getekend

tulpen,

gekregen van mijn baas,

verknaagd door de poezen,

getekend door de tijd...

vind de kleuren zo mooi!

de pest in...

op zowel de lagere school als de  middelbare ben ik gepest.

de meest banale dingen aan mij werden aangegrepen om mij belachelijk te maken, om mij emotioneel kapot te maken, om god weet wat te botvieren.
mijn haar, mijn kleding, de muziek waar ik naar luisterde, het feit dat ik stil was, een introvertje, een beetje verlegen, met mijn gedachten vaak ergens anders zat {in een fantasiewereld, om de dames Pestkoppen te ontsnappen, meestal...}, nadacht over dingen, Vreemde Dingen leuk vond, niet Normaal was...

op school was er weinig aandacht voor, ik moest me maar vermannen, wat stoerder worden. niet zo zeiken. de pestkoppen kregen nooit straf, hoefden zich nooit aan mij te verontschuldigen voor het emotionele leed wat ze bij me veroorzaakten - niemand kon het wat schelen, zo leek het... niemand zag het als een probleem - het hoorde gewoon bij het leven. gewoon je hoofd onder dat maaiveld houden... m'n tijd uitzitten en ze ontwijken, werd mijn strategie, en die werkte redelijk goed.
tot in het laatste jaar van de middelbare ineens een wonder geschiedde - M, de grootste pestkop in jaar 2 en 3, begon mijn gezelschap te zoeken, en bleek zelfs vriendschap te willen met me. en met haar kwam ook Het Grootste Stuk Van De Klas meegewaaid, en bevond ik me ineens in het vreemde situatie dat ik Erbij hoorde?!! the fuck...?!

na de middelbare school heb ik iedereen uit mijn jonge jaren achter me gelaten. heerlijk vond ik dat. alsof er een gigantische last van me afviel... er waren er een paar de ik nog wel graag sprak, mijn twee oudste vriendinnen vooral, maar zij gingen heel andere levens leiden {met kinderen en relaties}, en ik verloor ook hen uit het oog. maar eigenlijk was ook dat wel oke, ik leerde heel andere mensen kennen, die mij waardeerden om wie ik was, mij leuk vonden, en het lukte me om niet meer terug te kijken. ik verbande mijn school-jeugd naar een hoek in mijn geheugen waar ik nooit meer kwam, wat ook betekende dat ik niet veel heb met massa-nostalgie voor bepaalde muziek, of culturele verschijnselen. ik had Die Van Mezelf en Die Met Een Paar Close Friends, en daarna begon een heel nieuw hoofdstuk in GB...

prima dus. ik hoorde van  mijn moeder af en toe verhalen van hoe het met deze en gene verliep, omdat de dames allemaal gewoon nog in het dorp zijn blijven wonen, of in elk geval dicht in de buurt. ik hoorde het aan en liet het weer los. hun levens boeiden me niet. mijn leven boeide hun niet. tot er ineens een paar vriendenverzoeken stonden op Facebook, anderhalf jaar terug............

een reunie, zo bleek, en ik zal wel ter sprake zijn gekomen, want een stuk of zeven oud-klasgenoten stonden plots met zo'n verzoek in mijn lijstje. een paar ervan accepteerde ik {omdat ik hen altijd wel heb gemogen} en de rest verdween in de Facebook-kliko. wat bleef was een rotgevoel...

waren zij dan echt die hele tijd vergeten? dachten zij dat die vele jaren treiteren en vernederen uit mijn geheugen waren gedelete? vergeven en vergeten... het is al zo lang geleden - zand erover... water under the bridge... niet zo zeiken hoor... het is al zo lang geleden... stel je niet zo aan...

pas heb ik tijdens mijn therapie eindelijk korte metten gemaakt met de knakken die mijn schooltijd op hebben geleverd. ik heb ze in de ogen gekeken, de woede die er al zo lang zat eruit gegooid, gezien dat ik er niet meer mee hoef te zitten, dat het niet meer bij mij hoort, dat ik door mag gaan met Mij Zin, dat de dames Pestkoppen hun eigen problemen hadden/hebben en dat het goed is, zo.

prompt kwam er diezelfde dag weer een vriendschapsverzoek op FB, van de grootste pester van het zootje. ik bekeek haar profiel {want dat kan als iemand jou een verzoek stuurt}, zag dat we Helemaal Niets met elkaar gemeen hebben, dat ik haar niets te vertellen heb, en drukte op het knopje Ignore...

ik ga verder met het leven van Mijn Leven... en luister naar muziek waar ik iets bij voel...
zoals dit:

duinen struinen

afgelopen zondag waren we aan het strand.
ik had het even nodig, uitwaaien en zandhappen.
twee van de kids gingen mee, eentje nam een voetbal mee en we hebben in lange tijd niet zoveel gelachen en lol gehad. we aten een Ben & Jerry ijsje, aten frietjes, vroegen ons af waar die grote buizen voor waren, bedachten hondenamen {mocht het er ooit van komen...}, lazen de informatie op de bordjes bij dat prachtige badhuis,  en ik stelde me voor hoe het zou zijn als ik in een van die schattige huisjes zou wonen in de Duinstraat {en of ik gek zou worden van de voorbijlopende toeristen van april tot oktober...}, en bedacht dat ik dit ook door-de-weeks een keer kan doen, in mn up...
al met al een gslaagde middag, al is het nog steeds een takke-eind rijden...

anders

soms voelt het  nog heel onwerkelijk, dit Nieuwe Leven als Single Woman.
hoe heerlijk ik het vind, om me voor niemand meer in te hoeven houden, om mijn muziek te draaien als ik daar zin in heb, om keihard te lachen als er iets raars is op tv en dat niemand daar moeilijk over doet...
begrijp me goed, nix kwaads over Mr G, maar nu we apart wonen wordt me duidelijk hoe slecht wij nog bij elkaar pasten, als Stel.
als Vrienden gaat t prima, lachen we weer, kunnen we weer de leuke dingen van elkaar zien, maar dat was lange tijd ver te zoeken, dat amicale...

en ik ben nu druk bezig om het huis naar mijn zin te maken. heb al een {prachtige} boekenkast aangeschaft, die nu vol staat met dingen die ik graag zie, en niet meer boven in een hoekje ergens, en oude boeken van de kids, en snuisterijen.
in de slaapkamer heb ik een Frutselhoekje ingericht, een begin van de Studio die ik al zo lang wil. en het Grote Bed heb ik in een hoek geduwd, zodat ik nu ineens een zee van ruimte heb, en het niet meer het krappe hok is waar ik me zo lang al aan stoorde...
en nu mijn naam bij de brievenbus. in zwierende letters... {en wij dan, vroegen toen de kids...}

voor de keuken heb ik ook nog ideeën, maar dat komt nog wel... eerst maar eens gaan genieten van wat er al is... van hoe het nu is...
{en mocht dan die Eddie Vedder-alike zich te zijner tijd aandienen, kijk ik wel verder...}
{a girl can dream, right...}

gebloemd {met boeken}

beetje een rommeltje nog, 

maar dit geeft wel een soort van 

sfeerimpressie

van hoe ik mij nu voel

{en dan past dat rommelige precies...}

fleurig

blij optimistisch

kleurrijk

met een boekenkast
{ja nogal trots op mijn Echte Houten Boekenkast

met al mijn kostbare schatten}

nu op naar de Pearl Jam/Eddie Vedder

muur

{niet in de woonkamer...}