waarde vol

volgend op het uur durende filmpje op Youtube van het vorige stuk, vond ik een 10-delige serie waarin dezelfde man uit de doeken doet hoe wij allemaal gekwetste kinderen zijn die verwoede pogingen doen om als volwassene door het leven te gaan... Homecoming heet het, en werkt in 10 delen door de kinderfases heen, om tot een conclusie te komen hoe je toch nog als gelukkige volwassene je leven verder kan leven. helemaal bij jezelf terug gekomen, hopelijk de brokstukken en een groot deel van je opgelopen trauma's geloosd te hebben door middel van door hem aangereikte therapeutische sessies en suggesties.

zelf heb ik al in de jaren 80 al geleerd over hoe je kindertijd, en dan vooral de tijd voordat je bewust werd van de wereld om je heen, omdat je toen alles in je opzoog als een sponsje, bepalend is voor hoe je als volwassene in het leven staat. weet niet meer precies in welke vorm deze informatie tot mij kwam, maar het leek me een heel fijne manier van psychologie - dat je het nog een klein beetje in de hand kon hebben, dat je niet al gevormd op de wereld kwam, door je genen en zo, maar gevormd door mensen uit je omgeving, en wat is gevormd kan altijd nog worden omgevormd, was mijn gedachte... hoe je dat omvormen zou moeten doen was mij dan weer niet duidelijk - ik was ook gevormd om tot op zeker hoogte machteloos toe te zien en te hopen op redding - maar in mijn achterhoofd was wel steeds het idee dat ik niet tot in den boze hoefde te leven met mijn zgn. verlegenheid en angstige gedachten... er was iets aan te doen, door middel van therapie, alleen had ik geen idee waar ik dat moest zoeken...

via ex had ik ooit het boek Families and how to survive them in handen gekregen. hierin vertelt John Cleese {Fawlty Towers, Monty Python} met behulp van zijn therapeut uitgebreid hoe wij op psychologisch gebied worden gevormd, door mensen om ons heen, door innerlijke reacties, door onbewuste gevoelens en impulsen, afsluitingen en overlevingsdrang... en hoe wij mensen in ons leven aantrekken die ons daarbij kunnen steunen, of ons verhaal blijven beamen, of verder kunnen helpen. doordat zij dezelfde drama's hebben, dezelfde taboes, wat wij onbewust bij elkaar oppikken en 'weten' dat wij daardoor veilig zijn bij die ander... {als eerste wordt bijvoorbeeld een experiment beschreven, hoe in een kamer vol onbekenden werd gevraagd om paren te vormen, zonder met elkaar te praten. na verloop van tijd had iedereen een partner, en er werd gepraat over allerlei dingen, en wat bleek: alle personen binnen die paren bleken dezelfde taboes als elkaar {maar weer anders dan de anderen paren} met zich mee te dragen... zonder met elkaar te praten voelden ze dat die ene ander veilig was. omdat ze dezelfde dingen wegstopten...}.

ex gelooft echter dat Therapie belachelijk is, en dat je ergens van bewust te zijn al voldoende zou moeten zijn om een {in je babytijd opgelopen} trauma of gewoonte om te kunnen draaien. eindeloze discussie hebben we hierover gehad, vooral omdat ik wel geloof in therapie, en ook niet bang ben om me kwetsbaar op te stellen in het bijzijn van een ander/therapeut... hij vind dat mensen die dit doen triestelingen zijn... {niet tegen mij direct, maar over iedereen die wij kenden die ergens in therapie was - kiezen voor de makkelijkste weg, noemde hij het, en ronduit achterlijk}. helaas voor mij ging ik in eerste instantie mee in zijn verhaal, omdat ik vooral wilde dat hij mij leuk vond, en mezelf neerzetten als sneu type wat uithuilt bij een 'dokter' zou daar niet bij helpen... {al poogde ik dan af en toe wel eens wat bij verschillende peuten - Kunstzinnige Therapie, bijvoorbeeld, wat wel wat losmaakte}

