op zowel de lagere school als de middelbare ben ik gepest.de meest banale dingen aan mij werden aangegrepen om mij belachelijk te maken, om mij emotioneel kapot te maken, om god weet wat te botvieren.
mijn haar, mijn kleding, de muziek waar ik naar luisterde, het feit dat ik stil was, een introvertje, een beetje verlegen, met mijn gedachten vaak ergens anders zat {in een fantasiewereld, om de dames Pestkoppen te ontsnappen, meestal...}, nadacht over dingen, Vreemde Dingen leuk vond, niet Normaal was...
op school was er weinig aandacht voor, ik moest me maar vermannen, wat stoerder worden. niet zo zeiken. de pestkoppen kregen nooit straf, hoefden zich nooit aan mij te verontschuldigen voor het emotionele leed wat ze bij me veroorzaakten - niemand kon het wat schelen, zo leek het... niemand zag het als een probleem - het hoorde gewoon bij het leven. gewoon je hoofd onder dat maaiveld houden... m'n tijd uitzitten en ze ontwijken, werd mijn strategie, en die werkte redelijk goed.
tot in het laatste jaar van de middelbare ineens een wonder geschiedde - M, de grootste pestkop in jaar 2 en 3, begon mijn gezelschap te zoeken, en bleek zelfs vriendschap te willen met me. en met haar kwam ook Het Grootste Stuk Van De Klas meegewaaid, en bevond ik me ineens in het vreemde situatie dat ik Erbij hoorde?!! the fuck...?!
na de middelbare school heb ik iedereen uit mijn jonge jaren achter me gelaten. heerlijk vond ik dat. alsof er een gigantische last van me afviel... er waren er een paar de ik nog wel graag sprak, mijn twee oudste vriendinnen vooral, maar zij gingen heel andere levens leiden {met kinderen en relaties}, en ik verloor ook hen uit het oog. maar eigenlijk was ook dat wel oke, ik leerde heel andere mensen kennen, die mij waardeerden om wie ik was, mij leuk vonden, en het lukte me om niet meer terug te kijken. ik verbande mijn school-jeugd naar een hoek in mijn geheugen waar ik nooit meer kwam, wat ook betekende dat ik niet veel heb met massa-nostalgie voor bepaalde muziek, of culturele verschijnselen. ik had Die Van Mezelf en Die Met Een Paar Close Friends, en daarna begon een heel nieuw hoofdstuk in GB...
prima dus. ik hoorde van mijn moeder af en toe verhalen van hoe het met deze en gene verliep, omdat de dames allemaal gewoon nog in het dorp zijn blijven wonen, of in elk geval dicht in de buurt. ik hoorde het aan en liet het weer los. hun levens boeiden me niet. mijn leven boeide hun niet. tot er ineens een paar vriendenverzoeken stonden op Facebook, anderhalf jaar terug............
een reunie, zo bleek, en ik zal wel ter sprake zijn gekomen, want een stuk of zeven oud-klasgenoten stonden plots met zo'n verzoek in mijn lijstje. een paar ervan accepteerde ik {omdat ik hen altijd wel heb gemogen} en de rest verdween in de Facebook-kliko. wat bleef was een rotgevoel...
waren zij dan echt die hele tijd vergeten? dachten zij dat die vele jaren treiteren en vernederen uit mijn geheugen waren gedelete? vergeven en vergeten... het is al zo lang geleden - zand erover... water under the bridge... niet zo zeiken hoor... het is al zo lang geleden... stel je niet zo aan...
pas heb ik tijdens mijn therapie eindelijk korte metten gemaakt met de knakken die mijn schooltijd op hebben geleverd. ik heb ze in de ogen gekeken, de woede die er al zo lang zat eruit gegooid, gezien dat ik er niet meer mee hoef te zitten, dat het niet meer bij mij hoort, dat ik door mag gaan met Mij Zin, dat de dames Pestkoppen hun eigen problemen hadden/hebben en dat het goed is, zo.
prompt kwam er diezelfde dag weer een vriendschapsverzoek op FB, van de grootste pester van het zootje. ik bekeek haar profiel {want dat kan als iemand jou een verzoek stuurt}, zag dat we Helemaal Niets met elkaar gemeen hebben, dat ik haar niets te vertellen heb, en drukte op het knopje Ignore...
ik ga verder met het leven van Mijn Leven... en luister naar muziek waar ik iets bij voel...
zoals dit: