hoofd, hart & lijf

op Insta had iemand een dingetje gedeeld wat als tekst had: het is niet makkelijk om 'uit je hoofd' te komen, als dat altijd de veiligste plek is geweest voor je...

daar heb ik lang over nagedacht... 

denken - in mijn hoofd zijn - is lange tijd inderdaad de veiligste plek geweest voor me. niet omdat ik fysiek in elkaar werd gebeukt thuis, maar op school kreeg ik best vaak de pesters achter me aan. lui uit het dorp die mij irritant vonden, en me daarom treiterden. ik vocht niet terug - want ik was naast introvert en heel gevoelig ook een watje - en werd zo het pispaaltje voor hen met een grote bek. ik ging ze het liefste uit de weg, kroop in een soort van veilige plek in mezelf en hield me verre van wat ik als ontluikende tiener 'hoorde' te doen - het trok me niet, om mee te beginnen, en het hield me ook uit de buurt van die klasgenoten. thuis was ook mijn mind de fijnste plek, wederom: niet omdat ik daar niet veilig was, maar meer omdat het daar leuker was. ik verzon gewoon een heel leuk leven voor mezelf, las boeken die daarbij hielpen, en bleef uit de buurt van mijn gevoelens. of misschien deed ik er wel wat mee, maar hield ik ook dat voor mezelf, bang dat ik belachelijk werd gemaakt. 

in mijn hoofd was mijn leven leuker dan in het echt... en maf genoeg werd het leven in mijn hoofd dus werkelijkheid. ik fantaseerde over wonen in England, over rozentuinen en mooie landhuizen, over meneren met donker haar die mij leuk vonden, over wandelen aan een kiezelstrand en wonen in Breda. over het leven wat ik tot nu toe heb geleefd... allemaal uitgekomen... tijd voor nieuwe fantasieën dus?

in je hoofd leven is niet per se fout... niet in je lijf zijn, daar gaat het verkeerd... 

gevoeld

waar zouden ze nou eigenlijk aan denken, die twee poezen die in mijn huis wonen? als ze naast me liggen op de bank, of zoals nu op mijn bed, hun oortjes af en toe draaiend naar waar een geluid vandaan komt, hun oogjes dichtvallend, dan weer opengesperd. hun lijfjes uitgestrekt of met pootjes onder hun borst, ogenschijnlijk in zoveel rust verkerend... maar er hoeft maar 1 vogel te landen binnen hun gehoor, 1 vlieg voorbij te vliegen in grijp afstand, of de dames zijn weer geheel alert. 

ergens op het Net circuleert een plaatje met daarin een hond en zijn baasje. ze lopen over een grasveld. baasje zijn denk bubbel zit vol met afspraken, dingen die nog moeten, dingen die al geweest zijn, andere mensen, terwijl die van de hond gevuld is met de aanblik van de omgeving. beetje simpel, natuurlijk, alsof honden alleen maar denken aan de omgeving waarin zij lopen, en niet aan de vele luchtjes die zij ruiken en de impulsen die zij daarbij krijgen, makend dat ze ook van hot naar her rennen, maar het kan wel worden gezegd dat zij behoorlijk in het Nu leven... ze denken niet aan de toekomst, zij niet bezig met hun uiterlijk en hoe zij op anderen overkomen, kan het geen hol schelen of ze iets fout hebben gedaan vorige week en wat voor consequenties dat heeft op hun dagelijkse leven... heerlijk lijkt me dat... 

dankzij een klant in de winkel kwam ik er een tijd geleden achter dat Giel Beelen - die van de radio - tegenwoordig bezig is met spirituele ontwikkeling. jazeker... geen idee, vond m altijd straal irritant, {schaduw...} en hoefde niet zoveel met hem, al was zijn muziek keuze dan nog wel okay... maar zij vertelde dus dat zij een webinar ging doen via de site die hij in het leven heeft geroepen om zijn bevindingen te delen met de wereld. Kukuru heet het ding, en het is de verzamelplaats voor vooral zijn podcasts {heel interessante gesprekken met heel interessante mensen}, en de webinar waar zij het over had zag er best puik uit. een beetje alle lui-uit-Holland die ooit in de Happinez hebben gestaan, dus bekende namen vooral maar ook nieuwe mensen, omdat het arsenaal aan Lichtwerkers en Helpers nogal aan het groeien is, zelfs in Nederland... een paar van de podcasts heb ik intussen beluisterd, en het geeft deze burger moed. er leeft wat hier in NL, er worden veel mensen wakker, er gaan vele hoofden - en vooral harten - de mooie kant uit... {al moet ik dan weer niet de fout maken om de comments onder zijn gedeelde posts op Instagram lezen...}

wat de meeste van de gesprekken gemeen hadden was het idee dat wij massaal teveel in ons hoofd zitten. wij denken vooral waar we ook - of eerder - zouden mogen voelen. wij analyseren, piekeren, peinzen, bewijzen, waar ons gevoel heel andere dingen wil zeggen. zou willen zeggen, want het krijgt vaak geen aandacht. ons gevoel moet vooral zich rustig houden, want al te vaak zouden wij een heel andere kant uitgaan als er naar geluisterd werd. als het echt een plek mocht hebben. en dan niet alleen de zorgen, de angsten, de JA MAAR gevoelens, die natuurlijk ook hartstikke belangrijk zijn, en cruciaal in hoe wij leven. het gevoel dat er iets niet klopt, is heel behulpzaam. het gevoel dat je iets anders wil dan een logisch vervolg van je leven... een gevoel van ergens anders heen willen dan wat 'hoort'. onverklaarbare gevoelens, niet uit te leggen waar ze vandaan komen gevoelens. intuitie.

die poezen zitten niet heel erg in hun hoofd. zij leven van dag tot dag, van uur tot uur. wanneer zij honger hebben willen ze voer. wanneer ze slaap hebben gaan ze liggen. wanneer ze knuffels willen komen ze op je boek zitten. als ze je beu zij gaan ze weg... misschien niet heel praktisch voor ons rationeel opgevoede mensen, maar toch best een overweging waard.

reis gids

na de afgelopen volle maan voelt het alsof er een nieuw tijdperk aandient. weet niet goed waarom dat is - er speelt al een tijdje dat idee dat de Dawning Of The Age Of Aquarius op de stoep staat, al sinds die musical over Jezus, ergens in de jaren 70, maar nu voelt het alsof we er niet meer omheen kunnen. ik in elk geval niet. ik moet ook ineens al mijn angsten onder ogen zien, al mijn innerlijke knellingen mogen naar boven, en losgelaten. en omdat ik dat niet alleen kan, blijkbaar, roep ik vaak de hulp in van mijn beste vriendin, en mijn Gidsen. 

voor mijn gevoel staan al mijn zekerheden op de tocht, vanwege keuzes die ik maak varend op mijn gevoel, naar mijn diep, innerlijke Ik, die met een andere stroom mee voert dan die waar de rest van het land, en Europa, op lijkt te voeren. ieders keuze is prima, ieders reis is prima, en ik zal de laatste zijn om te beweren dat ik het Goed doe. ik doe ik, en alleen ik kan weten wat bij mij past, wat voor mijn Zijn goed voelt. 

mijn reis naar binnen - op zoek naar mijn Licht - maakt dat vele donkere kanten naar boven komen. kanten die mogen worden gezien. mijn angsten, mijn onzekerheden, mijn hang naar liefde en zekerheden, al die dingen die maken dat ik nu leef zoals ik leef, mogen allemaal verwelkomd en geaccepteerd worden, om ze vervolgens los te laten. ik wil ze niet meer vast houden. ze zijn veel te zwaar geworden... het voelt als tijd voor iets nieuws...

vorige week ging ik met mijn vriendin naar een medium. mijn vriendin kende hem, en mijn nieuwsgierigheid was al eerder gewekt, en er was nog een plekje vrij, dus togen wij naar een klein vestingstadje een half uur van Breda, en voegden ons bij de anderen die ook voor een reading kwamen. ons was gevraagd iets mee te nemen van onszelf, of iemand waarvan we meer wilden weten. even dacht ik aan een foto van mijn vader, maar ik 'voel' zijn nabijheid zelf al, en ik ben niet wanhopig op zoek naar hem {ben al blij dat hij rust heeft gevonden nu}, dus werd het iets van mezelf - een notitieboekje wat altijd in mijn tas zit. 

de reading was mooi. ik kreeg heel mooie boodschappen mee, waarvan de sterkste was dat ik vooral moet gaan Ervaren, mag gaan Zijn, ik ben al Af, ik ben Goed, ik ben Compleet, ik hoef niets meer te leren. ik mag mezelf aanvaarden zoals ik ben, ik mag mijn gaven delen met de wereld. het is aan mij om te vinden wat dat is, waarschijnlijk weet ik het al.

daarmee mag ik nu aan de slag. ik voel me een beetje als dat kleine klaproosje wat in de foto hieronder staat - nietig in een grote bak, mini naast de volgroeidere planten. maar dat ook is een overtuiging die ik mag loslaten... 

bij deze...

nieuw leven

een poging om deze weer 

nieuw leven in te blazen

misschien tevergeefs, 

weet niet eens precies 

naar wie ik schrijf 

als ik hier iets plaats 

- mezelf, waarschijnlijk. 

als ik mijn innerlijke reis 

tenminste mag geloven... 

alles wat je doet of ziet 

of op reageert 

is in feite jezelf. 

ook je buurvrouw...

dus, aan mezelf:

welkom terug!!