vertrouwen voelen...
zo makkelijk gezegd - je moet er gewoon op vertrouwen {dat t goed komt; dat er iets moois uit zal komen; dat je geluk in een klein hoekje zit} - maar zo lastig om zonder meer te voelen, te weten... want wat als je nou hebt geleerd dat het niet goed komt? wat als je met de paplepel is ingegeven dat het slecht met je zal aflopen als je niet flink in de rats zit, als je als een blije gup door het leven fladdert, vertrouwend op hulp van Boven, of Binnenuit...?
waar komt dat vandaan, dat gevoel van Niet Durven Vertrouwen - op de Goedheid van de Mens, van Het Leven? en waarom moet het worden doorgegeven? als je maar vaak genoeg je neus stoot, hoor ik vaak, dan piep je wel anders... Niemand Is Te Vertrouwen... en er anders over denken is Naïef, en Dom, en Gevaarlijk...
maar is dat ook zo?
als ik naar mijn kinderen kijk, zie ik een tweedeling. de ene helft heeft minder vertrouwen in Het Leven, en de andere helft duidelijk meer... de ene helft heeft meer knakken gehad, heeft minder kunnen genieten van een zorgeloze jeugd {hoewel dit natuurlijk binnen de context van ons gezin staat en ik het niet heb over in Grote Armoede levende straatkinders...}, omdat ik minder goed in mijn vel zat {depressie, onzekerheid over moeder zijn, ongelukkig over verhuizing naar hier, e.d.} dan hun
siblings. die twee gaat het prima voor de wind... vrienden bij de vleet, leuke dingen die op hun pad komen, kansen die zich voordoen - alles gaat ze behoorlijk makkelijk af... alsof ze er magneetjes voor zijn...
voor het gemak deel ik ze in Zij Die Van Sprookjes Houden, en Zij Die Er Nix Mee Hebben...
een van de dingen waar ik bij iemand die ik ken {die echt helemáál niets heeft met Sprookjes} vaak last van heb, is een negatieve instelling over mensen die in een {kans-}rijk nest waren geboren. hij stemt al zijn hele leven links, en krijgt uitslag van alles wat ook maar een beetje lijkt op een Rechtse Bal, en dan vooral omdat ze naar het gymnasium zijn geweest en dus Kansen hebben Gekregen die hij nooit heeft gehad... nou ja, hij had wel een kans, maar zijn ouders vonden het onzin om m naar het gymnasium te sturen, dus moest hij naar een Mavo waar hij vijf jaar diep ongelukkig was en zijn antipathie was geboren voor Zij Die Van Huis Uit Alle Kansen Van De Wereld In De Schoot Werden Geworpen... zij hadden het makkelijk, zij hoefden niet net als hij een klotebaantje te hebben, en geen snars verdienen en in een stom huurhuis te wonen tussen allerlei
losers... en ik heb makkelijk praten met mijn geëmmer over Het Universum en Engelen en zo want mijn ouders hebben me niet in de steek gelaten, zoals die van hem...
zijn leven, zijn lessen...
jammer alleen dat zijn
wantrouwen zoveel dieper zit dan een
vertrouwen in Liefde, in Kansen, in Mogelijkheden...
in de Sprookjes die het leven een beetje mooier maken...
{ons bezoekje aan het Grote Sprookjespark leverde dit jaar deze mooie foto's op}
