{vertaling dit artikel}
door Andrea Schulman
hoewel de spirituele gemeenschap het goed bedoelt, promoot het bij tijden worsteling en ontberingen door beperkende overtuigingen zonder het vaak zelf te weten.
ik ben al jaren actief op social media en ben blij om zoveel spiritueel getinte blogs en memes en video's. kennis van spiritualiteit en metaphysica is ontzettend gegroeid in de afgelopen jaren.
echter niet alles wat glittert is goud, en niet alles wat is gelabeld als zijnde 'spiritueel' draagt bij aan het verminderen van spiritueel lijden, of bevordert eenheid, liefde en spirituele groei.
hieronder zijn 8 algemene beperkende overtuigingen binnen de spirituele gemeenschap die het leven moeilijker maken dan nodig is. met de Wet van Aantrekking creeëren we meer van waar we op focussen, dus het focussen op de beperkende overtuigingen hieronder zorgen voor een vergroten van deze problemen en bepekingen.
we leven in een universum wat is gebaseerd op aantrekking, en we krijgen waarin we geloven. wanneer we ervoor kiezen om te geloven in onderstande ideeën, verbinden we onzelf hieraan en zal onze realiteit ze nog sterker terugkaatsen.
algemene beperkende overtuigingen in de spirituele gemeenschap van nu:
1. mensen met geld zijn corrupt en/of gretig. geld slijt spiritualiteit weg.
2. je moet biologisch/glutenvrij/veganistisch eten om een hogere trillingsfrequentie te krijgen
3. de regering is corrupt
4. drugs/alcohol verlagen je trillingen/houden je tegen om spiritueel te kunnen zijn
5. je moet bewustzijn brengen aan sociale problemen zoals honger, geweld, of ziekte zodat oplossingen gevonden zullen worden
6. mensen vernietigen de aarde
7. je moet negatieve/toxische mensen uit je leven bannen om gelukkig te kunnen zijn
8. de 'elite' zweert samen tegen de rest van ons allen
donderdag 24 maart 2016
dinsdag 22 maart 2016
veilig voelen
de zoektocht naar Veiligheid, de basisbehoefte die steeds lijkt weg te glippen, zet zich voort.
het is heel belangrijk dat ik m vind in mezelf, ergens diep van binnen.
dat ik weet hoe het voelt, dat ik snap hoe ik het kan terughalen of 'vasthouden'... dat ie geramd zit, zeg maar...
vooralsnog haal ik het uit Dingen....
vroeger was dat ex, of moeder zijn {de rol ervan}, of vakanties in Engeland, of bepaalde muziek, of een jaarfeest op de school van de kids, of tv programma's, of een kwartiertje op het schoolplein, of voetbal kijken op tv met de jongens... {ik weet nog dat dit vijf jaar terug een van de dingen was waarbij ik me even fijn voelde, toen ik in het ziekenhuis lag met een buikvliesontsteking. de jongen naast me speelde voor de toen nog niet failliete plaatselijke zoveelste divisie club en keek naar de wedstrijd die op SBS werd vertoond. even voelde ik me gewoon fijn en veilig, daar in dat ziekenhuisbed, liggend aan een infuus...}
maar vooral was het ex.
bij hem voelde ik me twintig jaar best wel veilig.
hij was sterk en slim en vindingrijk en zette mij niet onder teveel druk {en ik zette hem niet onder teveel druk...} en plezierig en had humor en wist veel over van alles... ik mocht bij hem schuilen. eerst vond hij dat prettig, dat er iemand was die hem leuk vond en andere dingen wist dan hij en hem aanvulde en bij hem wilde schuilen.
nu ik ex niet meer heb om bij te schuilen lijkt de wereld best wel een stuk minder prettig... zoals ik me voelde toen ik 17 was, en voor geen goud mijn leventje in mijn veilige kamer/huis/omgeving op wilde geven om de Wijde Wereld in te trekken en op ontdekkingestocht te gaan. no way... dat deed ik wel via tv, en films, en boeken. de Echte Wereld zat vol met enge mensen, met terroristen, met aanslagen, met seriemoordenaars en De Bom... met natuurrampen en bedreigingen van allerlei soorten waar ik geen trek in had. ik wilde me vooral veilig voelen, en dat deed ik thuis. en later in Engeland. en nog later met ex naast me.
in veel van de dingen die ik lees, komt naar voren hoe belangrijk het is dat je je veilig voelt binnen een relatie. dat je Helemaal Jezelf mag zijn, en een soort van beschermd. niet perse van de buitenwereld, maar dat je je helemaal oke mag voelen over wie jij bent, wat je behoeftes zijn, en dat ook doet naar de ander toe. hoe meer ik ging nadenken, hoe meer ik tot de conclusie kwam dat de veiligheid die ik voelde meer en meer een illusie was. ik voelde me helemaal niet beschermd, binnen mijn relatie... misschien in het begin, en heb ik dat gevoel, die noodaak om me zo te voelen, vastgehouden. zolang ik niet te lastig werd. maar dat werd ik wel. de ontwikkellingen die we allebei doormaakten, maakten dat datgene wat eerst zo fijn voelde, nu een last werd. voor allebei... mijn behoefte aan verbinding, aan diepgang, voelden als een loden last voor hem, terwijl zijn behoefte aan vernieuwing en afstand mij alleen maar beangstigden.
en nu mag ik dus opnieuw beginnen.
verdergaan waar ik in het begin van de jaren 90 dacht te kunnen ophouden...
het is heel belangrijk dat ik m vind in mezelf, ergens diep van binnen.
dat ik weet hoe het voelt, dat ik snap hoe ik het kan terughalen of 'vasthouden'... dat ie geramd zit, zeg maar...
vooralsnog haal ik het uit Dingen....
vroeger was dat ex, of moeder zijn {de rol ervan}, of vakanties in Engeland, of bepaalde muziek, of een jaarfeest op de school van de kids, of tv programma's, of een kwartiertje op het schoolplein, of voetbal kijken op tv met de jongens... {ik weet nog dat dit vijf jaar terug een van de dingen was waarbij ik me even fijn voelde, toen ik in het ziekenhuis lag met een buikvliesontsteking. de jongen naast me speelde voor de toen nog niet failliete plaatselijke zoveelste divisie club en keek naar de wedstrijd die op SBS werd vertoond. even voelde ik me gewoon fijn en veilig, daar in dat ziekenhuisbed, liggend aan een infuus...}
maar vooral was het ex.
bij hem voelde ik me twintig jaar best wel veilig.
hij was sterk en slim en vindingrijk en zette mij niet onder teveel druk {en ik zette hem niet onder teveel druk...} en plezierig en had humor en wist veel over van alles... ik mocht bij hem schuilen. eerst vond hij dat prettig, dat er iemand was die hem leuk vond en andere dingen wist dan hij en hem aanvulde en bij hem wilde schuilen.
nu ik ex niet meer heb om bij te schuilen lijkt de wereld best wel een stuk minder prettig... zoals ik me voelde toen ik 17 was, en voor geen goud mijn leventje in mijn veilige kamer/huis/omgeving op wilde geven om de Wijde Wereld in te trekken en op ontdekkingestocht te gaan. no way... dat deed ik wel via tv, en films, en boeken. de Echte Wereld zat vol met enge mensen, met terroristen, met aanslagen, met seriemoordenaars en De Bom... met natuurrampen en bedreigingen van allerlei soorten waar ik geen trek in had. ik wilde me vooral veilig voelen, en dat deed ik thuis. en later in Engeland. en nog later met ex naast me.
in veel van de dingen die ik lees, komt naar voren hoe belangrijk het is dat je je veilig voelt binnen een relatie. dat je Helemaal Jezelf mag zijn, en een soort van beschermd. niet perse van de buitenwereld, maar dat je je helemaal oke mag voelen over wie jij bent, wat je behoeftes zijn, en dat ook doet naar de ander toe. hoe meer ik ging nadenken, hoe meer ik tot de conclusie kwam dat de veiligheid die ik voelde meer en meer een illusie was. ik voelde me helemaal niet beschermd, binnen mijn relatie... misschien in het begin, en heb ik dat gevoel, die noodaak om me zo te voelen, vastgehouden. zolang ik niet te lastig werd. maar dat werd ik wel. de ontwikkellingen die we allebei doormaakten, maakten dat datgene wat eerst zo fijn voelde, nu een last werd. voor allebei... mijn behoefte aan verbinding, aan diepgang, voelden als een loden last voor hem, terwijl zijn behoefte aan vernieuwing en afstand mij alleen maar beangstigden.
en nu mag ik dus opnieuw beginnen.
verdergaan waar ik in het begin van de jaren 90 dacht te kunnen ophouden...
zondag 6 maart 2016
onheilsbode
het is een jaar geleden dat ik Alleengaand werd,
een jaar nu sinds we officieel uit elkaar zijn.
een jaar waarin zoveel is gebeurd, waarin ik zoveel heb geleerd, over mezelf, over ex, over liefde, over mijn lieve vrienden {oud en nieuw}.
een jaar waarin ik nog nooit zoveel heb gehuild...
wat helemaal hetzelfde is gebleven is het Stemmetje.
het Stemmetje Des Onheil.
het Stemmetje heeft al heel lang de vorm van ex, omdat die zo duidelijk en makkelijk herkenbaar is, en omdat hij al jaren mijn focus is geweest voor zo'n beetje alles. ex begon ooit als de Stem der Alwetendheid, omdat ik vond dat hij zoveel wist, zoveel kon, zo sterk was en mij uit putten wist te trekken waar ik daarvoor heel lang in bleef hangen. omdat ik zelf geen idee had hoe ik uit die putten moest komen. en daar was ik hem heel dankbaar voor, en dus ging ie op een voetstuk. ex was aardig, en op zijn beurt dankbaar dat ik aan zijn zijde wilde zijn, hem niet wilde veranderen, hem leek te accepteren zoals hij was.
in de loop der jaren is er heel veel gebeurd. ex werd minder Alwetend - ik bleek het zelf te weten - en ik voelde me tegelijkertijd door hem steeds minder gezien, steeds minder gewild, steeds minder gewaardeerd. zijn frustratie met mij nam toe naarmate mijn tevredenheid in onze relatie afnam. tot op een goed moment bij mij het gevoel van verbondenheid met hem verbrijzeld leek. en het schijnt dat als het gevoel van verbondenheid met iemand stopt, er vaak iets van wrevel voor in de plaats komt. vooral als je elkaar trouw hebt beloofd, en niet vind dat je weg kan of mag. omdat je hebt beloofd elkaars maatje te zijn 'tot de dood ons scheidt...'
ik heb altijd een Stemmetje Des Onheil gehad. ooit begon dat stemmetje als 'God', of als mn Moeder {sorry mam!} of als De Maatschappij. nu heeft het dus de vorm van ex. het Stemmetje heeft altijd een soort van macht gehad over mijn gemoedsrust. steeds als ik deed waar ik blij van werd, zei het Stemmetje dat ik lui was, of dom, of egoisitsch. telkens als ik een Mooi Plan had kwam het stemmetje met honderd redenen waarom het was gedoemd te mislukken, en deed ik maar niks.
waarom heeft het stemmetje de vorm van ex, of 'God' of mn moeder? vroeg ik mij vanmorgen af... ik bedoel, ik houd van mijn moeder, en ex is echt geen vreselijke boeman, en God zou horen staan voor Liefde... waarom heb ik diegenen die staan of ooit stonden voor Liefde en Hulp tegelijkertijd voor zoiets negatiefs als Onheil en Negativiteit ingezet? is dat een automatisch ding wat iedereen doet? is het mogelijk om het Stemmetje van mezelf te maken, in plaats van iemand anders?
