geen idee, antwoordde ik, want ik had werkelijk geen idee hoe dat clipje ook al weer ging. vaag herinnerde ik me een heel blonde Bowie en een oosterse jonge vrouw, die aan het rollebollen waren in een bed. maar daar bleef het wel bij. het duurde tot afgelopen weekend tot ik de desbetreffende clip opzocht, en wat voorbij trok was inderdaad een heel blonde Bowie, rollebollend met een Oosters ogende mevrouw, en nog een hoop andere beelden, die voor mij vooral Bowie's innerlijke, levenslange 'strijd' tussen Macht en Ego {mannelijk} en Liefde en Zachtheid {vrouwelijk} uitbeelden, niet een uiting van vrouwenhaten. tenzij je het letterlijk neemt. wat ik niet deed, omdat ik zeker weet dat Bowie geen vrouwenhater is, en symbolisch werkte... hij was, after all, een kunstenaar...
dat het me ook niet echt heel veel kon schelen, was een andere reactie. en ik weet zeker dat die vriendin dat afgrijselijk zou vinden. zij is heel feministisch, ik heb niet zoveel met andere vrouwen als issue. ik ben niet echt geinteresseerd in vrouwenrechten, niet meer dan ik geinteresseerd ben in mensenrechten, of gelijkheid van wat of wie dan ook... natuurlijk kom ik uit een bevoorrechte hoek, de strijd is al gestreden, lang geleden, en ik hoef niet op de barricade. maar ik identificeer me niet als Vrouw. ik identificeer me als Daan. als Mens.
zowat al mijn helden zijn mannen...
als ik had mogen kiezen was ik jongetje geworden, denk ik... niet dat ik vind dat jongetje zijn beter is, of dat ik er nu voor zou kiezen, maar het leek me toen veel leuker. dan was ik stoer en sterk en geen suffe muts. ik hoefde in elk geval geen Vrouw te worden, en mijn puberteit was in die zin de Hel... ineens moest ik kiezen - of normaal zijn en doen wat mijn vriendinnen deden {make-up, beha's, kokketeren, flirten} of mezelf blijven en verdwijnen... ik koos voor het laatste. en werd ik meerdere malen gigantisch verliefd op jongens op mijn school, of op die gast op dansles, of op die ene mooie blonde jongen op vakantie in Duitsland.... die tot mijn verbijstering mij ook leuk vond... terwijl ik totaal geen idee had hoe dan verder...
ik wilde ze 'hebben', maar ik wilde ze ook 'zijn'...
mijn vriendinnen identificeerden zich met vrouwen, vonden Madonna bijvoorbeeld leuk {en ik vond r afschuwelijk}, en wilden zijn net als zij... ik wilde zijn net als David Bowie... of Sting... of de drummer van U2... stoer, eigenzinnig, krachtig, bloedmooi... intussen werd ik, tot mijn gigantische ergernis {nog steeds}, behandeld, gezien, afgerekend als meisje...
Bowie speelde vaak met de grens tussen man en vrouw, tussen stoer en lief, tussen mooi en afschuwelijk, tussen sex en liefde, hard en zacht, Kunst en onzin, dood en leven... op zijn manier overbrugde hij dit alles, was hij bloedmooi en foeilelijk, liefdevol en medogenloos, man en vrouw... totaal zichzelf en geheel iemand anders... nog meer wat me zo mateloos aan hem intrigeert... en het feit dat dit me intrigeert, is iets waarvan ik weet dat ik mee aan de slag kan.
hoe vind ik in mezelf die brug, tussen de Kracht en de Zachtheid, tussen Stoer en Kwetsbaar... en wordt ik eindelijk Mezelf...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten