de bel horen luiden

het was bijna half elf. een half uur later zou mijn timeslot beginnen voor de tentoonstelling, en ik zat op een bank in het hofje naast de kerk van de Martinitoren, die imposant boven me uit stak. de zon scheen, en hoewel ik me al twee dagen heerlijk voelde in het prachtige Groningen, zonk ik even weg in een verdrietig piekeren. ik voelde me alleen. eenzaam. hoewel ik dit soort reisjes vaker wil gaan doen, en intens genoot van alles wat ik zag en hoorde en rook en voelde en dacht, en het me terug nam naar een tijd voor ex, toen ik ook vaak alleen op stap ging, hing er toch eventjes een soort van eenzaamheid over me. ik had niemand met wie ik de intense gevoelens die ik voelde kon delen. niet iemand die echt begreep wat ik voelde... dat dit allemaal zo belangrijk is voor mij. wat moet ik dan doen? vroeg ik in de richting van de toren, waar vogels vlogen en de zon keihard scheen. geef me dan een teken... een groepje jongeren wandelde voorbij, met frikandelbroodjes en sinas, en ik stond op, om richting een doorgang onder de oude gebouwen naast die van Provincie Groningen {prachtige gebouwen, trouwens!} te lopen en mijn wandeling richting Groninger Museum voort te zetten. het carrillion begon te spelen, en het duurde een paar seconden voordat ik hoorde wat er werd gespeeld - China Girl... het carillion van de Martinitoren speelde David Bowie... ik begon te huilen... dank u wel God!! ik moet naar Bowie...

Space Oddity kwam uit in de maand dat ik ben geboren.
betekent verder niets natuurlijk, mijn moeder was vooral onder de indruk van het feit dat ik perse ter aarde moest komen terwijl de maanlanding aan de gang was {altijd verkeerde timing gehad} en mijn ouders hadden niet veel met die rare knakker uit Engeland. al helemaal niet toen hij Ziggy Stardust werd. dat David Bowie mij onnoemelijk veel te vertellen had werd mij eigenlijk pas duidelijk toen hij er niet meer was. waarom toen pas?! waarom niet toen hij nog leefde, toen hij zijn ding aan het doen was? waarom heb ik pas nu door dat hij er altijd geweest is voor mij. voor eenzame types zoals ik, voor drop-outs, voor zij die niet veel met de wereld om zich heen konden, voor hen die dachten dat zij er alleen voor stonden... velen voor mij herkenden dit in hem. vonden een soort bondgenoot, iemand die een vriend werd voor ze, iemand die aan hun kant stond. of het nou mensen waren die niet uit hun sexualiteit kwamen, of zichzelf gewoon niet begrepen voelden door de rest van de klas, of de werkvloer, of in hun familie, die zich een alien voelden in de wereld om zich heen. een wereld waarin iedereen de regels leek te snappen en zij niet.

de tentoonstelling in Groningen is in vele opzichten de openbaring gebleken die ik niet had verwacht. ik hoopte een mooie verzameling te zien van kostuums en pakken {prachtige exemplaren!!}, blaadjes uit zijn notitieblokken, tekeningen, oud nooit vertoond materiaal, tijdsbeelden, contexten waarin, etc. die mij een beeld gaven van de man en zijn processen, en dat kreeg ik ook. de kostuums alleen waren al de moeite waard geweest {het pierrot pak wat hij aanhad in de Ashes To Ashes clip raakte mij diep... zijn rokjas die is gebruikt voor de hoes van een elpee uit 1997 met de scheuren erin was prachtig! het gekke jasje wat hij droeg voor zijn 50e verjaarpartijtje was zo mooi! al die andere pakken die ik zag in optredens {het pak ook wat hij aanhad voor zijn Live Aid optreden stond ergens verdekt opgesteld} die zo onmiskenbaar bij hem hoorden, in al hun elegante schoonheid}, de combinatie van alles maakte dat ik er wilde blijven wonen... {ik wilde echt niet weg...} er waren ruimtes gemaakt die dingen in verband brachten met elkaar, en op het eind was er het stukje live {toch wel een groot deel van wat hem maakte wie hij was...} en daar zaten wat ouderevandagen op een paar banken te genieten van de songs die {op concert volume} werden gespeeld. ik ging erbij zitten en zag hem Rebel Rebel zingen, op een gigantisch doek. en The Jean Genie. en Rock and Roll Suicide. en daar hield ik het niet meer droog...  "Oh no love, You're not alone..."  zong hij... alleen tegen mij... "You're wonderful..." samen met de knipoog - levensgroot - van Starman in het begin, en de timide clown in Ashes to Ashes, de breekbaar prachtige Life on Mars... eindelijk voelde ik wat het was...

You're not Alone...
je bent nooit echt helemaal alleen...
zolang we onze echte Zelf zijn, houden van ons zelf, vrede hebben met alles wat we zijn...
we hebben allemaal zoveel verschillende versies van onszelf, zoveel kanten die onderzocht en uitgelicht mogen worden... we zijn nooit alleen maar dit of dat, alleen maar zwart of wit, gedefinieerd door de kleding die we dragen, met wie we rondhangen. we zijn altijd bij en van onszelf, en zij die bij ons passen, of bij wie wij passen, zullen altijd op ons pad komen. zolang we Echt zijn wie we Echt zijn...
zoals David Bowie eindelijk op mijn pad kwam, weer.
mijn posthume soulmate...
you're not alone... you have him too...
thank you David Bowie...