sunday songbook

~ guilty pleasures ~

genoegens waar je een schuldgevoel aan moet overhouden dus. en dat slaat dan vooral op muziek die je eigenlijk, volgens zij die er verstand van hebben of de algehele opinie, bagger hoort te vinden maar stiekum opzet als er niemand kijkt. in DWDD hebben ze er een rubriek aan geweid die best wel leuk blijkt. dit zijn die van mij -

* you spin me round {like a record} - dead or alive
een van de eerste dingen die Stock, Aitkin & Waterman {nee, helaas geen advokatenkantoor...} produceerden, en eigenlijk nog best wel te pruimen... alles wat erna kwam was zo vreselijk, en ook heeel catchy...

* can't get you out of my head - kylie minogue
na haar revival van een paar jaar terug, toen ze ineens wel mocht {en na haar strijd tegen borstkanker, wat haar ineens een hele hoop cache gaf}. nog steeds errug op t randje, deze dame...

* walk this way - run dmc {ft. aerosmith}
ik hield helemaal niet van hip-hop met adidas trainers en bling-bling, en ook niet van rockers die hun haar in de krullers zetten en niets verhullende leggings droegen, maar deze combo vond ik super!!

* i'm too sexy - right said fred
een totale piss-take, deze, en dat had Matthijs van Nieuwkerk niet echt door toen die mooie jazz jongen dit lied koos in zijn programma {zie hier}... belachelijk vond ie t, zo fout... en Fred {of Richard Fairbrass} zou de laatste zijn om hier serieus over te zijn, het is een lekkere dance-track en het neemt een loopje met de mode-industrie en al zijn oppervlakkigheid {en is een leuke gelegenheid om zonder shirt rond te lopen...}. Engelse humor...

* can't touch this - mc hammer
eigenlijk geen idee of dit 'bagger' is of 'geniaal'... geloof dat meneer Hammer er zelf niet zo heel erg mee zit/zat... het was een dance-nummer en daarom zat ie in mijn No Go Area... sta er achteraf gezien {in de clip} van te kijken dat ie niet grandioos op zijn bek is gegaan tijden die dance-moves in die lage-kruis-broeken van m...

* living on a prayer - bon jovi
zo fout, deze gasten... permanentjes, commerciële versier-rock die in mijn boeken echt niet kon... en toch luisterde ik er stiekum wel eens naar...
ooooooh we're halfway there, ooooh-oh, living on a prayer!! 
sorry... moest even...

artistiek impressie van run dmc
van deze site

een groot zwart monster

toen ik een paar weken terug las dat Robin Williams was overleden, schrok ik nogal... niet dat ik nou zo'n gigantische fan was, of dat ik zijn stand-up trok {veel te hyper, die man} of dat ik al zijn films in de kast heb staan {alleen Dead Poets Society heeft t gehaald}, maar er was iets in hem wat mij intrigeerde. nu begrijp ik dat ik juist iets in hem herkende...

onder de laag Komiek, achter het masker met de Grote Lach, daar verschool zich een tragiek die {blijkbaar} onlosmakelijk samenhangt. een groot zwart monster die Depressie heet, en die op hem drukte als een rots, maar die wij als publiek bijna niet zagen... misschien waren de tekens er wel, als je goed oplette, dan was zijn hyper-gestoorde manier van Zijn misschien wel een heel duidelijke indicatie dat hij iets wilde verbergen, dat hij lachte om niet te hoeven huilen... iets wat ik wel herken...

in de weken na zijn dood zag ik op internet heel veel artikelen {vooral in t Engels} voorbij razen waarin werd uitgelegd hoe dat werkt, die geest van Komische Genieën, van de Grote Denkers, dat datzelfde denkvermogen wat kwinkslagen en associaties maakt in de richting van Grappig en Mooi en Diep ook precies de andere kant op kan. in dit artikel vergeleek iemand het met een krachtige motor die van 0 tot 100 km/u kan in 6 seconden, dit dus ook achteruit zou kunnen, en doet... die krachtige fantasie die heel mooie dingen kan verzinnen, de prachtige plaatjes, de schoonheid in de dingen, heeft ook meestal een donkere kant, die we dan weer niet in de hand hebben... of willen zien. en die we dan verstoppen voor de buitenwereld, of onderdrukken met medicatie. al dan niet voorgeschreven...

