de groeten...

heb besloten dat ik dit blog ding een tijdje met rust laat, in elk geval tot ik mezelf een beetje bij elkaar geraapt heb... emotioneel gezien dan...

tot die tijd:

dank voor het meelezen...

aan iedereen fijne kerstdagen 

en een zeer gelukkig 2016!! 

12 dagen voor kerst

ga maar weer eens een 12 dagen ding doen voor kerst, misschien dat ik dan uit mijn schrijf-stupor kom...

op Facebook had ik al een linkje geplaatst naar een liedje waar Bepaalde Personen in mijn directe omgeving niet van gediend waren {vooral omdat ik soms ook de neiging had om keihard mee te blèren}. een deel van me deed netjes alsof ik het ook rotmuziek vond, maar een ander deel vond het eigenlijk wel gezellig, soms {al zal ik het nooit in mijn lijstje van faves zetten...}. om die Bepaalde Personen een beetje te stangen wellicht ook... {ja, heel kinderachtig...}.

een greepje:

in antwoord op uw schrijven...

{brief aan Kati, die heel lief haar bezorgdheid aan mij uitte, en me steeds een stukje verder helpt...}

hullooo!

ja, weet ik wel, en ik ben druk bezig om me door die 'hel' heen te ploeteren... zo goed en zo kwaad als dat gaat... :-) geeft niet, voelt af en toe alleen zo eenzaam, maar dat zal jij ook wel weten... had het gisteren echt heel moeilijk, met het idee dat Mr G en ik nu dus echt voorbij zijn {hij heeft iemand leren kennen waar hij iets serieus mee wil, en hoewel we dus al een tijd niet meer bij elkaar zijn, en ik toch echt wel heb geaccepteerd dat het over is, had ik denk ik toch altijd nog een sprankje hoop of zo, of gewoon die oude gevoelens van 24 jaar die er kennelijk ingebakken zijn, en die ik nog steeds voel, soms... misschien is dat compleet normaal, en ik geloof dat ook wel - je stopt niet in een keer met iets te voelen voor iemand... en voor hem was dat gevoel zo diep en zo heftig... misschien gaan ze wel nooit echt weg...}.

hij kwam gisteren langs, voor iets, en toen hebben we een beetje gepraat erover, en ik sloeg tot mijn verbazing maar 1 keer dicht, en zelfs daar had hij begrip voor...

met mijn therapeute heb ik mezelf een soort van dingetje aangeleerd, waarbij ik mezelf een vorm van Liefde en Troost kan geven, in tijden van Heftige Emotie {zoals nu dus}, omdat ik én Hooggevoelig ben, én Heel Introvert, én een muts {eigen diagnose}, dus i need all the help i can get... :-)

merk wel dat ik steeds een beetje sterker uit de strijd kom, op mijn manier... ik heb altijd de neiging gehad om me te verschuilen achter anderen, achter mensen waarvan ik dacht dat ze sterker zijn dan ik {vriendin M, m'n ma, Mr G, m'n baas...} omdat ik bang was om de confrontatie aan te gaan met mijn angsten en emoties, maar nu ik niet meer anders kan, merk ik dat het eigenlijk best heel goed gaat, zolang ik mezelf maar de tijd geef om met dingen om te gaan, veranderingen te verwerken, m'n gevoelens een plekje te geven... nooit geleerd hoe dat moest namelijk... ik word altijd heel angstig van heftige emoties, en dan schiet ik in een soort van paniek en dan kan ik nix meer... dan ga ik op slot, en wacht ik tot het weer over is. terwijl ik nu dwars door al die angst en emoties heen ga, en 'gewoon' de overkant haal... en dat is zo'n fijn gevoel {als het voorbij is dan, niet als ik er in zit...}. 

dus ja, er zit schot in... soort van... en er komt weer blauwe lucht, daar vertrouw ik op... 

dank voor je lieve mail! deed me - zoals altijd - heel veel deugd...

liefs, Daan

mag ik alstublieft gelukkig zijn?

Het koffietentje waar ze zaten was rumoerig, maar op een heel plezierige manier. Ze hadden koffie besteld, en allebei een brownie met slagroom, en keken even naar de anderen aan de tafeltjes om zich heen. Veel meiden die de helft jonger waren dan zij, een paar jonge gasten met laptop en beginnend baardje, veel glimlachen en een paar ernstige blikken. Fijne lounge muziek klonk zachtjes uit speakers. Grote Stad anno nu, dacht Jane. Zou het nu veel anders zijn dan toen wij hun leeftijd hadden? Het interieur van deze tent leek in elk geval op niet waar ze ooit koffie had gedronken hier, toen ze op school zaten. Retro bestond toen nog niet, tenminste geen verlangen naar de jaren 70... Ze keek even naar haar vriendin, die in de inmiddels gearriveerde koffie roerde met het bijgeleverde lepeltje. Haar koffie had opgeschuimde melk, en Esther mixte het langzaam door de koffie, die nu een lichte mokka kleur had gekregen. Jane blies in haar eigen gitzwarte brouwsel.
"Zin in?" vroeg Esther.
"Ja!" lachte Jane.
"Lekker he, dat wij dit kunnen doen... Koffie drinken doordeweeks in een tentje in de stad..." Esther lachte terug, en nam een slok van haar mokka mengsel.
"Voelt bijna als spijbelen..."
"Spijbelen? Echt?"
Jane voelde zich rood worden, alsof ze was betrapt.
"Ja, weet niet..." ze keek naar Esther, die haar vragend bekeek. Zoals Esther haar heel vaak vragend bekeek. Indringend, maar vriendelijk. Want hoewel ze al 30 jaar vriendinnen waren, was er nog heel veel wat de een niet helemaal begreep bij de ander. Misschien dat dat hun vriendschap zo interessant hield, had Jane bedacht. Hoe werken die dingen?

Ze hadden allebei volwassen kinderen, en een paar dagen in de week waar ze niet werkten. Jane gescheiden, Esther soort van gelukkig getrouwd. Ze hadden elkaar leren kennen op de opleiding die ze deden na de middelbare school, toen ze allebei zeventien waren, en geen idee hadden wat ze wilden doen met het leven. Ideeën te over, idealen ook. Esther wilde als maatschappelijk werkster de samenleving redden, Jane wilde eigenlijk 'iets met kunst' gaan doen, maar durfde niet. Uiteindelijk werkten ze allebei even bij dezelfde instelling, maar toen Jane drieëntwintig was vertrok ze naar Engeland en Esther kreeg een zoon. Ze verloren elkaar een paar jaar uit het oog, omdat het leven nou eenmaal harder trok, maar de kaarten met verjaardagen bleven, en ze schreven af en toe een brief, en toen Esther met haar gezin op doorreis was naar Wales, belde ze Jane of het gelegen kwam dat ze koffie kwam drinken in het stadje waar ze inmiddels woonde. En zo begon hun vriendschap weer opnieuw.

kantelpunt

hang op t moment een beetje op een kantelpunt.
alsof ik ga moeten kiezen -
tussen opgeven en doorgaan...
tussen toegeven dat ik op ben en een stug verder willen, op mijn manier.

zat vorige week te blubben bij de dokter, omdat ik het niet meer zag zitten. ik, die daar NOOIT kom, omdat ik een lichte allergie heb voor Reguliere Medische Dingen, tenzij ik bijna doodga {zie blinde darm debacle van 4 jaar terug...}, zat dus, tegen mijn vrouwelijke arts, die ergens in de dertig is {als ze daar al zit} en die ik daarvoor twee keer gesproken heb {beide keren voor een van de kids} te huilen als een klein kind, mijn hart te luchten, en ze keek me aan alsof ik niet helemaal spoorde. en ze had binnen 25 seconden besloten dat ik maar een gesprekje moest doen met de praktijk psych... ik had r bijna om pillen gevraagd {ook al iets wat ik NOOIT zou doen...} en voelde me totaal niet gehoord, en alles in mij riep dat ik hier weg moest, dat dit niet de weg is, dat er een andere manier is, en dat ik dat heel goed weet... dus vertrok ik weer binnen twee minuten, met een briefje in mn hand waarop een afspraak met die praktijk psych, en het gevoel alsof ik gewoon weer eens niet goed genoeg mijn best heb gedaan...

datzelfde gevoel gaf Mr G mij ook regelmatig. gewoon wat beter je best doen, zo sprak hij dan {niet direct tegen mij, want als ik me al kut voelde in zijn bijzijn dan negeerde hij dat dus...}. de signalen van je lijf en je geest negeren, want als je je kut voelt, dan kies je er gewoon voor om het te blijven voelen...
nou kan ik zijn logica wel zien, als ik naar anderen kijk {en dan vrolijk meedoe met zijn 'Gewoon Even Je Schouders Eronder' mentaliteit}, omdat het voor een ander makkelijk bedenken is... en het lukte mij vaak ook, korte tijd, om signalen te negeren, en mijn schouders eronder te zetten, en Door te Gaan... en dan was ik zo blij, en zo trots op mezelf!! yay!! helemaal zelf gedaan!! helemaal zelf uit die put gekropen!! yay me!!

nu ik al een tijdje zijn invloed niet meer naast me heb, is het nu klaarblijkelijk de tijd dat mijn Ware Aard naar buiten komt om mee leren om te gaan... om het niet gewoon weg te proppen en net te doen alsof het er niet is... alleen voelt het zo kut om me kut te voelen... en ik mag het ook nog niet echt van mezelf... er hangt altijd zo'n zwaard van Damocles boven mijn hoofd, als ik op dat kantelpunt zit...

denk dat het een beetje een combinatie is van een paar dingen - aan een kant heb ik van thuis meegekregen dat toegeven dat ik er doorheen zit betekent dat ik me moet overgeven aan de grillen en wetten van iemand anders, de grip op mezelf {mijn Zijn} kwijt zal raken. toegeven dat zij al die tijd al gelijk hadden toen ze dachten dat ik Toch Niet Zo Sterk was, vol medelijden... {omdat ze zelf overtuig waren het niet te zijn?}. aan de andere kant was daar het totale negeren van mijn toenmalige wederhelft als ik toegaf dat ik het moeilijk had {en hij daarvoor geen begrip, en voor mij geen genegenheid, kon opbrengen}. het gevoel dat ik faalde, niet genoeg mijn best deed.

daar ergens tussenin, tussen medelijden en negeren, daar probeer ik al 46 jaar MIJN manier te vinden...

{p.s. het gaat weer een hoop beter, kan het knopje weer vinden waardoor ik het allemaal wee een beetje leuk vind... was vergeten dat ik 'gewoon' Heel Gevoelig ben, dat ik lief mag zijn voor mezelf, dat het allemaal wel gaat lukken als ik lief ben voor MEZELF en het niet ga hopen te vinden in iemand anders.... :-) dus dat gaan we maar doen dan...}

proef kracht

om nog even verder te bazelen over de openbaring van gisteren: als het dan uitkomt op het niet erkennen en volledig omarmen van mijn eigen innerlijke kracht, wat kan ik dan doen om dit te veranderen?

een aantal dingen
* accepteren dat ik het al jaren verberg onder een stapel jassen... erkennen dat ik me jarenlang heb geindentificeerd als slachtoffer/niet goed genoeg mens/zwakker dan ik eigenlijk ben/wat dan ook, omdat me dat al die jaren kennelijk iets heeft gebracht. accepteren dat ik het NU los mag laten...

*  herkennen wat me wel kracht geeft: waar wordt ik blij van, wanneer voel ik  me sterk/in mijn element/gelukkig?

* herkennen wanneer ik terugschiet in mijn slachtoffer/zieligerd-rol: kan ik het accepteren? heb ik het nu even nodig? kan ik mezelf vergeven daarvoor? kan ik het ook weer loslaten? identificeer ik me er nog mee?

maar, vroeg ik mezelf tijdenlang af: wat heeft het voor nut om te accepteren dat ik al jaren mijn kracht verberg, of weggeef aan anderen? geef ik dan niet gewoon toe dat ik een sul ben? is dat niet totaal contraproductief??
nee, is het korte antwoord. toegeven dat je een probleem hebt is de eerste stap in de goede richting... krampachtig verbergen dat het er is vergt onnoemelijk veel energie, en die kan je veel beter gebruiken om leuke dingen te doen, zoals wandelen of iets waar je blij van wordt. acceptatie van iets wat je wil veranderen is echt het eerste wat moet gebeuren. iets wat je niet accepteert, blijf je verbergen, als iets wat niet van jou is.... en als het niet van jou is, kan je er ook niet bij...

accepteren dus, dat het een tijdlang bij je heeft gehoord, dat je er een lange tijd 'iets' aan hebt gehad, maar dat je er nu afscheid van wil nemen. verder met de volgende stap in je leven...

en wat geeft me dan kracht? waar voel ik me sterk bij, gelukkig van?
:: als ik schrijf...
:: van tekenen...
:: naar de poezen kijken...
:: met de kinderen praten over van alles...
:: wandelen in de natuur...
:: erop vertrouwen dat er een antwoord zal komen op dingen waar ik mee zit...
:: in gezelschap verkeren van liefdevolle, fijne mensen en me geaccepteerd voelen...
:: iets creeëren van kei, of verf, of papier...
:: weer een stapje verder komen in mijn ontwikkeling...
:: weten dat ik de leiding heb over mijn leven, en datgene kan manifesteren wat ik wil...
er zijn nog andere dingen, maar deze schoten me even snel te binnen.

dus, aan de slag maar weer!!

no more ms. scaredy cat...

om datgene in je leven aan te trekken wat je graag zou willen zien, zo spreekt mijn boek, is het van belang dat ik er liefde en moois voor voel, ook al heb ik het {nog} niet... wil ik een partner, een mooie, fijne, liefdevolle relatie, dan moet ik niet vol afgunst en zelfbeklag kijken naar verliefde stellen en mensen die al heel lang fijn samen zijn, maar juist blij voor hen, gelukkig, en dankbaar dat ze er zijn.  als ik afgunst en ongelukkigheid voel, geef ik dat gevoel van tekort hebben alleen maar water, en daar gaat het dan weer van groeien, en dat willen we niet. alles waar je aandacht aan geeft voed je. wil je gelukkig zijn? denk dan aan dingen waar je gelukkig van wordt. niet wat je verdrietig maakt, of angstig, boos.

makkie...

maar wat dan als je 's nachts wakker ligt omdat je teveel naar het nieuws hebt gekeken en al die beelden in je hoofd zitten? als je fantasie overuren werkt en je allerlei vreselijks op je nevlies krijgt? die wil ik toch niet gaan manifesteren? maar ik krijg ze ook niet weg... wat nu?

weet nog dat ik er vroeger ook al wakker van lag, van vreselijke beelden die ik zag op tv. nu weet ik dat ik Heel Gevoelig was, en dat beelden - zowel mooie als minder mooie - nogal indruk maakten op me. toen wist ik dat niet. toen dacht ik dat ik Op De Hoogte moest zijn van het nieuws in de wereld, want ik wilde geen onverschillige, onwetende muts zijn... lekker dan... het duurde jaren voor ik besefte dat ik geen nieuws hoefde kijken, dat er verder niemand wakker van lag of ik de krant las of niet... en ik merkte dat ik een stuk minder zwaar in het leven stond.

{blijkbaar moet ik terug naar een nieuws-ban, omdat ik merk dat - vooral nu ik me na de scheiding minder krachtig voel dan ik tof vind - alles weer veel te heftig binnenkomt bij me.}

mijn lieve vriendin en mede-reiziger M merkte al op dat de vreselijke beelden op mijn netvlies als het licht uitgaat, eigenlijk een heel slinkse manier is van mijn bange Ego om me eronder te krijgen/houden, en dat die angst voor enge moordlustige mannen heel ergens anders voor staat... {wellicht een angst om gedomineerd te worden, of afgestraft, of me totaal bedreigd en machteloos te voelen... of eigenlijk: ik ben doodsbenauwd voor mijn eigen innerlijke Kracht!! ik heb nooit geleerd dat mijn eigen kracht oke is, dat ik erop mag vertrouwen, ermee mag leven, in plaats daarvan moest ik me overgeven aan de Kracht en Macht van anderen om me heen, zogenaamd kundiger dan ik was...} en kan ik mijn Hogere Zelf vragen om me te helpen dit een plek te geven, en me niet meer door mijn angst voor rare dingen te laten verlammen.

en daar heb ik eigenlijk veel meer zin in...

spirits in the sky

halloween vanavond...
niet dat in Holland erg leeft, behalve dan in winkels en zo...
wij zijn veel te nuchter voor bezeten huizen en klopgeesten, toch?

heb een paar heel toffe} liedjes gevonden die wel in dit thema passen, gewoon, voor de yolo...

doel. punt.

misschien is dat mijn levensvervulling wel:
in het reine komen met wie/wat ik ben... ALLES wat ik ben... niet alleen maar datgene wat je aan de buitenkant kan zien, of wat ik prijs wil geven aan de wereld... of wat ik zelf onder ogen wil of durf...

ik vraag me al een tijdje af wat het dan is, mijn levensdoel... hoor er vaak over, en veel mensen die ik 'ken' {wat is kennen in deze virtuele wereld?!} hebben het al een beetje uitgeknobbeld, anderen, net als ik, hebben nog geen idee wat het is... hoe kom je er in godsnaam achter?

'waar wordt je blij van?'

'wat geeft je energie?'

'wat geeft je het gevoel dat je leeft?'

op al die vragen geef ik nu een ander antwoord dan vorig jaar, of tien jaar terug, of voor ik naar Engeland vertrok.
soms verschilt het er dag, of per dagdeel...

vanmorgen sprak ik mijn lieve vriendin M, omdat ze iets af te geven had mij me, en we spraken even snel over dingen waar we het van de week over hadden - onze spirituele journey en de vele sneaky manieren waarop het {angstige} Ego ons probeert onderuit te halen. ze vroeg hoe het met me ging, en ik liet haar de roodgekrabde huid zien die tegenwoordig deel uitmaakt van mijn uiterlijk. zo!, zei ze. jij bent lekker aan je proces bezig, waarbij ze lachte want ze herkende het van haar eigen stukjes, al kwam het bij haar dan niet in jeuk naar buiten... en ik zei haar dat ik het Dikke Boek al had geraadpleegd en dat er het volgende uitkwam:
"energieën bruisen op en branden nu op je huid. het vraagt om een volledige doorbraak van je Zelf. heb je te weinig Zelfvertrouwen? er moet iets veranderen maar je krijgt misschien geen klaar inzicht. het irriteert je, je zou ervan uit je vel springen... energieën worden al te lang opgeslagen, vastgehouden. in feite ben jij het die je volle ruimte niet in beslag neemt, die jezelf gevangen laat zitten.... etc..."
vaak komt het in het Dikke Boek daar op neer: je moet jezelf zijn, je Zelf vertrouwen en je eigen Krachten herkennen en ernaar leven...

dus weer: waar wordt ik blij van?
nou ja... van koffie en chocola en de kids en de katten, en Eddie Vedder en {steeds vaker klassieke} muziek, en schoonheid zien en voelen, en de herfst en wandelen aan zee, en praten met M en schrijven en mensen blij maken, en weer een obstakel overwinnen en een dal doorgekomen zijn zonder kleerscheuren... van reizen, en leren, en nog dichter bij mijn gevoel komen, en {steeds een beetje beter} weten wie ik ben...

daar dan maar mee doorgaan denk...

schaam je diep

kate winslet

vreemde blogpost misschien, die van gisteren...

ben er zelf natuurlijk al heel lang mee bezig, het plaatsen van verlangens die ik al voel sinds ik 7 was of zo... nou ja, het wegstoppen eigenlijk meer... wegstoppen, ontkennen, bagatelliseren, projecteren... alles behalve er mee leren omgaat, ze te omarmen, liefhebben, koesteren... want ik had al heel snel door dat alles wat te maken had met verlangens niet hoorde... het Kinderen Die Vragen principe werd zowat op alles toegepast in mijn jeugd, en omdat ik vooral Lief gevonden wilde worden, schrapte ik gemakshalve dan maar alles waar ik naar verlangde.

in mijn puberteit kwamen daar nog {totaal natuurlijke} sterke lichamelijke verlangens bij en die waren al helemaal foute boel... alles wat met sex te maken had {of het nou 'normale' gevoelens waren of 'rare'} hoorden in doosje Schaamte en Taboe, en omdat ik al heel goed was geworden in het ontkennen van zo'n beetje alles wat mij tot Mij maakte, waren die verlangens naar koestering door die leraar Engels of die ene meid die naast me zat bij Natuurkunde dingen die ik vakkundig voor me hield... {dat van die leraar Engels mislukte trouwens nogal, maar omdat dat Normaal was, en ik aanvoelde dat daar niet zo heel spastisch op werd gereageerd doch wel met enig hoofdkrabben, projecteerde ik dan maar al mijn verlangens op hem - dat ging toch nergens heen want hij was Getrouwd en vooral Heel Verstandig}. verlangens die terug bleven komen en ontkend bleven worden... luisterend naar muziek van lui die er zelf al uit waren of graag de ambivalente gevoelens {vooroordelen} van hun luisteraars {en zichzelf} uitdaagden... tot ik Mr G leerde kennen... ik was vast niet de enige die een zucht van verlichting slaakte...

vanmorgen tijdens een wandeling door de miezer wilde ik die gevoelens van schaamte en onbehagen over mezelf onder de loep nemen... {dit is de laatste weken een onmisbaar stuk in het proces waarin ik me bevind - het onder ogen willen zien van alles wat ik wegstop en wat mij het gevoel blijft geven te verzuipen, tijdens een wandeling door dwarrelende bladeren en meurend afsterven}. ik vroeg mijn Hogere Zelf {de Heilige Geest, zo u wilt} om me te helpen, om naar de diepte te gaan en mij te laten zien waar het vandaan kwam, ooit, waar ik het heb 'geleerd', die schaamte... en ik voelde me zo zwaar, zo triest, zo diep ongelukkig... alsof ik omlaag werd getrokken door een grote loden bal aan een ketting. en ik zag het zo niet meer zitten... wat moest ik hier in godsnaam, in dit godvergeten klotedorp, zonder enige vorm van cultuur en verheffing?! tussen al die mensen die alleen maar bang zijn voor vluchtelingen en hun heil zoeken in Geert fucking Wilders...?! waarom heeft God me Godverdomme in dit kut-gat terecht laten komen, met al die kut-huizen en dat klotegezeik...?!
ik wilde gaan zitten, op de natte tegels, tussen de dode bladeren... ik had het zo gehad met alles, met mijn leven - moest het zo verder? moest ik zo oud worden, met dit leven?!??? help me dan in godsnaam!!!!!!

en toen kwam het los... onvrede, woede, weerzin, angst, verdriet... alles wat ik niet mocht voelen {want ik heb het toch goed? en ik moest toch gewoon tevreden zijn met alles wat ik had?} van mezelf, van mijn opvoeders, van iedereen... tot ik voor mijn gevoel eindelijk bij de bron was, de oorzaak van dit stukje wat ik al zo lang wegstop... de reden waarom ik me al zo lang anders voordoe dan ik me voel, de grond van mijn repressies: de doorgegeven, aangeleerde Schaamte en Verdringing die al eeuwen aanwezig is in de mensen om mij heen... onverwerkt, onbenoemd, ongezien, onbelangrijk {of te dood-eng} bevonden...

en daar heb ik dus geen trek meer in...
ik hoef t niet meer...
de kosmos mag t terug van mij...
ik wil het licht blijven zien, de liefde proeven, schoonheid voelen en aanraken - beleven...
en op welke manier ik dat ga doen, dat zal vanzelf duidelijk worden...

florence welsh ten strijde

nowt as queer as folk...

in het engels is daar {zoals gebruikelijk...} een term voor, die de lading wél dekt:

queer

niet perse homo, niet perse bi, meer van alles... soms homo, soms niet, klaar...
was aan het kijken naar info over de fotografe Annie Leibovitz, die ineens heel erg mijn aandacht trok, en las dat zij zichzelf queer noemt. dat dat beter past. en Michael Stipe, zanger van R.E.M. gebruikt hem ook, omdat of homo, of niet, of allebei zo definitief is... en soms klopt het gewoon niet...

heel herkenbaar...
ik voel me niet AlleenMaarHetero, maar ook niet gay en de term bi vind ik dan weer Van Twee Walletjes, zoals dat vroeger heette, beetje nix... ik val op {sommige} mannen, maar ook op {sommige} vrouwen, de aantrekking maakt geen scheidslijn, mijn schaamte wel...

en heb niet zo heel veel met gendertypische zaken... er mag best gespeeld worden met de stereotypen, mannen zachter en liever, en vrouwen stoer en krachtig... soms... Fluid Sexuality, heet zoiets ook, geloof ik... je niet vastpinnen, omdat de samenleving nou eenmaal duidelijkheid wil... ik heb mezelf nooit kunnen vinden in het woord Lesbisch, vond het te beladen, te Op De Baricades met je DM's en korte haar... en ik ben het ook niet {denk ik...}. misschien ben ik het wel, de toekomst zal het leren. ik sluit niets uit...

en ik wil de schaamte voorbij...

leibovitz aan de koffie

dankbaarheid

ik wil stoppen met klagen...
ik wil vooral dankbaar zijn.
voor zo ongeveer alles...
dankbaar, niet onderworpen aan de slinkse slagen van het lot...
nee, dankbaar,
dat de zon opkomt.
dat ik een huis heb waar ik warm en veilig in woon.
voor het eten in de koelkast, en datgene wat ik elke dag op tafel kan zetten...
voor de kinderen en de verschillende dingen die ze me terugspiegelen...
voor de lieve, leuke, gekke, moeilijke, altijd wel uitdagende mensen die ik tegenkom.

hoe vaak klaag ik er niet over? al is het maar tegen mezelf...
in mijn positie als Winkeljuf nogal vaak, eigenlijk...
die mevrouw is wel een kattekop, en die meneer is een eikel... en zij...
vrijdag gaf ik mezelf de opdracht om over niemand te klagen, en iedereen vanuit mijn hart aan te spreken {ergens gelezen dat dat kan...}, en verdomd, die kattige mevrouw was ineens heel lief! en die eikel bleek een heel innemende lach te hebben, die ik in de afgelopen vijf jaar dat ik hem zijn brood mocht overhandigen nog niet had gezien... hij lachte! en maakte grapjes! my god!!
misschien was het toeval {ja hoor}, maar ik hou het erop dat het mijn liefdevolle houding was...
en ik wil m integreren in mijn dagelijks bestaan.
dus ga ik mezelf uitdagen om een hele week niet te klagen...
niet over de lange rij bij de super, niet over de hufter die me afsnijd op de snelweg, niet over de domme  opmerkingen over de vluchtelingen, niet over het feit dat de helft van de kids niet komt opdagen als het tijd is om te eten.... niet over mijn ex die mijn gevoelens als onzin van tafel veegt, niet over de buurman die mij tien minuten aan de praat houdt, niet over de kassajuf bij de Jumbo die maar blijft zeiken over haar oppas...

en die woede dan, die vaak hangt aan datgene waar ik over zou klagen, normaal gesproken? hoor ik al zeggen. de boosheid en de frustratie en onvrede en verdriet.... die voel ik dan toch nog steeds? moet ik die dan onderdrukken? want dat is dan wat je gaat doen...

al die dingen die maken dat we gaan klagen zijn in een woord samen te vatten: angst... klagen over de lange rij bij de super is angst dat ik te laat kom, of te langer moet wachten dan iemand anders, of niet gezien wordt. klagen over hufters op de snelweg is angst om met mijn kleine autootje in de problemen te komen, of opzij geschoven te worden {weer niet gezien worden, niet belangrijk genoeg gevonden worden}, angst voor de arrogantie van de ander {omdat ik hem niet in mijzelf wil zien}. klagen over mijn ex is angst om tekort te komen, niet serieus genomen te worden, hem af te schilderen als eikel is een afweer mechanisme - als hij een eikel is, ben ik het niet... ik mag ook leren accepteren dat ik veel te lang mijn eigen gevoelens van tafel heb geveegd, mijn eigen kracht heb onderdrukt, onderdanig ben geweest omdat ik mijn eigen kracht niet mocht zien...

eigenlijk zou je dan in die halve seconde voordat je zou gaan klagen een soort van heel snelle analyse moeten doen: [wat voel ik nu eigenlijk? ben ik boos, of ben ik bang? mag ik die angst voelen? reageer ik op wat die ander zegt of wat ik voel als hij/zij dat zegt/doet? heeft het nut om boos te worden, of kan ik nu  beter mijn angst omarmen en het loslaten? kan ik iets aan de situatie veranderen, nu?]

een week dus. vanaf vandaag...

draken verslaan

"wacht maar, tot de honeymoon periode voorbij is," zei een van mijn penvrienden, woonachtig in Amerika, gekscherend. ze vroeg hoe het met me ging, nu de fysieke scheiding dan toch wel een feit moest zijn {tegen de tijd dat haar brief op de mat lag}. ik was inderdaad in een soort van zevende hemel, nadat de eerste weken van Mr G's vertrek heerlijk en rustig en plezierig en voorbeeldig verliepen. ik kon dit nog wel een tijdje volhouden, zo dacht ik... de rust die ik ervoer was zo nodig... de weken voordat Mr G verhuisde waren nogal gespannen, de jaren ervoor ook, en ik merkte pas hoeveel ik snakte naar een leven van rust toen ik eindelijk die eerste weken met de kinderen rond de tafel zat om een gezellige maaltijd te nuttigen, met leuke gesprekken en geen gedoe...

de honeymoon periode ging inderdaad voorbij. alsof er iemand een mat van onder mijn voeten trok, zo ging ik onderuit. normaal, zo schijnt, en ik moest ook de rouw-periode die een scheiding geeft niet onderschatten... maar dat deed ik dus wel. zovelen gingen mij toch voor? en die hadden het veel slechter getroffen dan ik en mijn oh zo redelijke ex... wij kunnen nog door een deur, iets te goed, voor mijn gevoel en ik dacht dat het eigenlijk wel weer oke zat tussen ons... het piepkleine sprankje hoop wat ik ergens had weggeparkeerd kwam weer tot leven, hoewel ik nooit de illusie had dat het ooit nog goed zou komen tussen ons, maar een deel van mij hoopte dat we in elk geval een speciale relatie zouden kunnen blijven houden, waar we allebei heel speciaal voor elkaar zouden blijven...

nou, die hoop is afgelopen week nogal neergesabeld - gelukkig, eigenlijk - maar het verdriet wat ik dus nog niet helemaal had toegelaten {stel je niet aan, trut} kwam in alle hevigheid naar boven... verdriet, teleurstelling, bange gedachten - allemaal passeerden ze de revue. niet dat ik terugwil, of ergens spijt van heb, want ik merk dat het elke keer na zo'n 'crisis' alleen maar beter gaat. en daar ben ik eigenlijk, diep van binnen, ongelofelijk blij mee! dingen waar ik nooit aan heb durven {of meer: hoeven} werken, of denken of wat dan ook, komen allemaal los en ik merk dat ik het super vindt. niet tijdens, maar vooral erna. alsof k een draak heb verslagen...

op naar de volgende...

{het is toevallig ook Michaëlstijd, binnen de Antroposofie... daar is >hier< ook iets zinnigs over te lezen...}

verschil mag er zijn

vanmorgen vertelde Jongste over een van de kinderen op school {die ze nog kent van de lagere} over hoe haar moeder schijnbaar altijd partij kiest voor het broertje, en dat ze het gevoel had dat veel mensen dat doen. partij kiezen. en toen zei ze "een van de dingen die ik fijn vind bij jou [altijd leuk om te horen als moeder - dat er meer dingen zijn...] is dat jij nooit partij kiest..."
ik bedacht dat ze daar wel gelijk in had. toen vervolgde ze, met een licht melige toon "want jij laat het ons gewoon onder elkaar uitvechten..." gevolgd door een grijns.

ik kan dus niet kiezen... sowieso al niet, maar verkiezingen {in welke vorm dan ook} vind ik vreselijk... ik mag maar bij 1 partij een rood bolletje zetten, terwijl ik weet dat verschillende partijen goede dingen hebben... want als... en dan... maar toch... het songfestival idem dito {iets minder zwaar aan belang, maar toch} - ik kom niet aan maar 1 act die ik zou kiezen... het zijn er altijd 4 of zo...

bij de kinderen heb ik lang de kant van de jongste verdedigd, omdat ze de kleinste was, en een meisje en een van haar broers wel heel erg zijn best deed om haar uit te dagen, maar ze blijkt een behoorlijk krachtige persoonlijkheid te hebben ontwikkeld, dus laat ik ook dat los... ze 'zoekt het maar uit', om het cru te zeggen... ik ben er op school nu ook niet meer bij, en ze kan haar mannetje heel goed staan, dacht ik zo... ik ben thuis de emotionele back-up wel...

maar dat partij kiezen dus... nee, niet goed in...
misschien komt het neer op het moeten vastpinnen op iets, je moeten verantwoorden voor wat je kiest. oh, dus je hebt roze haar? waarom? waarom niet groen? of gewoon grijs? {heb geen roze haar maar het lijkt me wel leuk... alleen, zou ik het de volgende dag nog steeds willen?} oh, dus je hebt een oranje auto? waarom? waarom niet gewoon zwart? waarom dat merk? waarom een zo oude? {omdat het de enige was die ik kon betalen op dat moment en ik de garagehouder op mijn intuïtie vertrouwde...} oh, dus je houdt van zus of zo? waarom niet van andere dingen? waarom van dat specifiek?

de vragensteller zit geheid altijd in mijn hoofd, niet perse in de Boze Buitenwereld, maar ik heb dat kritische, altijd vragende stemmetje natuurlijk wel ergens van meegekregen... die zat er niet zomaar... en dat stemmetje begint steeds keihard te krijsen als ik ergens voor wil kiezen... 'weet je het zeker?!! weet je zeker dat je niet liever X doet, of Y wil? want je kan niet meer terug he? als je ergens voor kiest, is het voor ALTIJD... en als je spijt hebt... ik heb je gewaarschuwd....'

zat van de week te denken over het feit dat ik me zo vaak zo beige voel... dat ik me zo vaak zo vaak in de achtergrond voel samenvloeien... zo onopvallend, zo grijze muis... ik ben gruwelijk jaloers op mensen die een Statement durven maken.... dreadlocks hebben, knalrood haar, opvallende kleren dragen, ergens voor staan...

misschien komt het daar ook op aan: waar sta ik eigenlijk voor? vroeger wist ik het wel {een beetje}, toen was ik Links en had ik gek haar en gekke kleren en luisterde ik naar Alternatieve Muziek en zocht ik hopeloos naar gelijkgestemden... die ik niet vond... maar echt opvallen deed ik niet... mijn vriendin C, die viel op, en M ook - heel erg... en J, mèn die viel op... ik niet... ik was de beige muis die ernaast liep... ik zorgde nooit voor oproer... ik smolt weg zodra er bonje kwam...

