weer spiegelen

gisteren, tijdens het koffie drinken met een vriendin, viel er ineens een kwartje. bij haar dan.

wij bestaan als mens globaal gezien uit Aandrijvers en Reflectoren, en die hebben elkaar nodig om een soort van evenwicht te vinden. soms heb je lui die allebei zijn, en die hebben het qua relaties denk ik lastiger, of juist niet, maar over het algemeen vinden Aandrijvers het lastig om uit zichzelf te reflecteren, en hebben Reflectoren moeite om zichzelf in actie te krijgen... mijn vriendin is een aandrijver, en baalt af en toe van de nogal luie reflectoren die in haar huis wonen en bijvoorbeeld op zondag ochtend niet uit bed te branden zijn om met haar 15 kilometer te gaan fietsen... toen ik uitlegde dat ze waarschijnlijk te maken had met een zooitje reflectoren die die tijd op zondagochtend op die manier gebruikten om zich op te laden, in tegenstellign tot hoe zij zichzelf oplaadt {met allerlei activiteiten}, zag ze ineens dat het inderdaad haar ding was, dat zij op die manier 'tot rust kwam', maar dat niet iedereen dat zo wil of kan... ik legde uit dat ik op zondag ochtend liefst op de bank een boek lees, of naar muziek luister, of een brief schrijf. heel rustig aan  dus. tot ik er aan toe ben om de wereld te zien. wat soms op zondag helemaal niet gebeurt.

toch weet ik dat ik mensen zoals mijn vriendin heel graag heb in mijn leven. zonder hen kom ik nergens. zonder hen blijf ik thuis. zonder hen blijven plannen en ideeen precies dat... en denk ik dat mensen zoals mijn vriendin het op prijs stellen dat er stille denkers zoals ik in haar leven zijn, en af en toe iets zinnigs zeggen...

helaas raken wij als mens snel de balans kwijt, drijven Aandrijvers te veel en te lang door {omdat ze erom worden gewaardeerd en dat werkt soms als een drug} en worden ze boos, en vinden Reflectoren dat ze maar wat harder hun best moeten doen en niet zo lui zijn en forceren ze dingen in zichzelf die niet handig of gezond zijn...

{ik dacht altijd dat ex een natuurlijke Aandrijver was. hij hoopte dat ik ineens die kwaliteiten in mijzelf ontplooide... klassiek geval van je Anders Voor Willen Doen Omdat Je Denkt Dat Dat Van Je Wordt Verwacht, Of Hoopt Dat Het Wordt Gewaardeerd.. en ook: Jezelf Niet Waarderen Om De Kwaliteiten Die Je {wel} Hebt...}

ik heb denk ik een zekere mate van zelf-Aandrijver - voor mezelf dus, omdat ik af en toe mezelf tot actie kan krijgen, dingen te doen die niet in mijn comfort zone liggen {heb mezelf bijvoorbeeld eindelijk zover dat ik volgende week een paar dagen weg ga...}. anderen aansporen of overhalen vind ik heel lastig... hoeft ook niet, vind ik. laat mij maar reflecteren...

drang

heb besloten {na lang innerlijk overleg} dat dit Bowie ding een mix is van de realisatie dat het leven een limiet heeft {zoals wij het kennen in elk geval} dat het misschien tijd is om te gaan leven, het idee dat hij een heel toffe gast was met een goed hart {van wat ik steeds lees... getuigenissen van lui die hij op weg heeft gehopen, die hem kenden als een goed mens, bewijs dat als je een Rock God bent dit niet meteen synoniem hoeft te zijn met het zijn van een cynische Eikel...}, en dat hij leefde buiten de kadertjes. hij liet zichzelf niet tegenhouden door wat netjes was, of correct, of geaccepteerd, of commercieel verstandig. hij deed wat hij voelde dat hij moest doen, maken, creeeren. hij WAS.... hij is nog steeds...

hij was daar echt niet alleen in, of specialer dan anderen - John Lennon had ook zo'n soort drang, alsook Janis Joplin, en Johnny Cash, en Emmeline Pankhurst {zij van de vrouwen stemrecht beweging in UK}, en Virginia Woolf, en Vincent van Gogh, en Rudolf Steiner... allemaal hun tijd iets vooruit, hun hart volgend, iets moois aan de wereld toevoegend... het waren niet altijd de meest gezellige mensnen om bij te zijn, of heilig, die altijd het goede deden {een vriendin van me kan alleen maar dingen vinden in David Bowie die inderdaad niet zo lollig waren...}, maar ze hadden weinig keuze dan te doen dan ZIJN, dan DOEN, dan VOELEN, dan LEVEN...

ik denk dat ik me daardoor geraakt voel, dat k dat in mezelf los mag laten - mijn drang, mijn authentieke echte zelf... ik heb een idee waar het woon. nu nog laten voelen dat het veilig is om naar buiten te komen...

de Bowie in ons...

sinds maandag ochtend, toen ik nietsvermoedend de radio aanzette en Let's Dance hoorde, lijk ik in een soort van Bowie vaccuum te zijn beland... zijn heengaan heeft vragen bij mij losgemaakt, en die reiken verder dan 'Welke van zijn vele songs vind ik de beste/mooiste/mafste?' {Ashes to Ashes; Starman; Andy Warholl; Life on Mars; Space Oddity; Ziggy Stardust; Modern Love;  etc.} of ' Welke periode heeft het meeste indruk gemaakt?'. de vragen die bij mij al drie dagen rondspoken zijn meer: hoe authentiek ben ik zelf eigenlijk? waarom heb ik geen herinneringen aan lange avonden dansen op zijn muziek en de grootste lol met vrienden? waarom voel ik zoveel hierbij, nu, bij hem? vragen die een soort van antwoord hebben, maar niet echt beantwoord hoeven...

het is te makkelijk om hem op een voetstuk te zetten {"oh, die Bowie en zijn eigenzinnigheid... er was niemand zoals hij!!"} en er een soort van onbereikbaar mens van te maken, maar er huist in ons allen een David Bowie, alleen willen {kunnen} we die niet zien... hij was maar een normale gozer uit Brixton, London, die toevallig leuke muziek maakte en merkte dat als hij een deel van zijn persoonlijkheid aansprak, uitvergrootte, hij zijn muziek nog meer oomph kon geven. hij durfde het tenmisnte... hij durfde in een strak latex pakje op het podium, met make up op en oranje haar, kanten van zichelf te onderzoeken en van zijn publiek uit te dagen, en daarmee dingen op scherp te zetten... alleen al daarom: Lang Leve David Bowie...

hij zal nog lang blijven nadreunen in mijn universum - de vragen die hij oproept, de muziek die hij maakte, de plaatjes die hij naliet, de onnoemelijke invloed die hij had op iedereen die na hem kwam, en de bands die ik nu bewonder....

dankjewel, mooie man...

ashes to ashes...

had mijn eerste berichtje van het nieuwe jaar graag iets vrolijkers gehad, maar kennelijk moest deze er toch komen...

had vanmorgen Pops gedropt op school in Prinsenbeek, benzine in de auto gedaan en een paar boodschappen gehaald in de Jumbo aldaar, toen ik de radio aanzette. op Belgie 1 draaiden ze Let's Dance, wat ik fijn vond, het luistert lekker weg in de auto. de meneer van de radio begon te praten, met iemand aan de telefoon, over Bowie. zal wel over die nieuwe cd van hem gaan, dacht ik... nog niet veel van gehoord, maar ik wist dat hij afgelopen vrijdag was uitgekomen, en die musical zat er aan te komen, dus het zou deze week wel vaker over de goede man gaan. maar gaandeweg werd het duidelijk dat er helemaal niet zo'n leuke reden was om het over The Thin White Duke te hebben...

kut...

toen ik hem leerde kennen was hij in zijn popi dance fase. Let's Dance dus, en China Girl klonken vaak op de radio, en hij was ook op Live Aid erg aanwezig, met dat vreselijke Dancing in the Streets, met Mick Jagger. hij leek me een beetje een raar mannetje, met z'n witte haar en strenge hoofd... dance was ook totaal niet mijn ding in die tijd, dus schoof Mr Bowie ergens aan de rand van mijn muziek beleving... nee, ik was into U2 en ernstige wereldzaken, leerde dat er zoiets was als New Wave en zo, en het was pas toen eind jaren 80 de zwager van mijn vriendin Mo, die bijna 20 jaar ouder was dan wij en heeeeeel veel vinyl in zijn kast had staan, mij wegwijs maakte in de muziek wereld dat David Bowie weer voorbij kwam. en ongelofelijk interessant bleek... Ziggy Stardust was een gigantische eye-opener!! Hunky Dory was vreemd, maar mooi, Space Oddity blew me away... en hoe hij eruit zag! alsof hij in zijn eentje een soort theaterstuk was, maar dan in  de {wat ik tot dan toe zag als heel serieuze wereldje van} popmuziek... prachtig vond ik het... hij was heel erg met dat stuk tussen mannelijk en vrouwelijk aan het spelen, deed totaal zijn eigen ding, en om de zoveel jaar was dat iets totaal anders... authentiek, was David Bowie... zichzelf...

hij werd deel van de wijdse variatie die mijn muziek interesse aan het worden was, al bleef mijn interesse voor Bowie meer een soort van Gigantisch Respect en dan vooral voor de Ziggy/Hunky/Space/Man Who Sold The World/Diamond Dogs/Station To Station-periode, waarvan ik nu nog vooral de 'hits' ken... waar er vele van zijn.

en weer is er een  mooi mens heengegaan. moeten wij het doen met wat hij achterliet. gelukkig is dat veel...

{deze zongen wij vaak voor onze oudste, 

in de auto naar London of Brighton}

{nirvana die een prachtige cover doet van een van Bowie's songs}

♥

rest in peace, Mr Bowie...