woensdag 26 augustus 2015

geheim-zinnig

toen ik er ooit over las, jaren geleden, had ik in eerste instantie zo mijn twijfels... het zal wel weer zo'n Amerikaans ding zijn, hysterisch gemuts over hoe je je leven kan veranderen, dat je alleen maar Dit hoeft te doen, en Dat hoeft te laten, en he presto: je leven wordt zomaar prachtig... opgegroeid met {en omringd door} een 'gezonde' dosis skepsis in West-Europa, had ik geleerd om alles wat Makkelijk lijkt in twijfel te trekken, om datgene wat maakt dat je zonder al te veel te zwoegen een heel fijn leven kan leven belachelijk te maken... gewerkt moest er worden, en het leven is nou eenmaal geen lolletje, dus je kan ook niet verwachten dat door anders te denken, door je anders te {mogen} voelen, dat het ineens wel leuk en  licht en grappig zou kunnen zijn... doe normaal...

tot ik er met anderen over ging praten, en ik tot mijn verbazing mensen tegenkwam die er niet lacherig over deden, die hun leven hebben zien veranderen, door anders te gaan denken, door plezier in hun leven te hebben, door te begrijpen dat Liefde meer Liefde aantrekt, en Angst nog meer Angst... en dat je daar zelf iets aan kan doen... dat je niet gevangen hoeft te blijven in de gedachtegang waarmee je bent grootgebracht, van de mensen om je heen...

en toen kwam deze film voorbij... toen vielen er zoveel kwartjes op hun plek, dat ik er zo blij van werd!! al mijn angstige gedachten over tekort aan liefde, aan geld, aan vriendschap, aan wat dan ook, dat waren aangeleerde angst-gedachten... en die brachten nog meer tekorten in mijn leven... en hoe banger ik was, hoe krampachtiger ik vasthield aan wat ik wist, hoe minder mooie flow er in mijn leven zat... terwijl er ook tijden waren dat er de ene na de andere mooie gelegenheid zich voordeed, of dat ik prachtige mensen ontmoette, of een mooie woning zich presenteerde... waarom kon ik er niet meer van die krijgen?? omdat er diep van binnen een soort van saboteer stemmetje riep dat het Niet Voor Ons Soort Is Weggelegd... dat ik het Niet Verdiend had... dat het Nou Eenmaal Zo Gaat In Het Leven...

het gaat niet om zomaar alles krijgen wat je wilt, om een materialistische gretigheid die nergens op slaat, maar om een diepe connectie met het Universum... met 'God', als je het zo wil noemen {maar dan zonder de beelden erbij zoals het ons is geleerd door de kerk en school}...

probeer de film uit, zou ik zeggen... als je m nog niet kent. deze heeft NL ondertitels...





woensdag 19 augustus 2015

merci mercredi

{dank woensdag}


vandaag was ik blij {en reuze dankbaar}:

* want ik hoorde dit liedje toen ik op Fé moest wachten bij de ortho

* omdat ik mijn pa en ma weer zag

* want de poezen zijn zo melig...

* omdat het nog steeds niet te warm is, maar juist lekker fris...

* want ik ga quiche maken voor het avondeten

* omdat ik samen met onze Fé allerlei lollige dingen vond in de Action

* want The Great British Bake Off is vanavond weer op tv...

* omdat ik vandaag de boter niet ben vergeten in de super.......

heerlijk uitziende quiche van deze site

maandag 17 augustus 2015

{te} intensief

nee, je hoeft me niet te ontzien,
ik doe wat ik doen moet, het vult alleen mijn hoofd heel snel.
ik denk en peins en wil het beste doen, maar weet ook dat er vele verschillende bestes zijn...
je zwicht niet voor mijn zielig zijn.
ik ben niet zielig, ik voel gewoon veel, en diep en zwaar, en heel intens...
ik geniet - intensief...
ik walg - intensief...
ik verlang - intensief...
ik vrees - intensief...
blauw is er in ontelbaar vele tinten, en muziek in talrijke vormen, maakt blij of verdrietig of woest of lief... een schilderij kan op legio niveaus prachtig zijn, en geweld op tv kwetst mij diep, alsof ik er naast sta... een landschap raakt me soms onbeschrijfelijk en jouw gedrag komt ongefilterd knalhard bij me binnen...

en soms wordt me dat teveel, en wil ik rust en stilte, en kan ik de wereld even niet aan.
zoek ik begrip, liefde, zachtheid, ruimte, empathie...
respect...

ik zou het wel willen, sterk zijn, niet zo vreselijk gevoelig, geen watje meer... probeerde het heel lang, wilde jou niet belasten met mijn intense gevoel, en mijn zware gedenk. totdat ik zag dat het nooit genoeg zou zijn, en ik mezelf er ziek mee maakte...

misschien ben je boos op mijn gevoel, bang voor wat ik niet kan verstoppen?
zie je een diepe angst voor je eigen gevoelens?
is dat wat je ziet in mij iets waar je zelf niet aan wil, kan, durft...?

maar eerst moet ik het geven aan mezelf
begrip, liefde, zachtheid, empathie...
te lang verafschuwde ik het in mezelf, die diepe, zware, intense gevoelens.
ik wilde niet zijn zoals zij, zwakkelingen, zieligaards, triestelingen die teerden op anderen, die aasden op medelijden...
tot ik ze bekeek met jouw ogen, jouw afkeer voor grote delen van jezelf, en ik mijn eigen tweestrijd zag...
ik ben niet jij, ik ben ik...
ik wil geen medelijden, ik wil respect.
en waar beter te beginnen dan bij mezelf...

nee, ik ben niet Te Intensief
ik ben Goed Genoeg, op zoveel verschillende niveaus...
ik mag houden, van heel mijn zelf...


zondag 16 augustus 2015

woostock wordt 46

volgens de Hippies die ik op Facebook volg, 
is het dit jaar 46 jaar terug dat Woodstock plaatshad.
we stammen uit hetzelfde jaar, en ik er voel een soort van connectie mee, 
vooral de muziek die ik heb leren kennen.

een kleine selectie van mijn faves... 


















donderdag 6 augustus 2015

delicate bloemen

toen ik vanmorgen in de plaatselijke bieb het boek weer tegenkwam, begreep ik in een keer waarom ik me de laatste tijd zo K*t voel... zo zwaar en moeilijk en gevoelig en makkelijk verdrietig en bijna overspannen en zwaar geraakt door iets prachtigs wat ik op de BBC zag, of wat ik op de radio hoorde. natuurlijk zit ik met de nasleep van een scheiding, is het zomer en vandaag bijvoorbeeld veel te warm voor mij, begint de overgang zijn staart te roeren en ik kan zo nog wel wat factoren noemen, maar het voornaamste Ding is eigenlijk dat ik 'gewoon' hooggevoelig ben.

een jaar of wat terug kwam ik voor het eerst die term tegen. hooggevoelig. ik dacht aan tere zieltjes, aan meisjes met beige bloemenjurken en vlechten, aan zei die het leven een beetje lastig vonden. die met hun bleke huidjes en zachte stemmen uit drukke steden bleven, ver weg van alle rumoer en teveel aan prikkels. dat ik zelf net zo sensitief en teergevoelig bleek te zijn als zij kwam als een klap. maar het verklaarde wel heel veel... ik begon er over te lezen, en zoveel was voor mij zo bekend, zo'n thuiskomen... ik was niet gek, of verlegen, of bijna overspannen of 'raar', ik was hoogsensitief. heel gevoelig dus...{hier kan je er overigens meer over lezen}

veel wat ik erover las kon ik wel in mijn leven toen plaatsen, er een draai aan geven, binnen het leven wat ik leidde, de relatie die ik had {en waarbinnen ik me minder en minder gelukkig begon te voelen}. in mijn huis, binnen het gezin lukte het wonderwel om teveel prikkels buiten de deur te houden, en een veilig honk te creëren. het duurde jaren voordat de stap kwam om zonder elkaar verder te gaan, want verandering is bij mij net zo makkelijk te bewerkstelligen als voortaan Russisch als voertaal... sowieso is verandering voor mij niet iets waar ik makkelijk mee om kan gaan, tenzij heel lang van tevoren aangegeven {en dan nog, als er veel weerstand is blijft de deur ferm dicht}. en nu, na maanden van Anders en Nieuw en Nog Meer Verandering en Heftige Dingen en Veel Teveel Prikkels en Overwerkte Verbeelding werd het me deze week teveel... alsof ik overspannen was, zo voelde ik me, wilde het liefst in een stil kamertje met een boek en een schrijfblok en verder niks. waar sloeg dit op?! vroeg ik me af... hoeveel meer boeken moet ik nog lezen over Leven In Mijn Kracht en Visualisatie en wat niet mee voordat ik datgene aantrek wat ik nodig heb?!! hoe leer ik in godsnaam om te gaan met Het Leven?!!

gelukkig kwam ik dat boek weer langs, wat ik jaren terug al verslond, en ga ik weer aan de slag met mijn Ding. het zal altijd een ding blijven, ik zal er altijd op moeten blijven letten, omdat ik vaak de neiging heb om me aan te passen aan mijn omgeving, geen stennis wil maken, voorbij te lopen aan de signalen die ik van binnenuit krijg als het me teveel wordt... er gehoor aan durven geven, vooral... mogen zeggen van mezelf dat ik het even niet trek. hoe lastig dat ook kan zijn voor anderen op dat moment... of voor mezelf...

maar makkelijk is het niet... veel van de prikkels die teveel blijken zijn vaak ook gewoon leuk, of spannend, en het gevoel dat anderen mijn gevoeligheid niet kunnen waarderen vult mij niet met blijheid. op mijn werk is het bijvoorbeeld niet altijd handig. maar gelukkig is het geen 'normale' werkplek {anders had k het er waarschijnlijk niet zo lang uitgehouden...}. het is nu zaak om mijn hooggevoeligheid weer te {h}erkennen, een plekje te geven, en er vrede mee te hebben... ik mag mijn innerlijke Delicate Flower weer water gaan geven...

voor wie er meer over wil lezen:

* Hoog Sensitieve Personen - Elaine N. Aron

* Leven Met Hooggevoeligheid - Susan Marletta-Hart

* website m.b.t. hooggevoeligheid