mag ik alstublieft gelukkig zijn?

Het koffietentje waar ze zaten was rumoerig, maar op een heel plezierige manier. Ze hadden koffie besteld, en allebei een brownie met slagroom, en keken even naar de anderen aan de tafeltjes om zich heen. Veel meiden die de helft jonger waren dan zij, een paar jonge gasten met laptop en beginnend baardje, veel glimlachen en een paar ernstige blikken. Fijne lounge muziek klonk zachtjes uit speakers. Grote Stad anno nu, dacht Jane. Zou het nu veel anders zijn dan toen wij hun leeftijd hadden? Het interieur van deze tent leek in elk geval op niet waar ze ooit koffie had gedronken hier, toen ze op school zaten. Retro bestond toen nog niet, tenminste geen verlangen naar de jaren 70... Ze keek even naar haar vriendin, die in de inmiddels gearriveerde koffie roerde met het bijgeleverde lepeltje. Haar koffie had opgeschuimde melk, en Esther mixte het langzaam door de koffie, die nu een lichte mokka kleur had gekregen. Jane blies in haar eigen gitzwarte brouwsel.
"Zin in?" vroeg Esther.
"Ja!" lachte Jane.
"Lekker he, dat wij dit kunnen doen... Koffie drinken doordeweeks in een tentje in de stad..." Esther lachte terug, en nam een slok van haar mokka mengsel.
"Voelt bijna als spijbelen..."
"Spijbelen? Echt?"
Jane voelde zich rood worden, alsof ze was betrapt.
"Ja, weet niet..." ze keek naar Esther, die haar vragend bekeek. Zoals Esther haar heel vaak vragend bekeek. Indringend, maar vriendelijk. Want hoewel ze al 30 jaar vriendinnen waren, was er nog heel veel wat de een niet helemaal begreep bij de ander. Misschien dat dat hun vriendschap zo interessant hield, had Jane bedacht. Hoe werken die dingen?

Ze hadden allebei volwassen kinderen, en een paar dagen in de week waar ze niet werkten. Jane gescheiden, Esther soort van gelukkig getrouwd. Ze hadden elkaar leren kennen op de opleiding die ze deden na de middelbare school, toen ze allebei zeventien waren, en geen idee hadden wat ze wilden doen met het leven. Ideeën te over, idealen ook. Esther wilde als maatschappelijk werkster de samenleving redden, Jane wilde eigenlijk 'iets met kunst' gaan doen, maar durfde niet. Uiteindelijk werkten ze allebei even bij dezelfde instelling, maar toen Jane drieëntwintig was vertrok ze naar Engeland en Esther kreeg een zoon. Ze verloren elkaar een paar jaar uit het oog, omdat het leven nou eenmaal harder trok, maar de kaarten met verjaardagen bleven, en ze schreven af en toe een brief, en toen Esther met haar gezin op doorreis was naar Wales, belde ze Jane of het gelegen kwam dat ze koffie kwam drinken in het stadje waar ze inmiddels woonde. En zo begon hun vriendschap weer opnieuw.

kantelpunt

hang op t moment een beetje op een kantelpunt.
alsof ik ga moeten kiezen -
tussen opgeven en doorgaan...
tussen toegeven dat ik op ben en een stug verder willen, op mijn manier.

zat vorige week te blubben bij de dokter, omdat ik het niet meer zag zitten. ik, die daar NOOIT kom, omdat ik een lichte allergie heb voor Reguliere Medische Dingen, tenzij ik bijna doodga {zie blinde darm debacle van 4 jaar terug...}, zat dus, tegen mijn vrouwelijke arts, die ergens in de dertig is {als ze daar al zit} en die ik daarvoor twee keer gesproken heb {beide keren voor een van de kids} te huilen als een klein kind, mijn hart te luchten, en ze keek me aan alsof ik niet helemaal spoorde. en ze had binnen 25 seconden besloten dat ik maar een gesprekje moest doen met de praktijk psych... ik had r bijna om pillen gevraagd {ook al iets wat ik NOOIT zou doen...} en voelde me totaal niet gehoord, en alles in mij riep dat ik hier weg moest, dat dit niet de weg is, dat er een andere manier is, en dat ik dat heel goed weet... dus vertrok ik weer binnen twee minuten, met een briefje in mn hand waarop een afspraak met die praktijk psych, en het gevoel alsof ik gewoon weer eens niet goed genoeg mijn best heb gedaan...