zelf heb ik ook een masker. die van mij is Me Sterker en Verstandiger Voordoen Dan Ik Me Heel Vaak Voel... omdat ik niemand tot last wil zijn... bang wil maken... wil ergeren met mijn donkere monster. of juist bewondering wil krijgen voor wat ik allemaal kan. maar hij zit er wel... waar ik heen wil? misschien is het tijd om dat Grote Monster eens van zijn Engheids-sokkel te halen... om er niet meer zo bang voor te zijn... want alles waar je bang voor bent, wordt groter, enger, onhandelbaarder. depressie is vreselijk, maar het is ook een kans om naar binnen te kunnen, om dingen van jezelf onder ogen te komen. om iets los te laten, of om jezelf even time-out te geven uit een leven wat je misschien even niet trekt... geen idee...

intussen zoek ik die film nog maar eens op, om de {voor mij} mooiste kan van de volslagen mafkees die Robin Williams was nog eens te vinden, de gevoelige man, de inspirator - Oh Captain, My Captain... thanx for having been around... 

bloomsbury kunst

heel lang geleden, toen onze Max nog klein was {een jaar of zo} ging ik met mijn toenmalige schoonzus en haar gezin naar een landgoed in de buurt van Brighton. een op zichzelf al prachtig stukje Sussex, waar ik later nog vaak doorheen mocht rijden. het landgoed was Charleston Farmhouse, ooit bezit geweest van Vanessa Bell, zus van schrijfster Virginia Woolf, en haar man Clive, en waar velen in de wereld van kunst & literatuur uit die tijd {E.M. Forster bijvoorbeeld} op bezoek kwamen en in de buurt lag van Monk House, waar haar zuster Virginia woonde en boeken schreef. het huisde het onconventionele huishouden van Bell en haar man, en dat er kunstenaars woonden was ook terug te zien aan de vele muren die waren beschilderd, als reactie op wat men had gezien aan fresco's in Italie. ook meubels en keramiek was kleurrijk beschilderd en er hangen werken van o.a. Renoir en Picasso.

ik had wel van Virginia Woolf gehoord, was redelijk onbekend met de Bloomsbury Group {zoals zij zichzelf als kunstenaars collectief noemden}, maar ik werd heel erg geraakt door wat ik daar zag, en voelde vooral... de vele mooie, grappige, aan het denken zettende werken maar vooral de schoonheid van wat ik daar zag - de zachte keuren, de rustgevende omgeving. het trok me onnoemelijk aan.

 een greepje:

had deze ooit als kaart ontvangen

beschilderd raamkozijn en erker

werk van Duncan Bell
deel van een preekstoel
kerk in Sussex

vreemdeling

soms overvalt mij ineens een groot verdriet, zo'n gevoel van bedroefdheid, om wat voorbij is, en nooit meer zal zijn...

zo is het leven nou eenmaal - alles verandert altijd, en niets is echt ooit hetzelfde, en dat is prima - zo hoort het ook... een zaadje zou nooit een boom worden als alles bij het oude bleef, en wij als mensen veranderen natuurlijk net zo hard - groeien, leren, leven, laten los. en als wij als mens goed in ons vel zouden zitten {goed gegrond zijn, heet dat in zweef-taal, een proces waarin je goed in je Zelf zit en sterker in het leven staat} dan zou dat geen probleem hoeven zijn. dan weet je gewoon dat jij niet verpietert of vreselijk zal lijden onder de Veranderingen Des Levens...

toch wiebel ik nu, hoewel ik best wel oke geworteld ben, over het algemeen. ik wiebel omdat ik weet dat het verleden wat ik had met Meneer G nu echt tot het verleden zal horen. de herinneringen die we hadden, zullen een ander gevoel krijgen. ik heb af en toe heimwee, naar Toen, omdat er mooie dingen gebeurden. mooie dingen die ons maakten tot wie we nu zijn.

vreemden...

vreemd hoe dat gaat.

zo ben je elkaars meest intens betrokkene, weet je alles van elkaar, deel je je leven met iemand waarvan je zo dichtbij mag komen, zo intiem... en dan ineens {nou ja, ineens - er gaan vaak jaren overheen, voordat je op dat punt komt} ben je volslagen vreemden voor elkaar. is die man die alles van je mocht weten iemand die je bijna niet meer durft te vertrouwen...

soms komt het ineens rauw binnen - dat idee dat het gewoon echt klaar is, dat het niet meer goed gaat komen. net als al die andere keren dat het nog wel goed kwam, of tenminste, goed genoeg. pleisters op de wonden. genoeg vertrouwen voor nog een poging...

tijdelijke twijfels.
het gaat verder prima hoor!

want als je stopt
en rondkijkt,
is dit leven
best wel prachtig
{van deze mevrouw}

sunday soundtrack

woelig weer buiten...
en in mijzelf...

songs die mijn gemoed tot rust brengen ~
{songs te beluisteren door op titels te klikken}

* my old man - joni mitchell
mooi hoe haar stem door de liedjes wandelt, zweeft bijna...

* carry on - crosby stills nash & young
eerste track op het legendarische en fantastische album Deja Vu, die lange tijd mijn favoriet was.  heerlijke close harmony, met de added bonnus dat Neil Young meeblèrt...

* i am a rock - simon and garfunkel
moeilijk kiezen, maar dit is wel een mooie... a rock feels no pain, and an island never cries...

* cinnamon girl - neil young
dat Mijn Band hun concerten afsluit met een van zijn songs {maar dus niet toen ik ze zag in Juni - godver} heeft wel iets te maken met het feit dat ik Neil weer terug in mijn hart heb gesloten... voor ik naar UK kwam hield ik erg van zijn Harvest, en in iets mindere mate van zijn andere vroege werk, en intrigeerde de man zelf mij enorm. hoe hij in de muziekindustrie zijn gerespecteerde plekje had verworven, zijn krachtige ideeën over van alles... eigenwijs, stoer en intelligent...

* unthought known - PJ
ja, toch een van hunnie, kan er niet omheen dat ik er altijd weer op terug zal komen...
mooie song, dit. de tekst raakt ook weer wat open zenuwen bij me... ~ See the path cut by the moon, for you to walk on  See the waves on distant shores, awaiting your arrival

stapjes

re. vorige post: natuurlijk is het aan mij om dit als een signaal te zien dat er nog een en ander moet gebeuren bij mij, niet bij mijn familie... dat ik het mag zien als een soort van Kans om iets los te laten in mezelf - een angst om afgewezen te worden, of om niet als Vol aangezien te worden, dat ik Iets moet zijn wat ik niet ben om Goedgekeurd te worden... daar kan alleen ik iets aan doen.

soms is het ook goed om gewoon eens te bedenken wat je allemaal al wel hebt geleerd in je leven... hoever je al bent, in plaats van steeds maar te denken dat je nog niet bent waar je zijn wil...

baby steps...
one at the time...

verwonderlijk

wiens Realiteit is de echte realiteit?
deze vraag zit al sinds ik me kan heugen in mijn hoofd.
wiens Waarheid is waar?
waarom is mijn Waarheid niet waar volgens sommigen om mij heen?

mijn familie {ik houd heel veel van ze, maar...} hebben het in hun vingers om mij het gevoel te geven dat ik niet veel weet over De Realiteit, hoe ik dingen Aankan, dat ik in een of ander sprookjeswereld leef, waar Wonderen gebeuren... dit is hun grote angst, neem ik aan, sinds ik ze het nieuws vertelde van de breuk tussen Meneer G en mij. ze hebben hem gezien als mijn Redder, mijn Verlosser - zonder hem had ik nog jááren aangemodderd, gewatertrappeld tot god weet wanneer...

misschien was dat ook wel gebeurd, misschien was ik doorgegaan met niet weten hoe ik  me los moest maken van ze, maar dat is dus niet gebeurd... ik heb Meneer G ontmoet, en ik heb karrenvrachten met dingen geleerd. onder andere van hem, maar ook van andere mensen in mijn leven, van het hebben van de kinderen. ik heb aangekund wat er op mijn weg kwam, ik heb antwoorden gevonden, diep van binnen, de immense bron die mijn Intuïtie is. de angst die het ooit overnam, en de paniek hebben plaatsgemaakt voor Vertrouwen en Geloof... in mezelf... en Het Leven...

maar dat wordt niet gezien.
er wordt nog steeds vanuit gegaan dat ik in elkaar stort zodra Meneer G zijn hielen heeft gelicht.
want ik weet niets van de Realiteiten van Gescheiden Vrouwen.
en ik kan niet steeds maar hopen op Wonderen...

maar ik zie ook dat ze lijken te genieten van Rampen, van Tegenspoed. ze focussen in op elke ramp die op hun pad komt. die van vrienden en familie, die in Nederland, in de wereld - elke ramp wordt uitgelicht en besproken. Zie Je Wel Dat Het Leven Vreselijk Is En Heel Moeilijk... als ik de mooie kanten van dingen wil uitlichten wordt ik bekeken als onrealistisch en naïef.
.
maar mijn realiteit is prima. het is van mij en het is wat het is.
en ik blijf geloven in Wonderen, omdat ze blijven gebeuren.
steeds maar weer
je moet ze alleen durven zien...

{er gebeurde een Godswonder in Juni, toen ik eindelijk deze jongens mocht zien, live, en ik me herinnerde wat Gelukkig Zijn, en Intens Genieten en Extase ook alweer waren...}

wees gegroet

een slome dans vandaag.
heb een piekerhoofd, vol met twijfels en een grote behoefte aan stilte, niemand die iets moeilijks van me wil, maar wel weer aan een knuffel of zo.

oudste kind heeft last van het Leven, en mijn eigen last komt dan heel snel weer binnen bij mij. ik wil hem graag helpen, maar hij wil het zelf doen, wat ik helemaal begrijp, maar toch... het blijft je kind...

eerst mezelf helpen, misschien?

voortgang in huize H is ook sloom. meneer G zoekt maar vind niets, en zijn vakantie is ook nu, dus veel overleg en gesprekjes, over hoe, en wat.

loslaten...
dat lijkt de dans van dit jaar...
loslaten, tot er weer ruimte is voor Iets Anders...

Is there room enough for both of us?

Both of us apart?

Are we bound out of obligation?

Is that all we've got?

Get the words, and then I get to thinkin'

I don't wanna think, I wanna feel

How do I feel?

How do I?...

sunday soundtrack

deze blijft gewoon...
mijn sunday soundtrack
in het teken van meneer G, die vandaag jarig is.
songs die ik via hem heb leren kennen/waarderen...

* venus in furs - velvet underground
natuurlijk wist ik wel af van VU en Andy Warhol, kende ik Lou Reed en wist ik dat de bananen plaat bij dat ploegje hoorde, maar ik kende de muziek niet heel goed. tot meneer G een compilatietape voor me maakte waar deze opstond. vreemde muziek, heel betoverend en krom.

* eaton rifles - the jam
hij was bijna volwassen toen dit aan de gang  was, en het paste volgens mij wel goed bij de opgekropte agressie die ik vaak bij m voelde, en de hoekigheid van deze muziek, de sociale betrokkenheid,  de boodheid die Paul Weller in deze band kon uiten associeer ik nog immer met het begin van onze relatie...

* true faith - new order

the smiths

snapte deze band nooit zo heel goed, maar dat veranderde toen ik  de tape waar dit op stond steeds maar voorbij hoorde komen tijdens onze ritjes naar Brighton, of London... toen oudste was geboren hoorde ik het wel eens als slaapliedje uit onze slaapkamer komen... weet niet of hij daar zijn liefde voor muziek aan over heeft gehouden...

* these things take time - the smiths
weinig muziek deelden we, maar The Smiths zullen altijd wel een deel van ons beiden blijven. toen ik zo ongeveer het hele ouvre van Morrissey en zijn maten in de platenkast zag staan, sloeg de vonk helemaal over...

* happy mondays - kinky afro
eigenlijk had ik een pokkehekel aan deze band... er was iets wat ik afgrijselijk vond aan ze - de drugs, de slonzigheid, de lelijkheid van Shaun Ryder en die Bez gast... maar de muziek was heerlijk. ook voor onderweg vaak vanuit Brighton of London...

happy birthday, Mr G, let's hope for happier tidings ahead... 

mag ik deze dans van u?

nieuwe ronde, nieuwe kansen...

begon mijn Doodles een beetje saai te vinden, al vijf jaar hetzelfde concept, en ik geloof dat ik helemaal aan een nieuwe uitdaging toe ben. niet dat hier ongeloflijk veel gaat veranderen, maar ik had geen zin meer aan het blok aan  mijn been wat de voorafgaande jaren werden hier - al die dingen die ik heb geschreven, al die zogenaamde wijsheid, al die van de hak op de tak zaken...

natuurlijk maakt je verleden wie je nu bent.
zonder verleden geen heden, om er maar eens een cliche bij te slepen.
maar het is wel waar.

ik zie wel.
of t wat wordt.
misschien leest hier wel helemáál niemand meer mee :-)
voor diegenen die wel meegekomen zijn: van harte welkom!!
laten we samen heerlijk dansen op de muziek van het leven...

nieuwe wegen