spirits in the sky

halloween vanavond...
niet dat in Holland erg leeft, behalve dan in winkels en zo...
wij zijn veel te nuchter voor bezeten huizen en klopgeesten, toch?

heb een paar heel toffe} liedjes gevonden die wel in dit thema passen, gewoon, voor de yolo...

doel. punt.

misschien is dat mijn levensvervulling wel:
in het reine komen met wie/wat ik ben... ALLES wat ik ben... niet alleen maar datgene wat je aan de buitenkant kan zien, of wat ik prijs wil geven aan de wereld... of wat ik zelf onder ogen wil of durf...

ik vraag me al een tijdje af wat het dan is, mijn levensdoel... hoor er vaak over, en veel mensen die ik 'ken' {wat is kennen in deze virtuele wereld?!} hebben het al een beetje uitgeknobbeld, anderen, net als ik, hebben nog geen idee wat het is... hoe kom je er in godsnaam achter?

'waar wordt je blij van?'

'wat geeft je energie?'

'wat geeft je het gevoel dat je leeft?'

op al die vragen geef ik nu een ander antwoord dan vorig jaar, of tien jaar terug, of voor ik naar Engeland vertrok.
soms verschilt het er dag, of per dagdeel...

vanmorgen sprak ik mijn lieve vriendin M, omdat ze iets af te geven had mij me, en we spraken even snel over dingen waar we het van de week over hadden - onze spirituele journey en de vele sneaky manieren waarop het {angstige} Ego ons probeert onderuit te halen. ze vroeg hoe het met me ging, en ik liet haar de roodgekrabde huid zien die tegenwoordig deel uitmaakt van mijn uiterlijk. zo!, zei ze. jij bent lekker aan je proces bezig, waarbij ze lachte want ze herkende het van haar eigen stukjes, al kwam het bij haar dan niet in jeuk naar buiten... en ik zei haar dat ik het Dikke Boek al had geraadpleegd en dat er het volgende uitkwam:
"energieën bruisen op en branden nu op je huid. het vraagt om een volledige doorbraak van je Zelf. heb je te weinig Zelfvertrouwen? er moet iets veranderen maar je krijgt misschien geen klaar inzicht. het irriteert je, je zou ervan uit je vel springen... energieën worden al te lang opgeslagen, vastgehouden. in feite ben jij het die je volle ruimte niet in beslag neemt, die jezelf gevangen laat zitten.... etc..."
vaak komt het in het Dikke Boek daar op neer: je moet jezelf zijn, je Zelf vertrouwen en je eigen Krachten herkennen en ernaar leven...

dus weer: waar wordt ik blij van?
nou ja... van koffie en chocola en de kids en de katten, en Eddie Vedder en {steeds vaker klassieke} muziek, en schoonheid zien en voelen, en de herfst en wandelen aan zee, en praten met M en schrijven en mensen blij maken, en weer een obstakel overwinnen en een dal doorgekomen zijn zonder kleerscheuren... van reizen, en leren, en nog dichter bij mijn gevoel komen, en {steeds een beetje beter} weten wie ik ben...

daar dan maar mee doorgaan denk...

schaam je diep

kate winslet

vreemde blogpost misschien, die van gisteren...

ben er zelf natuurlijk al heel lang mee bezig, het plaatsen van verlangens die ik al voel sinds ik 7 was of zo... nou ja, het wegstoppen eigenlijk meer... wegstoppen, ontkennen, bagatelliseren, projecteren... alles behalve er mee leren omgaat, ze te omarmen, liefhebben, koesteren... want ik had al heel snel door dat alles wat te maken had met verlangens niet hoorde... het Kinderen Die Vragen principe werd zowat op alles toegepast in mijn jeugd, en omdat ik vooral Lief gevonden wilde worden, schrapte ik gemakshalve dan maar alles waar ik naar verlangde.

