tegen stellingen

ik zit een beetje in mijn maag met het Hoofd-Hart-Handen verhaal waar ik zoveel mee heb {Vrije School leus: leren met hoofd-hart-handen; of wel: de hele mens, en niet alleen de hersens...}. niet dat ik eraan twijfel, maar ik voel me zo vaak belachelijk en suf als ik terug wil vallen op mijn Gevoel... idioten {?of toch niet?} die hun gevoel volgen hebben gestemd om uit de EU te gaan in Engeland... bange mensen willen stemmen op rare blonde mannen die ze beloven om alles waar ze bang voor zijn te verwijderen uit de maatschappij, als ze op hen stemmen {zowel hier als in Uk als in US...}. dames die kookboeken schrijven en voedseladvies geven die op hun gevoel afgaan, en door velen worden gevolgd, als ook in grote twijfel getrokken...

toen mijn denk-vermogen werd ontwikkeld, in de donkere jaren 80, merkte ik dat ik met Denk-mensen meer had dan met Voel-mensen. Denk-mensen hadden humor, trokken dingen in twijfel, maakten Voel-mensen belachelijk, kwamen met Keihard Bewijs dat hun Denken veel meer steek hield dan al dat suffe geVoel. mijn eigen geVoel maakte me ook heel onzeker, ik begreep er niks van, en de Voel mensen die ik kende leken me en stelletje trieste mutsen {want vaak vrouwen die in hun angsten bleven hangen en daar dan hun levens op baseerden}. en ik wilde niet zo zijn. ik wilde een Helder Denkend Mens zijn wat kon intellectualiseren, concepten kon begrijpen, cynisch was en Gevoel bij voorbaat al in twijfel trok. ex was daarbij een perfecte partner - als er iemand dolblij werd van intellectualiseren en concept-denken was hij het wel. Gevoel was voor Losers, al had hij daar wel een paar van in zijn kennissenkring. voor de balans wellicht...

voor mij kwam er een nogal grote kink in de kabel toen ik moeder werd. ineens was daar een gevoel met de kracht van iets oers, iets wat ik nog nooit had gevoeld - liefde... voor dat kleine mannetje wat mij nodig had... en tegelijk was daar een overweldigende angst... allebei tegelijk. ik hield van dit kleine mensje, maar ik was ook doodsbang om het helemaal verkeerd te doen als moeder... en heel langzaam aan kwam ik in conflict met mijn naar Verstandig Zijn verlangende kant. en ook met ex....

nu, bijna 23 jaar later, begrijp ik het een beetje, snap ik waarom dat conflict zo lang heeft doorgeduurd, en waarom het conflict met ex zo lang heeft doorgemodderd - we zijn allebei op onze eigen manier ontwikkeld, van onze originele Vooral Denken, en niet naast elkaar gebleven, met elkaar in contact, in empathie en liefde, maar in competitie, in conflict, boos omdat het niet meer klopte, maar niet bij machte om er iets aan te doen. hoe meer ik bij mijn gevoel, mijn intuïtie kwam, hoe fouter het voelde om dingen nog vanuit een intellectueel oogpunt te bezien - het klopte niet meer... het was wel Verstandig, maar het voelde zo fout...

maar hoever verwijderd ben ik dan eigenlijk van Trump-stemmers? hoe anders ben ik dan die lui die vol angst naar beelden van vluchtelingen {waar misschien wel terroristen tussen zouden zitten} kijken en vrezen dat hun land naar de verdommenis gaat? wanneer moet ik me echt zorgen gaan maken? zijn mijn zogenaamd intellectuele kennissen niet net zo bang, en worden zij niet net zo hard gestuurd door bange ideeën als mijn {simpele ziel van een} overbuurvrouw? is cynisch reageren op iemand die vanuit zijn gevoel spreek en iets moois ziet/voelt/wil, niet net zo triest als iemand die blij wordt van een speech van Geert Wilders?

het is niet zo makkelijk als angst versus liefde. ze horen allebei bij het leven. zonder wantrouwen geen vertrouwen... zonder haat geen liefde... zonder zwart geen wit... angsten negeren of bagatelliseren is net zo 'dom' als erin meegaan, maar wat moet je dan?

