intreden

ooit had ik bijna de stap gezet om non te worden.

in de maanden voordat ik besloot om naar Engeland te gaan, was de keuze tussen intreden, of emigreren... niet dat ik nou zo'n godvruchtig Katholiek meisje was, tenminste, niet eentje waarvan je bijna kon voorvoelen dat ze Iets ging doen in het Kerkelijke gebeuren. ik ging niet eens meer naar de kerk, in die tijd. maar er was wel een heel sterk gevoel van aantrekking voor het leven als kloosterling. het leek me veilig, in een wereld die ik vreesde. er waren regels, duidelijkheid, verbondenheid, en je had altijd een dak boven je hoofd. je hoefde je niet druk te maken over je kleding - de voorschriften daarover waren ook heel simpel. als introvert leek me de stilte en de eenvoud ongelofelijk heerlijk... alleen zou ik er wel een heleboel aardse zaken {muziek luisteren, naar concerten gaan, reizen maken} voor moeten opgeven die ik op dat moment net iets belangrijker vond.

de andere keuze - naar Engeland - was lastiger. er was weinig zekerheid {behalve het adres waar ik zou verblijven, maar wat als ik het er niet naar mijn zin zou hebben?}, ik werd geacht zelfstandig te kunnen zijn, en gezag te hebben over een aantal kinderen, en plezierig gezelschap te zijn. di alles kon ik, wist ik, maar toch - was mijn Engels wel goed genoeg? waren de kinderen daar wel leuk? maar het leek me ook fantastisch, en zo spannend... te kunnen leven in het land van mijn dromen, kennis te maken met de cultuur daar... de twijfel was groot...

mijn klooster-notie werd thuis nog minder goed ontvangen dan mijn idee om naar een kunstacademie te willen. mijn moeder had alleen maar negatieve ervaringen, zo leek het, met nonnen. zij stamt uit een tijd dat een aantal van hen kampte met hoogheidswaan, machtswellust, en degenen die haar lesgaven, een stevige voorkeur voor de kinderen van rijkere dorpsgenoten. niet heel fijn, dus. en het was goed te begrijpen dat zij er nogal wat moeite mee had toen ik aangaf meer te willen weten over intreden.

mijn ervaringen met nonnen was precies te tegenovergestelde. degenen die ik kende waren lief, aardig, wijs en best wel werelds in hun opvattingen. ik voelde liefde, geen machtswellust. misschien dat dit snel anders was geweest als ik in een klooster woonde, en me aan moest passen aan hun regels, moest dealen met hun issues, en vele van mezelf... maar misschien ook niet...

intussen heb ik natuurlijk een heel ander leven geleefd, zonder Katholiek geloof, heb ik kinderen op de wereld gezet, ben ik tegen de zin van de kerk {waarvoor ik niet ben getrouwd} gescheiden en twijfel ik nog steeds aan alles wat met georganiseerd geloof te maken heeft. maar toch...

in deze tijden van onzekerheid voelt het zo vertrouwd... omdat ik nog steeds/weer zoek naar veiligheid, naar iets of iemand die mij beschermt, die mij liefheeft, die zich wil verbinden aan mij... en ik weet dat ik dit alles in mezelf kan vinden. vind. maar soms is een quick fix, of de notie ervan, zo aantrekkelijk...

kwetsbaar

gisteren, tijdens de sessie die ik had met mijn therapeute, viel ineens het kwartje.

daar was ik zó blij mee, want ik had al maanden het idee dat ik het gewoon niet hard genoeg probeerde. dat ik mijn best niet deed. dat ik een lapzwans ben, die als een soort van trieste ouwe vrijster nog aan het smachten was over iemand die haar ooit de bons heeft gegeven...

