de claim van David, vermomd als Ziggy Stardust, dat ik niet alleen ben, kwam zo hard binnen, omdat ik me al mijn hele leven alleen voel. eenzaam. niet begrepen... niet gewild...
ik bleef {te} lang bij mijn ouders rondhangen omdat ik me daar tenminste veilig voelde, ik had mijn plekje daar en ik was Minder Eenzaam... dat ik niemand tegenkwam die me wilde {zoals ik dat voelde} en ik geen idee had hoe je dat kon in gang kon zetten, en ik me niet blij voelde in de omgeving waar ik woonde, maakte dat ik niet met heel veel plezier terug denk aan mijn jeugd en tienertijd {zoals dat schijnt te horen}, en vreesde ik de rest van mijn leven een beetje. wat als ik het nou niet voor elkaar krijg, dat volwassen worden, me los wrikken van het thuisfront? wat dan? ik kan moeilijk nog dertig jaar bij mijn ouders blijven wonen... wil ik ook niet... maar hoe moet dat dan?
gelukkig kreeg ik een soort bevlieging dat ik naar Engeland moest. dit gaf mijn ouders wat ruimte en ik bleek het de meest fantastische plek op aarde te vinden. dat ik ex tegenkwam, en zijn vriendegroep me adopteerde, was een geschenk uit de hemel, en de koude greep van Eenzaamheid liet langzaam los. lange tijd voelde ik me niet eenzaam, maar gewild. begrepen. alles voelde zoveel fijner. dingen gingen makkelijker, mensen waren aardiger, en ik dacht dat ik het helemaal voor elkaar had. het Eenzaamheid Monster was getemd...
met het dagen van de realisatie dat ex en ik het niet meer trokken samen, kwam ook de vrees terug voor het monster... die vrees maakte dat ik me langer vastklampte aan mijn huwelijk dan gezond was. wat nou als ik weer net zo wordt als toen? ik had er dan wel 23 jaar relatie opzitten, en vier kinderen gekregen, en in een ander land gewoond, maar je krijgt mij niet wijsgemaakt dat iets wat zo diep zit zomaar opgelost is...
tot mijn verbazing viel het de eerste maanden wel mee... zolang er tenminste kinderen thuis bleven slapen ging het prima. misschien was het dan toch gelukt...? nou, nee dus... met de aanslagen in Parijs knalde er zoveel angst los in mij, angst voor zoveel, maar vooral voor alleen zijn, in het donker, met de lichten uit... helemaal alleen... het Monster was weer terug, in al zijn gruwelijke hevigheid.
gelukkig werd het in de loop van de maanden wat minder heftig, kreeg ik het samen met mijn therapeute voor elkaar om het Monster er een beetje onder te krijgen, vond ik rust en slaap ik intussen weer met het licht uit.
wat bleef was de vrees voor eenaamheid...
ben er nog niet uit, maar dank zij Ziggy Stardust, David Bowie en heel veel fantastische muziek is er weer iets losgepeuterd, en ik weet dat ik hier ook wel weer uit ga komen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten