draken verslaan

"wacht maar, tot de honeymoon periode voorbij is," zei een van mijn penvrienden, woonachtig in Amerika, gekscherend. ze vroeg hoe het met me ging, nu de fysieke scheiding dan toch wel een feit moest zijn {tegen de tijd dat haar brief op de mat lag}. ik was inderdaad in een soort van zevende hemel, nadat de eerste weken van Mr G's vertrek heerlijk en rustig en plezierig en voorbeeldig verliepen. ik kon dit nog wel een tijdje volhouden, zo dacht ik... de rust die ik ervoer was zo nodig... de weken voordat Mr G verhuisde waren nogal gespannen, de jaren ervoor ook, en ik merkte pas hoeveel ik snakte naar een leven van rust toen ik eindelijk die eerste weken met de kinderen rond de tafel zat om een gezellige maaltijd te nuttigen, met leuke gesprekken en geen gedoe...

de honeymoon periode ging inderdaad voorbij. alsof er iemand een mat van onder mijn voeten trok, zo ging ik onderuit. normaal, zo schijnt, en ik moest ook de rouw-periode die een scheiding geeft niet onderschatten... maar dat deed ik dus wel. zovelen gingen mij toch voor? en die hadden het veel slechter getroffen dan ik en mijn oh zo redelijke ex... wij kunnen nog door een deur, iets te goed, voor mijn gevoel en ik dacht dat het eigenlijk wel weer oke zat tussen ons... het piepkleine sprankje hoop wat ik ergens had weggeparkeerd kwam weer tot leven, hoewel ik nooit de illusie had dat het ooit nog goed zou komen tussen ons, maar een deel van mij hoopte dat we in elk geval een speciale relatie zouden kunnen blijven houden, waar we allebei heel speciaal voor elkaar zouden blijven...

nou, die hoop is afgelopen week nogal neergesabeld - gelukkig, eigenlijk - maar het verdriet wat ik dus nog niet helemaal had toegelaten {stel je niet aan, trut} kwam in alle hevigheid naar boven... verdriet, teleurstelling, bange gedachten - allemaal passeerden ze de revue. niet dat ik terugwil, of ergens spijt van heb, want ik merk dat het elke keer na zo'n 'crisis' alleen maar beter gaat. en daar ben ik eigenlijk, diep van binnen, ongelofelijk blij mee! dingen waar ik nooit aan heb durven {of meer: hoeven} werken, of denken of wat dan ook, komen allemaal los en ik merk dat ik het super vindt. niet tijdens, maar vooral erna. alsof k een draak heb verslagen...

op naar de volgende...

{het is toevallig ook Michaëlstijd, binnen de Antroposofie... daar is >hier< ook iets zinnigs over te lezen...}