datzelfde gevoel gaf Mr G mij ook regelmatig. gewoon wat beter je best doen, zo sprak hij dan {niet direct tegen mij, want als ik me al kut voelde in zijn bijzijn dan negeerde hij dat dus...}. de signalen van je lijf en je geest negeren, want als je je kut voelt, dan kies je er gewoon voor om het te blijven voelen...
nou kan ik zijn logica wel zien, als ik naar anderen kijk {en dan vrolijk meedoe met zijn 'Gewoon Even Je Schouders Eronder' mentaliteit}, omdat het voor een ander makkelijk bedenken is... en het lukte mij vaak ook, korte tijd, om signalen te negeren, en mijn schouders eronder te zetten, en Door te Gaan... en dan was ik zo blij, en zo trots op mezelf!! yay!! helemaal zelf gedaan!! helemaal zelf uit die put gekropen!! yay me!!

nu ik al een tijdje zijn invloed niet meer naast me heb, is het nu klaarblijkelijk de tijd dat mijn Ware Aard naar buiten komt om mee leren om te gaan... om het niet gewoon weg te proppen en net te doen alsof het er niet is... alleen voelt het zo kut om me kut te voelen... en ik mag het ook nog niet echt van mezelf... er hangt altijd zo'n zwaard van Damocles boven mijn hoofd, als ik op dat kantelpunt zit...

denk dat het een beetje een combinatie is van een paar dingen - aan een kant heb ik van thuis meegekregen dat toegeven dat ik er doorheen zit betekent dat ik me moet overgeven aan de grillen en wetten van iemand anders, de grip op mezelf {mijn Zijn} kwijt zal raken. toegeven dat zij al die tijd al gelijk hadden toen ze dachten dat ik Toch Niet Zo Sterk was, vol medelijden... {omdat ze zelf overtuig waren het niet te zijn?}. aan de andere kant was daar het totale negeren van mijn toenmalige wederhelft als ik toegaf dat ik het moeilijk had {en hij daarvoor geen begrip, en voor mij geen genegenheid, kon opbrengen}. het gevoel dat ik faalde, niet genoeg mijn best deed.

daar ergens tussenin, tussen medelijden en negeren, daar probeer ik al 46 jaar MIJN manier te vinden...

{p.s. het gaat weer een hoop beter, kan het knopje weer vinden waardoor ik het allemaal wee een beetje leuk vind... was vergeten dat ik 'gewoon' Heel Gevoelig ben, dat ik lief mag zijn voor mezelf, dat het allemaal wel gaat lukken als ik lief ben voor MEZELF en het niet ga hopen te vinden in iemand anders.... :-) dus dat gaan we maar doen dan...}

proef kracht

om nog even verder te bazelen over de openbaring van gisteren: als het dan uitkomt op het niet erkennen en volledig omarmen van mijn eigen innerlijke kracht, wat kan ik dan doen om dit te veranderen?

een aantal dingen
* accepteren dat ik het al jaren verberg onder een stapel jassen... erkennen dat ik me jarenlang heb geindentificeerd als slachtoffer/niet goed genoeg mens/zwakker dan ik eigenlijk ben/wat dan ook, omdat me dat al die jaren kennelijk iets heeft gebracht. accepteren dat ik het NU los mag laten...

*  herkennen wat me wel kracht geeft: waar wordt ik blij van, wanneer voel ik  me sterk/in mijn element/gelukkig?

* herkennen wanneer ik terugschiet in mijn slachtoffer/zieligerd-rol: kan ik het accepteren? heb ik het nu even nodig? kan ik mezelf vergeven daarvoor? kan ik het ook weer loslaten? identificeer ik me er nog mee?

maar, vroeg ik mezelf tijdenlang af: wat heeft het voor nut om te accepteren dat ik al jaren mijn kracht verberg, of weggeef aan anderen? geef ik dan niet gewoon toe dat ik een sul ben? is dat niet totaal contraproductief??
nee, is het korte antwoord. toegeven dat je een probleem hebt is de eerste stap in de goede richting... krampachtig verbergen dat het er is vergt onnoemelijk veel energie, en die kan je veel beter gebruiken om leuke dingen te doen, zoals wandelen of iets waar je blij van wordt. acceptatie van iets wat je wil veranderen is echt het eerste wat moet gebeuren. iets wat je niet accepteert, blijf je verbergen, als iets wat niet van jou is.... en als het niet van jou is, kan je er ook niet bij...

