in antwoord op uw schrijven...

{brief aan Kati, die heel lief haar bezorgdheid aan mij uitte, en me steeds een stukje verder helpt...}

hullooo!

ja, weet ik wel, en ik ben druk bezig om me door die 'hel' heen te ploeteren... zo goed en zo kwaad als dat gaat... :-) geeft niet, voelt af en toe alleen zo eenzaam, maar dat zal jij ook wel weten... had het gisteren echt heel moeilijk, met het idee dat Mr G en ik nu dus echt voorbij zijn {hij heeft iemand leren kennen waar hij iets serieus mee wil, en hoewel we dus al een tijd niet meer bij elkaar zijn, en ik toch echt wel heb geaccepteerd dat het over is, had ik denk ik toch altijd nog een sprankje hoop of zo, of gewoon die oude gevoelens van 24 jaar die er kennelijk ingebakken zijn, en die ik nog steeds voel, soms... misschien is dat compleet normaal, en ik geloof dat ook wel - je stopt niet in een keer met iets te voelen voor iemand... en voor hem was dat gevoel zo diep en zo heftig... misschien gaan ze wel nooit echt weg...}.

hij kwam gisteren langs, voor iets, en toen hebben we een beetje gepraat erover, en ik sloeg tot mijn verbazing maar 1 keer dicht, en zelfs daar had hij begrip voor...

met mijn therapeute heb ik mezelf een soort van dingetje aangeleerd, waarbij ik mezelf een vorm van Liefde en Troost kan geven, in tijden van Heftige Emotie {zoals nu dus}, omdat ik én Hooggevoelig ben, én Heel Introvert, én een muts {eigen diagnose}, dus i need all the help i can get... :-)

merk wel dat ik steeds een beetje sterker uit de strijd kom, op mijn manier... ik heb altijd de neiging gehad om me te verschuilen achter anderen, achter mensen waarvan ik dacht dat ze sterker zijn dan ik {vriendin M, m'n ma, Mr G, m'n baas...} omdat ik bang was om de confrontatie aan te gaan met mijn angsten en emoties, maar nu ik niet meer anders kan, merk ik dat het eigenlijk best heel goed gaat, zolang ik mezelf maar de tijd geef om met dingen om te gaan, veranderingen te verwerken, m'n gevoelens een plekje te geven... nooit geleerd hoe dat moest namelijk... ik word altijd heel angstig van heftige emoties, en dan schiet ik in een soort van paniek en dan kan ik nix meer... dan ga ik op slot, en wacht ik tot het weer over is. terwijl ik nu dwars door al die angst en emoties heen ga, en 'gewoon' de overkant haal... en dat is zo'n fijn gevoel {als het voorbij is dan, niet als ik er in zit...}. 

dus ja, er zit schot in... soort van... en er komt weer blauwe lucht, daar vertrouw ik op... 

dank voor je lieve mail! deed me - zoals altijd - heel veel deugd...

liefs, Daan