over twijfels en tattoo's

al tijden twijfel ik aan mezelf...
niet aan mijn zelfwaarde want ik weet intussen dat ik alles van de wereld waard ben, en daar voel ik me niet eens meer schuldig over.
niet aan mijn kunnen, want ik kan heel veel, en soms kan ik heel weinig, want ik ben ook maar een mens...
nee, ik twijfel aan wat Liefde is... wat een relatie in mag houden... ik heb er maar 1 gehad, dus veel om te vergelijken heb ik niet, en ik zie mezelf ook niet Playing The Field tot ik vind wat ik zoek, dus ga ik denken, aan wat ik zou willen, aan wat ik gehad heb en wat 'realisitsch' is... want sinds ik weet dat dat wat Mr G en ik hadden me niet in de verste verten gelukkig maakte, en ik alles wat met Law of Attraction te maken heb heb verslonden, wil ik weten wat dan wel te realiseren valt...

in mijn jaren met Mr G ben ik gaan geloven dat close zijn met elkaar niet normaal is... dat soms om bevestiging en liefde vragen {een knuffel, kwetsbaar mogen zijn, e.d} niet normaal is... dat je als volwassene al dat soort kinderachtige dingen niet nodig zou moeten hebben. en als je het wel nodig hebt is er iets goed mis met je en moet je in therapie, en vooral niet bij hem zijn...

hij ziet zichzelf als het Ideale voorbeeld van iemand die een ander niet nodig heeft in zijn leven... een extra dimensie, zo noemde hij mij in zijn leven. iemand waar hij lol mee kon hebben, mee kon praten, die aan zijn kant stond... hij zag zichzelf niet als iemand die mij ook nog moest steunen in mijn emotionele evenwicht, hij had zijn eigen issues om mee te stoeien... het is geen slechte man, laat ik dat voorop stellen, en ik vond genoeg prima aan hem om het 23 jaar vol te houden, immers...

ik heb in hem gedacht iemand te vinden die dat wel kon - hij straalde het uit naar mij toe, waarschijnlijk omdat ik het wanhopig zocht in iemand anders, in een sterke, leuke, intelligente man die - wonder-boven-wonder - mij leuk vond, en daarna vulde ik dingen in die hij mij niet kon bieden maar waarvan ik hoopte dat hij ze - uit liefde voor mij - zou vinden, ergens in zichzelf... net zoals ik - uit 'liefde' voor hem - mezelf poogde te maken tot iemand die sterk was, die hem niet nodig had, die zelfverzekerd en zelfstandig was... maar ondertussen was ik moeder geworden, moest ik voor mijn kinderen allerlei dingen zijn en voor hen kon ik ze wel vinden, al was het niet makkelijk soms... en hij kwam dingen tegen als vader waar hij mee aan de slag moest, omdat hij naast Super-mens ook nog Super-vader wilde zijn... voor ons als stel was totaal geen energie meer...

we hebben het eigenlijk nog best lang uitgehouden... als ouders samen, en als vrienden... tot ik ging twijfelen over die liefde, over dat samenzijn... is een relatie alleen maar 'goed' als je niets van elkaar vraagt? kan je alleen maar overleven als stel als je emotioneel helemaal in balans bent en perfect 'gezond'? wat dan als je daar nog {lang} niet bent? wat dan als je nog keihard aan het werken bent aan jezelf, aan de dingen die je als kind hebt geleerd die niet werken maar die als een soort van tattoo in je onderbewustzijn geëtst zijn? moet je het dan maar uitzoeken en een levenlang in je uppie doorgaan, omdat steun vragen aan een ander, liefde en bevestiging nodig hebben, fout is, of infantiel? waar mag ik dan in godsnaam op hopen in een {eventueel} volgende relatie?!!

deze twijfel dus... die hangt nu rond in mij...