misschien is het wel zo simpel om te stelen dat ik te bang ben voor commotie... als je ergens voor staat, als je duidelijk bent wie je bent, gaan er mensen op reageren {negatief vaak} en daar houd ik niet zo van... ik wil aardig gevonden worden, ik wil als plezierig ervaren worden, niet als aanstootgevend... liever niet... soms ontkom ik er niet aan, maar als ik de keuze heb...

en toch zit het me dwars, dat ik niet duidelijk heb wie ik ben, waar ik voor sta... misschien is dat ook wel wie ik ben: een balans zoekend tussen de vele verschillende dingen die er in de wereld zijn. in alles iets moois kunnen zien... niet in maar èèn ding geïnteresseerd zijn, maar in vele verschillende... misschien krijg je wel oogkleppen als je ergens duidelijk voor staat, van starre eenduidigheid...

dus...
ik zoek driftig verder naar wie ik ben, al denk ik dat ik ook mag leren accepteren dat ik er al uit ben - ik ben Daan, draaikont, zoeker, vinder, liefhebber van verscheidenheid, bewonderaar van hen die ergens voor staan {in positieve zin dus}...

of toch...

van dingen die voorbij gaan....

zijn dingen die voorbij gaan erg?
is het erg dat dingen veranderen?
moet je er last van hebben?
is het {Niet} Normaal als je er vrede mee kan hebben?
is het verdacht als je er niet boos of zo om wordt?

deze vragen rezen in mij op toen ik de Flow zat te lezen van deze maand. ik krijg hem elke keer netjes thuisgestuurd {dankzij het wonder wat Abonnement heet...} en verwonder mij om waar de dames van de redactie nu weer voor moois hebben bedacht. jaloers ben ik wel op hun geestdrift kundigheid en sense of direction {allemaal dingen die ik schijnbaar ook heb, maar al heel lang niet kan vinden...}. een van de artikels deze keer ging over Vriendschap {en dat dat voorbij kan gaan, om wat voor reden}.  en ik dacht aan mensen in mijn {indirecte} omgeving die nerveus worden van dit soort gegevens. vriendschapen {relaties} die voorbij gaan, of op een ander spoor komen.

zelf heb ik het meerdere malen moeten ondergaan, vriendchappen die verlepten. vrienden die heel andere dingen ginen doen en dat ik dan niet meer in hun levens paste. pijnlijk, maar allez... het zij zo... ik kon er niet zo heel lang mee zitten... misschien omdat ik nooit echt veel vrienden heb gehad {tijdens mijn jeugd twee, in mijn tienertijd nog eentje, en daarna nog een paar} en totaal niet wist hoe je vrienden moest maken. niet omdat ik raar was, of a-sociaal, maar omdat ik het nooit echt heb gesnapt, hoe dat geping-pong steeds ging... het 'spelletje' wat je moest spelen - het lukte mij niet, ik werd te vaak afgewezen en ik leerde om alleen ook blij te zijn... soort van...

misschien ben ik zelf ook wel gewoon niet zo'n goede vriendin... misschien komt het daar wel door.. ik zie massa's mensen om me heen die vrienden hebben, en die het heerlijk vinden om met elkaar tijd door te brengen, die alles van elkaar {willen} weten... en het lijkt me heerlijk! om dat te kunnen... maar ik weet ook dat ik heel snel af zou haken, omdat ik mijn eigen ding wil doen, omdat ik naar huis wil, of niet wil wat zij willen... waarschijnlijk ben ik niet in de wieg gelegd voor vriendschap, om m'n alles er in te moeten investeren {zo lijkt het renminste...}.. niet op de manier die ons geleerd is, in elk geval. het kan namelijk ook op andere manieren...

maar goed, dingen gaan nu eenmaal voorbij, en dat is mooi... niet altijd, maar teveel aan dingen vast willen houden is nogal ongezond, weten we van onze spirituele ervaringen... stagnatie is dood. beweging is leven... we moeten weer leren dat we er gewoon tegen bestand zijn, die verandering... het maakt plaats voor andere dinge, andere mensen, andere ervaringen. en dat is mooi... heel mooi...

geheim-zinnig

toen ik er ooit over las, jaren geleden, had ik in eerste instantie zo mijn twijfels... het zal wel weer zo'n Amerikaans ding zijn, hysterisch gemuts over hoe je je leven kan veranderen, dat je alleen maar Dit hoeft te doen, en Dat hoeft te laten, en he presto: je leven wordt zomaar prachtig... opgegroeid met {en omringd door} een 'gezonde' dosis skepsis in West-Europa, had ik geleerd om alles wat Makkelijk lijkt in twijfel te trekken, om datgene wat maakt dat je zonder al te veel te zwoegen een heel fijn leven kan leven belachelijk te maken... gewerkt moest er worden, en het leven is nou eenmaal geen lolletje, dus je kan ook niet verwachten dat door anders te denken, door je anders te {mogen} voelen, dat het ineens wel leuk en  licht en grappig zou kunnen zijn... doe normaal...

tot ik er met anderen over ging praten, en ik tot mijn verbazing mensen tegenkwam die er niet lacherig over deden, die hun leven hebben zien veranderen, door anders te gaan denken, door plezier in hun leven te hebben, door te begrijpen dat Liefde meer Liefde aantrekt, en Angst nog meer Angst... en dat je daar zelf iets aan kan doen... dat je niet gevangen hoeft te blijven in de gedachtegang waarmee je bent grootgebracht, van de mensen om je heen...

en toen kwam deze film voorbij... toen vielen er zoveel kwartjes op hun plek, dat ik er zo blij van werd!! al mijn angstige gedachten over tekort aan liefde, aan geld, aan vriendschap, aan wat dan ook, dat waren aangeleerde angst-gedachten... en die brachten nog meer tekorten in mijn leven... en hoe banger ik was, hoe krampachtiger ik vasthield aan wat ik wist, hoe minder mooie flow er in mijn leven zat... terwijl er ook tijden waren dat er de ene na de andere mooie gelegenheid zich voordeed, of dat ik prachtige mensen ontmoette, of een mooie woning zich presenteerde... waarom kon ik er niet meer van die krijgen?? omdat er diep van binnen een soort van saboteer stemmetje riep dat het Niet Voor Ons Soort Is Weggelegd... dat ik het Niet Verdiend had... dat het Nou Eenmaal Zo Gaat In Het Leven...

het gaat niet om zomaar alles krijgen wat je wilt, om een materialistische gretigheid die nergens op slaat, maar om een diepe connectie met het Universum... met 'God', als je het zo wil noemen {maar dan zonder de beelden erbij zoals het ons is geleerd door de kerk en school}...

probeer de film uit, zou ik zeggen... als je m nog niet kent. deze heeft NL ondertitels...

* The Secret {deel 1, pas na 45 minuten met ondertitels}

* The Secret {deel 2}

merci mercredi

{dank woensdag}

vandaag was ik blij {en reuze dankbaar}:

* want ik hoorde dit liedje toen ik op Fé moest wachten bij de ortho

* omdat ik mijn pa en ma weer zag

* want de poezen zijn zo melig...

* omdat het nog steeds niet te warm is, maar juist lekker fris...

* want ik ga quiche maken voor het avondeten

* omdat ik samen met onze Fé allerlei lollige dingen vond in de Action

* want The Great British Bake Off is vanavond weer op tv...

* omdat ik vandaag de boter niet ben vergeten in de super.......

heerlijk uitziende quiche van deze site

{te} intensief

nee, je hoeft me niet te ontzien,
ik doe wat ik doen moet, het vult alleen mijn hoofd heel snel.
ik denk en peins en wil het beste doen, maar weet ook dat er vele verschillende bestes zijn...
je zwicht niet voor mijn zielig zijn.
ik ben niet zielig, ik voel gewoon veel, en diep en zwaar, en heel intens...
ik geniet - intensief...
ik walg - intensief...
ik verlang - intensief...
ik vrees - intensief...
blauw is er in ontelbaar vele tinten, en muziek in talrijke vormen, maakt blij of verdrietig of woest of lief... een schilderij kan op legio niveaus prachtig zijn, en geweld op tv kwetst mij diep, alsof ik er naast sta... een landschap raakt me soms onbeschrijfelijk en jouw gedrag komt ongefilterd knalhard bij me binnen...

en soms wordt me dat teveel, en wil ik rust en stilte, en kan ik de wereld even niet aan.
zoek ik begrip, liefde, zachtheid, ruimte, empathie...
respect...

ik zou het wel willen, sterk zijn, niet zo vreselijk gevoelig, geen watje meer... probeerde het heel lang, wilde jou niet belasten met mijn intense gevoel, en mijn zware gedenk. totdat ik zag dat het nooit genoeg zou zijn, en ik mezelf er ziek mee maakte...

misschien ben je boos op mijn gevoel, bang voor wat ik niet kan verstoppen?
zie je een diepe angst voor je eigen gevoelens?
is dat wat je ziet in mij iets waar je zelf niet aan wil, kan, durft...?

maar eerst moet ik het geven aan mezelf
begrip, liefde, zachtheid, empathie...
te lang verafschuwde ik het in mezelf, die diepe, zware, intense gevoelens.
ik wilde niet zijn zoals zij, zwakkelingen, zieligaards, triestelingen die teerden op anderen, die aasden op medelijden...
tot ik ze bekeek met jouw ogen, jouw afkeer voor grote delen van jezelf, en ik mijn eigen tweestrijd zag...
ik ben niet jij, ik ben ik...
ik wil geen medelijden, ik wil respect.
en waar beter te beginnen dan bij mezelf...

nee, ik ben niet Te Intensief
ik ben Goed Genoeg, op zoveel verschillende niveaus...
ik mag houden, van heel mijn zelf...

woostock wordt 46

volgens de Hippies die ik op Facebook volg, 

is het dit jaar 46 jaar terug dat Woodstock plaatshad.

we stammen uit hetzelfde jaar, en ik er voel een soort van connectie mee, 

vooral de muziek die ik heb leren kennen.

een kleine selectie van mijn faves... 

delicate bloemen

toen ik vanmorgen in de plaatselijke bieb het boek weer tegenkwam, begreep ik in een keer waarom ik me de laatste tijd zo K*t voel... zo zwaar en moeilijk en gevoelig en makkelijk verdrietig en bijna overspannen en zwaar geraakt door iets prachtigs wat ik op de BBC zag, of wat ik op de radio hoorde. natuurlijk zit ik met de nasleep van een scheiding, is het zomer en vandaag bijvoorbeeld veel te warm voor mij, begint de overgang zijn staart te roeren en ik kan zo nog wel wat factoren noemen, maar het voornaamste Ding is eigenlijk dat ik 'gewoon' hooggevoelig ben.

een jaar of wat terug kwam ik voor het eerst die term tegen. hooggevoelig. ik dacht aan tere zieltjes, aan meisjes met beige bloemenjurken en vlechten, aan zei die het leven een beetje lastig vonden. die met hun bleke huidjes en zachte stemmen uit drukke steden bleven, ver weg van alle rumoer en teveel aan prikkels. dat ik zelf net zo sensitief en teergevoelig bleek te zijn als zij kwam als een klap. maar het verklaarde wel heel veel... ik begon er over te lezen, en zoveel was voor mij zo bekend, zo'n thuiskomen... ik was niet gek, of verlegen, of bijna overspannen of 'raar', ik was hoogsensitief. heel gevoelig dus...{hier kan je er overigens meer over lezen}

veel wat ik erover las kon ik wel in mijn leven toen plaatsen, er een draai aan geven, binnen het leven wat ik leidde, de relatie die ik had {en waarbinnen ik me minder en minder gelukkig begon te voelen}. in mijn huis, binnen het gezin lukte het wonderwel om teveel prikkels buiten de deur te houden, en een veilig honk te creëren. het duurde jaren voordat de stap kwam om zonder elkaar verder te gaan, want verandering is bij mij net zo makkelijk te bewerkstelligen als voortaan Russisch als voertaal... sowieso is verandering voor mij niet iets waar ik makkelijk mee om kan gaan, tenzij heel lang van tevoren aangegeven {en dan nog, als er veel weerstand is blijft de deur ferm dicht}. en nu, na maanden van Anders en Nieuw en Nog Meer Verandering en Heftige Dingen en Veel Teveel Prikkels en Overwerkte Verbeelding werd het me deze week teveel... alsof ik overspannen was, zo voelde ik me, wilde het liefst in een stil kamertje met een boek en een schrijfblok en verder niks. waar sloeg dit op?! vroeg ik me af... hoeveel meer boeken moet ik nog lezen over Leven In Mijn Kracht en Visualisatie en wat niet mee voordat ik datgene aantrek wat ik nodig heb?!! hoe leer ik in godsnaam om te gaan met Het Leven?!!

gelukkig kwam ik dat boek weer langs, wat ik jaren terug al verslond, en ga ik weer aan de slag met mijn Ding. het zal altijd een ding blijven, ik zal er altijd op moeten blijven letten, omdat ik vaak de neiging heb om me aan te passen aan mijn omgeving, geen stennis wil maken, voorbij te lopen aan de signalen die ik van binnenuit krijg als het me teveel wordt... er gehoor aan durven geven, vooral... mogen zeggen van mezelf dat ik het even niet trek. hoe lastig dat ook kan zijn voor anderen op dat moment... of voor mezelf...

maar makkelijk is het niet... veel van de prikkels die teveel blijken zijn vaak ook gewoon leuk, of spannend, en het gevoel dat anderen mijn gevoeligheid niet kunnen waarderen vult mij niet met blijheid. op mijn werk is het bijvoorbeeld niet altijd handig. maar gelukkig is het geen 'normale' werkplek {anders had k het er waarschijnlijk niet zo lang uitgehouden...}. het is nu zaak om mijn hooggevoeligheid weer te {h}erkennen, een plekje te geven, en er vrede mee te hebben... ik mag mijn innerlijke Delicate Flower weer water gaan geven...

voor wie er meer over wil lezen:

* Hoog Sensitieve Personen - Elaine N. Aron

* Leven Met Hooggevoeligheid - Susan Marletta-Hart

* website m.b.t. hooggevoeligheid

riedeltjes

wederom vielen tijdens mijn wandeling hier in de buurt vele mooie ingevingen binnen, en kwam ik tot een paar prachtige, waardevolle inzichten...

zittend op een bankje wat uitzicht geeft op een poeltje, omgeven door bomen, bedacht ik me dat ik me vaak zo machteloos voel, zo overwhelmed {overdonderd} door andere mensen, of door situaties... alsof mijn zelf-kracht, mijn zelf-macht in een keer wordt uitgeschakeld... knopje om, en klaar... waar komt dat dan toch door? en hoe kom ik weer in mijn eigen kracht, mijn eigen Macht terug? en hoe blijf ik daar dan?!!

ik liet mezelf in een soort van meditatieve staat zakken en vroeg mijn Hogere Zelf me te helpen, en al vlug voelde ik dat het kwam door dingen van mijn vroege jeugd. mensen die het vast goed met mij voorhadden, overrompelden mij keer op keer, door dingen van mij te eisen die ik niet kon, of wilde, door heel kritisch te zijn, door me te dwingen tot zaken die voor mij fout voelden maar voor iedereen Normaal werden geacht. door hun kracht over mij als klein meisje te laten blijken... opvoeders, familieleden, buren, leerkrachten, mensen uit de kerk, e.d. - allen groter en sterker en machtiger en 'wijzer' dan ikzelf. ik leerde van hen, onbedoeld misschien, dat ik niet in mijn eigen kracht moest geloven, er zelfs bang moest zijn voor mijn spontane gevoelens en hen te volgen, te doen wat zij zeiden, lief te zijn, en volgzaam. te wachten op toestemming voor bepaalde dingen. hen vooral niet boos te maken of in twijfel te trekken...

en ik Weet intussen dat dat niet meer hoeft, dat ik mijn Eigen Stem mag horen, mijn eigen dingen mag doen, mijn eigen innerlijke kracht voelen, maar het zit er nog niet... die kloof tussen Weten en Kunnen is zo ongelofelijk weids soms...

nog steeds voel ik dat ik mensen macht over mij laat hebben... Mr G nog steeds, bijvoorbeeld. maar hij niet alleen ik kan zo een lijstje afratelen van mensen die ik onbedoeld macht geef over mij. met hun vuile voeten over mijn innerlijke rust laat lopen... niet dat dat hen fout maakt en mij zielig: ik heb mijn Begrenzingen nooit goed genoeg aangegeven... mijn aura zit vol met gaten, of valt zelfs weg als ik mij overrompeld voel... de beschermende energetische laag die iedereen heeft en die goed in orde zou horen zijn, door een goede opvoeding {waarin jouw Kracht en Goedheid jarenlang zijn bevestigd en bekrachtigd} is bij velen van ons een soort van gatenkaas, en het duurt even om die weer 'solide' te maken, zonder er steeds bij na te moeten denken...

maar nu heb ik het dus gevoeld, die Kracht, die innerlijke Macht, hoe ik mijn Aura gegrond en solide kan krijgen, en houden, te zijner tijd...  en daar ga ik nu mee aan de slag, om het te 'automatiseren', zoals dat heet. om het oude riedeltje te overschrijven en het te vervangen met een nieuw, mooi, liefdevol riedeltje...