accepteren dus, dat het een tijdlang bij je heeft gehoord, dat je er een lange tijd 'iets' aan hebt gehad, maar dat je er nu afscheid van wil nemen. verder met de volgende stap in je leven...

en wat geeft me dan kracht? waar voel ik me sterk bij, gelukkig van?
:: als ik schrijf...
:: van tekenen...
:: naar de poezen kijken...
:: met de kinderen praten over van alles...
:: wandelen in de natuur...
:: erop vertrouwen dat er een antwoord zal komen op dingen waar ik mee zit...
:: in gezelschap verkeren van liefdevolle, fijne mensen en me geaccepteerd voelen...
:: iets creeëren van kei, of verf, of papier...
:: weer een stapje verder komen in mijn ontwikkeling...
:: weten dat ik de leiding heb over mijn leven, en datgene kan manifesteren wat ik wil...
er zijn nog andere dingen, maar deze schoten me even snel te binnen.

dus, aan de slag maar weer!!

no more ms. scaredy cat...

om datgene in je leven aan te trekken wat je graag zou willen zien, zo spreekt mijn boek, is het van belang dat ik er liefde en moois voor voel, ook al heb ik het {nog} niet... wil ik een partner, een mooie, fijne, liefdevolle relatie, dan moet ik niet vol afgunst en zelfbeklag kijken naar verliefde stellen en mensen die al heel lang fijn samen zijn, maar juist blij voor hen, gelukkig, en dankbaar dat ze er zijn.  als ik afgunst en ongelukkigheid voel, geef ik dat gevoel van tekort hebben alleen maar water, en daar gaat het dan weer van groeien, en dat willen we niet. alles waar je aandacht aan geeft voed je. wil je gelukkig zijn? denk dan aan dingen waar je gelukkig van wordt. niet wat je verdrietig maakt, of angstig, boos.

makkie...

maar wat dan als je 's nachts wakker ligt omdat je teveel naar het nieuws hebt gekeken en al die beelden in je hoofd zitten? als je fantasie overuren werkt en je allerlei vreselijks op je nevlies krijgt? die wil ik toch niet gaan manifesteren? maar ik krijg ze ook niet weg... wat nu?

weet nog dat ik er vroeger ook al wakker van lag, van vreselijke beelden die ik zag op tv. nu weet ik dat ik Heel Gevoelig was, en dat beelden - zowel mooie als minder mooie - nogal indruk maakten op me. toen wist ik dat niet. toen dacht ik dat ik Op De Hoogte moest zijn van het nieuws in de wereld, want ik wilde geen onverschillige, onwetende muts zijn... lekker dan... het duurde jaren voor ik besefte dat ik geen nieuws hoefde kijken, dat er verder niemand wakker van lag of ik de krant las of niet... en ik merkte dat ik een stuk minder zwaar in het leven stond.

{blijkbaar moet ik terug naar een nieuws-ban, omdat ik merk dat - vooral nu ik me na de scheiding minder krachtig voel dan ik tof vind - alles weer veel te heftig binnenkomt bij me.}

mijn lieve vriendin en mede-reiziger M merkte al op dat de vreselijke beelden op mijn netvlies als het licht uitgaat, eigenlijk een heel slinkse manier is van mijn bange Ego om me eronder te krijgen/houden, en dat die angst voor enge moordlustige mannen heel ergens anders voor staat... {wellicht een angst om gedomineerd te worden, of afgestraft, of me totaal bedreigd en machteloos te voelen... of eigenlijk: ik ben doodsbenauwd voor mijn eigen innerlijke Kracht!! ik heb nooit geleerd dat mijn eigen kracht oke is, dat ik erop mag vertrouwen, ermee mag leven, in plaats daarvan moest ik me overgeven aan de Kracht en Macht van anderen om me heen, zogenaamd kundiger dan ik was...} en kan ik mijn Hogere Zelf vragen om me te helpen dit een plek te geven, en me niet meer door mijn angst voor rare dingen te laten verlammen.

en daar heb ik eigenlijk veel meer zin in...