ik zit een beetje in mijn maag met het Hoofd-Hart-Handen verhaal waar ik zoveel mee heb {Vrije School leus: leren met hoofd-hart-handen; of wel: de hele mens, en niet alleen de hersens...}. niet dat ik eraan twijfel, maar ik voel me zo vaak belachelijk en suf als ik terug wil vallen op mijn Gevoel... idioten {?of toch niet?} die hun gevoel volgen hebben gestemd om uit de EU te gaan in Engeland... bange mensen willen stemmen op rare blonde mannen die ze beloven om alles waar ze bang voor zijn te verwijderen uit de maatschappij, als ze op hen stemmen {zowel hier als in Uk als in US...}. dames die kookboeken schrijven en voedseladvies geven die op hun gevoel afgaan, en door velen worden gevolgd, als ook in grote twijfel getrokken...
toen mijn denk-vermogen werd ontwikkeld, in de donkere jaren 80, merkte ik dat ik met Denk-mensen meer had dan met Voel-mensen. Denk-mensen hadden humor, trokken dingen in twijfel, maakten Voel-mensen belachelijk, kwamen met Keihard Bewijs dat hun Denken veel meer steek hield dan al dat suffe geVoel. mijn eigen geVoel maakte me ook heel onzeker, ik begreep er niks van, en de Voel mensen die ik kende leken me en stelletje trieste mutsen {want vaak vrouwen die in hun angsten bleven hangen en daar dan hun levens op baseerden}. en ik wilde niet zo zijn. ik wilde een Helder Denkend Mens zijn wat kon intellectualiseren, concepten kon begrijpen, cynisch was en Gevoel bij voorbaat al in twijfel trok. ex was daarbij een perfecte partner - als er iemand dolblij werd van intellectualiseren en concept-denken was hij het wel. Gevoel was voor Losers, al had hij daar wel een paar van in zijn kennissenkring. voor de balans wellicht...
voor mij kwam er een nogal grote kink in de kabel toen ik moeder werd. ineens was daar een gevoel met de kracht van iets oers, iets wat ik nog nooit had gevoeld - liefde... voor dat kleine mannetje wat mij nodig had... en tegelijk was daar een overweldigende angst... allebei tegelijk. ik hield van dit kleine mensje, maar ik was ook doodsbang om het helemaal verkeerd te doen als moeder... en heel langzaam aan kwam ik in conflict met mijn naar Verstandig Zijn verlangende kant. en ook met ex....
nu, bijna 23 jaar later, begrijp ik het een beetje, snap ik waarom dat conflict zo lang heeft doorgeduurd, en waarom het conflict met ex zo lang heeft doorgemodderd - we zijn allebei op onze eigen manier ontwikkeld, van onze originele Vooral Denken, en niet naast elkaar gebleven, met elkaar in contact, in empathie en liefde, maar in competitie, in conflict, boos omdat het niet meer klopte, maar niet bij machte om er iets aan te doen. hoe meer ik bij mijn gevoel, mijn intuïtie kwam, hoe fouter het voelde om dingen nog vanuit een intellectueel oogpunt te bezien - het klopte niet meer... het was wel Verstandig, maar het voelde zo fout...
maar hoever verwijderd ben ik dan eigenlijk van Trump-stemmers? hoe anders ben ik dan die lui die vol angst naar beelden van vluchtelingen {waar misschien wel terroristen tussen zouden zitten} kijken en vrezen dat hun land naar de verdommenis gaat? wanneer moet ik me echt zorgen gaan maken? zijn mijn zogenaamd intellectuele kennissen niet net zo bang, en worden zij niet net zo hard gestuurd door bange ideeën als mijn {simpele ziel van een} overbuurvrouw? is cynisch reageren op iemand die vanuit zijn gevoel spreek en iets moois ziet/voelt/wil, niet net zo triest als iemand die blij wordt van een speech van Geert Wilders?
het is niet zo makkelijk als angst versus liefde. ze horen allebei bij het leven. zonder wantrouwen geen vertrouwen... zonder haat geen liefde... zonder zwart geen wit... angsten negeren of bagatelliseren is net zo 'dom' als erin meegaan, maar wat moet je dan?
ernaar luisteren, roept mijn intuïtie. luisteren, zien wat je ermee kan, en het dan naast je neer leggen. je er net door laten sturen, want dan ga je op Trump stemmen, of niet meer naar buiten, of boekweitgrutten eten {gatver...}, of maak je mensen belachelijk die ze eten vanwege een intolerantie...
en dat klinkt dan eigenlijk best wel verstandig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten