zo is het leven nou eenmaal - alles verandert altijd, en niets is echt ooit hetzelfde, en dat is prima - zo hoort het ook... een zaadje zou nooit een boom worden als alles bij het oude bleef, en wij als mensen veranderen natuurlijk net zo hard - groeien, leren, leven, laten los. en als wij als mens goed in ons vel zouden zitten {goed gegrond zijn, heet dat in zweef-taal, een proces waarin je goed in je Zelf zit en sterker in het leven staat} dan zou dat geen probleem hoeven zijn. dan weet je gewoon dat jij niet verpietert of vreselijk zal lijden onder de Veranderingen Des Levens...
toch wiebel ik nu, hoewel ik best wel oke geworteld ben, over het algemeen. ik wiebel omdat ik weet dat het verleden wat ik had met Meneer G nu echt tot het verleden zal horen. de herinneringen die we hadden, zullen een ander gevoel krijgen. ik heb af en toe heimwee, naar Toen, omdat er mooie dingen gebeurden. mooie dingen die ons maakten tot wie we nu zijn.
vreemden...
vreemd hoe dat gaat.
zo ben je elkaars meest intens betrokkene, weet je alles van elkaar, deel je je leven met iemand waarvan je zo dichtbij mag komen, zo intiem... en dan ineens {nou ja, ineens - er gaan vaak jaren overheen, voordat je op dat punt komt} ben je volslagen vreemden voor elkaar. is die man die alles van je mocht weten iemand die je bijna niet meer durft te vertrouwen...
soms komt het ineens rauw binnen - dat idee dat het gewoon echt klaar is, dat het niet meer goed gaat komen. net als al die andere keren dat het nog wel goed kwam, of tenminste, goed genoeg. pleisters op de wonden. genoeg vertrouwen voor nog een poging...
tijdelijke twijfels.
het gaat verder prima hoor!
 |
| want als je stopt en rondkijkt, is dit leven best wel prachtig {van deze mevrouw} |
2 opmerkingen:
heel herkenbaar, zelfs na 8 jaar uit elkaar te zijn.. (of vooral?)
moest aan jou denken toen ik dit schreef... :-)
voelt gewoon heel raar...
al worden we nu wel op n heel andere manier vrienden {had ik dan weer nieit voorzien...}
Een reactie posten