riedeltjes

wederom vielen tijdens mijn wandeling hier in de buurt vele mooie ingevingen binnen, en kwam ik tot een paar prachtige, waardevolle inzichten...

zittend op een bankje wat uitzicht geeft op een poeltje, omgeven door bomen, bedacht ik me dat ik me vaak zo machteloos voel, zo overwhelmed {overdonderd} door andere mensen, of door situaties... alsof mijn zelf-kracht, mijn zelf-macht in een keer wordt uitgeschakeld... knopje om, en klaar... waar komt dat dan toch door? en hoe kom ik weer in mijn eigen kracht, mijn eigen Macht terug? en hoe blijf ik daar dan?!!

ik liet mezelf in een soort van meditatieve staat zakken en vroeg mijn Hogere Zelf me te helpen, en al vlug voelde ik dat het kwam door dingen van mijn vroege jeugd. mensen die het vast goed met mij voorhadden, overrompelden mij keer op keer, door dingen van mij te eisen die ik niet kon, of wilde, door heel kritisch te zijn, door me te dwingen tot zaken die voor mij fout voelden maar voor iedereen Normaal werden geacht. door hun kracht over mij als klein meisje te laten blijken... opvoeders, familieleden, buren, leerkrachten, mensen uit de kerk, e.d. - allen groter en sterker en machtiger en 'wijzer' dan ikzelf. ik leerde van hen, onbedoeld misschien, dat ik niet in mijn eigen kracht moest geloven, er zelfs bang moest zijn voor mijn spontane gevoelens en hen te volgen, te doen wat zij zeiden, lief te zijn, en volgzaam. te wachten op toestemming voor bepaalde dingen. hen vooral niet boos te maken of in twijfel te trekken...

en ik Weet intussen dat dat niet meer hoeft, dat ik mijn Eigen Stem mag horen, mijn eigen dingen mag doen, mijn eigen innerlijke kracht voelen, maar het zit er nog niet... die kloof tussen Weten en Kunnen is zo ongelofelijk weids soms...

nog steeds voel ik dat ik mensen macht over mij laat hebben... Mr G nog steeds, bijvoorbeeld. maar hij niet alleen ik kan zo een lijstje afratelen van mensen die ik onbedoeld macht geef over mij. met hun vuile voeten over mijn innerlijke rust laat lopen... niet dat dat hen fout maakt en mij zielig: ik heb mijn Begrenzingen nooit goed genoeg aangegeven... mijn aura zit vol met gaten, of valt zelfs weg als ik mij overrompeld voel... de beschermende energetische laag die iedereen heeft en die goed in orde zou horen zijn, door een goede opvoeding {waarin jouw Kracht en Goedheid jarenlang zijn bevestigd en bekrachtigd} is bij velen van ons een soort van gatenkaas, en het duurt even om die weer 'solide' te maken, zonder er steeds bij na te moeten denken...

maar nu heb ik het dus gevoeld, die Kracht, die innerlijke Macht, hoe ik mijn Aura gegrond en solide kan krijgen, en houden, te zijner tijd...  en daar ga ik nu mee aan de slag, om het te 'automatiseren', zoals dat heet. om het oude riedeltje te overschrijven en het te vervangen met een nieuw, mooi, liefdevol riedeltje...

over twijfels en tattoo's

al tijden twijfel ik aan mezelf...
niet aan mijn zelfwaarde want ik weet intussen dat ik alles van de wereld waard ben, en daar voel ik me niet eens meer schuldig over.
niet aan mijn kunnen, want ik kan heel veel, en soms kan ik heel weinig, want ik ben ook maar een mens...
nee, ik twijfel aan wat Liefde is... wat een relatie in mag houden... ik heb er maar 1 gehad, dus veel om te vergelijken heb ik niet, en ik zie mezelf ook niet Playing The Field tot ik vind wat ik zoek, dus ga ik denken, aan wat ik zou willen, aan wat ik gehad heb en wat 'realisitsch' is... want sinds ik weet dat dat wat Mr G en ik hadden me niet in de verste verten gelukkig maakte, en ik alles wat met Law of Attraction te maken heb heb verslonden, wil ik weten wat dan wel te realiseren valt...

in mijn jaren met Mr G ben ik gaan geloven dat close zijn met elkaar niet normaal is... dat soms om bevestiging en liefde vragen {een knuffel, kwetsbaar mogen zijn, e.d} niet normaal is... dat je als volwassene al dat soort kinderachtige dingen niet nodig zou moeten hebben. en als je het wel nodig hebt is er iets goed mis met je en moet je in therapie, en vooral niet bij hem zijn...

