zelf heb ik al in de jaren 80 al geleerd over hoe je kindertijd, en dan vooral de tijd voordat je bewust werd van de wereld om je heen, omdat je toen alles in je opzoog als een sponsje, bepalend is voor hoe je als volwassene in het leven staat. weet niet meer precies in welke vorm deze informatie tot mij kwam, maar het leek me een heel fijne manier van psychologie - dat je het nog een klein beetje in de hand kon hebben, dat je niet al gevormd op de wereld kwam, door je genen en zo, maar gevormd door mensen uit je omgeving, en wat is gevormd kan altijd nog worden omgevormd, was mijn gedachte... hoe je dat omvormen zou moeten doen was mij dan weer niet duidelijk - ik was ook gevormd om tot op zeker hoogte machteloos toe te zien en te hopen op redding - maar in mijn achterhoofd was wel steeds het idee dat ik niet tot in den boze hoefde te leven met mijn zgn. verlegenheid en angstige gedachten... er was iets aan te doen, door middel van therapie, alleen had ik geen idee waar ik dat moest zoeken...
via ex had ik ooit het boek Families and how to survive them in handen gekregen. hierin vertelt John Cleese {Fawlty Towers, Monty Python} met behulp van zijn therapeut uitgebreid hoe wij op psychologisch gebied worden gevormd, door mensen om ons heen, door innerlijke reacties, door onbewuste gevoelens en impulsen, afsluitingen en overlevingsdrang... en hoe wij mensen in ons leven aantrekken die ons daarbij kunnen steunen, of ons verhaal blijven beamen, of verder kunnen helpen. doordat zij dezelfde drama's hebben, dezelfde taboes, wat wij onbewust bij elkaar oppikken en 'weten' dat wij daardoor veilig zijn bij die ander... {als eerste wordt bijvoorbeeld een experiment beschreven, hoe in een kamer vol onbekenden werd gevraagd om paren te vormen, zonder met elkaar te praten. na verloop van tijd had iedereen een partner, en er werd gepraat over allerlei dingen, en wat bleek: alle personen binnen die paren bleken dezelfde taboes als elkaar {maar weer anders dan de anderen paren} met zich mee te dragen... zonder met elkaar te praten voelden ze dat die ene ander veilig was. omdat ze dezelfde dingen wegstopten...}.
ex gelooft echter dat Therapie belachelijk is, en dat je ergens van bewust te zijn al voldoende zou moeten zijn om een {in je babytijd opgelopen} trauma of gewoonte om te kunnen draaien. eindeloze discussie hebben we hierover gehad, vooral omdat ik wel geloof in therapie, en ook niet bang ben om me kwetsbaar op te stellen in het bijzijn van een ander/therapeut... hij vind dat mensen die dit doen triestelingen zijn... {niet tegen mij direct, maar over iedereen die wij kenden die ergens in therapie was - kiezen voor de makkelijkste weg, noemde hij het, en ronduit achterlijk}. helaas voor mij ging ik in eerste instantie mee in zijn verhaal, omdat ik vooral wilde dat hij mij leuk vond, en mezelf neerzetten als sneu type wat uithuilt bij een 'dokter' zou daar niet bij helpen... {al poogde ik dan af en toe wel eens wat bij verschillende peuten - Kunstzinnige Therapie, bijvoorbeeld, wat wel wat losmaakte}
in de filmpjes {die allemaal een uur duren en in het Engels zijn - sorry!} wordt elk deel van de kindertijd behandeld, uit de doeken gedaan hoe sommige ontwikkelingen verkeerd kunnen gaan, hoe wij leren om bepaalde zaken te onderdrukken {en daardoor behoorlijk ziek kunnen worden}, en hoe wij langzaam aan en liefdevol weer bij die pijnlijke stukjes kunnen komen, om ze beetje bij beetje te helen, er licht op te laten schijnen, bij ons gekwetste kindje kunnen komen en het de liefde en datgene wat het nodig heeft te geven... daarbij uitdrukkelijk zeggend dat er niemand de schuld krijgt van die 'fouten' in de opvoeding, omdat onze opvoeders zelf ook behoorlijk wat knakken hebben opgelopen in hun eigen kindertijd, door mensen die zelf ook -- etc. etc. maar we kunnen wel de cyclus doorbreken... we hoeven er niet tot in lengte van dagen slaaf van te blijven... we zijn mensen met een vrije wil {tot op zeker hoogte natuurlijk, door die impulsen en driften waar we niet altijd controle over hebben, en de aangeleerde reacties op zaken die op ons pad komen...}, en dat weten is al een heerlijk gevoel van macht terugkrijgen over jezelf... {tenzij dát idee je juist vervult met angst natuurlijk, dan is het minder...}
enniwee - ik voel dat ik op een heel mooi pad ben, met loslaten en lozen en nieuwe, mooie, krachtige overtuigingen en gedachten ervoor in de plaats... met nieuwe kansen, en nieuwe mensen en eindelijk geloven dat Ik Het Waard Ben...
beter laat dan nooit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten