maandag 31 oktober 2016

dag pap

afgelopen woensdag brak mijn hart in duizend stukken...
de liefste man die ik ooit heb gekend, de kleurrijkste grijsaard, mijn trouwste lezer hier, de bijzonderste opa, een eigenzinnige donder, degene die het trotste was op mij -- mijn lieve vader -- is heen gegaan...

nooit had ik me voor durven stellen hoe dat zou zijn, al ging hij de laatste jaren steeds een beetje verder achteruit, en was het een realisitsche mogelijkheid, en bouwde zelfs ik de gedachte in dat het een keer gebeurd zou kunnen zijn... maar hij had al zoveel doorstaan, krabbelde steeds weer op, was er weer gewoon bij op feestjes en maakte ons telkens weer aan het lachen... pa leek zo sterk, mentaal vooral, maar het zwaard van Damocles, in de vorm van een aneurisme in zijn buik, viel, en zorgde voor een wending die ik altijd heb gevreesd...

het idee dat hij er niet meer is, nooit meer zal zijn, is verschrikkelijk... dat hij nooit meer in die stoel zal zitten in de tuin, lezend in een boek, een puzzel makend, een landkaart bestuderend... dat de kinderen nooit meer grapjes zullen maken met m over dat ie bij de padvinders zat {wat helemaal niet zo was...}, of over Gerrit de bosgod {die hij een keer op een kampeertrip had bedacht, jaaren geleden, en die gebleven is}, of wat ie nou weer had gevonden 'aan de kant van de weg'... mijn moeder zal het voortaan zonder zijn gezelschap en kennis moeten doen...

het enige waar ik blij om ben is dat hij nu geen pijn meer heeft... dat hij niet meer hoeft te ploeteren om adem te krijgen, toe moet kijken hoe wij dingen voor hem doen. ook dat ik tot het einde bij hem ben geweest, zijn hand vastgehouden, hem liefde en kracht toegewenst... samen met mijn moeder, en mijn broer.

dit jaar was een kutjaar wat betreft het verliezen van markante mensen, maar dat de belangrijkste mij zou ontvallen...

tot ziens, lieve pa... ik ga mijn best doen om jou trots te laten blijven...




dinsdag 20 september 2016

tegen stellingen

ik zit een beetje in mijn maag met het Hoofd-Hart-Handen verhaal waar ik zoveel mee heb {Vrije School leus: leren met hoofd-hart-handen; of wel: de hele mens, en niet alleen de hersens...}. niet dat ik eraan twijfel, maar ik voel me zo vaak belachelijk en suf als ik terug wil vallen op mijn Gevoel... idioten {?of toch niet?} die hun gevoel volgen hebben gestemd om uit de EU te gaan in Engeland... bange mensen willen stemmen op rare blonde mannen die ze beloven om alles waar ze bang voor zijn te verwijderen uit de maatschappij, als ze op hen stemmen {zowel hier als in Uk als in US...}. dames die kookboeken schrijven en voedseladvies geven die op hun gevoel afgaan, en door velen worden gevolgd, als ook in grote twijfel getrokken...

toen mijn denk-vermogen werd ontwikkeld, in de donkere jaren 80, merkte ik dat ik met Denk-mensen meer had dan met Voel-mensen. Denk-mensen hadden humor, trokken dingen in twijfel, maakten Voel-mensen belachelijk, kwamen met Keihard Bewijs dat hun Denken veel meer steek hield dan al dat suffe geVoel. mijn eigen geVoel maakte me ook heel onzeker, ik begreep er niks van, en de Voel mensen die ik kende leken me en stelletje trieste mutsen {want vaak vrouwen die in hun angsten bleven hangen en daar dan hun levens op baseerden}. en ik wilde niet zo zijn. ik wilde een Helder Denkend Mens zijn wat kon intellectualiseren, concepten kon begrijpen, cynisch was en Gevoel bij voorbaat al in twijfel trok. ex was daarbij een perfecte partner - als er iemand dolblij werd van intellectualiseren en concept-denken was hij het wel. Gevoel was voor Losers, al had hij daar wel een paar van in zijn kennissenkring. voor de balans wellicht...

voor mij kwam er een nogal grote kink in de kabel toen ik moeder werd. ineens was daar een gevoel met de kracht van iets oers, iets wat ik nog nooit had gevoeld - liefde... voor dat kleine mannetje wat mij nodig had... en tegelijk was daar een overweldigende angst... allebei tegelijk. ik hield van dit kleine mensje, maar ik was ook doodsbang om het helemaal verkeerd te doen als moeder... en heel langzaam aan kwam ik in conflict met mijn naar Verstandig Zijn verlangende kant. en ook met ex....

nu, bijna 23 jaar later, begrijp ik het een beetje, snap ik waarom dat conflict zo lang heeft doorgeduurd, en waarom het conflict met ex zo lang heeft doorgemodderd - we zijn allebei op onze eigen manier ontwikkeld, van onze originele Vooral Denken, en niet naast elkaar gebleven, met elkaar in contact, in empathie en liefde, maar in competitie, in conflict, boos omdat het niet meer klopte, maar niet bij machte om er iets aan te doen. hoe meer ik bij mijn gevoel, mijn intuïtie kwam, hoe fouter het voelde om dingen nog vanuit een intellectueel oogpunt te bezien - het klopte niet meer... het was wel Verstandig, maar het voelde zo fout...

maar hoever verwijderd ben ik dan eigenlijk van Trump-stemmers? hoe anders ben ik dan die lui die vol angst naar beelden van vluchtelingen {waar misschien wel terroristen tussen zouden zitten} kijken en vrezen dat hun land naar de verdommenis gaat? wanneer moet ik me echt zorgen gaan maken? zijn mijn zogenaamd intellectuele kennissen niet net zo bang, en worden zij niet net zo hard gestuurd door bange ideeën als mijn {simpele ziel van een} overbuurvrouw? is cynisch reageren op iemand die vanuit zijn gevoel spreek en iets moois ziet/voelt/wil, niet net zo triest als iemand die blij wordt van een speech van Geert Wilders?

het is niet zo makkelijk als angst versus liefde. ze horen allebei bij het leven. zonder wantrouwen geen vertrouwen... zonder haat geen liefde... zonder zwart geen wit... angsten negeren of bagatelliseren is net zo 'dom' als erin meegaan, maar wat moet je dan?

ernaar luisteren, roept mijn intuïtie. luisteren, zien wat je ermee kan, en het dan naast je neer leggen. je er net door laten sturen, want dan ga je op Trump stemmen, of niet meer naar buiten, of boekweitgrutten eten {gatver...}, of maak je mensen belachelijk die ze eten vanwege een intolerantie...

en dat klinkt dan eigenlijk best wel verstandig...

zondag 11 september 2016

vlinders en alarmbellen

het is tijd...
tijd om los te laten...
mijn lijden {of meer: mijn behoefte aan het drama wat erbij hoort}...
het verhaal van mijn jaren met ex...
de overtuigingen over mijn al dan niet kunnen, mogelijkheden en waarde...
en vooral: het overheersingsdrama wat mijn familie op verschillende manieren al generaties beheerst.

terwijl ik opgroeide merkte ik het niet zo heel erg, want het was het enige wat ik wist {en als je ergens middenin zit mis je sowieso het voordeel van wat perspectief...}, en dobberde ik vrolijk {of eigenlijk niet zo heel vrolijk, vaak} mee op de stroom van mijn leven. en werd ik gedomineerd - mijn agenda werd bepaald, door ouders eerst {die ook maar deden wat ze hadden geleerd, al wilden ze er toch een andere draai aan geven}, door school, door wat ik geloofde over mijn geloof in Jezus/de kerk, door zowat alles behalve mijzelf... ik had geleerd om naar anderen te luisteren. ik had geleerd om te vertrouwen op de kundigheid van anderen, op hun wijsheid boven die van mezelf, bewonderde velen, verafgoodde er een paar, en zette al mijn fiches op deze of gene, kwam dan soms bedrogen uit, kroop dan even in mijn holletje, om dan een volgende te vinden waar ik al mijn fiches weer op zette....

heel lang was dat ex. hij had mijn grenzeloze vertrouwen gewonnen, bij hem voelde ik me veilig, en ik piekerde er niet over om de alarmbellen die ook afgingen in mijn buik, naast de vlinders die er lustig op los fladderden, serieus te nemen.... hij was immers mijn ticket out of boredom, naar een leven vol leuks en spannends en humor en anders... en het was jarenlang ook best heel leuk, en spannend en lachen en anders... ik heb best heel erg genoten van mijn tijd met ex. ik heb best veel geleerd. alleen merkte ik van lieverlee dat die alarmbellen maar bleven rinkelen. je kan echt heel lang dingen negeren, als je ze echt niet wil zien... maar eenmaal gezien, en gesnapt, is er no going back... {en die heb ik dan weer uit een prachtig stuk van mijn fave schrijfster die pas 'uit de kast kwam' over de liefde die zij voelt voor haar beste vriendin [waarmee ze nu een relatie heeft]...}

het klopte niet meer voor mij. het klopte al heel lang niet meer. en toen ik dat uitsprak, kreeg ik niet het idee dat ex er erg mee zat. die deed geen enkele poging om er samen aan te sleutelen, zoals dat overal wordt aangeraden {naar relatie-therapie, dat soort dingen}, want ook daar klopte het al heel lang niet meer: er was eigenlijk geen Samen... ex ziet zichzelf als een Heel Sterk Individu, en een relatie {met mij} was een leuke bonus. maar verder niets. en ik wist niet wat ik nou eigenlijk zelf nog wilde... ik wilde ook wel een Sterk Individu zijn, maar ik wist ook dat ik Samen wilde zijn. bij iemand wilde horen. maar zijn beredeneringen wogen zwaarder, en ik schikte weer in. keer op keer. tot we er allebei klaar mee waren...

ook heel kaar ben ik nu - na vele jaren zwoegen - met gedomineerd worden, met macht-misbruik, ego-trips, met spelletjes spelen... ik ben klaar met bewonderen, op voetstukken zetten, in de schaduw staan, onderworpen worden aan allerlei overtuigingen, angstig mijn dagen doorkomen, boos zijn omdat ik nooit heb geleerd om te zijn of voelen wat ik echt ben of voel...

dus laat ik het los...
mijn verhaal...
mijn behoefte aan lijden...
de pijn...
het verdriet...
alle overtuigingen over mijn zogenaamde zwakheid...

doei!

tijd voor al het moois wat ik al jaren misloop....


dinsdag 9 augustus 2016

schoonheid en het beest...

beauty is in the eye of the beholder...

een mooie engels uitdrukking die zoiets betekent als: schoonheid ligt in het oog van de toeschouwer. ofwel: de ontvanger bepaalt wat hij ervan vindt...

en hiermee ligt vaak ook het grootste probleem binnen de communicatie, vooral de virtuele {email, messenger, sms} waarmee we tegenwoordig zo gemakkelijk werken. want niet alleen schoonheid, maar ook de toon van een boodschap, ligt geheel in het oog/oor van de ontvanger...

van Byron Katie stond deze van de week op Facbook: wat ik geloof over de toon van jouw stem, is de oorzaak van mijn lijden... dus niet de boodschap zelf {ook al kan die behoorlijk zorgen voor hoe jij die begrijpt} maar ook hoe ik m interpreteer, dus ontvang, maakt dat ik me oke voel of niet...

natuurlijk bracht dit een behoorlijke discussie op onder het debestreffende bericht {"ja hallo, het is toch niet alleen aan mij als ontvanger, het ligt toch ook aan degene die dingen zegt tegen mij?"}, en waren de meningen nogal verdeeld. ik ben er dus ook nog niet helemaal uit... ex gooide deze ook altijd terug in mijn gezicht, als hij weer eens bot en liefdeloos een constatering deed over mij, of een kennis van ons, of een familielid. en technisch gezien {als we allemaal robots waren dus} zouden deze beoordelingen kloppen, alleen zijn wij geen robots... wij zijn allen de optelsom van een heleboel factoren, en een aantal van die factoren kunnen zorgen voor spanningen bij het horen van bepaalde dingen... niet perse omdat het niet klopt, technisch gezien, maar omdat het een angst of verdriet of boosheid in ons losmaakt...

moeten wij ons dan alles maar aanvaarden, omdat het kennelijk iets raakt en het eigenlijk dus aan ons de ontvanger van het bericht ligt?

ligt eraan...

hoe sterk voel je je op dat moment om er iets mee te kunnen? hoe hard ga je jezelf of de ander veroordelen over datgene wat je hoort of leest?

vorige week had ex er weer eentje. het kwam erop neer dat onze dochter iets niet tegen mij wilde zeggen omdat ze mij niet wilde kwetsen. zijn constatering: het is mijn schuld want kennelijk ben ik nog steeds niet over onze scheiding heen {de realiteit van zijn Nieuwe Leven...}, en moet onze dochter op kousevoeten om mijn kwetsbare gevoelens heenlopen. ik antwoordde dat ik vond dat het haar sierde, dat zij de gevoelens van anderen liever spaart, en dat hij misschien eens wat minder veroordelend zou kunnen zijn over wat anderen doen. en waarom kwam het op haar neer anyway? hij is de volwassene, niet zij... daar kreeg ik dan weer een iets minder vriendelijk antwoord op terug, wat maakte dat ik het even helemaal gehad had met m en de deur van de communicatie dichtgooide...

als ik het nu teruglees, kan ik me indenken dat hij het heel wat minder zwaar had bedoeld dan het bij mij overkwam. ik ben zo pissed off met hem dat ik alles meteen minder vriendelijk lees dat hij misschien had bedoeld... maar misschien {hem kennende} had ik wel gelijk en wilde hij mij laten zien hoe sterk en slim en gevat hij wel niet is, en wat een zwakke zeikerd ik nog steeds ben. maar dit is nog steeds een aanname... misschien bedoelde hij het goed, maar het gewicht van ervaring met zijn manier van communicatie uit het verleden doet mij anders vermoeden... veroordeel ik dan zijn aannames... ik neem aan dat hij veroordeelt wie ik ben... ik voel mij geraakt - heeft hij dan gelijk? het feit dat het voor hem belangrijker is om mij op mijn plaats te zetten, is voor hem belangrijker dan mij te steunen, een grammetje empathie te laten zien... siert dat hem? ben ik gek dat ik me erdoor laat raken???

tja... zo kunnen we natuurlijk nog tot in de eeuwigheid doorgaan, maar daar heb ik dus geen zin in... de stelling van Mw Kate is wellicht waar, maar ik heb nog steeds issues, voel me nog steeds aangevallen, gekwetst, niet gezien... en voordat ik daar voorbij ben, kan ex {en zijn ideeën} me gestolen worden...


maandag 18 juli 2016

waarde vol

volgend op het uur durende filmpje op Youtube van het vorige stuk, vond ik een 10-delige serie waarin dezelfde man uit de doeken doet hoe wij allemaal gekwetste kinderen zijn die verwoede pogingen doen om als volwassene door het leven te gaan... Homecoming heet het, en werkt in 10 delen door de kinderfases heen, om tot een conclusie te komen hoe je toch nog als gelukkige volwassene je leven verder kan leven. helemaal bij jezelf terug gekomen, hopelijk de brokstukken en een groot deel van je opgelopen trauma's geloosd te hebben door middel van door hem aangereikte therapeutische sessies en suggesties.

zelf heb ik al in de jaren 80 al geleerd over hoe je kindertijd, en dan vooral de tijd voordat je bewust werd van de wereld om je heen, omdat je toen alles in je opzoog als een sponsje, bepalend is voor hoe je als volwassene in het leven staat. weet niet meer precies in welke vorm deze informatie tot mij kwam, maar het leek me een heel fijne manier van psychologie - dat je het nog een klein beetje in de hand kon hebben, dat je niet al gevormd op de wereld kwam, door je genen en zo, maar gevormd door mensen uit je omgeving, en wat is gevormd kan altijd nog worden omgevormd, was mijn gedachte... hoe je dat omvormen zou moeten doen was mij dan weer niet duidelijk - ik was ook gevormd om tot op zeker hoogte machteloos toe te zien en te hopen op redding - maar in mijn achterhoofd was wel steeds het idee dat ik niet tot in den boze hoefde te leven met mijn zgn. verlegenheid en angstige gedachten... er was iets aan te doen, door middel van therapie, alleen had ik geen idee waar ik dat moest zoeken...

via ex had ik ooit het boek Families and how to survive them in handen gekregen. hierin vertelt John Cleese {Fawlty Towers, Monty Python} met behulp van zijn therapeut uitgebreid hoe wij op psychologisch gebied worden gevormd, door mensen om ons heen, door innerlijke reacties, door onbewuste gevoelens en impulsen, afsluitingen en overlevingsdrang... en hoe wij mensen in ons leven aantrekken die ons daarbij kunnen steunen, of ons verhaal blijven beamen, of verder kunnen helpen. doordat zij dezelfde drama's hebben, dezelfde taboes, wat wij onbewust bij elkaar oppikken en 'weten' dat wij daardoor veilig zijn bij die ander... {als eerste wordt bijvoorbeeld een experiment beschreven, hoe in een kamer vol onbekenden werd gevraagd om paren te vormen, zonder met elkaar te praten. na verloop van tijd had iedereen een partner, en er werd gepraat over allerlei dingen, en wat bleek: alle personen binnen die paren bleken dezelfde taboes als elkaar {maar weer anders dan de anderen paren} met zich mee te dragen... zonder met elkaar te praten voelden ze dat die ene ander veilig was. omdat ze dezelfde dingen wegstopten...}.

ex gelooft echter dat Therapie belachelijk is, en dat je ergens van bewust te zijn al voldoende zou moeten zijn om een {in je babytijd opgelopen} trauma of gewoonte om te kunnen draaien. eindeloze discussie hebben we hierover gehad, vooral omdat ik wel geloof in therapie, en ook niet bang ben om me kwetsbaar op te stellen in het bijzijn van een ander/therapeut... hij vind dat mensen die dit doen triestelingen zijn... {niet tegen mij direct, maar over iedereen die wij kenden die ergens in therapie was - kiezen voor de makkelijkste weg, noemde hij het, en ronduit achterlijk}. helaas voor mij ging ik in eerste instantie mee in zijn verhaal, omdat ik vooral wilde dat hij mij leuk vond, en mezelf neerzetten als sneu type wat uithuilt bij een 'dokter' zou daar niet bij helpen... {al poogde ik dan af en toe wel eens wat bij verschillende peuten - Kunstzinnige Therapie, bijvoorbeeld, wat wel wat losmaakte}

in de filmpjes {die allemaal een uur duren en in het Engels zijn - sorry!} wordt elk deel van de kindertijd behandeld, uit de doeken gedaan hoe sommige ontwikkelingen verkeerd kunnen gaan, hoe wij leren om bepaalde zaken te onderdrukken {en daardoor behoorlijk ziek kunnen worden}, en hoe wij langzaam aan en liefdevol weer bij die pijnlijke stukjes kunnen komen, om ze beetje bij beetje te helen, er licht op te laten schijnen, bij ons gekwetste kindje kunnen komen en het de liefde en datgene wat het nodig heeft te geven... daarbij uitdrukkelijk zeggend dat er niemand de schuld krijgt van die 'fouten' in de opvoeding, omdat onze opvoeders zelf ook behoorlijk wat knakken hebben opgelopen in hun eigen kindertijd, door mensen die zelf ook -- etc. etc. maar we kunnen wel de cyclus doorbreken... we hoeven er niet tot in lengte van dagen slaaf van te blijven... we zijn mensen met een vrije wil {tot op zeker hoogte natuurlijk, door die impulsen en driften waar we niet altijd controle over hebben, en de aangeleerde reacties op zaken die op ons pad komen...}, en dat weten is al een heerlijk gevoel van macht terugkrijgen over jezelf... {tenzij dát idee je juist vervult met angst natuurlijk, dan is het minder...}

enniwee - ik voel dat ik op een heel mooi pad ben, met loslaten en lozen en nieuwe, mooie, krachtige overtuigingen en gedachten ervoor in de plaats... met nieuwe kansen, en nieuwe mensen en eindelijk geloven dat Ik Het Waard Ben... 

beter laat dan nooit...




woensdag 13 juli 2016

schaamte lozen

waar schaam jij je voor?
wat mag niemand weten over jou?
waar sla jij jezelf mee rond de oren omdat je het doet/voelt/ernaar verlangt?

schaamte kan goed zijn, het is een soort van sociale controle binnen jezelf, die je nodig hebt om normaal te kunnen functioneren. innerlijke discipline te kweken. in een gezond kind wordt lichte schaamte aangewend {het voelt het vanuit zichzelf} om het een mooi, gezond platform te geven naar volwassenheid...
helaas zijn weinigen onder ons Helemaal Gezond opgevoed. omdat wij worden grootgebracht door mensen die zelf nog worstelen met allerlei niet-opgeloste schaamte-gevoelens.

het gaat fout wanneer we ons voor dingen gaan schamen die nuttig zijn. dingen die Normaal horen te zijn. waardoor we ons waardeloos gaan voelen, of slecht, niet goed genoeg, en eetproblemen krijgen, of drugs gaan gebruiken, of heel veel kopen, of  werken, of ons dingen ontzeggen die we nodig hebben, om gevoelens uit te vlakken, of om onszelf te straffen.

we leren dat het slecht is als we verdriet uiten na een bepaalde leeftijd, of boosheid voelen, of knuffels willen, of iets heel graag willen leren of juist niet kunnen. omdat opvoeders er boos om werden, of er juist een reactie van overdreven positiviteit kwam...

