ik bedacht dat ze daar wel gelijk in had. toen vervolgde ze, met een licht melige toon "want jij laat het ons gewoon onder elkaar uitvechten..." gevolgd door een grijns.
ik kan dus niet kiezen... sowieso al niet, maar verkiezingen {in welke vorm dan ook} vind ik vreselijk... ik mag maar bij 1 partij een rood bolletje zetten, terwijl ik weet dat verschillende partijen goede dingen hebben... want als... en dan... maar toch... het songfestival idem dito {iets minder zwaar aan belang, maar toch} - ik kom niet aan maar 1 act die ik zou kiezen... het zijn er altijd 4 of zo...
bij de kinderen heb ik lang de kant van de jongste verdedigd, omdat ze de kleinste was, en een meisje en een van haar broers wel heel erg zijn best deed om haar uit te dagen, maar ze blijkt een behoorlijk krachtige persoonlijkheid te hebben ontwikkeld, dus laat ik ook dat los... ze 'zoekt het maar uit', om het cru te zeggen... ik ben er op school nu ook niet meer bij, en ze kan haar mannetje heel goed staan, dacht ik zo... ik ben thuis de emotionele back-up wel...
maar dat partij kiezen dus... nee, niet goed in...
misschien komt het neer op het moeten vastpinnen op iets, je moeten verantwoorden voor wat je kiest. oh, dus je hebt roze haar? waarom? waarom niet groen? of gewoon grijs? {heb geen roze haar maar het lijkt me wel leuk... alleen, zou ik het de volgende dag nog steeds willen?} oh, dus je hebt een oranje auto? waarom? waarom niet gewoon zwart? waarom dat merk? waarom een zo oude? {omdat het de enige was die ik kon betalen op dat moment en ik de garagehouder op mijn intuïtie vertrouwde...} oh, dus je houdt van zus of zo? waarom niet van andere dingen? waarom van dat specifiek?
de vragensteller zit geheid altijd in mijn hoofd, niet perse in de Boze Buitenwereld, maar ik heb dat kritische, altijd vragende stemmetje natuurlijk wel ergens van meegekregen... die zat er niet zomaar... en dat stemmetje begint steeds keihard te krijsen als ik ergens voor wil kiezen... 'weet je het zeker?!! weet je zeker dat je niet liever X doet, of Y wil? want je kan niet meer terug he? als je ergens voor kiest, is het voor ALTIJD... en als je spijt hebt... ik heb je gewaarschuwd....'
zat van de week te denken over het feit dat ik me zo vaak zo beige voel... dat ik me zo vaak zo vaak in de achtergrond voel samenvloeien... zo onopvallend, zo grijze muis... ik ben gruwelijk jaloers op mensen die een Statement durven maken.... dreadlocks hebben, knalrood haar, opvallende kleren dragen, ergens voor staan...
misschien komt het daar ook op aan: waar sta ik eigenlijk voor? vroeger wist ik het wel {een beetje}, toen was ik Links en had ik gek haar en gekke kleren en luisterde ik naar Alternatieve Muziek en zocht ik hopeloos naar gelijkgestemden... die ik niet vond... maar echt opvallen deed ik niet... mijn vriendin C, die viel op, en M ook - heel erg... en J, mèn die viel op... ik niet... ik was de beige muis die ernaast liep... ik zorgde nooit voor oproer... ik smolt weg zodra er bonje kwam...
misschien is het wel zo simpel om te stelen dat ik te bang ben voor commotie... als je ergens voor staat, als je duidelijk bent wie je bent, gaan er mensen op reageren {negatief vaak} en daar houd ik niet zo van... ik wil aardig gevonden worden, ik wil als plezierig ervaren worden, niet als aanstootgevend... liever niet... soms ontkom ik er niet aan, maar als ik de keuze heb...
en toch zit het me dwars, dat ik niet duidelijk heb wie ik ben, waar ik voor sta... misschien is dat ook wel wie ik ben: een balans zoekend tussen de vele verschillende dingen die er in de wereld zijn. in alles iets moois kunnen zien... niet in maar èèn ding geïnteresseerd zijn, maar in vele verschillende... misschien krijg je wel oogkleppen als je ergens duidelijk voor staat, van starre eenduidigheid...
dus...
ik zoek driftig verder naar wie ik ben, al denk ik dat ik ook mag leren accepteren dat ik er al uit ben - ik ben Daan, draaikont, zoeker, vinder, liefhebber van verscheidenheid, bewonderaar van hen die ergens voor staan {in positieve zin dus}...
of toch...