ernaar luisteren, roept mijn intuïtie. luisteren, zien wat je ermee kan, en het dan naast je neer leggen. je er net door laten sturen, want dan ga je op Trump stemmen, of niet meer naar buiten, of boekweitgrutten eten {gatver...}, of maak je mensen belachelijk die ze eten vanwege een intolerantie...

en dat klinkt dan eigenlijk best wel verstandig...

vlinders en alarmbellen

het is tijd...
tijd om los te laten...
mijn lijden {of meer: mijn behoefte aan het drama wat erbij hoort}...
het verhaal van mijn jaren met ex...
de overtuigingen over mijn al dan niet kunnen, mogelijkheden en waarde...
en vooral: het overheersingsdrama wat mijn familie op verschillende manieren al generaties beheerst.

terwijl ik opgroeide merkte ik het niet zo heel erg, want het was het enige wat ik wist {en als je ergens middenin zit mis je sowieso het voordeel van wat perspectief...}, en dobberde ik vrolijk {of eigenlijk niet zo heel vrolijk, vaak} mee op de stroom van mijn leven. en werd ik gedomineerd - mijn agenda werd bepaald, door ouders eerst {die ook maar deden wat ze hadden geleerd, al wilden ze er toch een andere draai aan geven}, door school, door wat ik geloofde over mijn geloof in Jezus/de kerk, door zowat alles behalve mijzelf... ik had geleerd om naar anderen te luisteren. ik had geleerd om te vertrouwen op de kundigheid van anderen, op hun wijsheid boven die van mezelf, bewonderde velen, verafgoodde er een paar, en zette al mijn fiches op deze of gene, kwam dan soms bedrogen uit, kroop dan even in mijn holletje, om dan een volgende te vinden waar ik al mijn fiches weer op zette....

heel lang was dat ex. hij had mijn grenzeloze vertrouwen gewonnen, bij hem voelde ik me veilig, en ik piekerde er niet over om de alarmbellen die ook afgingen in mijn buik, naast de vlinders die er lustig op los fladderden, serieus te nemen.... hij was immers mijn ticket out of boredom, naar een leven vol leuks en spannends en humor en anders... en het was jarenlang ook best heel leuk, en spannend en lachen en anders... ik heb best heel erg genoten van mijn tijd met ex. ik heb best veel geleerd. alleen merkte ik van lieverlee dat die alarmbellen maar bleven rinkelen. je kan echt heel lang dingen negeren, als je ze echt niet wil zien... maar eenmaal gezien, en gesnapt, is er no going back... {en die heb ik dan weer uit een prachtig stuk van mijn fave schrijfster die pas 'uit de kast kwam' over de liefde die zij voelt voor haar beste vriendin [waarmee ze nu een relatie heeft]...}

het klopte niet meer voor mij. het klopte al heel lang niet meer. en toen ik dat uitsprak, kreeg ik niet het idee dat ex er erg mee zat. die deed geen enkele poging om er samen aan te sleutelen, zoals dat overal wordt aangeraden {naar relatie-therapie, dat soort dingen}, want ook daar klopte het al heel lang niet meer: er was eigenlijk geen Samen... ex ziet zichzelf als een Heel Sterk Individu, en een relatie {met mij} was een leuke bonus. maar verder niets. en ik wist niet wat ik nou eigenlijk zelf nog wilde... ik wilde ook wel een Sterk Individu zijn, maar ik wist ook dat ik Samen wilde zijn. bij iemand wilde horen. maar zijn beredeneringen wogen zwaarder, en ik schikte weer in. keer op keer. tot we er allebei klaar mee waren...

ook heel kaar ben ik nu - na vele jaren zwoegen - met gedomineerd worden, met macht-misbruik, ego-trips, met spelletjes spelen... ik ben klaar met bewonderen, op voetstukken zetten, in de schaduw staan, onderworpen worden aan allerlei overtuigingen, angstig mijn dagen doorkomen, boos zijn omdat ik nooit heb geleerd om te zijn of voelen wat ik echt ben of voel...

dus laat ik het los...
mijn verhaal...
mijn behoefte aan lijden...
de pijn...
het verdriet...
alle overtuigingen over mijn zogenaamde zwakheid...

doei!

tijd voor al het moois wat ik al jaren misloop....