{deze link op Youtube -- in het engels -- gaat erover en legt het supergoed uit...}

vanmorgen kwam dit besef ineens bij me binnen - ik had in een brief naar een vriendin in UK geschreven dat ik nog steeds worstel met bepaalde gevoelens, omdat ik me schaam ervoor. wat als de kinderen erachter komen? wat als mijn ouders het te weten komen? wat als de Wereld erachter komt?

ik schaam me er gigantisch voor...

ik schaam me ook voor mijn lijf - het is lelijk en dik en onaantrekkelijk...
ik schaam me voor mijn verlangen naar geld en een mooi huis en een leuke auto die het gewoon doet... het is gulzig en slecht...
ik schaam me voor het feit dat ik {soms} bang ben om alleen te blijven... het is triest en niet Modern...
ik schaam me voor mijn verdriet...
ik schaam me dat ik jaloers ben op de nieuwe vriendin van ex...
ik schaam me voor al mijn tekortkomingen... voor alle dingen die ik nooit goed geleerd heb... dat ik niet assertief ben, of Heel Vrouwelijk, of sexueel ontspannen, of sociaal nieuwsgierig...

door deze schaamte-gevoelens hebben wij geleerd om een andere, acceptabele versie van onszelf neer te zetten in de wereld. eentje ie geen straf krijgt, of die oke word gevonden. omdat wij boven alles geaccepteerd willen zijn, geliefd willen zijn, tegen elke prijs. al worden we er doodziek door...

is hier dan nog wat aan te doen?
jazeker -- door het onder ogen durven komen...
{h}erkennen waar we ons over schamen...
dit accepteren, en jezelf toestemming geven om het er te laten zijn... stapje voor stapje, beetje bij beetje, stukje voor stukje... maar geef jezelf de toestemming ie je nodig hebt... voel jezelf om mee te beginnen veilig in jezelf - wordt voor jezelf de Liefdevolle Opvoeder die je nodig hebt...


zondag 10 juli 2016

fout gevoeld

even geleden kon ik mijn vinger leggen op een paar gevoelens die steeds maar terug leken te komen, in de nasleep van mijn break-up. een aantal waarmee ik niet heel veel kan, tot ik helemaal accepteer dat ik ze inderdaad voel. en tussen weten wat je voelt en mogen voelen wat je voelt zit een wereld van verschil...

zo zijn er:

Jaloezie {ten opzichte van ex zijn gemak waarmee hij 24 jaar relatie aan de kant schoof en zich vrolijk -- en luid verkondigend tegen mij -- in de dating-wereld stortte... maar ook jaloezie ten opzichte van de dames die zijn gezeik geloven en menen in hem een fantastisch, opmerkzaam, luisterend, interessant, aandachtig persoon te hebben gevonden, zoals ik dat ook ooit deed. jaloezie ook nog ten aanzien van onze dochter, die de leuke versie van haar pa krijgt. als tenminste niet zijn nieuwe mevrouw aanwezig is. dan kan ook zij ernaar fluiten...} -- mag ik niet voelen. is niet geoorloofd binnen mijn familie, laat je niet merken. tenminste, niet hardop, tenminste niet als jaloezie... vermomd als verbolgen verdriet over wat die ander je heeft aangedaan mag het wel.

Me Verraden Voelen {omdat in mijn hart wij verbonden waren, met al onze ups en downs, met al onze diepe gesprekken en uiteenzettingen over het leven en hoe wij als Mens in elkaar steken... omdat wij 4 kinderen hebben, en een leven in een buitenland zij begonnen... omdat wij elkaars diepste geheimen kenden, en zodoende -- dacht ik --  een Verbond Voor Het Leven hadden... hij vindt dat onzin... hij vindt dat ik daar niet zo moeilijk over moet doen... dat ik me aanstel...}

Intens Verdriet {om wat voorbij is en nooit meer terug zal komen... om mijn alweer alleen zijn... om de onzin die ik geloofde over ons, over hem, over mezelf... over dat hij niet meer in mijn leven is... om dat hij nu bij iemand anders hoort, waarmee hij Leuke Dingen doet... over alles...}

Woede {omdat ik het fout had... omdat hij nog steeds in mijn systeem zit... omdat het niet opschiet voor mijn gevoel... omdat ik mijn gedachten nog steeds laat bepalen door wat hij ooit vond ergens over, en ik dat nog steeds geloof... omdat hij me niet meer wil...}

al die dingen mag ik op een of andere manier niet voelen. niet echt. ik moet sterk zijn, ik moet laten zien dat ik het allemaal aankan. ik moet elegant met mijn verlies omgaan, niet laten zien dat het me wat doet... onderhand. van mezelf... hoe lang blijf je nog zwelgen hierin?? {zijn stem...}

en ik kan nu dus mijn vinger erop leggen, maar daar zijn die gevoelens nog niet mee weg. nee, ze blijven steeds maar terug komen. als een schimmel waar je nog zoveel bleek over kan gooien -- als de voedingsbodem blijft, verandert er nooit wat...

voedingsbodem veranderen dus. maken dat de schimmel van mijn negatieve, donkere gedachten niet steeds vat krijgt. ze accepteren, dat ze bij mijn proces horen, en dat het Tijd nodig heeft... tijd die ik mezelf kado mag geven. net zoveel als nodig is...


dinsdag 5 juli 2016

zacht ei

gisteren kocht ik een beer in de Hema.
en zacht roze katoen.
vandaag draag ik roze ondergoed...
en straks ga ik een ander bed kopen.

de omslag is er gekomen, zo merk ik ineens.
vanmorgen had ik ook eindelijk echt contact met mijn Kleine Daan.
ik wilde vergeven en loslaten, dus begon ik met ex, omdat ie het dichtste bij was. omdat ik mijn huwelijk eindelijk los wil laten. omdat ik er helemaal klaar mee ben...

toen vergaf ik een flink aantal mensen uit mijn verleden, waaronder de vele klasgenoten die mijn lagere school tot een soort van hel maakten. en leerkrachten die het niet begrepen.

en uiteindelijk mezelf... voor de fouten die ik heb gemaakt, voor de vele keren dat ik hard was tegen de jongens, en tegen mezelf. voor de keren dat ik deed alsof... voor al die dingen die ik liever niet had gedaan, maar deed omdat het toen niet anders kon...

al zolang ik me kan heugen verberg ik hele delen van mezelf onder een heel dikke laag Acceptabel Zijn. ik keek af bij klasgenoten hoe je dat doet, Acceptabel Zijn. op een bepaalde manier praten, dingen wel, of juist niet zeggen. en als ik het fout deed werd ik gestraft. genadeloos. maar ik leerde snel. dus kwam er die Daan - de beige versie, waar niemand aanstoot aan kon nemen, want ik zei weinig, en ik deed niet veel. ik deed een beetje mee. maar voelde me er niet gelukkig onder...

later, in mijn puberteit kwam er een andere Daan naar boven, eentje die het allemaal niets kon schelen, en ik verborg me nog meer. ik wist niet meer hoe ik Acceptabel moest zijn, want krachten die sterker waren dan mijn geest maakten dat ik dingen wilde die nog vreemder waren dan toen ik zes was, of 9... {dit waren overigens geen heel gestoorde, asociale dingen, maar gewoon de normale, hormoongedreven toestanden waar elke puber doorheen moet}

in al die jaren, en de vele jaren die daar nog na zouden komen, werd mij duidelijk dat Zachtheid en Kwetsbaar Mogen Zijn niet mijn ding waren. die stonden gelijk aan je openstellen voor getreiter of bespotting, voor Pijn en gekwetst worden, en daar had ik weinig zin in. dus leerde ik Hard zijn, en trok ik ex aan in mijn leven. die wist wel van wanten...

vorige week bedacht ik dat ik in mijn eentje heel goed weet wat ik wil. ik doe graag dingen zelf, ik ga graag dagjes, of dagen, weg, want in mijn up kan ik doen waar ik zin in heb. niemand die mij op andere gedachten wil brengen, of mij in twijfel trekt, of afleidt. ik vind het heerlijk om alleen te zijn... ik heb nooit echt geleerd hoe ik bij mezelf moet blijven als ik met anderen ben. dan schiet ik in een automatische Acceptabel Zijn modus en vergeet ik totaal wat ik zelf nou wil. en voordat ik me dat herinner en tegen wil werpen dat ik iets liever niet doe of anders zou willen, zijn we al lang iets aan het doen, en vind ik mezelf een sukkel om weer eens roet in het eten te gooien. dus zeg ik niets. en baal ik. en zweer ik dat ik de volgende keer wel alleen ga...

maar om bij jezelf te blijven, echt bij jezelf te blijven in gezelschap, is er een soort van innerlijke rust nodig. een fundering van Liefde en Geloven in Oke-heid over jezelf, over wie je bent en wat je graag wil, zodat je jezelf niet steeds van je sokken laat blazen door Anderen.

dus...
geloof dat ik daar nu aan toe ben. om dat te leren. want ik wil niet de rest van mijn leven alleen blijven. en ik wil ook niet weer iemand zoals ex aantrekken. ik wil Zacht kunnen zijn, en Lief, en mogen huilen om stomme, romantische films, en 'lui' kunnen zijn, en Helemaal Mezelf, de Echte Daan niet meer hoeven verstoppen omdat iemand er agressief van zou kunnen worden...

dus vandaag knuffel ik mijn nieuwe zachte beer, en vlecht ik een zachtroze armbandje, en draag ik roze ondergoed en begin ik opnieuw in een vers bed, voor mij alleen {voorlopig}... vandaag mag ik zacht zijn, en lief, en romantisch en lui en whatever... vandaag, en alle dagen erna...

Barney


zondag 19 juni 2016

intreden

ooit had ik bijna de stap gezet om non te worden.

in de maanden voordat ik besloot om naar Engeland te gaan, was de keuze tussen intreden, of emigreren... niet dat ik nou zo'n godvruchtig Katholiek meisje was, tenminste, niet eentje waarvan je bijna kon voorvoelen dat ze Iets ging doen in het Kerkelijke gebeuren. ik ging niet eens meer naar de kerk, in die tijd. maar er was wel een heel sterk gevoel van aantrekking voor het leven als kloosterling. het leek me veilig, in een wereld die ik vreesde. er waren regels, duidelijkheid, verbondenheid, en je had altijd een dak boven je hoofd. je hoefde je niet druk te maken over je kleding - de voorschriften daarover waren ook heel simpel. als introvert leek me de stilte en de eenvoud ongelofelijk heerlijk... alleen zou ik er wel een heleboel aardse zaken {muziek luisteren, naar concerten gaan, reizen maken} voor moeten opgeven die ik op dat moment net iets belangrijker vond.

de andere keuze - naar Engeland - was lastiger. er was weinig zekerheid {behalve het adres waar ik zou verblijven, maar wat als ik het er niet naar mijn zin zou hebben?}, ik werd geacht zelfstandig te kunnen zijn, en gezag te hebben over een aantal kinderen, en plezierig gezelschap te zijn. di alles kon ik, wist ik, maar toch - was mijn Engels wel goed genoeg? waren de kinderen daar wel leuk? maar het leek me ook fantastisch, en zo spannend... te kunnen leven in het land van mijn dromen, kennis te maken met de cultuur daar... de twijfel was groot...

mijn klooster-notie werd thuis nog minder goed ontvangen dan mijn idee om naar een kunstacademie te willen. mijn moeder had alleen maar negatieve ervaringen, zo leek het, met nonnen. zij stamt uit een tijd dat een aantal van hen kampte met hoogheidswaan, machtswellust, en degenen die haar lesgaven, een stevige voorkeur voor de kinderen van rijkere dorpsgenoten. niet heel fijn, dus. en het was goed te begrijpen dat zij er nogal wat moeite mee had toen ik aangaf meer te willen weten over intreden.

mijn ervaringen met nonnen was precies te tegenovergestelde. degenen die ik kende waren lief, aardig, wijs en best wel werelds in hun opvattingen. ik voelde liefde, geen machtswellust. misschien dat dit snel anders was geweest als ik in een klooster woonde, en me aan moest passen aan hun regels, moest dealen met hun issues, en vele van mezelf... maar misschien ook niet...

intussen heb ik natuurlijk een heel ander leven geleefd, zonder Katholiek geloof, heb ik kinderen op de wereld gezet, ben ik tegen de zin van de kerk {waarvoor ik niet ben getrouwd} gescheiden en twijfel ik nog steeds aan alles wat met georganiseerd geloof te maken heeft. maar toch...

in deze tijden van onzekerheid voelt het zo vertrouwd... omdat ik nog steeds/weer zoek naar veiligheid, naar iets of iemand die mij beschermt, die mij liefheeft, die zich wil verbinden aan mij... en ik weet dat ik dit alles in mezelf kan vinden. vind. maar soms is een quick fix, of de notie ervan, zo aantrekkelijk...



dinsdag 7 juni 2016

kwetsbaar

gisteren, tijdens de sessie die ik had met mijn therapeute, viel ineens het kwartje.

daar was ik zó blij mee, want ik had al maanden het idee dat ik het gewoon niet hard genoeg probeerde. dat ik mijn best niet deed. dat ik een lapzwans ben, die als een soort van trieste ouwe vrijster nog aan het smachten was over iemand die haar ooit de bons heeft gegeven...

ik voel nog steeds een soort gehechtheid aan ex. omdat ik hooggevoelig ben. die gehechtheid had ik gecreeerd {met iemand die liever niet aan hechten doet...} en omdat ik dat ben, hooggevoelig, blijf ik het langer voelen... nog steeds dus. ook al snap ik met mijn hoofd dat die gehechtheid al meer dan een jaar is verbroken {van zijn kant toch zeker} en dat ik verder mag, mijn gevoel is zover nog niet... nog steeds niet...

ik dacht dat ex en ik hadden uitgesproken naar elkaar toe dat we een soort van band zouden blijven houden... waarschijnlijk wilde ik dat hij daar net zo zwaar aan tilde als ik, het net zo zou in gaan vullen... {zonder nieuwe relaties dus}. hij heeft waarschijnlijk gedacht, in een poging om de dingen zo snel en zo soepel mogelijk te laten gaan, dat zijn 'toezeggingen' in die richting door mij net zo licht zouden worden opgevat als door hem... hij denkt dat ik net zo ben als hij. omdat hij dat graag wil. mijn gevoeligheid zit hem danig in de weg...

omdat ik nog steeds een band, gehechtheid, wil met hem {omdat ik zo werk - ik wil een band met iemand, zodra ik voel dat dat kan en de ander te vertrouwen is} nog altijd een link maken. na al die jaren... dus als hij mij vraagt {uit beleefdheid? uit angst dat hij mij helemaal kwijtraakt en zo minder makkelijk de kinderen zal zien? omdat ik dingen weet van hem? omdat hij mij stiekum toch eigenlijk nog gewoon aardig vind?} wat ik van een bepaalde situatie vind tussen hem en mij, denk ik dat hij wil weten hoe ik me voel... omdat ik graag wil dat hij daar interesse in heeft... en toen ik antwoordde dat ik het soms lastig vind, omdat ik nog steeds af en toe worstel met gevoelens voor hem, omdat ik nou eenmaal zo in elkaar steek, denkt hij dat ik nog steeds elke avond in bed lig te huilen over wat voorbij is... dus krijg ik dat terug, met de mededeling dat ik vooral toch eens moet gaan daten, want Het Leven Is Veel Te Mooi Om Jezelf Zielig Te Voelen... en hij had geen zin om steeds te moeten kijken naar mijn verdriet... huh?

het grote verschil tussen ex en mijzelf kwam daar dan héél duidelijk naar voren: ik ben heel gevoelig en wil soms kwetsbaar {mogen} zijn {als ik me veilig genoeg voel} en blijf lang in dingen hangen, heb heel lang tijd nodig om zaken te verwerken {en een relatie van bijna 25 jaar is best wel een Zaak...}; hij piekert er niet over om zich kwetsbaar op te stellen, laat gedane zaken achter zich en gaat verder... hij begrijpt totaal niets van mijn gevoelens, en ik probeer al 25 jaar net te doen alsof ik ben net als hij... {omdat ik lang minder gevoelig wilde zijn, omdat ik totaal geen goeds zag in mijn kwestbare, gevoelige zelf... nu leer ik hoe ik een pantser kan gebruiken als dat nodig mocht zijn... wist nooit dat ik dat mocht, of kon...}.

maar gisteren dus, tijdens een gesprek met mijn therapeute, voelde ik eindelijk dat ik niet gek ben, dat ik - op mijn manier - stinkend mijn best doe... dat het voor mij Normaal is dat ik me zo voel, dat het meer dan een jaar verder nog steeds voelt alsof het net gebeurd is... ik ben geen lapzwans, een zielig wegkwijnend Miss Havisham figuur, maar een sterk-genoeg mens wat veel te lang heeft geprobeerd een band te smeden met iemand die daar agressief van werd... iemand die ik zo bewonderde dat ik mijn eigen kracht inleverde. met wie ik mooie herinneringen heb, maar met wie ik geen connectie meer hoef te voelen. ik mag een connectie met mezelf gaan voelen... de liefde zijn die ik wanhopig zocht in hem. op mijn manier...

{dit artikel is een vertaling uit het engels en maakte voor mij heel veel duidelijk...}



dinsdag 3 mei 2016

slingers & limonade

had in de afgelopen week twee heel mooie gesprekken, met twee totaal verschillende vrouwen. de een ken ik al wat langer, en de andere kende ik maar 50 minuten, terwijl we wandelden over het strand van Zoutelande. zij liet een stel honden uit, en was druk in de weer met een bal en een zwiep stok, en toen de bal een keer bleef liggen en ze terug moest, raakten we aan de praat. over hoe heerlijk het was aan zee {hoewel stervenskoud}, en hoe fijn het was dat het niet regende, en van lieverlee draaide het geprek naar de slingers die je toch echt zelf moet ophangen in je leven. zij had van alles meegemaakt, op gezondheidsgebied, en had alle reden om flink te gaan klagen, maar dat deed ze niet. ze was een vrolijk, fijn, grappig, relativerend mens met heel veel zin in het leven, en drukte mij op het hart dat ik vooral niet moest gaan kniezen, hoewel het misschien niet helemaal is gegaan zoals ik had gehoopt... het leven is er om van genoten te worden...

na een uur scheidden onze wegen en liep ik verder. ik dankte Daarboven voor deze mooie ontmoeting, voor het fijne gesprek met deze leuke vrouw en haar lieve hondjes, en de interessante inzichten die tot mij kwamen. kan het zo zijn, bedacht ik, dat mensen die zware dingen meemaken in hn leven, op jonge leeftijd, en er niet door geknakt worden, er daarom sterker uit komen, en een soort van Levensdrang vinden waardoor ze best veel aankunnen...? ik vroeg mij dit af omdat het iets is wat mij al een tijdje bezig houdt.

