drang

heb besloten {na lang innerlijk overleg} dat dit Bowie ding een mix is van de realisatie dat het leven een limiet heeft {zoals wij het kennen in elk geval} dat het misschien tijd is om te gaan leven, het idee dat hij een heel toffe gast was met een goed hart {van wat ik steeds lees... getuigenissen van lui die hij op weg heeft gehopen, die hem kenden als een goed mens, bewijs dat als je een Rock God bent dit niet meteen synoniem hoeft te zijn met het zijn van een cynische Eikel...}, en dat hij leefde buiten de kadertjes. hij liet zichzelf niet tegenhouden door wat netjes was, of correct, of geaccepteerd, of commercieel verstandig. hij deed wat hij voelde dat hij moest doen, maken, creeeren. hij WAS.... hij is nog steeds...

hij was daar echt niet alleen in, of specialer dan anderen - John Lennon had ook zo'n soort drang, alsook Janis Joplin, en Johnny Cash, en Emmeline Pankhurst {zij van de vrouwen stemrecht beweging in UK}, en Virginia Woolf, en Vincent van Gogh, en Rudolf Steiner... allemaal hun tijd iets vooruit, hun hart volgend, iets moois aan de wereld toevoegend... het waren niet altijd de meest gezellige mensnen om bij te zijn, of heilig, die altijd het goede deden {een vriendin van me kan alleen maar dingen vinden in David Bowie die inderdaad niet zo lollig waren...}, maar ze hadden weinig keuze dan te doen dan ZIJN, dan DOEN, dan VOELEN, dan LEVEN...

ik denk dat ik me daardoor geraakt voel, dat k dat in mezelf los mag laten - mijn drang, mijn authentieke echte zelf... ik heb een idee waar het woon. nu nog laten voelen dat het veilig is om naar buiten te komen...