hij ziet zichzelf als het Ideale voorbeeld van iemand die een ander niet nodig heeft in zijn leven... een extra dimensie, zo noemde hij mij in zijn leven. iemand waar hij lol mee kon hebben, mee kon praten, die aan zijn kant stond... hij zag zichzelf niet als iemand die mij ook nog moest steunen in mijn emotionele evenwicht, hij had zijn eigen issues om mee te stoeien... het is geen slechte man, laat ik dat voorop stellen, en ik vond genoeg prima aan hem om het 23 jaar vol te houden, immers...

ik heb in hem gedacht iemand te vinden die dat wel kon - hij straalde het uit naar mij toe, waarschijnlijk omdat ik het wanhopig zocht in iemand anders, in een sterke, leuke, intelligente man die - wonder-boven-wonder - mij leuk vond, en daarna vulde ik dingen in die hij mij niet kon bieden maar waarvan ik hoopte dat hij ze - uit liefde voor mij - zou vinden, ergens in zichzelf... net zoals ik - uit 'liefde' voor hem - mezelf poogde te maken tot iemand die sterk was, die hem niet nodig had, die zelfverzekerd en zelfstandig was... maar ondertussen was ik moeder geworden, moest ik voor mijn kinderen allerlei dingen zijn en voor hen kon ik ze wel vinden, al was het niet makkelijk soms... en hij kwam dingen tegen als vader waar hij mee aan de slag moest, omdat hij naast Super-mens ook nog Super-vader wilde zijn... voor ons als stel was totaal geen energie meer...

we hebben het eigenlijk nog best lang uitgehouden... als ouders samen, en als vrienden... tot ik ging twijfelen over die liefde, over dat samenzijn... is een relatie alleen maar 'goed' als je niets van elkaar vraagt? kan je alleen maar overleven als stel als je emotioneel helemaal in balans bent en perfect 'gezond'? wat dan als je daar nog {lang} niet bent? wat dan als je nog keihard aan het werken bent aan jezelf, aan de dingen die je als kind hebt geleerd die niet werken maar die als een soort van tattoo in je onderbewustzijn geëtst zijn? moet je het dan maar uitzoeken en een levenlang in je uppie doorgaan, omdat steun vragen aan een ander, liefde en bevestiging nodig hebben, fout is, of infantiel? waar mag ik dan in godsnaam op hopen in een {eventueel} volgende relatie?!!

deze twijfel dus... die hangt nu rond in mij...

van weten naar voelen

met mijn innerlijke kind gaat het wel goed... ze krijgt aandacht en liefde en ik kan goed met r opschieten...

met mijn Zelf gaat t iets minder... niet dat het slecht gaat, of dat ik Een Probleem heb. ik ben moe. en vind het allemaal nogal zwaar soms... en ik vind het nog steeds moeilijk om mezelf Pauze te gunnen... om Op Vakantie te mogen van mezelf... want er is altijd wel wat... de kinderen, en de poezen, en geen tijd, en geen geld... wie ben ik om Vakantie te mogen, als ik het ook niet aan de kinderen kan geven?!

afgelopen weekend had ik een onverwachtse meet-up met mijn vriendin M, die belde met de vraag - na mijn werk - of ik zin had om bij haar te komen hangen. ze had de barbecue aan, en zin om te praten over de dingen waar we allebei mee zitten - onze spirituele reis. we zijn allebei op ons eigen tempo met die reis bezig, en soms helpt zij mij verder, en soms kan ik dingen voor haar helder maken. soms snappen we er allebei geen hol van en dan laten we het voor wat het is.

alles is een illusie, zei ze, toen ik begon over mijn issues met mijn baas, en met Mr G. in hun beiden zie ik mijn eigen 'tekortkomingen', mijn onzekerheden, mijn eigen gedoe terug gespiegeld, en zolang ik daar geen vrede mee krijg, zolang ik me daar mee blijf identificeren, blijven die issues lekker zitten waar ze zitten... ja maar, hoe kom ik daar dan vanaf? door je Hogere Zelf te vragen om hulp... door het niet allemaal te willen beredeneren... door voor Liefde te kiezen, en niet voor angst...

oh...

en eigenlijk wist ik het wel. diep van binnen. een soort van... maar weten is nog niet voelen, of meer: vertrouwen... weten is nog steeds in je hoofd zitten, beredeneren, logisch denken... terwijl ik het zou willen voelen, in mijn hart en in mijn binnenste kern. een vast, diep, krachtig vertrouwen in dat Alles Al Goed Is... dat ik niet bang hoef te zijn...