reuzenrad

het angst-konijn heeft een schop onder de kont gehad...

drie weken na vorig bericht mocht ik de goede man nog eens zien, in Antwerpen, dankzij het Lot, wat maakte dat ik een kaartje kon vinden voor zijn show daar, in de Lotto Arena.

lang verhaal kort: het concert op zichzelf was al een kado uit de hemel - hij was goed geluimd, speelde alle nummers die iets met mij deden, van Pearl Jam en hemzelf, en John Lennon en Neil Young en Bruce Springsteen {met Glen Hansard, zijn voorprogramma, zong hij Drive All Night, in prachtig duet}, met of zonder het strijkkwartet wat hem deze tour mocht begeleiden {o.a. Black, wat al 25 jaar een plekje in mijn hart heeft...}, maakte een prachtig praatje over het reuzenrad wat buiten het raam van zijn hotelkamer stond {over hoe het leven is alsof je daarin zit, met ups en downs, en dat je er soms uit wil stappen, op het laagste punt, maar dat het dan altijd weer naar boven gaat... "Hang on in there, please..."} en samen met een publiek wat er net zoveel zin in had werd het zoiets prachtigs... de connectie die ik miste in Amsterdam was er wel degelijk daar in België, en ik wist mij geraakt tot op het bot...

via Facebook had ik Ornella leren kennen en die had zin om nog even te blijven hangen, samen met nog een paar anderen, want wie weet kwam Eddie zelf nog naar buiten om hoi te zeggen. we wachten bijna twee uur, kletsten, lachten, gluurden in voorbij rijdende busjes, vroegen ons af waarom de tourbussen al weet ik hoe lang stonden te ronken achter ons {Het Milieu!!} en keken regelmatig naar de deur een eind verderop waar soms iemand uitkwam, of inging. tegen 2 uur was het moment dan eindelijk daar en stapte Eddie Vedder - op wie ik al meer dan 25 jaar een dikke crush heb - onze richting uit...

en mijn hoofd wist echt wel dat hij ook maar een mens is, dat hij nooit gevraagd heeft om al die aandacht van idealiserende fans, etc. maar oh my god wat was het een gestoord gevoel om hem van zo dichtbij te zien! te horen wat hij zei tegen de anderen, zijn glimlach van zo up close te zien, en FUCK THIS SHIT hem naar MIJ te zien kijken, en te zien lachen, en die diepe stem van hem tegen MIJ te horen praten... en een hug van hem te krijgen...  *what the fuck?! smilie*

het zinderde nog lang na, dat gevoel van de hemel... het komt telkens nog terug als ik eraan denk, of erover praat met iemand... just, wow....

het angst-konijn heb ik al even niet meer gezien...

angst konijnen

life can only be understood backwards

but it must be lived forwards"

{Sören Kierkegaard}

~het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden,

maar het moet voorwaarts worden geleefd~

hier moest ik aan denken toen ik daarstraks tien minuten lang onder de straal van de douche stond, bewegingloos, overmand door een mix van spijt en frustratie. even ervoor had ik - in de Facebook groep voor lui die zijn Europese tour willen meebeleven - gelezen over mensen die gisteravond in London de avond van hun leven hadden, omdat hun {en mijn} idool Eddie Vedder daar optrad in de Hammersmith Apollo {wat nu geloof ik anders heet}. zelf had ik op het laatste moment besloten om toch te proberen een kaartje te vinden, en ging vorige week dinsdag, waar ik erg genoot van zijn prachtige sonore stem, zijn melige grapjes, zijn prachtige liedjes. alleen - ik zat ergens waar ik hem niet zo heel goed zag, hij was heel onscherp, het was koud in de Music Hall, ik heb niet een gezichtsuitdrukking kunnen waarnemen van de goede man, laat staan hem gehigh-fived, en Glenn Hansard is wellicht een schat maar ik werd niet heel warm van zijn liedjes... 

ben ik nu een ontevreden trut? waarschijnlijk... is het nou ook nooit goed? kennelijk... waarom baal ik ervan dat ik niet de emotionele, prachtige, zijn hart uitstortende, volle bak Eddie heb mogen meemaken? zoals hunnie in London gisteravond, of op de eerste avond, in Amsterdam... omdat het fucking typisch is dat ik de ietsjes matte, zijn rijtje afraffelende, er niet helemaal bij zijnde Eddie Vedder 'kreeg'... omdat dat de story of my life is...

ik leef mijn leven with the handbreak on... ik leef met een soort van rem, altijd met mijn voet op de rem, omdat ik bang ben om uit te schieten... ik ben zo bang voor extremen, voor pijn, voor heftige gevoelens, dat ik altijd mijn voet op de rem heb... altijd in de aanslag om alles dicht te gooien. ik doe dat met situaties, met mensen, met alles. mijn angst om de controle kwijt te raken zo zoveel sterker dan mijn wens om prachtige, intense dingen mee te maken... de angst om found out te worden als de fraud die ik voel dat ik ben, omdat ik niet echt leef... ik leef tweedehands... op andermans ervaringen, of via de dingen die ik schrijf in mijn 'boeken'... boeken die niemand leest, want ik kijk wel raar uit om er ook maar iets mee te doen.

ik zou zo graag die kut rem los willen laten... mezelf laten gaan, zonder angst, zonder vrees voor vergelding, van God, of het Universum, of mijn moeder... prachtige dingen meemaken, en ten volle genieten... niet een beetje, met steeds rondkijken als een angstig konijn, maar vertrouwen hebben en genieten...

dus... onwards and upwards... and forwards, above all...

{tnx Ed, for a lovely show... ♥}

knokploeg

met enige regelmaat heb ik het aan de stok met een aantal mensen.
met een lig in in de clinch over wat ik met mijn dag zou moeten doen. volgens die ander doe ik niet genoeg, en zou ik wat meer actief moeten zijn, niet zo bij de pakken neer gaan zitten. schouders eronder, Het Leven Moet Geleefd Worden - zo'n type is het.

met de ander onderhandel ik over hoeveel ik niet hoef te doen, hoe rustig aan ik het mag doen. die andere is een beetje een Betje, een die het leven nogal zwaar vind, en die ik liever ontzie. ik wil r ook wel eens een schop onder de kont geven, omdat ik dr wel heel erg op mijn oma vind lijken, en dan bedoel ik dus niet die oma die heel ondernemd was, die lijkt meer op de eerste. nee, deze oma vond zichzelf vooral heel zielig, en die zat liever te zeuren dan dat ze iets deed.

van de week lag ik met allebei behoorlijk te rollebollen. ik had namelijk gehoord dat Eddie Vedder naar Europa komt, en zowel Anwerpen als Amsterdam aandoet. waaaaaahhhh!!!! was mijn eerste reactie. Eddie komt naar hier!! toen ging ik naar de prijzen kijken voor kaarten en toen had ik er ineens veel minder zin in. volgende stap was iemand vinden die misschien ook wel zin had. nou, zin hadden er wel een paar, maar het was wel heel duur, en de hallen die hij geboekt had waren qua sfeer net zo fijn als de randstad tijdens spitsuur. dan ga ik toch alleen? dacht ik toen...

en zo begon het innerlijke knokpartijtje wat zich met regelmaat in mij afspeelt - de No-Nonsense stoere bikkel Alles Is Mogelijk Daan tegen de beetje voorzichtige, moet ik dat wel doen? Daan... de laatste won...

op Youtube is ie ook heel leuk...

lief gehad

voor wie in het engels nog wat te lezen wil 

> what's love got to do with it... <

over identiteit en liefhebben