een lastige in mijn wereldje...
een paar jaar terug stond een moeder op school van de kinderen {alle jongens zaten er nog, dus nu heb ik het over jáááren geleden...} met verbijstering te kijken naar mij toen ik {eventjes} in woede uitstak tegen een van de kinderen. er stond er een te lanterfanten, en ik was moe en ik had geen Lievigheid-masker op. mijn Innerlijke Fat Controler was even niet in de buurt, dus blafte ik er eentje af. niet goed - zal ook nooit mijn Top 10 Fijnste Moeder Momenten halen - maar het gebeurde. ik ben kennelijk ook maar een mens. maar die moeder was perplex door mijn uitbarsting. 'jij? boos' zei ze nog, om het wat duidelijker te maken hoe onverwacht deze situatie was. ze had me al jaren meegemaakt, had mij tijdens markten op de school bezig gezien, had mij een vierde baby zien rondslepen, en kennelijk heb ik in al die jaren nooit laten zien dat ik het ook wel eens helemaal gehad heb...
want dat doe ik niet...
die momenten bewaar ik voor als er niemand kijkt, dan ik ga zitten mokken en sjaggerijnen en hatelijk doen tegen mensen die er niet veel mee te maken hebben... of juist mensen die er wel mee te maken hebben maar tegen wie ik niet boos durf te zijn, omdat ze dan zouden reageren met nog meer woede... of teleurstelling...
mijn woede komt vooral tot uiting als ik ergens veilig ben. alleen, zonder afwijzend vingertje of aggressieve opzichter - allemaal van binnen, en voordat ik doorheb dat ik eigenlijk hartstikke kwaad ben, heb ik het al weer weggestopt... wegberedeneerd.
niet goed eigenlijk...
ingehouden woede slaat naar binnen, en is de reden voor een heleboel ziektes, dus het zou goed zijn om te weten hoe ermee om te gaan. al was het alleen maar om een evenutele volgende relatie {huh? wat?!} er niet op stuk te laten lopen...
research heeft mij geleerd dat boosheid een secundaire emotie is, een reactie op een primaire emotie. dit zijn o.a. pijn, verdriet, angst, schuldgevoelens, verlangens... als verdediging op deze {kwetsbare} emoties wordt dan boosheid ingeschakeld. mijn woede ten opichte van mijn partner - bijvoorbeeld - komt voort uit onvervulde verlangens, en n giga-grote angst om voor schut gezet te worden, of niet serieus genomen, of een schuldgevoel tegenover dingen die ik beter niet had kunnen doen, of verdriet om iets anders... maar die kwetsbaarheid die dus de basis is, die heb ik nooit leren accepteren, of omarmen. kwetsbaar zijn is doodeng. maar omdat boosheid in mijn opvoed-omgeving ook niet werd getolereerd, leerde ik al heel snel om dat dan voor de buitenwereld weg te proppen. kwetsbaarheid was not done, en boosheid ook niet, dan blijft er dus weinig over om te zijn.
maar Kwetsbaar Leren Zijn is toch echt wel heel belangrijk... dat ik het ben bij een ander, maar dat een ander het ook bij mij mag zijn... want ook daar mag er bij mij wel aan worden gewerkt. een wederzijds proces dus.
maar hoe leer je dat, kwetsbaar zijn? als je hele leven al in het teken staat van Maskers en je stoerder, sterkter, bekwamer etc. voordoen dan je je werkelijk voelt op bepaalde momenten? als je partner agressief wordt van jouw kwetsbaarheid/zwakheden {omdat er kennelijk iets wordt geraakt bij hemzelf waar hij geen zin in heeft}? of je moeder {de schat} in een soort van Florence Nightengale rol schiet omdat dat altijd van haar gewaardeerd word, terwijl je alleen maar een knuffel wil of wat erkenning zoekt, of je pa die er heel nurks en ongezellig van wordt? als het wel gewaardeerd wordt als je ziek als een hond het huis runt, of naar je werk gaat, of drie dagen na een bevalling gewoon meedoet met een drukke sociale samenkomst een kwartier bergop lopen verder, of dat je je schuldig voelt als je na je buikvliesontsteking nog een week in het ziekenhuis ligt te niksen...? wat dus, als je omgeving niet echt bevorderlijk is voor het ontwikkelen van je Kwetsbaar Opstellen Proces? of als jij steeds maar denkt dat je heel veel waardering krijgt voor je stoere, harde, 'bekwame' kant?
zelluf doen...
de tijd nemen, elke dag, om na te gaan hoe je je voelt, echt voelt. opschrijven, mensen toelaten in je leven die je kunnen helpen, erover lezen, om hulp vragen {eng!!}, tegen jezelf blijven zeggen dat het oke is om te voelen wat je voelt...
en het de tijd geven...
dat wat je jaren geleden hebt geleerd, gaat ook nog wel even duren voordat het weer afgeleerd. maar wel beginnen......
wie weet wat voor moois er dan zoal gebeurt in je leven...
 |
| toppunt van kwetsbaarheid? |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten