op Insta had iemand een dingetje gedeeld wat als tekst had: het is niet makkelijk om 'uit je hoofd' te komen, als dat altijd de veiligste plek is geweest voor je...
daar heb ik lang over nagedacht...
denken - in mijn hoofd zijn - is lange tijd inderdaad de veiligste plek geweest voor me. niet omdat ik fysiek in elkaar werd gebeukt thuis, maar op school kreeg ik best vaak de pesters achter me aan. lui uit het dorp die mij irritant vonden, en me daarom treiterden. ik vocht niet terug - want ik was naast introvert en heel gevoelig ook een watje - en werd zo het pispaaltje voor hen met een grote bek. ik ging ze het liefste uit de weg, kroop in een soort van veilige plek in mezelf en hield me verre van wat ik als ontluikende tiener 'hoorde' te doen - het trok me niet, om mee te beginnen, en het hield me ook uit de buurt van die klasgenoten. thuis was ook mijn mind de fijnste plek, wederom: niet omdat ik daar niet veilig was, maar meer omdat het daar leuker was. ik verzon gewoon een heel leuk leven voor mezelf, las boeken die daarbij hielpen, en bleef uit de buurt van mijn gevoelens. of misschien deed ik er wel wat mee, maar hield ik ook dat voor mezelf, bang dat ik belachelijk werd gemaakt.
in mijn hoofd was mijn leven leuker dan in het echt... en maf genoeg werd het leven in mijn hoofd dus werkelijkheid. ik fantaseerde over wonen in England, over rozentuinen en mooie landhuizen, over meneren met donker haar die mij leuk vonden, over wandelen aan een kiezelstrand en wonen in Breda. over het leven wat ik tot nu toe heb geleefd... allemaal uitgekomen... tijd voor nieuwe fantasieën dus?
in je hoofd leven is niet per se fout... niet in je lijf zijn, daar gaat het verkeerd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten