had vanmorgen Pops gedropt op school in Prinsenbeek, benzine in de auto gedaan en een paar boodschappen gehaald in de Jumbo aldaar, toen ik de radio aanzette. op Belgie 1 draaiden ze Let's Dance, wat ik fijn vond, het luistert lekker weg in de auto. de meneer van de radio begon te praten, met iemand aan de telefoon, over Bowie. zal wel over die nieuwe cd van hem gaan, dacht ik... nog niet veel van gehoord, maar ik wist dat hij afgelopen vrijdag was uitgekomen, en die musical zat er aan te komen, dus het zou deze week wel vaker over de goede man gaan. maar gaandeweg werd het duidelijk dat er helemaal niet zo'n leuke reden was om het over The Thin White Duke te hebben...
kut...
toen ik hem leerde kennen was hij in zijn popi dance fase. Let's Dance dus, en China Girl klonken vaak op de radio, en hij was ook op Live Aid erg aanwezig, met dat vreselijke Dancing in the Streets, met Mick Jagger. hij leek me een beetje een raar mannetje, met z'n witte haar en strenge hoofd... dance was ook totaal niet mijn ding in die tijd, dus schoof Mr Bowie ergens aan de rand van mijn muziek beleving... nee, ik was into U2 en ernstige wereldzaken, leerde dat er zoiets was als New Wave en zo, en het was pas toen eind jaren 80 de zwager van mijn vriendin Mo, die bijna 20 jaar ouder was dan wij en heeeeeel veel vinyl in zijn kast had staan, mij wegwijs maakte in de muziek wereld dat David Bowie weer voorbij kwam. en ongelofelijk interessant bleek... Ziggy Stardust was een gigantische eye-opener!! Hunky Dory was vreemd, maar mooi, Space Oddity blew me away... en hoe hij eruit zag! alsof hij in zijn eentje een soort theaterstuk was, maar dan in de {wat ik tot dan toe zag als heel serieuze wereldje van} popmuziek... prachtig vond ik het... hij was heel erg met dat stuk tussen mannelijk en vrouwelijk aan het spelen, deed totaal zijn eigen ding, en om de zoveel jaar was dat iets totaal anders... authentiek, was David Bowie... zichzelf...
hij werd deel van de wijdse variatie die mijn muziek interesse aan het worden was, al bleef mijn interesse voor Bowie meer een soort van Gigantisch Respect en dan vooral voor de Ziggy/Hunky/Space/Man Who Sold The World/Diamond Dogs/Station To Station-periode, waarvan ik nu nog vooral de 'hits' ken... waar er vele van zijn.
en weer is er een mooi mens heengegaan. moeten wij het doen met wat hij achterliet. gelukkig is dat veel...
{deze zongen wij vaak voor onze oudste,
in de auto naar London of Brighton}
{nirvana die een prachtige cover doet van een van Bowie's songs}
♥
rest in peace, Mr Bowie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten