tijd om los te laten...
mijn lijden {of meer: mijn behoefte aan het drama wat erbij hoort}...
het verhaal van mijn jaren met ex...
de overtuigingen over mijn al dan niet kunnen, mogelijkheden en waarde...
en vooral: het overheersingsdrama wat mijn familie op verschillende manieren al generaties beheerst.
terwijl ik opgroeide merkte ik het niet zo heel erg, want het was het enige wat ik wist {en als je ergens middenin zit mis je sowieso het voordeel van wat perspectief...}, en dobberde ik vrolijk {of eigenlijk niet zo heel vrolijk, vaak} mee op de stroom van mijn leven. en werd ik gedomineerd - mijn agenda werd bepaald, door ouders eerst {die ook maar deden wat ze hadden geleerd, al wilden ze er toch een andere draai aan geven}, door school, door wat ik geloofde over mijn geloof in Jezus/de kerk, door zowat alles behalve mijzelf... ik had geleerd om naar anderen te luisteren. ik had geleerd om te vertrouwen op de kundigheid van anderen, op hun wijsheid boven die van mezelf, bewonderde velen, verafgoodde er een paar, en zette al mijn fiches op deze of gene, kwam dan soms bedrogen uit, kroop dan even in mijn holletje, om dan een volgende te vinden waar ik al mijn fiches weer op zette....
heel lang was dat ex. hij had mijn grenzeloze vertrouwen gewonnen, bij hem voelde ik me veilig, en ik piekerde er niet over om de alarmbellen die ook afgingen in mijn buik, naast de vlinders die er lustig op los fladderden, serieus te nemen.... hij was immers mijn ticket out of boredom, naar een leven vol leuks en spannends en humor en anders... en het was jarenlang ook best heel leuk, en spannend en lachen en anders... ik heb best heel erg genoten van mijn tijd met ex. ik heb best veel geleerd. alleen merkte ik van lieverlee dat die alarmbellen maar bleven rinkelen. je kan echt heel lang dingen negeren, als je ze echt niet wil zien... maar eenmaal gezien, en gesnapt, is er no going back... {en die heb ik dan weer uit een prachtig stuk van mijn fave schrijfster die pas 'uit de kast kwam' over de liefde die zij voelt voor haar beste vriendin [waarmee ze nu een relatie heeft]...}
het klopte niet meer voor mij. het klopte al heel lang niet meer. en toen ik dat uitsprak, kreeg ik niet het idee dat ex er erg mee zat. die deed geen enkele poging om er samen aan te sleutelen, zoals dat overal wordt aangeraden {naar relatie-therapie, dat soort dingen}, want ook daar klopte het al heel lang niet meer: er was eigenlijk geen Samen... ex ziet zichzelf als een Heel Sterk Individu, en een relatie {met mij} was een leuke bonus. maar verder niets. en ik wist niet wat ik nou eigenlijk zelf nog wilde... ik wilde ook wel een Sterk Individu zijn, maar ik wist ook dat ik Samen wilde zijn. bij iemand wilde horen. maar zijn beredeneringen wogen zwaarder, en ik schikte weer in. keer op keer. tot we er allebei klaar mee waren...
ook heel kaar ben ik nu - na vele jaren zwoegen - met gedomineerd worden, met macht-misbruik, ego-trips, met spelletjes spelen... ik ben klaar met bewonderen, op voetstukken zetten, in de schaduw staan, onderworpen worden aan allerlei overtuigingen, angstig mijn dagen doorkomen, boos zijn omdat ik nooit heb geleerd om te zijn of voelen wat ik echt ben of voel...
dus laat ik het los...
mijn verhaal...
mijn behoefte aan lijden...
de pijn...
het verdriet...
alle overtuigingen over mijn zogenaamde zwakheid...
doei!
tijd voor al het moois wat ik al jaren misloop....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten