slingers & limonade

had in de afgelopen week twee heel mooie gesprekken, met twee totaal verschillende vrouwen. de een ken ik al wat langer, en de andere kende ik maar 50 minuten, terwijl we wandelden over het strand van Zoutelande. zij liet een stel honden uit, en was druk in de weer met een bal en een zwiep stok, en toen de bal een keer bleef liggen en ze terug moest, raakten we aan de praat. over hoe heerlijk het was aan zee {hoewel stervenskoud}, en hoe fijn het was dat het niet regende, en van lieverlee draaide het geprek naar de slingers die je toch echt zelf moet ophangen in je leven. zij had van alles meegemaakt, op gezondheidsgebied, en had alle reden om flink te gaan klagen, maar dat deed ze niet. ze was een vrolijk, fijn, grappig, relativerend mens met heel veel zin in het leven, en drukte mij op het hart dat ik vooral niet moest gaan kniezen, hoewel het misschien niet helemaal is gegaan zoals ik had gehoopt... het leven is er om van genoten te worden...

na een uur scheidden onze wegen en liep ik verder. ik dankte Daarboven voor deze mooie ontmoeting, voor het fijne gesprek met deze leuke vrouw en haar lieve hondjes, en de interessante inzichten die tot mij kwamen. kan het zo zijn, bedacht ik, dat mensen die zware dingen meemaken in hn leven, op jonge leeftijd, en er niet door geknakt worden, er daarom sterker uit komen, en een soort van Levensdrang vinden waardoor ze best veel aankunnen...? ik vroeg mij dit af omdat het iets is wat mij al een tijdje bezig houdt.

{misschien is het gewoon dat sommigen van ons op jonge leeftijd met tegenslag leren omgaan, met een goede basis, en daardoor weten van zichzelf dat ze het aankunnen. en daardoor een goed gevoel over zichzelf leren krijgen. ZelfVertouwen... Vertrouwen in Jezelf, je eigen vermogen om met tegenslag om te gaan...  zou het daar vandaan komen?}

mijn leven is altijd van een leien dakje gegaan. soort van... ik heb niets echt traumatsich meegemaakt {dat ik weet}, ik ben niet lichamelijk mishandeld, ik heb altijd op tijd eten gekregen, ben nooit verwaarloosd, heb geen erge ziektes gehad of ergens lichamelijk letsel aan overgehouden... ik werd wel gepest, en ik twijfelde zo ongeveer mijn  hele leven aan mijn eigen-waarde en mijn eigenheid, dus helemaal perfect was het niet... maar we hebben allemaal wel wat overgehouden aan onze opvoeding, en als ik de mijne vergelijk met die van vele anderen, ben ik er nogal oke vanaf gekomen... door de bank genomen dan...

dit legde ik voor aan mijn andere gesprekspartner, die heel wat meer te verstouwen heeft gehad in haar leven dan ik, en desondanks {of juist daardoor??} een heel mooi mens is... ze heeft een heel mooie kijk op dingen en als ik met haar praat, kan ik dingen ineens heel anders bekijken. maar wel met mijn eigen ogen. toen ik haar zei dat ik zo vaak voel dat ik het recht niet heb om me down te voelen na de scheiding, omdat het Allemaal Wel Meevalt In Vergelijking Met... ontplofte ze bijna... hoezo niet? waarom zou jij het niet zwaar mogen hebben? omdat je geen kutleven hebt gehad eerst? omdat je het niet hebt verdiend met allerlei misere eerst? is jouw huwelijk zo'n pretje geweest al die tijd dan? {ja maar, hij heeft me nooit mishandeld...} mishandeling is niet alleen fysiek... {oh ja...}

wat maakt dat je het leven benadert zoals je het doet? hoe komt het dat de ene blijft hangen in bitterheid en zelfbeklag en pakt de ander Het Leven bij de kladden en maakt limonade van de zure citroenen die ze zijn gegeven? hebben we allemaal een soort van drama nodig, ofwel echt, ofwel aangedikt, blazen we het tot proporties zodat het nog net handelbaar is, voor onszelf? niet bewust, maar iedereen heeft wel wat, en waarom jij niet? zouden we ons leven nog wel zo leuk vinden als er gewoon Nix Ergs was...? als het altijd van dat leien dakje bleef gaan?

ik zat daar aan te denken toen ik een van de podcasts van Abraham-Hicks zat te luisteren. die probeert de Mensheid met zijn neus uit zijn drama te halen en te laten inzien dat het Leven echt een feestje is, maar lijkt een roepende in de woestijn... wij houden teveel van ons drama, geven het voor geen goud op... het idee dat we een fijn, makkelijk leven zouden kunnen hebben lijkt voor velen van ons veel te eng... wat moeten we dan?! als we geen drama meer hebben om ons druk over te maken...? zou ik het kunnen? of heb ik er teveel in geinvesteerd om het op te geven... zou mijn ego het aankunnen...?