in de filmpjes {die allemaal een uur duren en in het Engels zijn - sorry!} wordt elk deel van de kindertijd behandeld, uit de doeken gedaan hoe sommige ontwikkelingen verkeerd kunnen gaan, hoe wij leren om bepaalde zaken te onderdrukken {en daardoor behoorlijk ziek kunnen worden}, en hoe wij langzaam aan en liefdevol weer bij die pijnlijke stukjes kunnen komen, om ze beetje bij beetje te helen, er licht op te laten schijnen, bij ons gekwetste kindje kunnen komen en het de liefde en datgene wat het nodig heeft te geven... daarbij uitdrukkelijk zeggend dat er niemand de schuld krijgt van die 'fouten' in de opvoeding, omdat onze opvoeders zelf ook behoorlijk wat knakken hebben opgelopen in hun eigen kindertijd, door mensen die zelf ook -- etc. etc. maar we kunnen wel de cyclus doorbreken... we hoeven er niet tot in lengte van dagen slaaf van te blijven... we zijn mensen met een vrije wil {tot op zeker hoogte natuurlijk, door die impulsen en driften waar we niet altijd controle over hebben, en de aangeleerde reacties op zaken die op ons pad komen...}, en dat weten is al een heerlijk gevoel van macht terugkrijgen over jezelf... {tenzij dát idee je juist vervult met angst natuurlijk, dan is het minder...}

enniwee - ik voel dat ik op een heel mooi pad ben, met loslaten en lozen en nieuwe, mooie, krachtige overtuigingen en gedachten ervoor in de plaats... met nieuwe kansen, en nieuwe mensen en eindelijk geloven dat Ik Het Waard Ben... 

beter laat dan nooit...

schaamte lozen

waar schaam jij je voor?
wat mag niemand weten over jou?
waar sla jij jezelf mee rond de oren omdat je het doet/voelt/ernaar verlangt?

schaamte kan goed zijn, het is een soort van sociale controle binnen jezelf, die je nodig hebt om normaal te kunnen functioneren. innerlijke discipline te kweken. in een gezond kind wordt lichte schaamte aangewend {het voelt het vanuit zichzelf} om het een mooi, gezond platform te geven naar volwassenheid...
helaas zijn weinigen onder ons Helemaal Gezond opgevoed. omdat wij worden grootgebracht door mensen die zelf nog worstelen met allerlei niet-opgeloste schaamte-gevoelens.

het gaat fout wanneer we ons voor dingen gaan schamen die nuttig zijn. dingen die Normaal horen te zijn. waardoor we ons waardeloos gaan voelen, of slecht, niet goed genoeg, en eetproblemen krijgen, of drugs gaan gebruiken, of heel veel kopen, of  werken, of ons dingen ontzeggen die we nodig hebben, om gevoelens uit te vlakken, of om onszelf te straffen.

we leren dat het slecht is als we verdriet uiten na een bepaalde leeftijd, of boosheid voelen, of knuffels willen, of iets heel graag willen leren of juist niet kunnen. omdat opvoeders er boos om werden, of er juist een reactie van overdreven positiviteit kwam...

{deze link op Youtube -- in het engels -- gaat erover en legt het supergoed uit...}

vanmorgen kwam dit besef ineens bij me binnen - ik had in een brief naar een vriendin in UK geschreven dat ik nog steeds worstel met bepaalde gevoelens, omdat ik me schaam ervoor. wat als de kinderen erachter komen? wat als mijn ouders het te weten komen? wat als de Wereld erachter komt?

ik schaam me er gigantisch voor...

ik schaam me ook voor mijn lijf - het is lelijk en dik en onaantrekkelijk...
ik schaam me voor mijn verlangen naar geld en een mooi huis en een leuke auto die het gewoon doet... het is gulzig en slecht...
ik schaam me voor het feit dat ik {soms} bang ben om alleen te blijven... het is triest en niet Modern...
ik schaam me voor mijn verdriet...
ik schaam me dat ik jaloers ben op de nieuwe vriendin van ex...
ik schaam me voor al mijn tekortkomingen... voor alle dingen die ik nooit goed geleerd heb... dat ik niet assertief ben, of Heel Vrouwelijk, of sexueel ontspannen, of sociaal nieuwsgierig...

door deze schaamte-gevoelens hebben wij geleerd om een andere, acceptabele versie van onszelf neer te zetten in de wereld. eentje ie geen straf krijgt, of die oke word gevonden. omdat wij boven alles geaccepteerd willen zijn, geliefd willen zijn, tegen elke prijs. al worden we er doodziek door...

is hier dan nog wat aan te doen?
jazeker -- door het onder ogen durven komen...
{h}erkennen waar we ons over schamen...
dit accepteren, en jezelf toestemming geven om het er te laten zijn... stapje voor stapje, beetje bij beetje, stukje voor stukje... maar geef jezelf de toestemming ie je nodig hebt... voel jezelf om mee te beginnen veilig in jezelf - wordt voor jezelf de Liefdevolle Opvoeder die je nodig hebt...