ik voel nog steeds een soort gehechtheid aan ex. omdat ik hooggevoelig ben. die gehechtheid had ik gecreeerd {met iemand die liever niet aan hechten doet...} en omdat ik dat ben, hooggevoelig, blijf ik het langer voelen... nog steeds dus. ook al snap ik met mijn hoofd dat die gehechtheid al meer dan een jaar is verbroken {van zijn kant toch zeker} en dat ik verder mag, mijn gevoel is zover nog niet... nog steeds niet...

ik dacht dat ex en ik hadden uitgesproken naar elkaar toe dat we een soort van band zouden blijven houden... waarschijnlijk wilde ik dat hij daar net zo zwaar aan tilde als ik, het net zo zou in gaan vullen... {zonder nieuwe relaties dus}. hij heeft waarschijnlijk gedacht, in een poging om de dingen zo snel en zo soepel mogelijk te laten gaan, dat zijn 'toezeggingen' in die richting door mij net zo licht zouden worden opgevat als door hem... hij denkt dat ik net zo ben als hij. omdat hij dat graag wil. mijn gevoeligheid zit hem danig in de weg...

omdat ik nog steeds een band, gehechtheid, wil met hem {omdat ik zo werk - ik wil een band met iemand, zodra ik voel dat dat kan en de ander te vertrouwen is} nog altijd een link maken. na al die jaren... dus als hij mij vraagt {uit beleefdheid? uit angst dat hij mij helemaal kwijtraakt en zo minder makkelijk de kinderen zal zien? omdat ik dingen weet van hem? omdat hij mij stiekum toch eigenlijk nog gewoon aardig vind?} wat ik van een bepaalde situatie vind tussen hem en mij, denk ik dat hij wil weten hoe ik me voel... omdat ik graag wil dat hij daar interesse in heeft... en toen ik antwoordde dat ik het soms lastig vind, omdat ik nog steeds af en toe worstel met gevoelens voor hem, omdat ik nou eenmaal zo in elkaar steek, denkt hij dat ik nog steeds elke avond in bed lig te huilen over wat voorbij is... dus krijg ik dat terug, met de mededeling dat ik vooral toch eens moet gaan daten, want Het Leven Is Veel Te Mooi Om Jezelf Zielig Te Voelen... en hij had geen zin om steeds te moeten kijken naar mijn verdriet... huh?

het grote verschil tussen ex en mijzelf kwam daar dan héél duidelijk naar voren: ik ben heel gevoelig en wil soms kwetsbaar {mogen} zijn {als ik me veilig genoeg voel} en blijf lang in dingen hangen, heb heel lang tijd nodig om zaken te verwerken {en een relatie van bijna 25 jaar is best wel een Zaak...}; hij piekert er niet over om zich kwetsbaar op te stellen, laat gedane zaken achter zich en gaat verder... hij begrijpt totaal niets van mijn gevoelens, en ik probeer al 25 jaar net te doen alsof ik ben net als hij... {omdat ik lang minder gevoelig wilde zijn, omdat ik totaal geen goeds zag in mijn kwestbare, gevoelige zelf... nu leer ik hoe ik een pantser kan gebruiken als dat nodig mocht zijn... wist nooit dat ik dat mocht, of kon...}.

maar gisteren dus, tijdens een gesprek met mijn therapeute, voelde ik eindelijk dat ik niet gek ben, dat ik - op mijn manier - stinkend mijn best doe... dat het voor mij Normaal is dat ik me zo voel, dat het meer dan een jaar verder nog steeds voelt alsof het net gebeurd is... ik ben geen lapzwans, een zielig wegkwijnend Miss Havisham figuur, maar een sterk-genoeg mens wat veel te lang heeft geprobeerd een band te smeden met iemand die daar agressief van werd... iemand die ik zo bewonderde dat ik mijn eigen kracht inleverde. met wie ik mooie herinneringen heb, maar met wie ik geen connectie meer hoef te voelen. ik mag een connectie met mezelf gaan voelen... de liefde zijn die ik wanhopig zocht in hem. op mijn manier...

{dit artikel is een vertaling uit het engels en maakte voor mij heel veel duidelijk...}