over twijfels en tattoo's

al tijden twijfel ik aan mezelf...
niet aan mijn zelfwaarde want ik weet intussen dat ik alles van de wereld waard ben, en daar voel ik me niet eens meer schuldig over.
niet aan mijn kunnen, want ik kan heel veel, en soms kan ik heel weinig, want ik ben ook maar een mens...
nee, ik twijfel aan wat Liefde is... wat een relatie in mag houden... ik heb er maar 1 gehad, dus veel om te vergelijken heb ik niet, en ik zie mezelf ook niet Playing The Field tot ik vind wat ik zoek, dus ga ik denken, aan wat ik zou willen, aan wat ik gehad heb en wat 'realisitsch' is... want sinds ik weet dat dat wat Mr G en ik hadden me niet in de verste verten gelukkig maakte, en ik alles wat met Law of Attraction te maken heb heb verslonden, wil ik weten wat dan wel te realiseren valt...

in mijn jaren met Mr G ben ik gaan geloven dat close zijn met elkaar niet normaal is... dat soms om bevestiging en liefde vragen {een knuffel, kwetsbaar mogen zijn, e.d} niet normaal is... dat je als volwassene al dat soort kinderachtige dingen niet nodig zou moeten hebben. en als je het wel nodig hebt is er iets goed mis met je en moet je in therapie, en vooral niet bij hem zijn...

hij ziet zichzelf als het Ideale voorbeeld van iemand die een ander niet nodig heeft in zijn leven... een extra dimensie, zo noemde hij mij in zijn leven. iemand waar hij lol mee kon hebben, mee kon praten, die aan zijn kant stond... hij zag zichzelf niet als iemand die mij ook nog moest steunen in mijn emotionele evenwicht, hij had zijn eigen issues om mee te stoeien... het is geen slechte man, laat ik dat voorop stellen, en ik vond genoeg prima aan hem om het 23 jaar vol te houden, immers...

ik heb in hem gedacht iemand te vinden die dat wel kon - hij straalde het uit naar mij toe, waarschijnlijk omdat ik het wanhopig zocht in iemand anders, in een sterke, leuke, intelligente man die - wonder-boven-wonder - mij leuk vond, en daarna vulde ik dingen in die hij mij niet kon bieden maar waarvan ik hoopte dat hij ze - uit liefde voor mij - zou vinden, ergens in zichzelf... net zoals ik - uit 'liefde' voor hem - mezelf poogde te maken tot iemand die sterk was, die hem niet nodig had, die zelfverzekerd en zelfstandig was... maar ondertussen was ik moeder geworden, moest ik voor mijn kinderen allerlei dingen zijn en voor hen kon ik ze wel vinden, al was het niet makkelijk soms... en hij kwam dingen tegen als vader waar hij mee aan de slag moest, omdat hij naast Super-mens ook nog Super-vader wilde zijn... voor ons als stel was totaal geen energie meer...

we hebben het eigenlijk nog best lang uitgehouden... als ouders samen, en als vrienden... tot ik ging twijfelen over die liefde, over dat samenzijn... is een relatie alleen maar 'goed' als je niets van elkaar vraagt? kan je alleen maar overleven als stel als je emotioneel helemaal in balans bent en perfect 'gezond'? wat dan als je daar nog {lang} niet bent? wat dan als je nog keihard aan het werken bent aan jezelf, aan de dingen die je als kind hebt geleerd die niet werken maar die als een soort van tattoo in je onderbewustzijn geëtst zijn? moet je het dan maar uitzoeken en een levenlang in je uppie doorgaan, omdat steun vragen aan een ander, liefde en bevestiging nodig hebben, fout is, of infantiel? waar mag ik dan in godsnaam op hopen in een {eventueel} volgende relatie?!!

deze twijfel dus... die hangt nu rond in mij...

van weten naar voelen

met mijn innerlijke kind gaat het wel goed... ze krijgt aandacht en liefde en ik kan goed met r opschieten...

met mijn Zelf gaat t iets minder... niet dat het slecht gaat, of dat ik Een Probleem heb. ik ben moe. en vind het allemaal nogal zwaar soms... en ik vind het nog steeds moeilijk om mezelf Pauze te gunnen... om Op Vakantie te mogen van mezelf... want er is altijd wel wat... de kinderen, en de poezen, en geen tijd, en geen geld... wie ben ik om Vakantie te mogen, als ik het ook niet aan de kinderen kan geven?!

afgelopen weekend had ik een onverwachtse meet-up met mijn vriendin M, die belde met de vraag - na mijn werk - of ik zin had om bij haar te komen hangen. ze had de barbecue aan, en zin om te praten over de dingen waar we allebei mee zitten - onze spirituele reis. we zijn allebei op ons eigen tempo met die reis bezig, en soms helpt zij mij verder, en soms kan ik dingen voor haar helder maken. soms snappen we er allebei geen hol van en dan laten we het voor wat het is.

alles is een illusie, zei ze, toen ik begon over mijn issues met mijn baas, en met Mr G. in hun beiden zie ik mijn eigen 'tekortkomingen', mijn onzekerheden, mijn eigen gedoe terug gespiegeld, en zolang ik daar geen vrede mee krijg, zolang ik me daar mee blijf identificeren, blijven die issues lekker zitten waar ze zitten... ja maar, hoe kom ik daar dan vanaf? door je Hogere Zelf te vragen om hulp... door het niet allemaal te willen beredeneren... door voor Liefde te kiezen, en niet voor angst...

oh...

en eigenlijk wist ik het wel. diep van binnen. een soort van... maar weten is nog niet voelen, of meer: vertrouwen... weten is nog steeds in je hoofd zitten, beredeneren, logisch denken... terwijl ik het zou willen voelen, in mijn hart en in mijn binnenste kern. een vast, diep, krachtig vertrouwen in dat Alles Al Goed Is... dat ik niet bang hoef te zijn...

innerlijke kroost

de uitdagingen komen thick and fast op mijn pad, deze weken...
van het pogen tot opgeven van het nuttigen van suiker {op mijn manier} tot het moeten omgaan met kritiek {al dan niet terecht...} en de regeltjes die horen bij het leven in De Normale Maatschappij. iets wat ik het liefste niet doe, maar soms is het niet te vermijden... allemaal dingen die mij nogal wat moeite kosten, maar met de middelen die ik van mijn 'Peut heb gekregen {technieken om mijn innerlijke kind te begrijpen en gerust te stellen, bijvoorbeeld} is er allemaal redelijk goed mee te leven.

wij blijken {bijna} allemaal met een gekwetst Innerlijk Kind te leven, diep in ons zelf, die meestal van zich laat horen als er iets gebeurt waar wij moeite mee hebben. ik dus bijvoorbeeld met het krijgen van kritiek, of als iets wat ik doe in twijfel word getrokken door iemand van wie ik goedkeuring hoopte te krijgen - dingen waar mijn Innerlijke Kind verdrietig van wordt, of boos, en op gaat spelen, en door middel van een heel mooie meditatie kan ik ermee in contact komen, en het geruststellen en liefde geven en een beetje laten groeien. of gewoon laten Zijn...

sinds ik heb leren 'praten' met mijn innerlijke kind voelt het alsof ik weer een groot deel van mezelf terug heb. omdat ik het zolang heb genegeerd, ongerust als ik was om niet Volwassen genoeg bevonden te worden, en bestraft te worden, of uitgelachen. zoals velen van ons dat hebben. wij leerden al van heel jong af aan onze gevoelens te negeren, of weg te stoppen, of te bedekken met een heleboel troep, om het vooral niet meer te hoeven horen. terwijl dat juist het deel van ons is wat ons kan helen, wat ons kan vertellen wat het is dat we nodig hebben - liefde, aandacht, spelen, ongeremd genieten van iets geks, of moois, spontaan zijn... het is prima om Volwassen te zijn, om Verantwoordelijkheid te nemen, maar het is net zo {zo niet belangrijker} om naar je innerlijke kind te luisteren voor die dingen die niet met Volwassen zijn worden geassocieerd... en het is ook nooit te laat om het te leren kennen...

en nu ga ik touwtje springen met mij kleine Daantje...

geloof in overvloed

om nog op de vorige terug te komen:

een paar jaar geleden had ik een collega die juist weer heel makkelijk geld uitgaf. haar motto: geld mot rollen, en als het op is is er weer plek voor nieuw... dan trek je weer een nieuwe manier van geld verdienen aan... leuk om te zien, en ook een beetje verwarrend af en toe. een heleboel mensen om ons heen hadden er een standaard reactie op {"zo, die denkt zeker dat het allemaal aan komt waaien... die is nogal onverantwoordelijk... zij gaat er wel heel makkelijke mee om allemaal..."}, eentje die ik soms deelde, omdat ik ook zo geprogrammeerd was, ooit... ook ik dacht: ja hallo, doe normaal... het houdt een keer op hoor... doe eens wat verantwoordelijker.

tot ik deze gedachten in twijfel ging brengen. is het echt onverantwoordelijk? houdt het een keer op? als je dat gelooft, klopt het inderdaad. maar als je gelooft dat het anders is, als je gelooft dat geld mag rollen, dat er steeds weer ander geld in je beleving komt, dat ook jouw overtuigingen over geld een soort van illusie zijn en dat het tekort-denken wat we allemaal hebben geleerd hier in het westen net zo waar is als de overtuiging dat er meer dan voldoende middelen zijn, voor iedereen, dan is dat ook net zo waar... geld, voedsel, gezondheid, liefde - alles dus...

overvloed, geloven in overvloed is iets wat we massaal verleerd zijn. dank zij instituties als de kerk en landheren en regeringen, die handig inspeelden op angsten die mensen hadden voor tekorten {slechte oogsten betekenden dood en verderf, slechte hygiëne in dichtbevolkte industriële gebieden betekende ziektes en dood en verderf...}, en mensen die ons anders willen leren {via The Secret bijvoorbeeld} worden afgeschilderd als simpele zielen die het allemaal niet snappen... die niet helemaal realistisch zijn, die de hele angst-status quo waarin we al eeuwen leven op de schop durven nemen... die worden afgeschilderd als nep-spirituelen die Gulzigheid in de hand werken met hun Geloof Dat Je Het Al Hebt En Je Zal Het Krijgen gemier... je moet dus al een hele weg hebben bewandeld vaak, wil je de knie-reflex reacties van je opvoeding en je omgeving los kunnen laten en je eigen overtuigingen leren koesteren.

maar als je dat dan eenmaal begrijpt en toepast, dankbaar bent voor al het moois wat je al hebt en nog mag ontvangen, weet hoe je jezelf in de Gelukkig Zijn stand kan krijgen, dan blijkt er zoveel mogelijk!!

spending spree

en gisteren kwam er meteen weer eentje op mijn pad waar ik Iets Mee Mag {als ik dat wil...}.

geld uitgeven...

mijn laptop was gecrashed en hij kan op zich wel gemaakt worden maar eigenlijk is ie niet makkelijk om mee te nemen {veel te zwaar} en hebben we er nog eentje nodig voor beneden die iedereen kan gebruiken, en... redenen genoeg dus, en bij de winkel waar we waren om ten eerste een idee te krijgen over wat de kosten zouden gaan zijn voor mijn laptop {veel} viel mijn oog op een simpele, goedkope, kleine versie van wat ik al had. en een rekensom liet blijken dat ik m kon betalen, en hoewel ik best wist dat het niet broodnodig was {leven zonder apparaten zou bijvoorbeeld niet verkeerd zijn} was de beslissing een redelijk makkelijke {en nogal impulsieve...} en ging ik naar huis met twee laptops...

eenmaal thuis voelde ik me schuldig. en slecht. en stom. en een trut. was het echt nodig? had ik het geld ervoor net beter aan iets anders kunnen uitgeven? ben ik niet gewoon een verwend kreng wat NU dit en dat wil hebben en een tantrum gooit als ik het niet zo hebben, NU? nee. ja. nee.

ik ben grootgebracht {zoals velen van ons} met het idee dat Geld Willen Hebben slecht is, dat Geld Uitgeven heel voorzichtig en verstandig moet gebeuren, ten alle tijden, dat Arm Zijn veel beter is voor de ziel, dat het niet spiritueel verantwoord is om geld uit te willen geven aan laptops of een nieuwe auto. terwijl ik ook lees in mijn Secret boek, en dat van Sonia Choquette dat er helemaal niks mis is met Ontvangen, en Uitgeven en een Gemakkelijk Leven willen wat van zo niet alle, dan wel vele gemakken is voorzien... dat in armoede te leven {of het niet willen toelaten van Overvloed} een keuze is... want die Overvloed die is er gewoon, wachtend aan de deur tot jij t binnenlaat... en dat schuldgevoel wat zo aan je knaagt is een aangeleerd ding, iets wat aan jou is doorgegeven door generaties die niet anders wisten en aan jou de boodschap meegaven dat Rijke Stinkerds vieze smeerlappen zijn en wij Arme Sloebers zielig en onderdrukt... maar zo hoeven wij niet meer te leven... die tijd is voorbij...

dus zit ik nu aan mijn nieuwe laptop, wacht af tot zoonlief mijn andere weer aan de praat krijgt {of in elk geval de foto's en mijn schrijfsels van de harde schijf gehaald}, maak zo een bakje koffie, zoek mooie muziek uit, en laat in liefde mijn oude overtuigingen over armoede en geld los...

schuld en boete (#754)

schuldgevoel nekt je zoveel meer dan je vaak doorhebt...

tot deze conclusie kwamen vriendin M  en ik van de week. terwijl we allebei heel goed weten dat t nergens voor nodig is en dat het zo'n ding is wat we ooit hebben geleerd te horen voelen... als je iets 'slechts' doet, hoor je je daar slecht over te voelen. ook al doe je het meestal onbewust om redenen die echt wel ergens over gaan {angst om afwijzing of straf of wat dan ook, als een soort van overlevingsmechanisme}. en dat gevoel zit zo diep en vastgebeiteld dat het lastig is om m te vinden, om het dan te mogen omarmen en accepteren, en hopelijk los te laten...

had er zelf een gevonden gisteren, iets waar ik me al jaren heel schuldig en slecht over voel, maar ook dat dat maar èèn ding is in een lange lijst van dingen die mij tot een Heel Slecht Mens maken, wat het niet verdient om liefde te ontvangen, wat moet boeten en afgerekend worden op al die vreselijke dingen... en ik denk dat het is gelukt on het los te laten, nadat ik het eindelijk heb geaccepteerd, heb erkend als zijnde mijn Zonde, maar ook dat ik het deed uit een vreselijke, allesoverheersende angst, die ik intussen begrijp en niet meet veroordeel... en dus mezelf niet meer veroordeel... want dan zou ik het deel van mezelf veroordelen die juist zoveel liefde en aandacht verdient...

en zo zijn we weer een klein stapje verder in de goede richting...

wie schrijft...

er zijn een aantal dingen waar ik zwaar verslaafd aan ben... Eddie Vedder en zijn band bijvoorbeeld, en chocola van Milka, en de poezen, en de Engelse zuidkust, en pecanbroodjes... en ik kan ook heel moeilijk notitieboekjes laten liggen in de winkel {en ben echt heel boos op de Hema omdat ze het nou wel heel lastig maken voor me...} en opleukstickers voor mijn post en dat soort dingen...

en ik ben ook heel errug verslaagd aan het schrijven van brieven. en het ontvangen ervan... ik vind het heerlijk om te schrijven naar iemand die ik niet ken behalve dan wat ze me hebben geschreven in een mini-mailtje op deze site, en nog heerlijker om post terug te ontvangen, en te lezen wat ze terug schrijven, en we elkaar zodoende een beetje beter te leren kennen... de meeste van mijn schrijvers komen uit de US, en dat is wel oke. die hebben leuke postzegels.... {de meeste landen hebben trouwens leuke postzegels...}

een paar jaar terug deed ik mee aan een soort van challenge waarbij ik elke dag een brief moest sturen, of een kaart of iets in die richtig, zolang er maar een postzegel opzat. en die was heerlijk om te zoen... van sommigen kreeg ik wat terug, van de meesten niet. gaf niets, het was mijn ding en niet dat vanhun... en dit jaar ga ik het weer doen. Juni wordt mijn One Month Of Mail. en als je iets wil ontvangen kan je me mailen... 

zingen op zondag {george ezra}

omdat ik nu in het engels aan de slag ben met die 30 dagen challenge, en deze blog niet weer wil laten versloffen, een extra dingetje. met muziek.
waar ik op dit moment naar luister:

30 dagen schrijven

we doen weer een 30 dagen schrijf uitdaging, 

Kati en ik, zoals we die in 2011 ook al deden.

in het engels deze keer.

dat kan je >hier< meelezen.

de oude schrijfsels staan >hier<...

intussen: muziek!!

100 woorden, 100 dagen {23}

dat wat ik hoop te vinden, dat is er toch niet...

dat kan ik niet betalen...

doe nou eindelijk eens gewoon normaal...

allemaal overtuigingen die allemaal woord voor woord kloppen... 

omdat alles wat je gelooft klopt. alles is waar...

dus:
dat waar ik van droom bestaat wel!

dat kan ik makkelijk betalen!!

dit is wie ik ben... mischien kan jij dat nu gewoon accepteren?

zie: ook waar!!

geloof dat Einstein dat had ontdekt. Maar da’s verder niet belangrijk: belangrijk is dat je dus al je oude overtuigingen bij het vuil kan zetten en Hele Nieuwe mag verkondigen...

alles is waar!!

♥

♥ jaaaaaa!!!!!! ♥

updeet

{#17 t/m/ 22 te vinden op andere blog ~ incl. foto's...}