de liefste man die ik ooit heb gekend, de kleurrijkste grijsaard, mijn trouwste lezer hier, de bijzonderste opa, een eigenzinnige donder, degene die het trotste was op mij -- mijn lieve vader -- is heen gegaan...
nooit had ik me voor durven stellen hoe dat zou zijn, al ging hij de laatste jaren steeds een beetje verder achteruit, en was het een realisitsche mogelijkheid, en bouwde zelfs ik de gedachte in dat het een keer gebeurd zou kunnen zijn... maar hij had al zoveel doorstaan, krabbelde steeds weer op, was er weer gewoon bij op feestjes en maakte ons telkens weer aan het lachen... pa leek zo sterk, mentaal vooral, maar het zwaard van Damocles, in de vorm van een aneurisme in zijn buik, viel, en zorgde voor een wending die ik altijd heb gevreesd...
het idee dat hij er niet meer is, nooit meer zal zijn, is verschrikkelijk... dat hij nooit meer in die stoel zal zitten in de tuin, lezend in een boek, een puzzel makend, een landkaart bestuderend... dat de kinderen nooit meer grapjes zullen maken met m over dat ie bij de padvinders zat {wat helemaal niet zo was...}, of over Gerrit de bosgod {die hij een keer op een kampeertrip had bedacht, jaaren geleden, en die gebleven is}, of wat ie nou weer had gevonden 'aan de kant van de weg'... mijn moeder zal het voortaan zonder zijn gezelschap en kennis moeten doen...
het enige waar ik blij om ben is dat hij nu geen pijn meer heeft... dat hij niet meer hoeft te ploeteren om adem te krijgen, toe moet kijken hoe wij dingen voor hem doen. ook dat ik tot het einde bij hem ben geweest, zijn hand vastgehouden, hem liefde en kracht toegewenst... samen met mijn moeder, en mijn broer.
dit jaar was een kutjaar wat betreft het verliezen van markante mensen, maar dat de belangrijkste mij zou ontvallen...
tot ziens, lieve pa... ik ga mijn best doen om jou trots te laten blijven...
♥
2 opmerkingen:
😢
nogmaals heel veel sterkte meis
❤
tnx...
Een reactie posten