bijna iedereen heeft de neiging om Negatieve dingen buiten zichzelf te houden. uit een soort van zelfbescherming. het is ons zo geleerd, onbewust, om 'slechte' karaktertrekken van onszelf te verdoezelen en ze aan te dikken bij anderen die het laten zien. {al kunnen wij onzelf ook prima de grond in trappen met overtuigingen over ons onvermogen}. het is velen van ons ook geleerd om Kracht en Macht bij een ander te leggen of te zoeken. ouders hadden macht, de Kerk had macht, school had macht, de buurvrouw/man had macht - zo'n beetje iedereen, behalve wijzelf. later kwam er nog je baas of je geliefde bij, en vriendinnen, die allemaal een soort van Macht over jou hadden. al zie je het vaak niet zo, X hoeft maar dit te zeggen of je hebt een pestbui... Y kijkt je op een bepaalde manier aan en he presto, je voelt je kut... komt dit door hen? nee... hebben wij ze die macht gegeven {door allerlei overtuigingen die we hebben geleerd, omdat we denken dat we in het krijt staan zij ze, of een verplichting hebben}? ja... kunnen wij daar ooit nog iets aan doen? JA!!!!
dat negatieve stemmetje is van onszelf...
die Stem Des Onheils is onze eigen stem...
ons onderbewuste {bange ego} heeft er een fotootje van diegenen die op dat moment de meeste macht over jou heeft opgeplakt, omdat dat het makkelijkste te behappen is. als wij negatieve dingen over onzelf niet willen zien, gaan wij ze projecteren op anderen, zodat wij er zelf goed vanaf komen. dus is ex nu mijn Stem Des Onheils, omdat hij nog steeds een soort van macht heeft over mijn gevoel. en ik wil hem die macht niet meer geven. ik wil dat hij zijn leven leeft en gelukkig is, en ik wil mijn leven leven, op mijn manier, zonder zijn veroordelende stemmetje ergens in mijn hoofd. wat eigenlijk mijn eigen stemmetje is. mijn bange, boze, machteloze ego.
ook dat mag er zijn...
ook mijn bange en boze en gerustreerde gevoelens mogen er zijn. ik hoef ze niet weg te stoppen of te projecteren of Groter en Machtiger te maken dan ze zijn. maar ik mag ze wel accepteren.
dus wordt dat mijn intentie van deze week - mijn Stem des Onheils accepteren. herkennen, erkennen, loslaten...
en zo de macht over mezelf terughalen naar mezelf...
een jaar nu sinds we officieel uit elkaar zijn.
een jaar waarin zoveel is gebeurd, waarin ik zoveel heb geleerd, over mezelf, over ex, over liefde, over mijn lieve vrienden {oud en nieuw}.
een jaar waarin ik nog nooit zoveel heb gehuild...
wat helemaal hetzelfde is gebleven is het Stemmetje.
het Stemmetje Des Onheil.
het Stemmetje heeft al heel lang de vorm van ex, omdat die zo duidelijk en makkelijk herkenbaar is, en omdat hij al jaren mijn focus is geweest voor zo'n beetje alles. ex begon ooit als de Stem der Alwetendheid, omdat ik vond dat hij zoveel wist, zoveel kon, zo sterk was en mij uit putten wist te trekken waar ik daarvoor heel lang in bleef hangen. omdat ik zelf geen idee had hoe ik uit die putten moest komen. en daar was ik hem heel dankbaar voor, en dus ging ie op een voetstuk. ex was aardig, en op zijn beurt dankbaar dat ik aan zijn zijde wilde zijn, hem niet wilde veranderen, hem leek te accepteren zoals hij was.
in de loop der jaren is er heel veel gebeurd. ex werd minder Alwetend - ik bleek het zelf te weten - en ik voelde me tegelijkertijd door hem steeds minder gezien, steeds minder gewild, steeds minder gewaardeerd. zijn frustratie met mij nam toe naarmate mijn tevredenheid in onze relatie afnam. tot op een goed moment bij mij het gevoel van verbondenheid met hem verbrijzeld leek. en het schijnt dat als het gevoel van verbondenheid met iemand stopt, er vaak iets van wrevel voor in de plaats komt. vooral als je elkaar trouw hebt beloofd, en niet vind dat je weg kan of mag. omdat je hebt beloofd elkaars maatje te zijn 'tot de dood ons scheidt...'
ik heb altijd een Stemmetje Des Onheil gehad. ooit begon dat stemmetje als 'God', of als mn Moeder {sorry mam!} of als De Maatschappij. nu heeft het dus de vorm van ex. het Stemmetje heeft altijd een soort van macht gehad over mijn gemoedsrust. steeds als ik deed waar ik blij van werd, zei het Stemmetje dat ik lui was, of dom, of egoisitsch. telkens als ik een Mooi Plan had kwam het stemmetje met honderd redenen waarom het was gedoemd te mislukken, en deed ik maar niks.
waarom heeft het stemmetje de vorm van ex, of 'God' of mn moeder? vroeg ik mij vanmorgen af... ik bedoel, ik houd van mijn moeder, en ex is echt geen vreselijke boeman, en God zou horen staan voor Liefde... waarom heb ik diegenen die staan of ooit stonden voor Liefde en Hulp tegelijkertijd voor zoiets negatiefs als Onheil en Negativiteit ingezet? is dat een automatisch ding wat iedereen doet? is het mogelijk om het Stemmetje van mezelf te maken, in plaats van iemand anders?
bijna iedereen heeft de neiging om Negatieve dingen buiten zichzelf te houden. uit een soort van zelfbescherming. het is ons zo geleerd, onbewust, om 'slechte' karaktertrekken van onszelf te verdoezelen en ze aan te dikken bij anderen die het laten zien. {al kunnen wij onzelf ook prima de grond in trappen met overtuigingen over ons onvermogen}. het is velen van ons ook geleerd om Kracht en Macht bij een ander te leggen of te zoeken. ouders hadden macht, de Kerk had macht, school had macht, de buurvrouw/man had macht - zo'n beetje iedereen, behalve wijzelf. later kwam er nog je baas of je geliefde bij, en vriendinnen, die allemaal een soort van Macht over jou hadden. al zie je het vaak niet zo, X hoeft maar dit te zeggen of je hebt een pestbui... Y kijkt je op een bepaalde manier aan en he presto, je voelt je kut... komt dit door hen? nee... hebben wij ze die macht gegeven {door allerlei overtuigingen die we hebben geleerd, omdat we denken dat we in het krijt staan zij ze, of een verplichting hebben}? ja... kunnen wij daar ooit nog iets aan doen? JA!!!!
dat negatieve stemmetje is van onszelf...
die Stem Des Onheils is onze eigen stem...
ons onderbewuste {bange ego} heeft er een fotootje van diegenen die op dat moment de meeste macht over jou heeft opgeplakt, omdat dat het makkelijkste te behappen is. als wij negatieve dingen over onzelf niet willen zien, gaan wij ze projecteren op anderen, zodat wij er zelf goed vanaf komen. dus is ex nu mijn Stem Des Onheils, omdat hij nog steeds een soort van macht heeft over mijn gevoel. en ik wil hem die macht niet meer geven. ik wil dat hij zijn leven leeft en gelukkig is, en ik wil mijn leven leven, op mijn manier, zonder zijn veroordelende stemmetje ergens in mijn hoofd. wat eigenlijk mijn eigen stemmetje is. mijn bange, boze, machteloze ego.
ook dat mag er zijn...
ook mijn bange en boze en gerustreerde gevoelens mogen er zijn. ik hoef ze niet weg te stoppen of te projecteren of Groter en Machtiger te maken dan ze zijn. maar ik mag ze wel accepteren.
dus wordt dat mijn intentie van deze week - mijn Stem des Onheils accepteren. herkennen, erkennen, loslaten...
en zo de macht over mezelf terughalen naar mezelf...
Abonneren op:
Posts (Atom)