aladdin sane

a lad insane...
mooie woordkunst. diep verdrietige reden...
al in de tweede 'kamer'  van de tentoonstelling in Groningen werd ik heel diep geraakt door een stukje interview wat door de oortelefoon klonk. we keken naar vroege persfoto's en iets wat hij deed op de BBC, op 17-jarige leeftijd {"society for the prevention of cruelty to long haired men"}, tekeningen die hij maakte van zijn vader, correspondentie van zijn agent... ook was er een soort van multi-media collage-display in een kleine ruimte waarin beelden voorbij kwamen van David Jones en zijn familie. en toen zei hij iets over het feit dat aan zijn moeders kant insanity voorkwam. waanzinnigheid dus, gek-heid... zijn broer had er nogal last van, die werd later als schizofreen gediagnostiseerd, en zijn moeder tot op zekere hoogte, maar daar is nooit heel veel duidelijk over geworden {geloof niet dat Bowie close was met zijn ma}, maar dat ene stukje, wat een paar keer voorbij kwam, omdat ik zo lang over deed om alles tot me te nemen, dat knalde keihard binnen. gekheid zat in zijn familie. zo'n terloopse opmerking, waar verder geen aandacht meer aan werd besteed. kut, dacht ik. bij hem dus ook...

in mijn familie heerst er een gigantisch taboe op het feit dat een aantal personen geestelijke problemen had. en al zolang ik het weet vecht ik tegen het idee dat ik het ook heb... alles wat zou kunnen wijzen op geestelijke Instabiliteit, of Gestoordheid, of Waanzin heb ik altijd proberen te verbergen. dat ik er depressief van werd, nooit echt helemaal onstpannen ben en niemand echt vertrouw neem ik op de koop toe. hoort er nou eenmaal bij... een van de redenen dat ik het zo moeilijk heb met mijn scheiding is niet zozeer dat de liefde over is {dat was het al heel lang} maar dat ik voor mijn gevoel ben bedrogen, aan de kant gezet, door de enige die ik durfde vertrouwen {misschien juist omdat hij zo emotioneel afstandelijk was?}. ik investeerde zoveel in hem, omdat ik hoopte, met alles wat ik had, dat hij me kon redden. dat hij me Normaal kon houden... dat ik niet Insane hoefde worden. nogal een vraag voor iemand die zelf ook zijn Scary Monsters had natuurlijk, en eigenlijk heel verkeerd. maar ik wist niet hoe ik het anders voor elkaar moest krijgen, Leven...

there's a thin line between Genius and Madness...
er is een heel dun lijntje tussen Genialiteit en Gestoordheid... wanneer ben je er overheen? wanneer ben je gewoon heel gevoelig, introvert, heb je wat meer tijd nodig, en wanneer zit je er doorheen? hoe kan je dat sturen, of inschatten, hoe kan je je vinger er op blijven houden dat je niet doorschiet? vragen die ik al mijn hele leven probeer te beantwoorden... ik heb vaak het gevoel gehad dat ik er ver overheen zat, dat ik hulp nodig had, maar telkens kwam ik er weer uit. dank zij ex, of een vriendin, of heel veel schrijven. tot nu toe zijn er geen pillen aan te pas gekomen, maar de angst blijft...  de vrees voor doorslaan, voor het zelf niet meer kunnen... ik heb er een oma aan onderdoor zien gaan, vaak, en hoorde verhalen van familieleden die het leven {te} zwaar vonden. die moesten wij dan zielig vinden, of slecht, en er nooit over praten... lichamelijke ziektes waren oke, prima zelfs, maar geestelijk labiel...? no way...

David Bowie goot zijn angst in de kunst die hij maakte, in songs, in schilderijen, in films, in acteren... in sex en drugs en excessen ook, wat resulteerde in de man die mij nu zo mateloos fascineert... a lad insane...  misschien kan ik nog wel veel meer van hem leren...

prachtige docu, in engels, waarin tot 2013 David Bowie wordt uitgelegd...

hunky dory

heb net een stuk van de zolder -- holding bay voor dingen waarvan ik niet weet wat ik er mee moet maar die ik ook nog niet weg wil gooien -- opgeruimd. onder vele lagen stof vond ik dingen van voeger {i.e. de kinderen toen ze nog wat jonger waren, dingen van mezelf die ik ooit superbelangrijk vond en nu heel lang moest zoeken naar de waarde ervan, foto's en stukjes papier van ex en mij samen, toen ik nog onder de illusie leefde dat wij het goed hadden samen, wat misschien ooit wel waar was, trouwens}, onder begeleiding van Hunky Dory, op t moment het album waar ik het liefst naar luister. leuke, gekke, maar vooral in-prachtige songs, van toen hij nog net geen Ziggy Stardust was, de sexy rock-god van outer space, maar een aan de weg timmerende mooie kerel. misschien vind ik het daarom wel zo'n fijne. hij was nog gewoon David Bowie, zonder poespas {hoewel die poespas ook ongelofelijk indrukwekkend en intrigerend bleek}, maar een smeltkroes van de vele invloeden die hij tot dan toe tot zich had genomen. en met vele bedoel ik Heel Veel... {Velvet Underground, Warhol, Boeddhisme, mime, japanse Kabuki theater, sexuele ambiguiteit, dans, Elvis, Britse show-tunes... dingen die, hoe toevallig, ook allemaal in mijn rijtje met vroegere invloeden en interesses kunnen, maar dat geheel terzijde}

lees op het moment het zeer vermakelijke en ontzettend leerzame Ziggyology, een korte geschiedenis van Ziggy Stardust, waarin de schrijver Simon Goddard via een heel lange omweg, en stukjes geschiedenisles, het pad uitlegt wat Bowie aflegt in zijn jonge jaren tot het punt dat Ziggy Stardust bezit van hem nam... soort van... met Ziggy Stardust {The Rise And Fall Of ZS And The Spiders From Mars, om het de volledige titel te geven} kwam er een kantlpunt -- duh -- waardoor wij nu de veelzijdigheid en genialiteit van meneer Bowie kennen, omdat de wereld eindelijk klaar was voor wat hij te vertellen had. en te zingen, en te laten zien. maar eerst was er nog Hunky Dory, met zoveel prachtigs. een voorproefje van wat er allemaal zat te gisten in dat mooie slanke sensuele vat wat David Bowie heette... {zucht}

de zolder is gedeeltelijk leeggeruimd, er staan zakken klaar voor de kringloper, en dozen voor de stort. kennelijk ben ik klaar om delen van mijn verleden los te laten. onder de plezierige begeleiding van de stem en teksten en muziek van mijn nieuwe liefde... ashes to ashes, dust to dust, funk to funky... stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren... tja... {hoest}

boys keep swinging

vond ik het clipje van China Girl niet ook ongelofelijk vrouwonvriendelijk? vroeg mijn vriendin in Engeland even geleden, toen ik haar vroeg wat zij nou vond van DB.
geen idee, antwoordde ik, want ik had werkelijk geen idee hoe dat clipje ook al weer ging. vaag herinnerde ik me een heel blonde Bowie en een oosterse jonge vrouw, die aan het rollebollen waren in een bed. maar daar bleef het wel bij. het duurde tot afgelopen weekend tot ik de desbetreffende clip opzocht, en wat voorbij trok was inderdaad een heel blonde Bowie, rollebollend met een Oosters ogende mevrouw, en nog een hoop andere beelden, die voor mij vooral Bowie's innerlijke, levenslange 'strijd'  tussen Macht en Ego {mannelijk} en Liefde en Zachtheid {vrouwelijk} uitbeelden, niet een uiting van vrouwenhaten. tenzij je het letterlijk neemt. wat ik niet deed, omdat ik zeker weet dat Bowie geen vrouwenhater is, en symbolisch werkte... hij was, after all, een kunstenaar...

dat het me ook niet echt heel veel kon schelen, was een andere reactie. en ik weet zeker dat die vriendin dat afgrijselijk zou vinden. zij is heel feministisch, ik heb niet zoveel met andere vrouwen als issue. ik ben niet echt geinteresseerd in vrouwenrechten, niet meer dan ik geinteresseerd ben in mensenrechten, of gelijkheid van wat of wie dan ook... natuurlijk kom ik uit een bevoorrechte hoek, de strijd is al gestreden, lang geleden, en ik hoef niet op de barricade. maar ik identificeer me niet als Vrouw. ik identificeer me als Daan. als Mens.

zowat al mijn helden zijn mannen...
als ik had mogen kiezen was ik jongetje geworden, denk ik... niet dat ik vind dat jongetje zijn beter is, of dat ik er nu voor zou kiezen, maar het leek me toen veel leuker. dan was ik stoer en sterk en geen suffe muts. ik hoefde in elk geval geen Vrouw te worden, en mijn puberteit was in die zin de Hel... ineens moest ik kiezen - of normaal zijn en doen wat mijn vriendinnen deden {make-up, beha's, kokketeren, flirten} of mezelf blijven en verdwijnen... ik koos voor het laatste. en werd ik meerdere malen gigantisch verliefd op jongens op mijn school, of op die gast op dansles, of op die ene mooie blonde jongen op vakantie in Duitsland.... die tot mijn verbijstering mij ook leuk vond... terwijl ik totaal geen idee had hoe dan verder...

ik wilde ze 'hebben', maar ik wilde ze ook 'zijn'...

mijn vriendinnen identificeerden zich met vrouwen, vonden Madonna bijvoorbeeld leuk {en ik vond r afschuwelijk}, en wilden zijn net als zij... ik wilde zijn net als David Bowie... of Sting... of de drummer van U2... stoer, eigenzinnig, krachtig, bloedmooi... intussen werd ik, tot mijn gigantische ergernis {nog steeds}, behandeld, gezien, afgerekend als meisje...

