dankbaarheid

ik wil stoppen met klagen...
ik wil vooral dankbaar zijn.
voor zo ongeveer alles...
dankbaar, niet onderworpen aan de slinkse slagen van het lot...
nee, dankbaar,
dat de zon opkomt.
dat ik een huis heb waar ik warm en veilig in woon.
voor het eten in de koelkast, en datgene wat ik elke dag op tafel kan zetten...
voor de kinderen en de verschillende dingen die ze me terugspiegelen...
voor de lieve, leuke, gekke, moeilijke, altijd wel uitdagende mensen die ik tegenkom.

hoe vaak klaag ik er niet over? al is het maar tegen mezelf...
in mijn positie als Winkeljuf nogal vaak, eigenlijk...
die mevrouw is wel een kattekop, en die meneer is een eikel... en zij...
vrijdag gaf ik mezelf de opdracht om over niemand te klagen, en iedereen vanuit mijn hart aan te spreken {ergens gelezen dat dat kan...}, en verdomd, die kattige mevrouw was ineens heel lief! en die eikel bleek een heel innemende lach te hebben, die ik in de afgelopen vijf jaar dat ik hem zijn brood mocht overhandigen nog niet had gezien... hij lachte! en maakte grapjes! my god!!
misschien was het toeval {ja hoor}, maar ik hou het erop dat het mijn liefdevolle houding was...
en ik wil m integreren in mijn dagelijks bestaan.
dus ga ik mezelf uitdagen om een hele week niet te klagen...
niet over de lange rij bij de super, niet over de hufter die me afsnijd op de snelweg, niet over de domme  opmerkingen over de vluchtelingen, niet over het feit dat de helft van de kids niet komt opdagen als het tijd is om te eten.... niet over mijn ex die mijn gevoelens als onzin van tafel veegt, niet over de buurman die mij tien minuten aan de praat houdt, niet over de kassajuf bij de Jumbo die maar blijft zeiken over haar oppas...

en die woede dan, die vaak hangt aan datgene waar ik over zou klagen, normaal gesproken? hoor ik al zeggen. de boosheid en de frustratie en onvrede en verdriet.... die voel ik dan toch nog steeds? moet ik die dan onderdrukken? want dat is dan wat je gaat doen...

al die dingen die maken dat we gaan klagen zijn in een woord samen te vatten: angst... klagen over de lange rij bij de super is angst dat ik te laat kom, of te langer moet wachten dan iemand anders, of niet gezien wordt. klagen over hufters op de snelweg is angst om met mijn kleine autootje in de problemen te komen, of opzij geschoven te worden {weer niet gezien worden, niet belangrijk genoeg gevonden worden}, angst voor de arrogantie van de ander {omdat ik hem niet in mijzelf wil zien}. klagen over mijn ex is angst om tekort te komen, niet serieus genomen te worden, hem af te schilderen als eikel is een afweer mechanisme - als hij een eikel is, ben ik het niet... ik mag ook leren accepteren dat ik veel te lang mijn eigen gevoelens van tafel heb geveegd, mijn eigen kracht heb onderdrukt, onderdanig ben geweest omdat ik mijn eigen kracht niet mocht zien...

eigenlijk zou je dan in die halve seconde voordat je zou gaan klagen een soort van heel snelle analyse moeten doen: [wat voel ik nu eigenlijk? ben ik boos, of ben ik bang? mag ik die angst voelen? reageer ik op wat die ander zegt of wat ik voel als hij/zij dat zegt/doet? heeft het nut om boos te worden, of kan ik nu  beter mijn angst omarmen en het loslaten? kan ik iets aan de situatie veranderen, nu?]

een week dus. vanaf vandaag...