donderdag 14 augustus 2014

verwonderlijk

wiens Realiteit is de echte realiteit?
deze vraag zit al sinds ik me kan heugen in mijn hoofd.
wiens Waarheid is waar?
waarom is mijn Waarheid niet waar volgens sommigen om mij heen?


mijn familie {ik houd heel veel van ze, maar...} hebben het in hun vingers om mij het gevoel te geven dat ik niet veel weet over De Realiteit, hoe ik dingen Aankan, dat ik in een of ander sprookjeswereld leef, waar Wonderen gebeuren... dit is hun grote angst, neem ik aan, sinds ik ze het nieuws vertelde van de breuk tussen Meneer G en mij. ze hebben hem gezien als mijn Redder, mijn Verlosser - zonder hem had ik nog jááren aangemodderd, gewatertrappeld tot god weet wanneer...

misschien was dat ook wel gebeurd, misschien was ik doorgegaan met niet weten hoe ik  me los moest maken van ze, maar dat is dus niet gebeurd... ik heb Meneer G ontmoet, en ik heb karrenvrachten met dingen geleerd. onder andere van hem, maar ook van andere mensen in mijn leven, van het hebben van de kinderen. ik heb aangekund wat er op mijn weg kwam, ik heb antwoorden gevonden, diep van binnen, de immense bron die mijn Intuïtie is. de angst die het ooit overnam, en de paniek hebben plaatsgemaakt voor Vertrouwen en Geloof... in mezelf... en Het Leven...

maar dat wordt niet gezien.
er wordt nog steeds vanuit gegaan dat ik in elkaar stort zodra Meneer G zijn hielen heeft gelicht.
want ik weet niets van de Realiteiten van Gescheiden Vrouwen.
en ik kan niet steeds maar hopen op Wonderen...

maar ik zie ook dat ze lijken te genieten van Rampen, van Tegenspoed. ze focussen in op elke ramp die op hun pad komt. die van vrienden en familie, die in Nederland, in de wereld - elke ramp wordt uitgelicht en besproken. Zie Je Wel Dat Het Leven Vreselijk Is En Heel Moeilijk... als ik de mooie kanten van dingen wil uitlichten wordt ik bekeken als onrealistisch en naïef.
.
maar mijn realiteit is prima. het is van mij en het is wat het is.
en ik blijf geloven in Wonderen, omdat ze blijven gebeuren.
steeds maar weer
je moet ze alleen durven zien...

{er gebeurde een Godswonder in Juni, toen ik eindelijk deze jongens mocht zien, live, en ik me herinnerde wat Gelukkig Zijn, en Intens Genieten en Extase ook alweer waren...}


4 opmerkingen:

Kati zei

Daar zijn ze goed in, familie, om je weer kind te laten voelen en te laten merken dat je t verkeerd ziet, je t niet kunt alleen. En jij laat ze gewoon zien dat je t wel kunt! Dat je wel sterk bent alleen en dat jij niet meer bent die je was, allang niet meer, en dat het beeld dat zij al jaren van jou hebben gewoon helemaal niet klopt. En zien ze het niet, dan is dat 'their loss' not yours.
Oh heb je hier iets aan want even leek t erop of ik t over mijn eigen familie had... :D

Elly zei

ja staat zelf toe wat je voelt , enkel dat wat geraakt mag worden , wat aan de beurt is wordt geraakt , jij bepaald waar de aandacht naar toegaat ;) dikke knuffel

Daan zei

Kati: geloof niet dat ze het uit een vooropgezet ding doen, maar uit een soort van angst, een zelfbescherming om mij in hun kamp te houden, zoals dat denk ik bij hen thuis ook is gebeurd... angst dat als ik me ontwikkel niet meer met ze om wil gaan of zo, of dat ze me niet meer snappen... begrijp ze wel, en ik probeer hel erg mijn best te doen om me er niet meer aan te storen, om de zwakte in mezelf te zoeken {ik stoor me er immers aan}, en dat te accepteren en er voorbij te komen... ben er bijna geloof ik... :-)

Daan zei

Elly: je hebt helemaal gelijk, en de clou is m in het herkennen waar je geraakt wordt, en hoe je daar voorbij kan geraken....moet je wel eerst weten {en accepteren} dat het gebeurt natuurlijk...