Bowie speelde vaak  met de grens tussen man en vrouw, tussen stoer en lief, tussen mooi en afschuwelijk, tussen sex en liefde, hard en zacht, Kunst en onzin, dood en leven... op zijn manier overbrugde hij dit alles, was hij bloedmooi en foeilelijk, liefdevol en medogenloos, man en vrouw... totaal zichzelf en geheel iemand anders... nog meer wat me zo mateloos aan hem intrigeert... en het feit dat dit me intrigeert, is iets waarvan ik weet dat ik mee aan de slag kan.

hoe vind ik in mezelf die brug, tussen de Kracht en de Zachtheid, tussen Stoer en Kwetsbaar... en wordt ik eindelijk Mezelf...?

scary monsters

dat hele stuk Eenzaamheid is geloof ik nogal een lopend thema geweest in mijn leven, als ik terugkijk.

de claim van David, vermomd als Ziggy Stardust, dat ik niet alleen ben, kwam zo hard binnen, omdat ik me al mijn hele leven alleen voel. eenzaam. niet begrepen... niet gewild...
ik bleef {te} lang bij mijn ouders rondhangen omdat ik me daar tenminste veilig voelde, ik had mijn plekje daar en ik was Minder Eenzaam... dat ik niemand tegenkwam die me wilde {zoals ik dat voelde} en ik geen idee had hoe je dat kon in gang kon zetten, en ik me niet blij voelde in de omgeving waar ik woonde, maakte dat ik niet met heel veel plezier terug denk aan mijn jeugd en tienertijd {zoals dat schijnt te horen}, en vreesde ik de rest van mijn leven een beetje. wat als ik het nou niet voor elkaar krijg, dat volwassen worden, me los wrikken van het thuisfront? wat dan? ik kan moeilijk nog dertig jaar bij mijn ouders blijven wonen... wil ik ook niet... maar hoe moet dat dan?

gelukkig kreeg ik een soort bevlieging dat ik naar Engeland moest. dit gaf mijn ouders wat ruimte en ik bleek het de meest fantastische plek op aarde te vinden. dat ik ex tegenkwam, en zijn vriendegroep me adopteerde, was een geschenk uit de hemel, en de koude greep van Eenzaamheid liet langzaam los. lange tijd voelde ik me niet eenzaam, maar gewild. begrepen. alles voelde zoveel fijner. dingen gingen makkelijker, mensen waren aardiger, en ik dacht dat ik het helemaal voor elkaar had. het Eenzaamheid Monster was getemd...

met het dagen van de realisatie dat ex en ik het niet meer trokken samen, kwam ook de vrees terug voor het monster... die vrees maakte dat ik me langer vastklampte aan mijn huwelijk dan gezond was. wat nou als ik weer net zo wordt als toen? ik had er dan wel 23 jaar relatie opzitten, en vier kinderen gekregen, en in een ander land gewoond, maar je krijgt mij niet wijsgemaakt dat iets wat zo diep zit zomaar opgelost is...

tot mijn verbazing viel het de eerste maanden wel mee... zolang er tenminste kinderen thuis bleven slapen ging het prima. misschien was het dan toch gelukt...? nou, nee dus... met de aanslagen in Parijs knalde er zoveel angst los in mij, angst voor zoveel, maar vooral voor alleen zijn, in het donker, met de lichten uit... helemaal alleen... het Monster was weer terug, in al zijn gruwelijke hevigheid.

gelukkig werd het in de loop van de maanden wat minder heftig, kreeg ik het samen met mijn therapeute voor elkaar om het Monster er een beetje onder te krijgen, vond ik rust en slaap ik intussen weer met het licht uit.

wat bleef was de vrees voor eenaamheid...

ben er nog niet uit, maar dank zij Ziggy Stardust, David Bowie en heel veel fantastische muziek is er weer iets losgepeuterd, en ik weet dat ik hier ook wel weer uit ga komen...