{misschien is het gewoon dat sommigen van ons op jonge leeftijd met tegenslag leren omgaan, met een goede basis, en daardoor weten van zichzelf dat ze het aankunnen. en daardoor een goed gevoel over zichzelf leren krijgen. ZelfVertouwen... Vertrouwen in Jezelf, je eigen vermogen om met tegenslag om te gaan...  zou het daar vandaan komen?}

mijn leven is altijd van een leien dakje gegaan. soort van... ik heb niets echt traumatsich meegemaakt {dat ik weet}, ik ben niet lichamelijk mishandeld, ik heb altijd op tijd eten gekregen, ben nooit verwaarloosd, heb geen erge ziektes gehad of ergens lichamelijk letsel aan overgehouden... ik werd wel gepest, en ik twijfelde zo ongeveer mijn  hele leven aan mijn eigen-waarde en mijn eigenheid, dus helemaal perfect was het niet... maar we hebben allemaal wel wat overgehouden aan onze opvoeding, en als ik de mijne vergelijk met die van vele anderen, ben ik er nogal oke vanaf gekomen... door de bank genomen dan...

dit legde ik voor aan mijn andere gesprekspartner, die heel wat meer te verstouwen heeft gehad in haar leven dan ik, en desondanks {of juist daardoor??} een heel mooi mens is... ze heeft een heel mooie kijk op dingen en als ik met haar praat, kan ik dingen ineens heel anders bekijken. maar wel met mijn eigen ogen. toen ik haar zei dat ik zo vaak voel dat ik het recht niet heb om me down te voelen na de scheiding, omdat het Allemaal Wel Meevalt In Vergelijking Met... ontplofte ze bijna... hoezo niet? waarom zou jij het niet zwaar mogen hebben? omdat je geen kutleven hebt gehad eerst? omdat je het niet hebt verdiend met allerlei misere eerst? is jouw huwelijk zo'n pretje geweest al die tijd dan? {ja maar, hij heeft me nooit mishandeld...} mishandeling is niet alleen fysiek... {oh ja...}

wat maakt dat je het leven benadert zoals je het doet? hoe komt het dat de ene blijft hangen in bitterheid en zelfbeklag en pakt de ander Het Leven bij de kladden en maakt limonade van de zure citroenen die ze zijn gegeven? hebben we allemaal een soort van drama nodig, ofwel echt, ofwel aangedikt, blazen we het tot proporties zodat het nog net handelbaar is, voor onszelf? niet bewust, maar iedereen heeft wel wat, en waarom jij niet? zouden we ons leven nog wel zo leuk vinden als er gewoon Nix Ergs was...? als het altijd van dat leien dakje bleef gaan?

ik zat daar aan te denken toen ik een van de podcasts van Abraham-Hicks zat te luisteren. die probeert de Mensheid met zijn neus uit zijn drama te halen en te laten inzien dat het Leven echt een feestje is, maar lijkt een roepende in de woestijn... wij houden teveel van ons drama, geven het voor geen goud op... het idee dat we een fijn, makkelijk leven zouden kunnen hebben lijkt voor velen van ons veel te eng... wat moeten we dan?! als we geen drama meer hebben om ons druk over te maken...? zou ik het kunnen? of heb ik er teveel in geinvesteerd om het op te geven... zou mijn ego het aankunnen...?

woensdag 20 april 2016

mijmeringen


kan weinig inspiratie vinden om hier iets te melden
dan maar plaatjes die het voor me doen...
*
Molly kijkt graag naar buiten
zoals hier
en dan zit ze altijd heel mooi...


deze zag ik onderweg, tijdens een wandeling,
en het voelde alsof het naar me schreeuwde:
he!! kijk naar mij!! 
kijk naar mijn mooie groene blaadjes!!
tadaaa!!
dus keek ik,
en maakte een foto...


afgelopen zondag zag ik in de bios een film,
An,
uit Japan, waarin een oudere dame 
een jongere gast leerde om een zoete bonenpasta te maken.
kersenbloesem speelde een grote rol.
het prachtige zachte roze wat waaide in de wind,
dwarrelde, en danste.
in de buurt waar ik woon zijn ook van die mooie roze bloesems, 
die een poort vormen, waar ik dan onder door mag lopen...
en als ze vallen is het net alsof het sneeuwt...
roze sneeuw... 


het bankje kijkt uit over een vijver, 
waar vogeltjes rondvliegen en kikkers te horen zijn
{maar niet  te zien, gelukkig}
en ik zelfs een keer een eekhoorn 
hoorde ritselen in de dorre blaadjes,
en toen een boom in zag schieten...
op dat bankje zit ik graag te mijmeren.
over mijn leven.
hoe het anders zou mogen.
wat ik zou moeten doen.
hoe ik het eigenlijk had gewild.
maar vooral:
hoe goed het al is...
*
{deze plaatjes staan ook op mijn Instagram:

donderdag 24 maart 2016

punt van focus

{vertaling dit artikel}
door Andrea Schulman

hoewel de spirituele gemeenschap het goed bedoelt, promoot het bij tijden worsteling en ontberingen door beperkende overtuigingen zonder het vaak zelf te weten.

ik ben al jaren actief op social media  en ben blij om zoveel spiritueel getinte blogs en memes en video's. kennis van spiritualiteit en metaphysica is ontzettend gegroeid in de afgelopen jaren.

echter niet alles wat glittert is goud, en niet alles wat is gelabeld als zijnde 'spiritueel' draagt bij aan het verminderen van spiritueel lijden, of bevordert eenheid, liefde en spirituele groei.

hieronder zijn 8 algemene beperkende overtuigingen binnen de spirituele gemeenschap die het leven moeilijker maken dan nodig is. met de Wet van Aantrekking creeëren we meer van waar we op focussen, dus het focussen op de beperkende overtuigingen hieronder zorgen voor een vergroten van deze problemen en bepekingen.

we leven in een universum wat is gebaseerd op aantrekking, en we krijgen waarin we geloven. wanneer we ervoor kiezen om te geloven in onderstande ideeën, verbinden we onzelf hieraan en zal onze realiteit ze nog sterker terugkaatsen.

algemene beperkende overtuigingen in de spirituele gemeenschap van nu:
1. mensen met geld zijn corrupt en/of gretig. geld slijt spiritualiteit weg.

2. je moet biologisch/glutenvrij/veganistisch eten om een hogere trillingsfrequentie te krijgen

3. de regering is corrupt

4. drugs/alcohol verlagen je trillingen/houden je tegen om spiritueel te kunnen zijn

5. je moet bewustzijn brengen aan sociale problemen zoals honger, geweld, of ziekte zodat oplossingen gevonden zullen worden

6. mensen vernietigen de aarde

7. je moet negatieve/toxische mensen uit je leven bannen om gelukkig te kunnen zijn

8. de 'elite' zweert samen tegen de rest van ons allen

dinsdag 22 maart 2016

veilig voelen

de zoektocht naar Veiligheid, de basisbehoefte die steeds lijkt weg te glippen, zet zich voort.
het is heel belangrijk dat ik m vind in mezelf, ergens diep van binnen.
dat ik weet hoe het voelt, dat ik snap hoe ik het kan terughalen of 'vasthouden'... dat ie geramd zit, zeg maar...
vooralsnog haal ik het uit Dingen....

vroeger was dat ex, of moeder zijn {de rol ervan}, of vakanties in Engeland, of bepaalde muziek, of een jaarfeest op de school van de kids, of tv programma's, of een kwartiertje op het schoolplein, of voetbal kijken op tv met de jongens... {ik weet nog dat dit vijf jaar terug een van de dingen was waarbij ik me even fijn voelde, toen ik in het ziekenhuis lag met een buikvliesontsteking. de jongen naast me speelde voor de toen nog niet failliete plaatselijke zoveelste divisie club en keek naar de wedstrijd die op SBS werd vertoond. even voelde ik me gewoon fijn en veilig, daar in dat ziekenhuisbed, liggend aan een infuus...}

maar vooral was het ex.
bij hem voelde ik me twintig jaar best wel veilig.
hij was sterk en slim en vindingrijk en zette mij niet onder teveel druk {en ik zette hem niet onder teveel druk...} en plezierig en had humor en wist veel over van alles... ik mocht bij hem schuilen. eerst vond hij dat prettig, dat er iemand was die hem leuk vond en andere dingen wist dan hij en hem aanvulde en bij hem wilde schuilen.

nu ik ex niet meer heb om bij te schuilen lijkt de wereld best wel een stuk minder prettig... zoals ik me voelde toen ik 17 was, en voor geen goud mijn leventje in mijn veilige kamer/huis/omgeving op wilde geven om de Wijde Wereld in te trekken en op ontdekkingestocht te gaan. no way... dat deed ik wel via tv, en films, en boeken. de Echte Wereld zat vol met enge mensen, met terroristen, met aanslagen,  met seriemoordenaars en De Bom... met natuurrampen en bedreigingen van allerlei soorten waar ik geen trek in had. ik wilde me vooral veilig voelen, en dat deed ik thuis. en later in Engeland. en nog later met ex naast me.

in veel van de dingen die ik lees, komt naar voren hoe belangrijk het is dat je je veilig voelt binnen een relatie. dat je Helemaal Jezelf mag zijn, en een soort van beschermd. niet perse van de buitenwereld, maar dat je je helemaal oke mag voelen over wie jij bent, wat je behoeftes zijn, en dat ook doet naar de ander toe. hoe meer ik ging nadenken, hoe meer ik tot de conclusie kwam dat de veiligheid die ik voelde meer en meer een illusie was. ik voelde me helemaal niet beschermd, binnen mijn relatie... misschien in het begin, en heb ik dat gevoel, die noodaak om me zo te voelen, vastgehouden. zolang ik  niet te lastig werd. maar dat werd ik wel. de ontwikkellingen die we allebei doormaakten, maakten dat datgene wat eerst zo fijn voelde, nu een last werd. voor allebei... mijn behoefte aan verbinding, aan diepgang, voelden als een loden last voor hem, terwijl zijn behoefte aan vernieuwing en afstand mij alleen maar beangstigden.

en nu mag ik dus opnieuw beginnen.
verdergaan waar ik in het begin van de jaren 90 dacht te kunnen ophouden...


zondag 6 maart 2016

onheilsbode

het is een jaar geleden dat ik Alleengaand werd,
een jaar nu sinds we officieel uit elkaar zijn.
een jaar waarin zoveel is gebeurd, waarin ik zoveel heb geleerd, over mezelf, over ex, over liefde, over mijn lieve vrienden {oud en nieuw}.
een jaar waarin ik nog nooit zoveel heb gehuild...

wat helemaal hetzelfde is gebleven is het Stemmetje.
het Stemmetje Des Onheil.
het Stemmetje heeft al heel lang de vorm van ex, omdat die zo duidelijk en makkelijk herkenbaar is, en omdat hij al jaren mijn focus is geweest voor zo'n beetje alles. ex begon ooit als de Stem der Alwetendheid, omdat ik vond dat hij zoveel wist, zoveel kon, zo sterk was en mij uit putten wist te trekken waar ik daarvoor heel lang in bleef hangen. omdat ik zelf geen idee had hoe ik uit die putten moest komen. en daar was ik hem heel dankbaar voor, en dus ging ie op een voetstuk. ex was aardig, en op zijn beurt dankbaar dat ik aan zijn zijde wilde zijn, hem niet wilde veranderen, hem leek te accepteren zoals hij was.

in de loop der jaren is er heel veel gebeurd. ex werd minder Alwetend - ik bleek het zelf te weten - en ik voelde me tegelijkertijd door hem steeds minder gezien, steeds minder gewild, steeds minder gewaardeerd. zijn frustratie met mij nam toe naarmate mijn tevredenheid in onze relatie afnam. tot op een goed moment bij mij het gevoel van verbondenheid met hem verbrijzeld leek. en het schijnt dat als het gevoel van verbondenheid met iemand stopt, er vaak iets van wrevel voor in de plaats komt. vooral als je elkaar trouw hebt beloofd, en niet vind dat je weg kan of mag. omdat je hebt beloofd elkaars maatje te zijn 'tot de dood ons scheidt...'

ik heb altijd een Stemmetje Des Onheil gehad. ooit begon dat stemmetje als 'God', of als mn Moeder {sorry mam!} of als De Maatschappij. nu heeft het dus de vorm van ex. het Stemmetje heeft altijd een soort van macht gehad over mijn gemoedsrust. steeds als ik deed waar ik blij van werd, zei het Stemmetje dat ik lui was, of dom, of egoisitsch. telkens als ik een Mooi Plan had kwam het stemmetje met honderd redenen waarom het was gedoemd te mislukken, en deed ik maar niks.

waarom heeft het stemmetje de vorm van ex, of 'God' of mn  moeder? vroeg ik mij vanmorgen af... ik bedoel, ik houd van mijn moeder, en ex is echt geen vreselijke boeman, en God zou horen staan voor Liefde... waarom heb ik diegenen die staan of ooit stonden voor Liefde en Hulp tegelijkertijd voor zoiets negatiefs als Onheil en Negativiteit ingezet? is dat een automatisch ding wat iedereen doet? is het mogelijk om het Stemmetje van mezelf te maken, in plaats van iemand anders?

bijna iedereen heeft de neiging om Negatieve dingen buiten zichzelf te houden. uit een soort van zelfbescherming. het is ons zo geleerd, onbewust, om 'slechte' karaktertrekken van onszelf te verdoezelen en ze aan te dikken bij anderen die het laten zien. {al kunnen wij onzelf ook prima de grond in trappen met overtuigingen over ons onvermogen}. het is velen van ons ook geleerd om Kracht en Macht bij een ander te leggen of te zoeken. ouders hadden macht, de Kerk had macht, school had macht, de buurvrouw/man had macht - zo'n beetje iedereen, behalve wijzelf. later kwam er nog je baas of je geliefde bij, en vriendinnen, die allemaal een soort van Macht over jou hadden. al zie je het vaak niet zo, X hoeft maar dit te zeggen of je hebt een pestbui... Y kijkt je op een bepaalde manier aan en he presto, je voelt je kut... komt dit door hen? nee... hebben wij ze die macht gegeven {door allerlei overtuigingen die we hebben geleerd, omdat we denken dat we in het krijt staan zij ze, of een verplichting hebben}? ja... kunnen wij daar ooit nog iets aan doen? JA!!!!

dat negatieve stemmetje is van onszelf...
die Stem Des Onheils is onze eigen stem...
ons onderbewuste {bange ego} heeft er een fotootje van diegenen die op dat moment de meeste macht over jou heeft opgeplakt, omdat dat het makkelijkste te behappen is. als wij negatieve dingen over onzelf niet willen zien, gaan wij ze projecteren op anderen, zodat wij er zelf goed vanaf komen. dus is ex nu mijn Stem Des Onheils, omdat hij nog steeds een soort van macht heeft over mijn gevoel. en ik wil hem die macht niet meer geven. ik wil dat hij zijn leven leeft en gelukkig is, en ik wil mijn leven leven, op mijn manier, zonder zijn veroordelende stemmetje ergens in mijn hoofd. wat eigenlijk mijn eigen stemmetje is. mijn bange, boze, machteloze ego.

ook dat mag er zijn...
ook mijn bange en boze en gerustreerde gevoelens mogen er zijn. ik hoef ze niet weg te stoppen of te projecteren of Groter en Machtiger te maken dan ze zijn. maar ik mag ze wel accepteren.

dus wordt dat mijn intentie van deze week - mijn Stem des Onheils accepteren. herkennen, erkennen, loslaten...
en zo de macht over mezelf terughalen naar mezelf...


donderdag 18 februari 2016

aladdin sane

a lad insane...
mooie woordkunst. diep verdrietige reden...
al in de tweede 'kamer'  van de tentoonstelling in Groningen werd ik heel diep geraakt door een stukje interview wat door de oortelefoon klonk. we keken naar vroege persfoto's en iets wat hij deed op de BBC, op 17-jarige leeftijd {"society for the prevention of cruelty to long haired men"}, tekeningen die hij maakte van zijn vader, correspondentie van zijn agent... ook was er een soort van multi-media collage-display in een kleine ruimte waarin beelden voorbij kwamen van David Jones en zijn familie. en toen zei hij iets over het feit dat aan zijn moeders kant insanity voorkwam. waanzinnigheid dus, gek-heid... zijn broer had er nogal last van, die werd later als schizofreen gediagnostiseerd, en zijn moeder tot op zekere hoogte, maar daar is nooit heel veel duidelijk over geworden {geloof niet dat Bowie close was met zijn ma}, maar dat ene stukje, wat een paar keer voorbij kwam, omdat ik zo lang over deed om alles tot me te nemen, dat knalde keihard binnen. gekheid zat in zijn familie. zo'n terloopse opmerking, waar verder geen aandacht meer aan werd besteed. kut, dacht ik. bij hem dus ook...

in mijn familie heerst er een gigantisch taboe op het feit dat een aantal personen geestelijke problemen had. en al zolang ik het weet vecht ik tegen het idee dat ik het ook heb... alles wat zou kunnen wijzen op geestelijke Instabiliteit, of Gestoordheid, of Waanzin heb ik altijd proberen te verbergen. dat ik er depressief van werd, nooit echt helemaal onstpannen ben en niemand echt vertrouw neem ik op de koop toe. hoort er nou eenmaal bij... een van de redenen dat ik het zo moeilijk heb met mijn scheiding is niet zozeer dat de liefde over is {dat was het al heel lang} maar dat ik voor mijn gevoel ben bedrogen, aan de kant gezet, door de enige die ik durfde vertrouwen {misschien juist omdat hij zo emotioneel afstandelijk was?}. ik investeerde zoveel in hem, omdat ik hoopte, met alles wat ik had, dat hij me kon redden. dat hij me Normaal kon houden... dat ik niet Insane hoefde worden. nogal een vraag voor iemand die zelf ook zijn Scary Monsters had natuurlijk, en eigenlijk heel verkeerd. maar ik wist niet hoe ik het anders voor elkaar moest krijgen, Leven...

there's a thin line between Genius and Madness...
er is een heel dun lijntje tussen Genialiteit en Gestoordheid... wanneer ben je er overheen? wanneer ben je gewoon heel gevoelig, introvert, heb je wat meer tijd nodig, en wanneer zit je er doorheen? hoe kan je dat sturen, of inschatten, hoe kan je je vinger er op blijven houden dat je niet doorschiet? vragen die ik al mijn hele leven probeer te beantwoorden... ik heb vaak het gevoel gehad dat ik er ver overheen zat, dat ik hulp nodig had, maar telkens kwam ik er weer uit. dank zij ex, of een vriendin, of heel veel schrijven. tot nu toe zijn er geen pillen aan te pas gekomen, maar de angst blijft...  de vrees voor doorslaan, voor het zelf niet meer kunnen... ik heb er een oma aan onderdoor zien gaan, vaak, en hoorde verhalen van familieleden die het leven {te} zwaar vonden. die moesten wij dan zielig vinden, of slecht, en er nooit over praten... lichamelijke ziektes waren oke, prima zelfs, maar geestelijk labiel...? no way...

David Bowie goot zijn angst in de kunst die hij maakte, in songs, in schilderijen, in films, in acteren... in sex en drugs en excessen ook, wat resulteerde in de man die mij nu zo mateloos fascineert... a lad insane...  misschien kan ik nog wel veel meer van hem leren...




prachtige docu, in engels, waarin tot 2013 David Bowie wordt uitgelegd...

dinsdag 16 februari 2016

hunky dory

heb net een stuk van de zolder -- holding bay voor dingen waarvan ik niet weet wat ik er mee moet maar die ik ook nog niet weg wil gooien -- opgeruimd. onder vele lagen stof vond ik dingen van voeger {i.e. de kinderen toen ze nog wat jonger waren, dingen van mezelf die ik ooit superbelangrijk vond en nu heel lang moest zoeken naar de waarde ervan, foto's en stukjes papier van ex en mij samen, toen ik nog onder de illusie leefde dat wij het goed hadden samen, wat misschien ooit wel waar was, trouwens}, onder begeleiding van Hunky Dory, op t moment het album waar ik het liefst naar luister. leuke, gekke, maar vooral in-prachtige songs, van toen hij nog net geen Ziggy Stardust was, de sexy rock-god van outer space, maar een aan de weg timmerende mooie kerel. misschien vind ik het daarom wel zo'n fijne. hij was nog gewoon David Bowie, zonder poespas {hoewel die poespas ook ongelofelijk indrukwekkend en intrigerend bleek}, maar een smeltkroes van de vele invloeden die hij tot dan toe tot zich had genomen. en met vele bedoel ik Heel Veel... {Velvet Underground, Warhol, Boeddhisme, mime, japanse Kabuki theater, sexuele ambiguiteit, dans, Elvis, Britse show-tunes... dingen die, hoe toevallig, ook allemaal in mijn rijtje met vroegere invloeden en interesses kunnen, maar dat geheel terzijde}

lees op het moment het zeer vermakelijke en ontzettend leerzame Ziggyology, een korte geschiedenis van Ziggy Stardust, waarin de schrijver Simon Goddard via een heel lange omweg, en stukjes geschiedenisles, het pad uitlegt wat Bowie aflegt in zijn jonge jaren tot het punt dat Ziggy Stardust bezit van hem nam... soort van... met Ziggy Stardust {The Rise And Fall Of ZS And The Spiders From Mars, om het de volledige titel te geven} kwam er een kantlpunt -- duh -- waardoor wij nu de veelzijdigheid en genialiteit van meneer Bowie kennen, omdat de wereld eindelijk klaar was voor wat hij te vertellen had. en te zingen, en te laten zien. maar eerst was er nog Hunky Dory, met zoveel prachtigs. een voorproefje van wat er allemaal zat te gisten in dat mooie slanke sensuele vat wat David Bowie heette... {zucht}

de zolder is gedeeltelijk leeggeruimd, er staan zakken klaar voor de kringloper, en dozen voor de stort. kennelijk ben ik klaar om delen van mijn verleden los te laten. onder de plezierige begeleiding van de stem en teksten en muziek van mijn nieuwe liefde... ashes to ashes, dust to dust, funk to funky... stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren... tja... {hoest}








donderdag 11 februari 2016

boys keep swinging

vond ik het clipje van China Girl niet ook ongelofelijk vrouwonvriendelijk? vroeg mijn vriendin in Engeland even geleden, toen ik haar vroeg wat zij nou vond van DB.
geen idee, antwoordde ik, want ik had werkelijk geen idee hoe dat clipje ook al weer ging. vaag herinnerde ik me een heel blonde Bowie en een oosterse jonge vrouw, die aan het rollebollen waren in een bed. maar daar bleef het wel bij. het duurde tot afgelopen weekend tot ik de desbetreffende clip opzocht, en wat voorbij trok was inderdaad een heel blonde Bowie, rollebollend met een Oosters ogende mevrouw, en nog een hoop andere beelden, die voor mij vooral Bowie's innerlijke, levenslange 'strijd'  tussen Macht en Ego {mannelijk} en Liefde en Zachtheid {vrouwelijk} uitbeelden, niet een uiting van vrouwenhaten. tenzij je het letterlijk neemt. wat ik niet deed, omdat ik zeker weet dat Bowie geen vrouwenhater is, en symbolisch werkte... hij was, after all, een kunstenaar...

dat het me ook niet echt heel veel kon schelen, was een andere reactie. en ik weet zeker dat die vriendin dat afgrijselijk zou vinden. zij is heel feministisch, ik heb niet zoveel met andere vrouwen als issue. ik ben niet echt geinteresseerd in vrouwenrechten, niet meer dan ik geinteresseerd ben in mensenrechten, of gelijkheid van wat of wie dan ook... natuurlijk kom ik uit een bevoorrechte hoek, de strijd is al gestreden, lang geleden, en ik hoef niet op de barricade. maar ik identificeer me niet als Vrouw. ik identificeer me als Daan. als Mens.

zowat al mijn helden zijn mannen...
als ik had mogen kiezen was ik jongetje geworden, denk ik... niet dat ik vind dat jongetje zijn beter is, of dat ik er nu voor zou kiezen, maar het leek me toen veel leuker. dan was ik stoer en sterk en geen suffe muts. ik hoefde in elk geval geen Vrouw te worden, en mijn puberteit was in die zin de Hel... ineens moest ik kiezen - of normaal zijn en doen wat mijn vriendinnen deden {make-up, beha's, kokketeren, flirten} of mezelf blijven en verdwijnen... ik koos voor het laatste. en werd ik meerdere malen gigantisch verliefd op jongens op mijn school, of op die gast op dansles, of op die ene mooie blonde jongen op vakantie in Duitsland.... die tot mijn verbijstering mij ook leuk vond... terwijl ik totaal geen idee had hoe dan verder...

ik wilde ze 'hebben', maar ik wilde ze ook 'zijn'...

mijn vriendinnen identificeerden zich met vrouwen, vonden Madonna bijvoorbeeld leuk {en ik vond r afschuwelijk}, en wilden zijn net als zij... ik wilde zijn net als David Bowie... of Sting... of de drummer van U2... stoer, eigenzinnig, krachtig, bloedmooi... intussen werd ik, tot mijn gigantische ergernis {nog steeds}, behandeld, gezien, afgerekend als meisje...

Bowie speelde vaak  met de grens tussen man en vrouw, tussen stoer en lief, tussen mooi en afschuwelijk, tussen sex en liefde, hard en zacht, Kunst en onzin, dood en leven... op zijn manier overbrugde hij dit alles, was hij bloedmooi en foeilelijk, liefdevol en medogenloos, man en vrouw... totaal zichzelf en geheel iemand anders... nog meer wat me zo mateloos aan hem intrigeert... en het feit dat dit me intrigeert, is iets waarvan ik weet dat ik mee aan de slag kan.

hoe vind ik in mezelf die brug, tussen de Kracht en de Zachtheid, tussen Stoer en Kwetsbaar... en wordt ik eindelijk Mezelf...?


maandag 8 februari 2016

scary monsters

dat hele stuk Eenzaamheid is geloof ik nogal een lopend thema geweest in mijn leven, als ik terugkijk.

de claim van David, vermomd als Ziggy Stardust, dat ik niet alleen ben, kwam zo hard binnen, omdat ik me al mijn hele leven alleen voel. eenzaam. niet begrepen... niet gewild...
ik bleef {te} lang bij mijn ouders rondhangen omdat ik me daar tenminste veilig voelde, ik had mijn plekje daar en ik was Minder Eenzaam... dat ik niemand tegenkwam die me wilde {zoals ik dat voelde} en ik geen idee had hoe je dat kon in gang kon zetten, en ik me niet blij voelde in de omgeving waar ik woonde, maakte dat ik niet met heel veel plezier terug denk aan mijn jeugd en tienertijd {zoals dat schijnt te horen}, en vreesde ik de rest van mijn leven een beetje. wat als ik het nou niet voor elkaar krijg, dat volwassen worden, me los wrikken van het thuisfront? wat dan? ik kan moeilijk nog dertig jaar bij mijn ouders blijven wonen... wil ik ook niet... maar hoe moet dat dan?

gelukkig kreeg ik een soort bevlieging dat ik naar Engeland moest. dit gaf mijn ouders wat ruimte en ik bleek het de meest fantastische plek op aarde te vinden. dat ik ex tegenkwam, en zijn vriendegroep me adopteerde, was een geschenk uit de hemel, en de koude greep van Eenzaamheid liet langzaam los. lange tijd voelde ik me niet eenzaam, maar gewild. begrepen. alles voelde zoveel fijner. dingen gingen makkelijker, mensen waren aardiger, en ik dacht dat ik het helemaal voor elkaar had. het Eenzaamheid Monster was getemd...

met het dagen van de realisatie dat ex en ik het niet meer trokken samen, kwam ook de vrees terug voor het monster... die vrees maakte dat ik me langer vastklampte aan mijn huwelijk dan gezond was. wat nou als ik weer net zo wordt als toen? ik had er dan wel 23 jaar relatie opzitten, en vier kinderen gekregen, en in een ander land gewoond, maar je krijgt mij niet wijsgemaakt dat iets wat zo diep zit zomaar opgelost is...

tot mijn verbazing viel het de eerste maanden wel mee... zolang er tenminste kinderen thuis bleven slapen ging het prima. misschien was het dan toch gelukt...? nou, nee dus... met de aanslagen in Parijs knalde er zoveel angst los in mij, angst voor zoveel, maar vooral voor alleen zijn, in het donker, met de lichten uit... helemaal alleen... het Monster was weer terug, in al zijn gruwelijke hevigheid.

gelukkig werd het in de loop van de maanden wat minder heftig, kreeg ik het samen met mijn therapeute voor elkaar om het Monster er een beetje onder te krijgen, vond ik rust en slaap ik intussen weer met het licht uit.

wat bleef was de vrees voor eenaamheid...

ben er nog niet uit, maar dank zij Ziggy Stardust, David Bowie en heel veel fantastische muziek is er weer iets losgepeuterd, en ik weet dat ik hier ook wel weer uit ga komen...


donderdag 4 februari 2016

de bel horen luiden

het was bijna half elf. een half uur later zou mijn timeslot beginnen voor de tentoonstelling, en ik zat op een bank in het hofje naast de kerk van de Martinitoren, die imposant boven me uit stak. de zon scheen, en hoewel ik me al twee dagen heerlijk voelde in het prachtige Groningen, zonk ik even weg in een verdrietig piekeren. ik voelde me alleen. eenzaam. hoewel ik dit soort reisjes vaker wil gaan doen, en intens genoot van alles wat ik zag en hoorde en rook en voelde en dacht, en het me terug nam naar een tijd voor ex, toen ik ook vaak alleen op stap ging, hing er toch eventjes een soort van eenzaamheid over me. ik had niemand met wie ik de intense gevoelens die ik voelde kon delen. niet iemand die echt begreep wat ik voelde... dat dit allemaal zo belangrijk is voor mij. wat moet ik dan doen? vroeg ik in de richting van de toren, waar vogels vlogen en de zon keihard scheen. geef me dan een teken... een groepje jongeren wandelde voorbij, met frikandelbroodjes en sinas, en ik stond op, om richting een doorgang onder de oude gebouwen naast die van Provincie Groningen {prachtige gebouwen, trouwens!} te lopen en mijn wandeling richting Groninger Museum voort te zetten. het carrillion begon te spelen, en het duurde een paar seconden voordat ik hoorde wat er werd gespeeld - China Girl... het carillion van de Martinitoren speelde David Bowie... ik begon te huilen... dank u wel God!! ik moet naar Bowie...

