veilig voelen

de zoektocht naar Veiligheid, de basisbehoefte die steeds lijkt weg te glippen, zet zich voort.
het is heel belangrijk dat ik m vind in mezelf, ergens diep van binnen.
dat ik weet hoe het voelt, dat ik snap hoe ik het kan terughalen of 'vasthouden'... dat ie geramd zit, zeg maar...
vooralsnog haal ik het uit Dingen....

vroeger was dat ex, of moeder zijn {de rol ervan}, of vakanties in Engeland, of bepaalde muziek, of een jaarfeest op de school van de kids, of tv programma's, of een kwartiertje op het schoolplein, of voetbal kijken op tv met de jongens... {ik weet nog dat dit vijf jaar terug een van de dingen was waarbij ik me even fijn voelde, toen ik in het ziekenhuis lag met een buikvliesontsteking. de jongen naast me speelde voor de toen nog niet failliete plaatselijke zoveelste divisie club en keek naar de wedstrijd die op SBS werd vertoond. even voelde ik me gewoon fijn en veilig, daar in dat ziekenhuisbed, liggend aan een infuus...}

maar vooral was het ex.
bij hem voelde ik me twintig jaar best wel veilig.
hij was sterk en slim en vindingrijk en zette mij niet onder teveel druk {en ik zette hem niet onder teveel druk...} en plezierig en had humor en wist veel over van alles... ik mocht bij hem schuilen. eerst vond hij dat prettig, dat er iemand was die hem leuk vond en andere dingen wist dan hij en hem aanvulde en bij hem wilde schuilen.

nu ik ex niet meer heb om bij te schuilen lijkt de wereld best wel een stuk minder prettig... zoals ik me voelde toen ik 17 was, en voor geen goud mijn leventje in mijn veilige kamer/huis/omgeving op wilde geven om de Wijde Wereld in te trekken en op ontdekkingestocht te gaan. no way... dat deed ik wel via tv, en films, en boeken. de Echte Wereld zat vol met enge mensen, met terroristen, met aanslagen,  met seriemoordenaars en De Bom... met natuurrampen en bedreigingen van allerlei soorten waar ik geen trek in had. ik wilde me vooral veilig voelen, en dat deed ik thuis. en later in Engeland. en nog later met ex naast me.

in veel van de dingen die ik lees, komt naar voren hoe belangrijk het is dat je je veilig voelt binnen een relatie. dat je Helemaal Jezelf mag zijn, en een soort van beschermd. niet perse van de buitenwereld, maar dat je je helemaal oke mag voelen over wie jij bent, wat je behoeftes zijn, en dat ook doet naar de ander toe. hoe meer ik ging nadenken, hoe meer ik tot de conclusie kwam dat de veiligheid die ik voelde meer en meer een illusie was. ik voelde me helemaal niet beschermd, binnen mijn relatie... misschien in het begin, en heb ik dat gevoel, die noodaak om me zo te voelen, vastgehouden. zolang ik  niet te lastig werd. maar dat werd ik wel. de ontwikkellingen die we allebei doormaakten, maakten dat datgene wat eerst zo fijn voelde, nu een last werd. voor allebei... mijn behoefte aan verbinding, aan diepgang, voelden als een loden last voor hem, terwijl zijn behoefte aan vernieuwing en afstand mij alleen maar beangstigden.

en nu mag ik dus opnieuw beginnen.
verdergaan waar ik in het begin van de jaren 90 dacht te kunnen ophouden...