de bel horen luiden

het was bijna half elf. een half uur later zou mijn timeslot beginnen voor de tentoonstelling, en ik zat op een bank in het hofje naast de kerk van de Martinitoren, die imposant boven me uit stak. de zon scheen, en hoewel ik me al twee dagen heerlijk voelde in het prachtige Groningen, zonk ik even weg in een verdrietig piekeren. ik voelde me alleen. eenzaam. hoewel ik dit soort reisjes vaker wil gaan doen, en intens genoot van alles wat ik zag en hoorde en rook en voelde en dacht, en het me terug nam naar een tijd voor ex, toen ik ook vaak alleen op stap ging, hing er toch eventjes een soort van eenzaamheid over me. ik had niemand met wie ik de intense gevoelens die ik voelde kon delen. niet iemand die echt begreep wat ik voelde... dat dit allemaal zo belangrijk is voor mij. wat moet ik dan doen? vroeg ik in de richting van de toren, waar vogels vlogen en de zon keihard scheen. geef me dan een teken... een groepje jongeren wandelde voorbij, met frikandelbroodjes en sinas, en ik stond op, om richting een doorgang onder de oude gebouwen naast die van Provincie Groningen {prachtige gebouwen, trouwens!} te lopen en mijn wandeling richting Groninger Museum voort te zetten. het carrillion begon te spelen, en het duurde een paar seconden voordat ik hoorde wat er werd gespeeld - China Girl... het carillion van de Martinitoren speelde David Bowie... ik begon te huilen... dank u wel God!! ik moet naar Bowie...

Space Oddity kwam uit in de maand dat ik ben geboren.
betekent verder niets natuurlijk, mijn moeder was vooral onder de indruk van het feit dat ik perse ter aarde moest komen terwijl de maanlanding aan de gang was {altijd verkeerde timing gehad} en mijn ouders hadden niet veel met die rare knakker uit Engeland. al helemaal niet toen hij Ziggy Stardust werd. dat David Bowie mij onnoemelijk veel te vertellen had werd mij eigenlijk pas duidelijk toen hij er niet meer was. waarom toen pas?! waarom niet toen hij nog leefde, toen hij zijn ding aan het doen was? waarom heb ik pas nu door dat hij er altijd geweest is voor mij. voor eenzame types zoals ik, voor drop-outs, voor zij die niet veel met de wereld om zich heen konden, voor hen die dachten dat zij er alleen voor stonden... velen voor mij herkenden dit in hem. vonden een soort bondgenoot, iemand die een vriend werd voor ze, iemand die aan hun kant stond. of het nou mensen waren die niet uit hun sexualiteit kwamen, of zichzelf gewoon niet begrepen voelden door de rest van de klas, of de werkvloer, of in hun familie, die zich een alien voelden in de wereld om zich heen. een wereld waarin iedereen de regels leek te snappen en zij niet.

de tentoonstelling in Groningen is in vele opzichten de openbaring gebleken die ik niet had verwacht. ik hoopte een mooie verzameling te zien van kostuums en pakken {prachtige exemplaren!!}, blaadjes uit zijn notitieblokken, tekeningen, oud nooit vertoond materiaal, tijdsbeelden, contexten waarin, etc. die mij een beeld gaven van de man en zijn processen, en dat kreeg ik ook. de kostuums alleen waren al de moeite waard geweest {het pierrot pak wat hij aanhad in de Ashes To Ashes clip raakte mij diep... zijn rokjas die is gebruikt voor de hoes van een elpee uit 1997 met de scheuren erin was prachtig! het gekke jasje wat hij droeg voor zijn 50e verjaarpartijtje was zo mooi! al die andere pakken die ik zag in optredens {het pak ook wat hij aanhad voor zijn Live Aid optreden stond ergens verdekt opgesteld} die zo onmiskenbaar bij hem hoorden, in al hun elegante schoonheid}, de combinatie van alles maakte dat ik er wilde blijven wonen... {ik wilde echt niet weg...} er waren ruimtes gemaakt die dingen in verband brachten met elkaar, en op het eind was er het stukje live {toch wel een groot deel van wat hem maakte wie hij was...} en daar zaten wat ouderevandagen op een paar banken te genieten van de songs die {op concert volume} werden gespeeld. ik ging erbij zitten en zag hem Rebel Rebel zingen, op een gigantisch doek. en The Jean Genie. en Rock and Roll Suicide. en daar hield ik het niet meer droog...  "Oh no love, You're not alone..."  zong hij... alleen tegen mij... "You're wonderful..." samen met de knipoog - levensgroot - van Starman in het begin, en de timide clown in Ashes to Ashes, de breekbaar prachtige Life on Mars... eindelijk voelde ik wat het was...

You're not Alone...
je bent nooit echt helemaal alleen...
zolang we onze echte Zelf zijn, houden van ons zelf, vrede hebben met alles wat we zijn...
we hebben allemaal zoveel verschillende versies van onszelf, zoveel kanten die onderzocht en uitgelicht mogen worden... we zijn nooit alleen maar dit of dat, alleen maar zwart of wit, gedefinieerd door de kleding die we dragen, met wie we rondhangen. we zijn altijd bij en van onszelf, en zij die bij ons passen, of bij wie wij passen, zullen altijd op ons pad komen. zolang we Echt zijn wie we Echt zijn...
zoals David Bowie eindelijk op mijn pad kwam, weer.
mijn posthume soulmate...
you're not alone... you have him too...
thank you David Bowie...