in mijn puberteit kwamen daar nog {totaal natuurlijke} sterke lichamelijke verlangens bij en die waren al helemaal foute boel... alles wat met sex te maken had {of het nou 'normale' gevoelens waren of 'rare'} hoorden in doosje Schaamte en Taboe, en omdat ik al heel goed was geworden in het ontkennen van zo'n beetje alles wat mij tot Mij maakte, waren die verlangens naar koestering door die leraar Engels of die ene meid die naast me zat bij Natuurkunde dingen die ik vakkundig voor me hield... {dat van die leraar Engels mislukte trouwens nogal, maar omdat dat Normaal was, en ik aanvoelde dat daar niet zo heel spastisch op werd gereageerd doch wel met enig hoofdkrabben, projecteerde ik dan maar al mijn verlangens op hem - dat ging toch nergens heen want hij was Getrouwd en vooral Heel Verstandig}. verlangens die terug bleven komen en ontkend bleven worden... luisterend naar muziek van lui die er zelf al uit waren of graag de ambivalente gevoelens {vooroordelen} van hun luisteraars {en zichzelf} uitdaagden... tot ik Mr G leerde kennen... ik was vast niet de enige die een zucht van verlichting slaakte...

vanmorgen tijdens een wandeling door de miezer wilde ik die gevoelens van schaamte en onbehagen over mezelf onder de loep nemen... {dit is de laatste weken een onmisbaar stuk in het proces waarin ik me bevind - het onder ogen willen zien van alles wat ik wegstop en wat mij het gevoel blijft geven te verzuipen, tijdens een wandeling door dwarrelende bladeren en meurend afsterven}. ik vroeg mijn Hogere Zelf {de Heilige Geest, zo u wilt} om me te helpen, om naar de diepte te gaan en mij te laten zien waar het vandaan kwam, ooit, waar ik het heb 'geleerd', die schaamte... en ik voelde me zo zwaar, zo triest, zo diep ongelukkig... alsof ik omlaag werd getrokken door een grote loden bal aan een ketting. en ik zag het zo niet meer zitten... wat moest ik hier in godsnaam, in dit godvergeten klotedorp, zonder enige vorm van cultuur en verheffing?! tussen al die mensen die alleen maar bang zijn voor vluchtelingen en hun heil zoeken in Geert fucking Wilders...?! waarom heeft God me Godverdomme in dit kut-gat terecht laten komen, met al die kut-huizen en dat klotegezeik...?!
ik wilde gaan zitten, op de natte tegels, tussen de dode bladeren... ik had het zo gehad met alles, met mijn leven - moest het zo verder? moest ik zo oud worden, met dit leven?!??? help me dan in godsnaam!!!!!!

en toen kwam het los... onvrede, woede, weerzin, angst, verdriet... alles wat ik niet mocht voelen {want ik heb het toch goed? en ik moest toch gewoon tevreden zijn met alles wat ik had?} van mezelf, van mijn opvoeders, van iedereen... tot ik voor mijn gevoel eindelijk bij de bron was, de oorzaak van dit stukje wat ik al zo lang wegstop... de reden waarom ik me al zo lang anders voordoe dan ik me voel, de grond van mijn repressies: de doorgegeven, aangeleerde Schaamte en Verdringing die al eeuwen aanwezig is in de mensen om mij heen... onverwerkt, onbenoemd, ongezien, onbelangrijk {of te dood-eng} bevonden...

en daar heb ik dus geen trek meer in...
ik hoef t niet meer...
de kosmos mag t terug van mij...
ik wil het licht blijven zien, de liefde proeven, schoonheid voelen en aanraken - beleven...
en op welke manier ik dat ga doen, dat zal vanzelf duidelijk worden...

florence welsh ten strijde

nowt as queer as folk...

in het engels is daar {zoals gebruikelijk...} een term voor, die de lading wél dekt:

queer

niet perse homo, niet perse bi, meer van alles... soms homo, soms niet, klaar...
was aan het kijken naar info over de fotografe Annie Leibovitz, die ineens heel erg mijn aandacht trok, en las dat zij zichzelf queer noemt. dat dat beter past. en Michael Stipe, zanger van R.E.M. gebruikt hem ook, omdat of homo, of niet, of allebei zo definitief is... en soms klopt het gewoon niet...

heel herkenbaar...
ik voel me niet AlleenMaarHetero, maar ook niet gay en de term bi vind ik dan weer Van Twee Walletjes, zoals dat vroeger heette, beetje nix... ik val op {sommige} mannen, maar ook op {sommige} vrouwen, de aantrekking maakt geen scheidslijn, mijn schaamte wel...

en heb niet zo heel veel met gendertypische zaken... er mag best gespeeld worden met de stereotypen, mannen zachter en liever, en vrouwen stoer en krachtig... soms... Fluid Sexuality, heet zoiets ook, geloof ik... je niet vastpinnen, omdat de samenleving nou eenmaal duidelijkheid wil... ik heb mezelf nooit kunnen vinden in het woord Lesbisch, vond het te beladen, te Op De Baricades met je DM's en korte haar... en ik ben het ook niet {denk ik...}. misschien ben ik het wel, de toekomst zal het leren. ik sluit niets uit...

en ik wil de schaamte voorbij...

leibovitz aan de koffie

dankbaarheid

ik wil stoppen met klagen...
ik wil vooral dankbaar zijn.
voor zo ongeveer alles...
dankbaar, niet onderworpen aan de slinkse slagen van het lot...
nee, dankbaar,
dat de zon opkomt.
dat ik een huis heb waar ik warm en veilig in woon.
voor het eten in de koelkast, en datgene wat ik elke dag op tafel kan zetten...
voor de kinderen en de verschillende dingen die ze me terugspiegelen...
voor de lieve, leuke, gekke, moeilijke, altijd wel uitdagende mensen die ik tegenkom.

hoe vaak klaag ik er niet over? al is het maar tegen mezelf...
in mijn positie als Winkeljuf nogal vaak, eigenlijk...
die mevrouw is wel een kattekop, en die meneer is een eikel... en zij...
vrijdag gaf ik mezelf de opdracht om over niemand te klagen, en iedereen vanuit mijn hart aan te spreken {ergens gelezen dat dat kan...}, en verdomd, die kattige mevrouw was ineens heel lief! en die eikel bleek een heel innemende lach te hebben, die ik in de afgelopen vijf jaar dat ik hem zijn brood mocht overhandigen nog niet had gezien... hij lachte! en maakte grapjes! my god!!
misschien was het toeval {ja hoor}, maar ik hou het erop dat het mijn liefdevolle houding was...
en ik wil m integreren in mijn dagelijks bestaan.
dus ga ik mezelf uitdagen om een hele week niet te klagen...
niet over de lange rij bij de super, niet over de hufter die me afsnijd op de snelweg, niet over de domme  opmerkingen over de vluchtelingen, niet over het feit dat de helft van de kids niet komt opdagen als het tijd is om te eten.... niet over mijn ex die mijn gevoelens als onzin van tafel veegt, niet over de buurman die mij tien minuten aan de praat houdt, niet over de kassajuf bij de Jumbo die maar blijft zeiken over haar oppas...

en die woede dan, die vaak hangt aan datgene waar ik over zou klagen, normaal gesproken? hoor ik al zeggen. de boosheid en de frustratie en onvrede en verdriet.... die voel ik dan toch nog steeds? moet ik die dan onderdrukken? want dat is dan wat je gaat doen...

al die dingen die maken dat we gaan klagen zijn in een woord samen te vatten: angst... klagen over de lange rij bij de super is angst dat ik te laat kom, of te langer moet wachten dan iemand anders, of niet gezien wordt. klagen over hufters op de snelweg is angst om met mijn kleine autootje in de problemen te komen, of opzij geschoven te worden {weer niet gezien worden, niet belangrijk genoeg gevonden worden}, angst voor de arrogantie van de ander {omdat ik hem niet in mijzelf wil zien}. klagen over mijn ex is angst om tekort te komen, niet serieus genomen te worden, hem af te schilderen als eikel is een afweer mechanisme - als hij een eikel is, ben ik het niet... ik mag ook leren accepteren dat ik veel te lang mijn eigen gevoelens van tafel heb geveegd, mijn eigen kracht heb onderdrukt, onderdanig ben geweest omdat ik mijn eigen kracht niet mocht zien...

eigenlijk zou je dan in die halve seconde voordat je zou gaan klagen een soort van heel snelle analyse moeten doen: [wat voel ik nu eigenlijk? ben ik boos, of ben ik bang? mag ik die angst voelen? reageer ik op wat die ander zegt of wat ik voel als hij/zij dat zegt/doet? heeft het nut om boos te worden, of kan ik nu  beter mijn angst omarmen en het loslaten? kan ik iets aan de situatie veranderen, nu?]

een week dus. vanaf vandaag...

draken verslaan

"wacht maar, tot de honeymoon periode voorbij is," zei een van mijn penvrienden, woonachtig in Amerika, gekscherend. ze vroeg hoe het met me ging, nu de fysieke scheiding dan toch wel een feit moest zijn {tegen de tijd dat haar brief op de mat lag}. ik was inderdaad in een soort van zevende hemel, nadat de eerste weken van Mr G's vertrek heerlijk en rustig en plezierig en voorbeeldig verliepen. ik kon dit nog wel een tijdje volhouden, zo dacht ik... de rust die ik ervoer was zo nodig... de weken voordat Mr G verhuisde waren nogal gespannen, de jaren ervoor ook, en ik merkte pas hoeveel ik snakte naar een leven van rust toen ik eindelijk die eerste weken met de kinderen rond de tafel zat om een gezellige maaltijd te nuttigen, met leuke gesprekken en geen gedoe...

de honeymoon periode ging inderdaad voorbij. alsof er iemand een mat van onder mijn voeten trok, zo ging ik onderuit. normaal, zo schijnt, en ik moest ook de rouw-periode die een scheiding geeft niet onderschatten... maar dat deed ik dus wel. zovelen gingen mij toch voor? en die hadden het veel slechter getroffen dan ik en mijn oh zo redelijke ex... wij kunnen nog door een deur, iets te goed, voor mijn gevoel en ik dacht dat het eigenlijk wel weer oke zat tussen ons... het piepkleine sprankje hoop wat ik ergens had weggeparkeerd kwam weer tot leven, hoewel ik nooit de illusie had dat het ooit nog goed zou komen tussen ons, maar een deel van mij hoopte dat we in elk geval een speciale relatie zouden kunnen blijven houden, waar we allebei heel speciaal voor elkaar zouden blijven...

nou, die hoop is afgelopen week nogal neergesabeld - gelukkig, eigenlijk - maar het verdriet wat ik dus nog niet helemaal had toegelaten {stel je niet aan, trut} kwam in alle hevigheid naar boven... verdriet, teleurstelling, bange gedachten - allemaal passeerden ze de revue. niet dat ik terugwil, of ergens spijt van heb, want ik merk dat het elke keer na zo'n 'crisis' alleen maar beter gaat. en daar ben ik eigenlijk, diep van binnen, ongelofelijk blij mee! dingen waar ik nooit aan heb durven {of meer: hoeven} werken, of denken of wat dan ook, komen allemaal los en ik merk dat ik het super vindt. niet tijdens, maar vooral erna. alsof k een draak heb verslagen...

op naar de volgende...

{het is toevallig ook Michaëlstijd, binnen de Antroposofie... daar is >hier< ook iets zinnigs over te lezen...}