen {de realiteit van zijn Nieuwe Leven...}, en moet onze dochter op kousevoeten om mijn kwetsbare gevoelens heenlopen. ik antwoordde dat ik vond dat het haar sierde, dat zij de gevoelens van anderen liever spaart, en dat hij misschien eens wat minder veroordelend zou kunnen zijn over wat anderen doen. en waarom kwam het op haar neer anyway? hij is de volwassene, niet zij... daar kreeg ik dan weer een iets minder vriendelijk antwoord op terug, wat maakte dat ik het even helemaal gehad had met m en de deur van de communicatie dichtgooide...
als ik het nu teruglees, kan ik me indenken dat hij het heel wat minder zwaar had bedoeld dan het bij mij overkwam. ik ben zo pissed off met hem dat ik alles meteen minder vriendelijk lees dat hij misschien had bedoeld... maar misschien {hem kennende} had ik wel gelijk en wilde hij mij laten zien hoe sterk en slim en gevat hij wel niet is, en wat een zwakke zeikerd ik nog steeds ben. maar dit is nog steeds een aanname... misschien bedoelde hij het goed, maar het gewicht van ervaring met zijn manier van communicatie uit het verleden doet mij anders vermoeden... veroordeel ik dan zijn aannames... ik neem aan dat hij veroordeelt wie ik ben... ik voel mij geraakt - heeft hij dan gelijk? het feit dat het voor hem belangrijker is om mij op mijn plaats te zetten, is voor hem belangrijker dan mij te steunen, een grammetje empathie te laten zien... siert dat hem? ben ik gek dat ik me erdoor laat raken???
tja... zo kunnen we natuurlijk nog tot in de eeuwigheid doorgaan, maar daar heb ik dus geen zin in... de stelling van Mw Kate is wellicht waar, maar ik heb nog steeds issues, voel me nog steeds aangevallen, gekwetst, niet gezien... en voordat ik daar voorbij ben, kan ex {en zijn ideeën} me gestolen worden...
