ik doe wat ik doen moet, het vult alleen mijn hoofd heel snel.
ik denk en peins en wil het beste doen, maar weet ook dat er vele verschillende bestes zijn...
je zwicht niet voor mijn zielig zijn.
ik ben niet zielig, ik voel gewoon veel, en diep en zwaar, en heel intens...
ik geniet - intensief...
ik walg - intensief...
ik verlang - intensief...
ik vrees - intensief...
blauw is er in ontelbaar vele tinten, en muziek in talrijke vormen, maakt blij of verdrietig of woest of lief... een schilderij kan op legio niveaus prachtig zijn, en geweld op tv kwetst mij diep, alsof ik er naast sta... een landschap raakt me soms onbeschrijfelijk en jouw gedrag komt ongefilterd knalhard bij me binnen...
en soms wordt me dat teveel, en wil ik rust en stilte, en kan ik de wereld even niet aan.
zoek ik begrip, liefde, zachtheid, ruimte, empathie...
respect...
ik zou het wel willen, sterk zijn, niet zo vreselijk gevoelig, geen watje meer... probeerde het heel lang, wilde jou niet belasten met mijn intense gevoel, en mijn zware gedenk. totdat ik zag dat het nooit genoeg zou zijn, en ik mezelf er ziek mee maakte...
misschien ben je boos op mijn gevoel, bang voor wat ik niet kan verstoppen?
zie je een diepe angst voor je eigen gevoelens?
is dat wat je ziet in mij iets waar je zelf niet aan wil, kan, durft...?
maar eerst moet ik het geven aan mezelf
begrip, liefde, zachtheid, empathie...
te lang verafschuwde ik het in mezelf, die diepe, zware, intense gevoelens.
ik wilde niet zijn zoals zij, zwakkelingen, zieligaards, triestelingen die teerden op anderen, die aasden op medelijden...
tot ik ze bekeek met jouw ogen, jouw afkeer voor grote delen van jezelf, en ik mijn eigen tweestrijd zag...
ik ben niet jij, ik ben ik...
ik wil geen medelijden, ik wil respect.
en waar beter te beginnen dan bij mezelf...
nee, ik ben niet Te Intensief
ik ben Goed Genoeg, op zoveel verschillende niveaus...
ik mag houden, van heel mijn zelf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten