intreden

ooit had ik bijna de stap gezet om non te worden.

in de maanden voordat ik besloot om naar Engeland te gaan, was de keuze tussen intreden, of emigreren... niet dat ik nou zo'n godvruchtig Katholiek meisje was, tenminste, niet eentje waarvan je bijna kon voorvoelen dat ze Iets ging doen in het Kerkelijke gebeuren. ik ging niet eens meer naar de kerk, in die tijd. maar er was wel een heel sterk gevoel van aantrekking voor het leven als kloosterling. het leek me veilig, in een wereld die ik vreesde. er waren regels, duidelijkheid, verbondenheid, en je had altijd een dak boven je hoofd. je hoefde je niet druk te maken over je kleding - de voorschriften daarover waren ook heel simpel. als introvert leek me de stilte en de eenvoud ongelofelijk heerlijk... alleen zou ik er wel een heleboel aardse zaken {muziek luisteren, naar concerten gaan, reizen maken} voor moeten opgeven die ik op dat moment net iets belangrijker vond.

de andere keuze - naar Engeland - was lastiger. er was weinig zekerheid {behalve het adres waar ik zou verblijven, maar wat als ik het er niet naar mijn zin zou hebben?}, ik werd geacht zelfstandig te kunnen zijn, en gezag te hebben over een aantal kinderen, en plezierig gezelschap te zijn. di alles kon ik, wist ik, maar toch - was mijn Engels wel goed genoeg? waren de kinderen daar wel leuk? maar het leek me ook fantastisch, en zo spannend... te kunnen leven in het land van mijn dromen, kennis te maken met de cultuur daar... de twijfel was groot...

mijn klooster-notie werd thuis nog minder goed ontvangen dan mijn idee om naar een kunstacademie te willen. mijn moeder had alleen maar negatieve ervaringen, zo leek het, met nonnen. zij stamt uit een tijd dat een aantal van hen kampte met hoogheidswaan, machtswellust, en degenen die haar lesgaven, een stevige voorkeur voor de kinderen van rijkere dorpsgenoten. niet heel fijn, dus. en het was goed te begrijpen dat zij er nogal wat moeite mee had toen ik aangaf meer te willen weten over intreden.

mijn ervaringen met nonnen was precies te tegenovergestelde. degenen die ik kende waren lief, aardig, wijs en best wel werelds in hun opvattingen. ik voelde liefde, geen machtswellust. misschien dat dit snel anders was geweest als ik in een klooster woonde, en me aan moest passen aan hun regels, moest dealen met hun issues, en vele van mezelf... maar misschien ook niet...

intussen heb ik natuurlijk een heel ander leven geleefd, zonder Katholiek geloof, heb ik kinderen op de wereld gezet, ben ik tegen de zin van de kerk {waarvoor ik niet ben getrouwd} gescheiden en twijfel ik nog steeds aan alles wat met georganiseerd geloof te maken heeft. maar toch...

in deze tijden van onzekerheid voelt het zo vertrouwd... omdat ik nog steeds/weer zoek naar veiligheid, naar iets of iemand die mij beschermt, die mij liefheeft, die zich wil verbinden aan mij... en ik weet dat ik dit alles in mezelf kan vinden. vind. maar soms is een quick fix, of de notie ervan, zo aantrekkelijk...