Space Oddity kwam uit in de maand dat ik ben geboren.
betekent verder niets natuurlijk, mijn moeder was vooral onder de indruk van het feit dat ik perse ter aarde moest komen terwijl de maanlanding aan de gang was {altijd verkeerde timing gehad} en mijn ouders hadden niet veel met die rare knakker uit Engeland. al helemaal niet toen hij Ziggy Stardust werd. dat David Bowie mij onnoemelijk veel te vertellen had werd mij eigenlijk pas duidelijk toen hij er niet meer was. waarom toen pas?! waarom niet toen hij nog leefde, toen hij zijn ding aan het doen was? waarom heb ik pas nu door dat hij er altijd geweest is voor mij. voor eenzame types zoals ik, voor drop-outs, voor zij die niet veel met de wereld om zich heen konden, voor hen die dachten dat zij er alleen voor stonden... velen voor mij herkenden dit in hem. vonden een soort bondgenoot, iemand die een vriend werd voor ze, iemand die aan hun kant stond. of het nou mensen waren die niet uit hun sexualiteit kwamen, of zichzelf gewoon niet begrepen voelden door de rest van de klas, of de werkvloer, of in hun familie, die zich een alien voelden in de wereld om zich heen. een wereld waarin iedereen de regels leek te snappen en zij niet.

de tentoonstelling in Groningen is in vele opzichten de openbaring gebleken die ik niet had verwacht. ik hoopte een mooie verzameling te zien van kostuums en pakken {prachtige exemplaren!!}, blaadjes uit zijn notitieblokken, tekeningen, oud nooit vertoond materiaal, tijdsbeelden, contexten waarin, etc. die mij een beeld gaven van de man en zijn processen, en dat kreeg ik ook. de kostuums alleen waren al de moeite waard geweest {het pierrot pak wat hij aanhad in de Ashes To Ashes clip raakte mij diep... zijn rokjas die is gebruikt voor de hoes van een elpee uit 1997 met de scheuren erin was prachtig! het gekke jasje wat hij droeg voor zijn 50e verjaarpartijtje was zo mooi! al die andere pakken die ik zag in optredens {het pak ook wat hij aanhad voor zijn Live Aid optreden stond ergens verdekt opgesteld} die zo onmiskenbaar bij hem hoorden, in al hun elegante schoonheid}, de combinatie van alles maakte dat ik er wilde blijven wonen... {ik wilde echt niet weg...} er waren ruimtes gemaakt die dingen in verband brachten met elkaar, en op het eind was er het stukje live {toch wel een groot deel van wat hem maakte wie hij was...} en daar zaten wat ouderevandagen op een paar banken te genieten van de songs die {op concert volume} werden gespeeld. ik ging erbij zitten en zag hem Rebel Rebel zingen, op een gigantisch doek. en The Jean Genie. en Rock and Roll Suicide. en daar hield ik het niet meer droog...  "Oh no love, You're not alone..."  zong hij... alleen tegen mij... "You're wonderful..." samen met de knipoog - levensgroot - van Starman in het begin, en de timide clown in Ashes to Ashes, de breekbaar prachtige Life on Mars... eindelijk voelde ik wat het was...

You're not Alone...
je bent nooit echt helemaal alleen...
zolang we onze echte Zelf zijn, houden van ons zelf, vrede hebben met alles wat we zijn...
we hebben allemaal zoveel verschillende versies van onszelf, zoveel kanten die onderzocht en uitgelicht mogen worden... we zijn nooit alleen maar dit of dat, alleen maar zwart of wit, gedefinieerd door de kleding die we dragen, met wie we rondhangen. we zijn altijd bij en van onszelf, en zij die bij ons passen, of bij wie wij passen, zullen altijd op ons pad komen. zolang we Echt zijn wie we Echt zijn...
zoals David Bowie eindelijk op mijn pad kwam, weer.
mijn posthume soulmate...
you're not alone... you have him too...
thank you David Bowie...




woensdag 27 januari 2016

weer spiegelen

gisteren, tijdens het koffie drinken met een vriendin, viel er ineens een kwartje. bij haar dan.

wij bestaan als mens globaal gezien uit Aandrijvers en Reflectoren, en die hebben elkaar nodig om een soort van evenwicht te vinden. soms heb je lui die allebei zijn, en die hebben het qua relaties denk ik lastiger, of juist niet, maar over het algemeen vinden Aandrijvers het lastig om uit zichzelf te reflecteren, en hebben Reflectoren moeite om zichzelf in actie te krijgen... mijn vriendin is een aandrijver, en baalt af en toe van de nogal luie reflectoren die in haar huis wonen en bijvoorbeeld op zondag ochtend niet uit bed te branden zijn om met haar 15 kilometer te gaan fietsen... toen ik uitlegde dat ze waarschijnlijk te maken had met een zooitje reflectoren die die tijd op zondagochtend op die manier gebruikten om zich op te laden, in tegenstellign tot hoe zij zichzelf oplaadt {met allerlei activiteiten}, zag ze ineens dat het inderdaad haar ding was, dat zij op die manier 'tot rust kwam', maar dat niet iedereen dat zo wil of kan... ik legde uit dat ik op zondag ochtend liefst op de bank een boek lees, of naar muziek luister, of een brief schrijf. heel rustig aan  dus. tot ik er aan toe ben om de wereld te zien. wat soms op zondag helemaal niet gebeurt.

toch weet ik dat ik mensen zoals mijn vriendin heel graag heb in mijn leven. zonder hen kom ik nergens. zonder hen blijf ik thuis. zonder hen blijven plannen en ideeen precies dat... en denk ik dat mensen zoals mijn vriendin het op prijs stellen dat er stille denkers zoals ik in haar leven zijn, en af en toe iets zinnigs zeggen...

helaas raken wij als mens snel de balans kwijt, drijven Aandrijvers te veel en te lang door {omdat ze erom worden gewaardeerd en dat werkt soms als een drug} en worden ze boos, en vinden Reflectoren dat ze maar wat harder hun best moeten doen en niet zo lui zijn en forceren ze dingen in zichzelf die niet handig of gezond zijn...

{ik dacht altijd dat ex een natuurlijke Aandrijver was. hij hoopte dat ik ineens die kwaliteiten in mijzelf ontplooide... klassiek geval van je Anders Voor Willen Doen Omdat Je Denkt Dat Dat Van Je Wordt Verwacht, Of Hoopt Dat Het Wordt Gewaardeerd.. en ook: Jezelf Niet Waarderen Om De Kwaliteiten Die Je {wel} Hebt...}

ik heb denk ik een zekere mate van zelf-Aandrijver - voor mezelf dus, omdat ik af en toe mezelf tot actie kan krijgen, dingen te doen die niet in mijn comfort zone liggen {heb mezelf bijvoorbeeld eindelijk zover dat ik volgende week een paar dagen weg ga...}. anderen aansporen of overhalen vind ik heel lastig... hoeft ook niet, vind ik. laat mij maar reflecteren...


dinsdag 26 januari 2016

drang

heb besloten {na lang innerlijk overleg} dat dit Bowie ding een mix is van de realisatie dat het leven een limiet heeft {zoals wij het kennen in elk geval} dat het misschien tijd is om te gaan leven, het idee dat hij een heel toffe gast was met een goed hart {van wat ik steeds lees... getuigenissen van lui die hij op weg heeft gehopen, die hem kenden als een goed mens, bewijs dat als je een Rock God bent dit niet meteen synoniem hoeft te zijn met het zijn van een cynische Eikel...}, en dat hij leefde buiten de kadertjes. hij liet zichzelf niet tegenhouden door wat netjes was, of correct, of geaccepteerd, of commercieel verstandig. hij deed wat hij voelde dat hij moest doen, maken, creeeren. hij WAS.... hij is nog steeds...

hij was daar echt niet alleen in, of specialer dan anderen - John Lennon had ook zo'n soort drang, alsook Janis Joplin, en Johnny Cash, en Emmeline Pankhurst {zij van de vrouwen stemrecht beweging in UK}, en Virginia Woolf, en Vincent van Gogh, en Rudolf Steiner... allemaal hun tijd iets vooruit, hun hart volgend, iets moois aan de wereld toevoegend... het waren niet altijd de meest gezellige mensnen om bij te zijn, of heilig, die altijd het goede deden {een vriendin van me kan alleen maar dingen vinden in David Bowie die inderdaad niet zo lollig waren...}, maar ze hadden weinig keuze dan te doen dan ZIJN, dan DOEN, dan VOELEN, dan LEVEN...

ik denk dat ik me daardoor geraakt voel, dat k dat in mezelf los mag laten - mijn drang, mijn authentieke echte zelf... ik heb een idee waar het woon. nu nog laten voelen dat het veilig is om naar buiten te komen...



woensdag 13 januari 2016

de Bowie in ons...



sinds maandag ochtend, toen ik nietsvermoedend de radio aanzette en Let's Dance hoorde, lijk ik in een soort van Bowie vaccuum te zijn beland... zijn heengaan heeft vragen bij mij losgemaakt, en die reiken verder dan 'Welke van zijn vele songs vind ik de beste/mooiste/mafste?' {Ashes to Ashes; Starman; Andy Warholl; Life on Mars; Space Oddity; Ziggy Stardust; Modern Love;  etc.} of ' Welke periode heeft het meeste indruk gemaakt?'. de vragen die bij mij al drie dagen rondspoken zijn meer: hoe authentiek ben ik zelf eigenlijk? waarom heb ik geen herinneringen aan lange avonden dansen op zijn muziek en de grootste lol met vrienden? waarom voel ik zoveel hierbij, nu, bij hem? vragen die een soort van antwoord hebben, maar niet echt beantwoord hoeven...

het is te makkelijk om hem op een voetstuk te zetten {"oh, die Bowie en zijn eigenzinnigheid... er was niemand zoals hij!!"} en er een soort van onbereikbaar mens van te maken, maar er huist in ons allen een David Bowie, alleen willen {kunnen} we die niet zien... hij was maar een normale gozer uit Brixton, London, die toevallig leuke muziek maakte en merkte dat als hij een deel van zijn persoonlijkheid aansprak, uitvergrootte, hij zijn muziek nog meer oomph kon geven. hij durfde het tenmisnte... hij durfde in een strak latex pakje op het podium, met make up op en oranje haar, kanten van zichelf te onderzoeken en van zijn publiek uit te dagen, en daarmee dingen op scherp te zetten... alleen al daarom: Lang Leve David Bowie...

hij zal nog lang blijven nadreunen in mijn universum - de vragen die hij oproept, de muziek die hij maakte, de plaatjes die hij naliet, de onnoemelijke invloed die hij had op iedereen die na hem kwam, en de bands die ik nu bewonder....

dankjewel, mooie man...