♥

fout gevoeld

even geleden kon ik mijn vinger leggen op een paar gevoelens die steeds maar terug leken te komen, in de nasleep van mijn break-up. een aantal waarmee ik niet heel veel kan, tot ik helemaal accepteer dat ik ze inderdaad voel. en tussen weten wat je voelt en mogen voelen wat je voelt zit een wereld van verschil...

zo zijn er:

Jaloezie {ten opzichte van ex zijn gemak waarmee hij 24 jaar relatie aan de kant schoof en zich vrolijk -- en luid verkondigend tegen mij -- in de dating-wereld stortte... maar ook jaloezie ten opzichte van de dames die zijn gezeik geloven en menen in hem een fantastisch, opmerkzaam, luisterend, interessant, aandachtig persoon te hebben gevonden, zoals ik dat ook ooit deed. jaloezie ook nog ten aanzien van onze dochter, die de leuke versie van haar pa krijgt. als tenminste niet zijn nieuwe mevrouw aanwezig is. dan kan ook zij ernaar fluiten...} -- mag ik niet voelen. is niet geoorloofd binnen mijn familie, laat je niet merken. tenminste, niet hardop, tenminste niet als jaloezie... vermomd als verbolgen verdriet over wat die ander je heeft aangedaan mag het wel.

Me Verraden Voelen {omdat in mijn hart wij verbonden waren, met al onze ups en downs, met al onze diepe gesprekken en uiteenzettingen over het leven en hoe wij als Mens in elkaar steken... omdat wij 4 kinderen hebben, en een leven in een buitenland zij begonnen... omdat wij elkaars diepste geheimen kenden, en zodoende -- dacht ik --  een Verbond Voor Het Leven hadden... hij vindt dat onzin... hij vindt dat ik daar niet zo moeilijk over moet doen... dat ik me aanstel...}

Intens Verdriet {om wat voorbij is en nooit meer terug zal komen... om mijn alweer alleen zijn... om de onzin die ik geloofde over ons, over hem, over mezelf... over dat hij niet meer in mijn leven is... om dat hij nu bij iemand anders hoort, waarmee hij Leuke Dingen doet... over alles...}

Woede {omdat ik het fout had... omdat hij nog steeds in mijn systeem zit... omdat het niet opschiet voor mijn gevoel... omdat ik mijn gedachten nog steeds laat bepalen door wat hij ooit vond ergens over, en ik dat nog steeds geloof... omdat hij me niet meer wil...}

al die dingen mag ik op een of andere manier niet voelen. niet echt. ik moet sterk zijn, ik moet laten zien dat ik het allemaal aankan. ik moet elegant met mijn verlies omgaan, niet laten zien dat het me wat doet... onderhand. van mezelf... hoe lang blijf je nog zwelgen hierin?? {zijn stem...}

en ik kan nu dus mijn vinger erop leggen, maar daar zijn die gevoelens nog niet mee weg. nee, ze blijven steeds maar terug komen. als een schimmel waar je nog zoveel bleek over kan gooien -- als de voedingsbodem blijft, verandert er nooit wat...

voedingsbodem veranderen dus. maken dat de schimmel van mijn negatieve, donkere gedachten niet steeds vat krijgt. ze accepteren, dat ze bij mijn proces horen, en dat het Tijd nodig heeft... tijd die ik mezelf kado mag geven. net zoveel als nodig is...

zacht ei

gisteren kocht ik een beer in de Hema.
en zacht roze katoen.
vandaag draag ik roze ondergoed...
en straks ga ik een ander bed kopen.

de omslag is er gekomen, zo merk ik ineens.
vanmorgen had ik ook eindelijk echt contact met mijn Kleine Daan.
ik wilde vergeven en loslaten, dus begon ik met ex, omdat ie het dichtste bij was. omdat ik mijn huwelijk eindelijk los wil laten. omdat ik er helemaal klaar mee ben...

toen vergaf ik een flink aantal mensen uit mijn verleden, waaronder de vele klasgenoten die mijn lagere school tot een soort van hel maakten. en leerkrachten die het niet begrepen.

en uiteindelijk mezelf... voor de fouten die ik heb gemaakt, voor de vele keren dat ik hard was tegen de jongens, en tegen mezelf. voor de keren dat ik deed alsof... voor al die dingen die ik liever niet had gedaan, maar deed omdat het toen niet anders kon...

al zolang ik me kan heugen verberg ik hele delen van mezelf onder een heel dikke laag Acceptabel Zijn. ik keek af bij klasgenoten hoe je dat doet, Acceptabel Zijn. op een bepaalde manier praten, dingen wel, of juist niet zeggen. en als ik het fout deed werd ik gestraft. genadeloos. maar ik leerde snel. dus kwam er die Daan - de beige versie, waar niemand aanstoot aan kon nemen, want ik zei weinig, en ik deed niet veel. ik deed een beetje mee. maar voelde me er niet gelukkig onder...

later, in mijn puberteit kwam er een andere Daan naar boven, eentje die het allemaal niets kon schelen, en ik verborg me nog meer. ik wist niet meer hoe ik Acceptabel moest zijn, want krachten die sterker waren dan mijn geest maakten dat ik dingen wilde die nog vreemder waren dan toen ik zes was, of 9... {dit waren overigens geen heel gestoorde, asociale dingen, maar gewoon de normale, hormoongedreven toestanden waar elke puber doorheen moet}

in al die jaren, en de vele jaren die daar nog na zouden komen, werd mij duidelijk dat Zachtheid en Kwetsbaar Mogen Zijn niet mijn ding waren. die stonden gelijk aan je openstellen voor getreiter of bespotting, voor Pijn en gekwetst worden, en daar had ik weinig zin in. dus leerde ik Hard zijn, en trok ik ex aan in mijn leven. die wist wel van wanten...

vorige week bedacht ik dat ik in mijn eentje heel goed weet wat ik wil. ik doe graag dingen zelf, ik ga graag dagjes, of dagen, weg, want in mijn up kan ik doen waar ik zin in heb. niemand die mij op andere gedachten wil brengen, of mij in twijfel trekt, of afleidt. ik vind het heerlijk om alleen te zijn... ik heb nooit echt geleerd hoe ik bij mezelf moet blijven als ik met anderen ben. dan schiet ik in een automatische Acceptabel Zijn modus en vergeet ik totaal wat ik zelf nou wil. en voordat ik me dat herinner en tegen wil werpen dat ik iets liever niet doe of anders zou willen, zijn we al lang iets aan het doen, en vind ik mezelf een sukkel om weer eens roet in het eten te gooien. dus zeg ik niets. en baal ik. en zweer ik dat ik de volgende keer wel alleen ga...

maar om bij jezelf te blijven, echt bij jezelf te blijven in gezelschap, is er een soort van innerlijke rust nodig. een fundering van Liefde en Geloven in Oke-heid over jezelf, over wie je bent en wat je graag wil, zodat je jezelf niet steeds van je sokken laat blazen door Anderen.

dus...
geloof dat ik daar nu aan toe ben. om dat te leren. want ik wil niet de rest van mijn leven alleen blijven. en ik wil ook niet weer iemand zoals ex aantrekken. ik wil Zacht kunnen zijn, en Lief, en mogen huilen om stomme, romantische films, en 'lui' kunnen zijn, en Helemaal Mezelf, de Echte Daan niet meer hoeven verstoppen omdat iemand er agressief van zou kunnen worden...

dus vandaag knuffel ik mijn nieuwe zachte beer, en vlecht ik een zachtroze armbandje, en draag ik roze ondergoed en begin ik opnieuw in een vers bed, voor mij alleen {voorlopig}... vandaag mag ik zacht zijn, en lief, en romantisch en lui en whatever... vandaag, en alle dagen erna...

Barney